#😎दशावतार चित्रपटाचा बॉक्स ऑफिसवर डंका🤩 #मराठी चित्रपट #मराठी चित्रपट🎥 #मनोरंजन 🎭दशावतार बघावा का? कोकणच्या मातीतून उगम पावलेली दशावतार ही लोककला म्हणजे केवळ अभिनय नव्हे, तर श्रद्धा, परंपरा आणि सामाजिक संवाद यांचा एक सजीव धागा. दिग्दर्शक सुबोध खानोलकर यांचा हा चित्रपट त्या धाग्याला आधुनिकतेची नवी वीण देतो, आणि तीही कोणताही गाठ न पडता. बाबूली आणि माधव यांच्या नात्यातून उलगडणारी ही कथा म्हणजे एका पिढीचा कलाविषयक झपाटलेपणा आणि दुसऱ्या पिढीची वास्तवाशी झगडणारी तडजोड. दिलीप प्रभावळकर यांनी साकारलेला बाबूली हा केवळ दशावताराचा कलाकार नाही, तर तो त्या कलेचा जीव आहे. “कलेवर प्रेम म्हणजे देहभान विसरणे” हे वाक्य त्यांच्या भूमिकेवर अगदी तंतोतंत लागू पडते. त्यांच्या डोळ्यांची नजर कमी होत असली, तरी त्यांच्या अभिनयातील दृष्टिकोन अधिक गहिरा होत जातो. सिद्धार्थ मेननचा माधव हा नव्या जगाचा प्रतिनिधी आहे—प्रॅक्टिकल, काळजीवाहू, पण अंतर्मुख. वडिलांच्या आरोग्याची चिंता करताना तो त्यांना शेवटचा सोंग घेण्याची परवानगी देतो, आणि इथेच कथानकाला भावनिक वळण मिळते. चित्रपटाचा पूर्वार्ध खिळवून ठेवतो. कोकणातील बोली, दंतकथा, निसर्ग आणि लोकजीवन यांचे सुंदर चित्रण सिनेमॅटोग्राफीच्या माध्यमातून प्रेक्षकांपर्यंत पोहोचते. व्हीएफएक्सचा वापरही संयमित आणि आवश्यक ठिकाणी झालेला आहे, त्यामुळे दृश्य सौंदर्याला गालबोट लागत नाही. महेश मांजरेकर, रवी काळे, विजय केंकरे यांसारख्या अनुभवी कलाकारांनी कथेला वजन दिले आहे, तर प्रियदर्शिनी इंदलकर आणि आरती वडगबाळकर यांनी स्त्री पात्रांना सजीवता दिली आहे. उत्तरार्धात मात्र पटकथेची पकड थोडी सैल होते. काही प्रसंग अपेक्षित वाटतात, आणि भावनिक गुंतवणूक थोडी कमी होते. पण तरीही चित्रपटाचा सामाजिक संदेश—कोकणचा विकास करताना निसर्ग आणि संस्कृती यांचा आदर राखणे—हा ठळकपणे पोहोचतो. “विकास म्हणजे फक्त रस्ते आणि इमारती नव्हे, तर माणसांच्या आठवणींची राखण” हे या चित्रपटाचे गाभ्याचे वाक्य असू शकते. सुबोध खानोलकर यांचा हा प्रयत्न म्हणजे लोककलेला नवसंजीवनी देण्याचा एक सन्माननीय प्रयोग. दशावताराच्या रंगमंचावरून उतरून तो प्रेक्षकांच्या मनात स्थिरावतो, आणि तिथेच या चित्रपटाचा खरा विजय आहे #मनोरंजन बातम्या