തീരം. 120 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ തന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വരുന്നത് കണ്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. "നീ ഇവിടില്ലാരുന്നോ സുഭാഷേ.. ഞങ്ങൾ വന്നത് നീയിവിടെ ഉണ്ടാവുമെന്ന് കരുതിയാടാ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ ഒരു ഭംഗി വാക്കിനെന്നോണം പറഞ്ഞു. "എന്നെ ഇപ്പോൾ നരേന്ദ്രൻ വിളിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അമ്മേ. നിങ്ങൾ അവിടെ ചെന്നെന്നും, ഇങ്ങോട്ട് തിരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞു.'' "അതേതായാലും നന്നായി. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്കിവിടെ നിന്ന് നിന്നെ കാണാതെ തിരിച്ച് പോകേണ്ടി വന്നേനെ.." "പ്രഭേ.. നീയെന്താ നോക്കി കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത്. അമ്മ നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്ക് വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടില്ലേ. എല്ലാവരെയും ക്ഷണിച്ച് അകത്തേയ്ക്ക് കൊണ്ട് പോടീ.." സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ ഭാര്യയെ നോക്കി പറഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാവരെയും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ച ശേഷം 'അമ്മ വരൂ 'എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കനക പ്രഭ അകത്തേയ്ക്ക് നടന്നുപോയി. "ആഹാ നീയും ഇങ്ങ് പോന്നോ മോളേ ഇവർക്കൊപ്പം.. നീയിനി എങ്ങിനെ നെമ്മാറയ്ക്ക് തിരികെ പോകുമെടീ." സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ അപ്പോഴാണ് ജ്യോതിക നിൽക്കുന്നത് കണ്ടത്. "ഞാൻ തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുവാണെന്ന് ആരാ വലിയച്ഛനോട് പറഞ്ഞത്. ഞാൻ ചേച്ചിയുടെ കൂടെ ചേലക്കരയ്ക്ക് പോവാ. നാളെ വൈകിട്ട് അച്ഛൻ അവിടേയ്ക്ക് വരും എന്നെ കൊണ്ട് പോരാൻ.." "ശരി..ശരി എല്ലാവരും വരിൻ.." അത്രയും പറഞ്ഞ ശേഷം അയാൾ യദുവിനെ നോക്കി. "നീയെന്താടാ മാറി നിൽക്കുന്നത്. നീ പമ്പിലേക്കൊക്കെ സ്ഥിരം പോണൊണ്ടല്ലോ അല്ലേ.." "ഉണ്ട് വല്യമ്മാ.. ഇന്നിപ്പോൾ കുറെ ദൂരം കാറോടിയ്ക്കാനുള്ളത് കൊണ്ട് ഞാനിവർക്കൊപ്പം വന്നതാ." "ശരി. കയറിവാ.." സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അവരെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വന്ന് സ്വീകരണമുറിയിൽ ഇരുത്തിയ ശേഷം കിച്ചണിലേക്ക് ചെന്നു. ജ്യോതിക നവമിയെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്കിറങ്ങിയ ശേഷം ഗേറ്റിന് വെളിയിലുള്ള കൃഷിയിടത്തിലൂടെ ഒഴുകി പോകുന്ന നീർച്ചോലയ്ക്ക് സമീപം ചെന്നു നിന്ന് മൊബൈലിൽ ഫോട്ടോകളും, റീലുകളുമൊക്കെ ചിത്രീകരിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. "കൊല്ലങ്കോടിനു ഒരു പ്രത്യേക സൗന്ദര്യമാ അല്ലേ ചേച്ചീ.. ഇൻസ്റ്റയിലൊക്കെ എത്രയ്ക്ക് എത്ര റീലുകളാ ഓടി തകർക്കുന്നത്...ഞാനെപ്പോഴും ഓർക്കും ഇവിടെ വന്നു കുറെ റീൽസുകളൊക്കെ എടുത്ത് ഇൻസ്റ്റയിലും, യു ട്യുബിലും ഒക്കെ അപ്‌ലോഡ് ചെയ്യണമെന്ന്.. പക്‌ഷേ അച്ഛൻ എന്നെ തനിയേ ഇവിടേയ്ക്ക് വിടില്ല. അച്ഛനും അമ്മയും ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോ അതെനിയ്ക്ക് ക്ലാസുള്ള ദിവസം ആയതുകൊണ്ട് എനിയ്ക്ക് വരാനും പറ്റില്ല." "എന്നാൽ നിന്റെ ആ പരാതി ഇന്ന് ഞാൻ തീർത്തു തന്നേയ്ക്കാം. നിനക്ക് എത്ര റീൽസുകളാ എടുത്തു തരേണ്ടതെന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി." നവമി അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് ഫോൺ വാങ്ങി അവൾ പറഞ്ഞ ആംഗിളിൽ നിന്ന് ചിത്രങ്ങൾ എടുത്തു കൊടുത്തു. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ കിച്ചണിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ വറുക്കാനായി വരഞ്ഞു വച്ച നെമ്മീൻ കഷ്ണങ്ങളിലേക്ക് അരപ്പ് തേച്ച് പിടിപ്പിയ്ക്കുകയാണ് കനകപ്രഭ. അഖിലിനും, ആനന്ദിനും രാത്രി ചപ്പാത്തിയുടെ കൂടെ മീൻ വറുത്തത് കിട്ടിയാലേ തൃപ്തിയാകൂ. അതും വെട്ട് മീൻ തന്നെ വേണമെന്നും അവർക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്. "ആഹാ.. നീ ഇവിടെ വന്നുനിന്ന് മീൻകറി വയ്ക്കാനുള്ള ഒരുക്കമാണോ പ്രഭേ.. അവിടെ അമ്മ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടല്ലേ നീ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നത്. അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാൻ എന്തെങ്കിലും എടുക്കാനുള്ളതിന് പകരം നീ വന്ന് നിന്ന് പാചകം ചെയ്തു പഠിയ്ക്കുന്നോ.." "അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാൻ ഒന്നും വേണമെന്ന് പറഞ്ഞില്ല. അവരിപ്പോൾ അനിയന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് മൂക്കുമുട്ടെ തട്ടിയിട്ടായിരിയ്ക്കുമല്ലോ ഇങ്ങോട്ട് എഴുന്നള്ളിയത്.. കഴിച്ച ആഹാരം തൊണ്ടക്കീഴിൽ നിന്നിറങ്ങി വയറ്റിലേക്ക് ചെല്ലട്ടെ ആദ്യം. പിന്നീട് തുടങ്ങാം ഇവിടുത്തെ കലാ പരിപാടി." "എന്ത് അനാവശ്യമാ പ്രഭേ നീ പറയുന്നത്. വീട്ടിൽ ഒരു അതിഥി വന്നാൽ അവർ കുടിയ്ക്കാൻ വേണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാണോടീ നമ്മൾ അവർക്ക് തൊണ്ട നനയ്ക്കാൻ വെള്ളം നൽകുന്നത്.. ഇത് എന്റെ അമ്മയായി പോയത് കൊണ്ടാണോ നീയീ വേർതിരിവ് കാണിയ്ക്കുന്നത്..അതോ എന്റെ വീട്ടുകാരാരെങ്കിലുംവന്നാൽ നീയവർക്ക് ഇവിടുന്ന് ശ്വാസമെടുക്കാനുള്ളവായു പോലും കൊടുക്കില്ലെന്ന് ശപഥം എടുത്തിട്ടുണ്ടോ." പാലപ്പുറത്ത്‌ നിന്നും നിന്റെ വീട്ടുകാർ ആരെങ്കിലും ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോ അവരുടെ വണ്ടിയുടെ ഹോൺ ശബ്ദം ഒന്നര കിലോമീറ്റർ ദൂരെ കേൾക്കുമ്പോഴേ നീ അവരെ സൽക്കരിയ്ക്കാനുള്ള ഒരുക്കം ഇവിടെ തുടങ്ങുവല്ലോ.. പത്ത്‌ കൂട്ടം കറി ഉണ്ടാക്കി വച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും പാലപ്പുറത്ത്‌ കാർക്ക് മട്ടനില്ലാതെ ചോറിറങ്ങില്ലെന്നും പറഞ്ഞ് ഉച്ചയ്ക്ക് നീയെന്നെ വിട്ട് മട്ടൺ വാങ്ങിപ്പിച്ചു ഇവരെ കൊണ്ട് കറി വയ്പ്പിയ്ക്കില്ലേ.. എന്നിട്ട് നിനക്ക് എന്റെ അമ്മ വന്നപ്പോൾ ഒരു ഗ്ലാസ് വെള്ളം എടുത്തു കൊടുക്കാൻ വല്ലാത്ത മടി.. അല്ലേടീ.. നിന്റെ അസുഖം എന്താണെന്നൊക്കെ എനിയ്ക്ക് മനസിലാകുന്നുണ്ട് കേട്ടോ.. അത് നിന്റെ മനസിലിരുന്നാൽ മതി. പുറത്തേയ്ക്ക് എടുത്തേക്കല്ലേ പ്രഭേ." "സുഭാഷേട്ടന് ഇപ്പോൾ എന്താ വേണ്ടത്.." മീനിൽ അരപ്പ് തേച്ച് പിടിപ്പിച്ച ശേഷം പാത്രം ദേഷ്യത്തോടെ നീക്കി വിട്ടിട്ട് കനക പ്രഭ ഭർത്താവിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു നിന്നു. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അവളെയൊന്നു നോക്കിയ ശേഷം കബോർഡ് തുറന്ന് ടാങ് വച്ചിരിയ്ക്കുന്ന ബോട്ടിൽ എടുത്തു വേലക്കാരിയെ ഏൽപ്പിച്ചു. "അഞ്ച് ഗ്ലാസ് ജ്യൂസ് എടുത്തു വച്ചിട്ട് എന്നെ വിളിയ്ക്ക്.." അയാൾ അവരോട് നിർദേശിച്ച ശേഷം തിരികെ അമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. ഇന്ദുമതിയമ്മ മകനോട് തങ്ങൾ ഇവിടേയ്ക്ക് വന്നത് എന്തിനെന്നു വെളിപ്പെടുത്തി. "നരേന്ദ്രൻ ഒരു സൂചന തന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു അമ്മേ... വിശദമായിട്ട് അമ്മ പറഞ്ഞോളും എന്ന് പറഞ്ഞു അവൻ." "നീ പ്രഭയെ കൂടി ഇങ്ങോട്ട് വിളിയ്ക്ക് മോനേ. അവളും കൂടി അറിയേണ്ട കാര്യമല്ലേ ഇത്‌.. അവൾക്കും എന്തെങ്കിലും അഭിപ്രായം പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ ആകാമല്ലോ.." "അവൾ അടുക്കളയിൽ നിങ്ങൾക്ക് വെള്ളം എടുത്തോണ്ടിരിയ്ക്കയാ അമ്മേ. അമ്മ കാര്യം പറഞ്ഞോ. ഞാൻ അവളോട് പിന്നെ പറഞ്ഞോളാം." മകന്റെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് കനക പ്രഭയ്ക്ക് താൻപറയുന്ന കാര്യം കേൾക്കാൻ താൽപ്പര്യമില്ലെന്ന് മനസിലാക്കിയിട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ ബാക്കി കൂടി അയാളോട് പറഞ്ഞു. "ഇവന്റെ ഒറ്റയാളുടെ നിർബന്ധമാ മോനേ നിങ്ങൾ രണ്ടും ചേർന്ന് വേണം അവന് പെണ്ണ് ചോദിച്ചു സുമംഗലയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോകാൻ എന്ന്... അവൻ അത്രയ്ക്ക് കൊതിച്ചു പോയതാ. നിങ്ങൾ അത് സാധിച്ചു കൊടുക്കണം മക്കളേ.ഇതൊക്കെയല്ലേ നിങ്ങൾ സഹോദരങ്ങൾക്കും, അവരുടെ മക്കൾക്കും ഒക്കെ വേണ്ടി ചെയ്തു കൊടുക്കേണ്ടത്.." ഇന്ദുമതിയമ്മ പറഞ്ഞു നിർത്തി. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അൽപ്പ നേരം എന്തോ ആലോചിയ്ക്കും മട്ടിൽ ഇരുന്ന ശേഷം അമ്മയെ നോക്കി. പിന്നെ അയാളുടെ നോട്ടം യദുവിന്റെ മുഖത്തേക്കായി. "നമുക്ക് പോകാമെടാ.. പോവുക മാത്രമല്ല നിശ്ചയം നടത്താനുള്ള തീയതിയും കുറിപ്പിച്ചിട്ട് പോരാം. എന്താ പോരെ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ അവന്റെ മുഖത്ത്‌ വിടരുന്ന ഭാവങ്ങൾ നോക്കിയിരിയ്ക്കയായിരുന്നു. അവന് ഇതിൽപ്പരം ഒരു സന്തോഷം കിട്ടാനില്ലെന്ന് തോന്നും അവന്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ടാൽ. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഒരു ട്രേയിൽ അഞ്ച് ഗ്ലാസ് ജ്യൂസുകളുമായി കനക പ്രഭ അവിടേയ്ക്ക് വന്നു. ഇന്ദുമതിയമ്മ തൊട്ടടുത്തിരുന്ന യദുവിനെ നോക്കി. "മോനേ.. അവരെ കൂടി വിളിയ്ക്ക്. രണ്ടുപേരും ഫോണും എടുത്തു കൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് പോയതാ.. ഫോട്ടോയെടുപ്പോ മറ്റോ ആയിരിയ്ക്കും അവിടെ.." യദു പുറത്ത് ചെന്നനോക്കുമ്പോൾ അവിടെ നവമിയും ജ്യോതികയും ഇല്ല. അവൻ ഗേറ്റിന് വെളിയിലിറങ്ങി നോക്കുമ്പോൾ കുറെ ദൂരെ,ഫാo ഹൗസിലേക്ക് പോകുന്ന പാതയോരം ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന തണൽ മരത്തിന്റെ ചുവടെ നിന്ന് കാറ്റിൽ ഉലയുന്ന നെൽപ്പാടങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽഫോണിൽ ചിത്രങ്ങളോ വീഡിയോയോ ഒക്കെ പിടിയ്ക്കുകയാണ് രണ്ടാളും. യദു കുറച്ചടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്ന് നിന്ന് രണ്ടിനെയും മുത്തശ്ശി തിരക്കുന്നുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. ജ്യോതിക ഓടി അവന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്ന ശേഷം അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു വലിച്ച് നവമിയ്ക്ക് അരികിൽ കൊണ്ട് നിർത്തി. "കുറച്ച് ഫോട്ടോ എടുക്കട്ടെ.. അവിടെ നിൽക്ക് രണ്ടാളും..." ജ്യോതിക തനിയ്ക്ക് അറിയാവുന്ന രീതിയിലൊക്കെ അവരെ ചേർത്തു നിർത്തി ധാരാളം ഫോട്ടോ എടുത്തു. "തീർന്നില്ല. കുറച്ച് വീഡിയോ കൂടി വേണം... എന്താ ലുക്ക് രണ്ടെണ്ണത്തിനും..അല്ല യദുവേട്ടാ.. നവമി ചേച്ചിയേ കണ്ടുമുട്ടുന്നതിനു മുമ്പ് യദുവേട്ടൻ വേറേ ആരെയും പ്രേമിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നോ... ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത് കള്ളമാ.." ജ്യോതിക കുസൃതിയോടെ അവനെ നോക്കി. "പോടീ അവിടുന്ന്. ഒറ്റ വീക്ക് വച്ചു തന്നാൽ ഉണ്ടല്ലോ.. നിനക്ക് ഇത് കലക്കി കണ്ടേ സമാധാനം ആകൂ. അല്ലേടീ കുശുമ്പി." യദു അവളുടെ ചെവിയ്ക്ക് പിടിയ്ക്കാൻ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ പിന്നോട്ട് മാറി. "ചുമ്മാതാ യദുവേട്ടാ. ഇനി യദുവേട്ടൻ വിചാരിച്ചാൽ പോലും ഇത് കലങ്ങില്ല. പിന്നല്ലേ ഞാൻ.. അത്രയ്ക്ക് സ്ട്രോങ്ങാ ഇവിടം.." അവർ വീണ്ടും വീഡിയോ എടുക്കേ, പുറത്തേയ്ക്ക് പോയ ആരെയും കാണാഞ്ഞ് സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അവിടേയ്ക്ക് വന്നു. "ആഹാ. നീയും വന്ന് ഇവർക്കൊപ്പം ചേർന്നോടാ.. എല്ലാവരും വരിൻ.." സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അവരെ അവിടെ നിന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ ജ്യോതിക അയാളെയും പിടിച്ചു കൊണ്ട് ചെന്ന് നിർത്തി ഫോട്ടോ എടുത്തു തുടങ്ങി. യദുവിനോടും, നവമിയോടും, ജ്യോതികയോടും ഒറ്റയ്ക്കായും, കൂട്ടായും ഒക്കെ സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രനെ നിർത്തി അവർ ചിത്രങ്ങൾ പകർത്തി. പുറത്തേയ്ക്ക് പോയ ആരെയും തിരികെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അമ്പരപ്പായി. "ഇതെന്ത് മറിമായം. പുറത്തേയ്ക്ക് പോകുന്ന ഒറ്റയെണ്ണം തിരിച്ച് വരുന്നില്ലല്ലോ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ നോക്കിയിട്ട് കനക പ്രഭയ്ക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി. "ഒന്ന് പിടിച്ചേ മോളേ.. ഇരുന്നിട്ട് എഴുന്നേൽക്കുമ്പോ നടുവിന് ഒരു പിടുത്തമാ. വയസായതിന്റെയൊക്കെ ആകും.." "അമ്മ അവിടിരുന്നോ. ഞാൻ നോക്കിയിട്ട് വരാം.." കനക പ്രഭ പറഞ്ഞു. "വേണ്ട.. നീ പോയിട്ട് ഇനി നിന്നെ കാണാതായാൽ ഞാനിവിടുന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ വേലക്കാരിയെ വിളിയ്ക്കേണ്ടി വരും. നീയെന്റെ കയ്യിലൊന്ന് പിടിച്ചാൽ മതി. നമുക്ക് രണ്ട് പേർക്കും കൂടി പോയി നോക്കാം.." കനക പ്രഭ തന്നെ പിടിച്ചെണീല്പിയ്ക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത്‌ എന്തെങ്കിലും തൃപ്തിക്കുറവ് കാണാനുണ്ടോ എന്ന് ഇന്ദുമതിയമ്മ ശ്രദ്ധിച്ചു. അൽപ്പം എന്തോ നീരസം അവൾക്ക് തന്നോട് ബാക്കി നിന്നത് താൻ കൈനീട്ടി ഒരു സഹായം ആവശ്യപ്പെട്ടതോടെ അതും ഇല്ലാതായിരിയ്ക്കുന്നു. സിറ്റൗട്ടിൽ നിന്ന് പുറത്തേയ്ക്കുള്ള പടവുകൾ ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഇന്ദുമതിയമ്മ ആവശ്യപ്പെടാതെ തന്നെ കനക പ്രഭ അവരുടെ കൈക്ക് പിടിച്ചു. "ഞാൻ നോക്കാം. അവർ വെളിയിൽ കാണും. അമ്മ ഇവിടെ നിന്നാൽ മതി." കനക പ്രഭ ഗേറ്റിന് അടുത്ത്‌ ചെന്ന് നോക്കുമ്പോൾ കുറച്ച് ദൂരെ എല്ലാവരും നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അവളോട് അമ്മയെ കൂടി കൂട്ടിക്കൊണ്ട് അവിടേയ്ക്ക് വരാൻ ഭാര്യയോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. "അമ്മേ.. എല്ലാരും ദേ അവിടെ നിൽപ്പുണ്ട്. നമ്മളോടും അങ്ങോട്ട് ചെല്ലാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നു." കനക പ്രഭ പറയുന്നത് കേട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. "മുത്തശ്ശിയേ.. ഇങ്ങോട്ട് വായോ.." ജ്യോതിക അവിടെ നിന്ന് വിളിച്ചു കൂവി. കനക പ്രഭ അമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ അവിടേയ്ക്ക് ചെന്നു. പിന്നെ ഗ്രുപ്പ് ഫോട്ടോകളെടുക്കാനായിരുന്നു അവിടെ തിരക്ക്. യദുവിനോടും, നവമിയോടും ഒപ്പം നിന്ന് താൻ ആദ്യമായാണ് ഒരു ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നത് എന്നതിന്റെ സന്തോഷം ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ മുഖത്ത്‌ കാണാനുണ്ടായിരുന്നു. "ഇന്ന്‌ ഞാൻ ഇതെല്ലാം ഇൻസ്റ്റയിലിട്ട് തകർക്കും. നോക്കിയ്ക്കോ.." ജ്യോതികയ്ക്ക് എത്ര വീഡിയോ എടുത്തിട്ടും തൃപ്തി വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. തന്റെ ഭാര്യയുടെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്ന കാർമേഘക്കെട്ട് ഒഴിഞ്ഞ് പോയതിലും, അവൾ അമ്മയോട് അടുപ്പം കാണിച്ചു തുടങ്ങിയതിലുമായിരുന്നു സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രന് സന്തോഷം. കനക പ്രഭ തന്നെ അമ്മയെ വിളിച്ച് അടുത്ത് നിർത്തി രണ്ട് പേരും തനിയേ ഫോട്ടോയും വീഡിയോയും ഒക്കെ എടുത്തപ്പോൾ മഞ്ഞുരുകി മാറിക്കഴിഞ്ഞു എന്ന് സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രന് ഉറപ്പായി. എടുത്ത വീഡിയോയും ഫോട്ടോയും ഒക്കെ ഓരോരുത്തരും മറ്റുള്ളവരെ കാണിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു :"അതെല്ലാം വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് മതി. എല്ലാവർക്കും കുടിയ്ക്കാനെടുത്ത വെള്ളത്തിന്റെയെല്ലാം തണുപ്പ് പോയിട്ടുണ്ടാകും. നമുക്കിനി വീട്ടിലേക്ക് പോകാം. " അവർ ഓരോരുത്തരായി തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു വന്നു. എല്ലാവരും ജ്യൂസ് കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞു ഇന്ദുമതിയമ്മ മകനെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. "കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഒന്ന് തീരുമാനിയ്ക്കണ്ടേ മോനേ. നീയെന്നാ വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നത്. നിന്റെ സമയം അനുസരിച്ചു വേണമല്ലോ നരേന്ദ്രനെ വിളിച്ചു പറയാൻ.." "ചൊവ്വയോ ബുധനോ വരാം അമ്മേ. അന്നേ എനിയ്ക്ക് നേരം കിട്ടൂ. അല്ലെങ്കിൽ നമുക്കൊരു കാര്യം ചെയ്യാം. കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പോകുന്ന ഒരു തീയതി നിശ്ചയിച്ചിട്ട് അന്ന് ഞങ്ങളങ്ങു എത്തിക്കൊള്ളാം. അതല്ലേ നല്ലത്." സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ താൻപറഞ്ഞത് ശരിയല്ലേ എന്ന മട്ടിൽ ഏവരെയും നോക്കി. ആ അഭിപ്രായം ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്കും സ്വീകാര്യമായിരുന്നു. കുറച്ച് സമയം കൂടി അവിടെ സംസാരിച്ചിരുന്ന ശേഷം ഇന്ദുമതിയമ്മ അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു. "നിന്നെ ഞാനിനി പ്രത്യേകം ക്ഷണിച്ചില്ലെന്ന് പരാതി പറയല്ലേ പ്രഭേ.. സുഭാഷിന്റെ കൂടെ നീയും കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പോകാൻ വരണം. നീ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ സുമംഗലയെ.." ഇന്ദുമതിയമ്മ അവരുടെ കൈകൾ കവർന്നു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു കനക പ്രഭ തൃപ്തിയോടെ തലയാട്ടി. അൽപ്പ സമയത്തിനകം അവർ കൊല്ലങ്കോട് നിന്നും ചേലക്കരയ്ക്ക് മടങ്ങിപ്പോവുകയും ചെയ്തു. ♦️ രാത്രിയിൽ അഖിലും,ആനന്ദുo വന്നപ്പോൾ കനക പ്രഭ ഇന്ന് വീട്ടിൽ അതിഥികൾ വന്ന വിവരം അവനോട് പറഞ്ഞു. ആഹാരം കഴിച്ച് കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നതിനിടയിലായിരുന്നു ആ സംസാരം. കനക പ്രഭ മക്കൾക്കും ഭർത്താവിനും ചപ്പാത്തിയും കറിയും പകർന്നു നൽകിക്കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. "എന്നിട്ട് അമ്മ എല്ലാത്തിനെയും ഈ വീട്ടിനുള്ളിൽ വിളിച്ചു കയറ്റിയിരുത്തി സൽക്കരിച്ചു തൃപ്തരാക്കി വിട്ടോ.. നാണമില്ലായിരുന്നല്ലോ അമ്മയ്ക്ക്.." കറിയിൽ തൊട്ടടുത്ത ചപ്പാത്തി കഷ്ണം അവന്റെ വിരലുകൾക്കിടയിൽ ഇരുന്ന് ഞെരിഞ്ഞു. "ഞാനെങ്ങുമല്ല നിന്റെ അച്ഛനാ വിളിച്ചിരുത്തി സൽക്കരിച്ചത്." കനക പ്രഭ എങ്ങും തൊടാതെ പറഞ്ഞു. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ അവന് എതിരെയിരുന്നു ആഹാരം കഴിയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവിടെ അങ്ങനൊരു സംസാരം നടക്കുന്നെന്നേ അയാൾ ഗൗനിച്ചില്ല. "അച്ഛൻ വിളിച്ചിരുത്തി എല്ലാത്തിനെയും സൽക്കരിച്ചെങ്കിൽ അമ്മയില്ലാരുന്നോ ഇവിടെ. അമ്മയ്ക്ക് അടിച്ചിറക്കി വിടാൻ വയ്യാരുന്നോ എല്ലാത്തിനെയും.. നമ്മളെ ആ വീട്ടിൽ നിന്ന് എങ്ങിനെ ഇറക്കി വിട്ടോ, അതേ പോലെ അടിച്ചിറക്കി വിടണമായിരുന്നു സർവ്വതിനെയും.. ഞാനിവിടെ ഇല്ലാതായിപ്പോയി..." അഖിൽ പല്ലുകൾ ഞെരിയ്ക്കുന്ന ഒച്ച കേട്ട് സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ മുഖമുയർത്തി നോക്കി. (തുടരും ) ഇന്ന് നാല് പാർട്ട്‌ തന്നിട്ടുണ്ട് ഇനി അടുത്ത weak കാണാം രചന :: അനി പ്രസാദ് #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ

തീരം. 119 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 ജ്യോതിക, നവമിയെയും കൂട്ടി ആദ്യം തന്റെ ബെഡ് റൂമിലേക്കാണ് പോയത്. മുൻപേ നടക്കുകയാണെങ്കിലും ജ്യോതികയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞു നവമിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാൻ ഒരു ചമ്മലുണ്ടായിരുന്നു. തന്റെ ബെഡ് റൂമിന്റെ, ചാരിയിട്ടിരുന്ന വാതിൽ തള്ളി തുറന്ന ശേഷം ജ്യോതിക നവമിയെ റൂമിനുള്ളിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അതിന് ശേഷം തനിയ്ക്ക് പിന്നിൽ നവമിയെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ജ്യോതിക തിരിഞ്ഞു നോക്കി. നവമി വാതിൽ പടികളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് റൂമിനുള്ളിലേക്ക് കയറാതെ പാസ്സേജിൽ നിൽക്കുകയാണ്. "ചേച്ചി എന്താ അവിടെ നിൽക്കുന്നത്. ഇതാ എന്റെ ബെഡ് റൂം. ഇങ്ങോട്ട് കയറി വാ.." അവൾ ഒട്ടൊരു ജാള്യതയോടെ എന്ന വണ്ണം പറഞ്ഞപ്പോൾ നവമി അവളെ തന്നെ നോക്കി കൊണ്ട് ജ്യോതികയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "നീയന്താ ജ്യോ‌തീ എന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാത്തത്. ഞാൻ വന്നപ്പോൾ മുതൽ ശ്രദ്ധിയ്ക്കുന്നതാണല്ലോ നിന്നെ. ഞാനൊന്ന് നോക്കിയാലുടൻ നീ എന്റെ മുഖത്ത്‌ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റിക്കളയും. നരേന്ദ്രൻ അങ്കിൾ നിർബന്ധിച്ചു നിന്നെ കൊണ്ട് വന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ നിർത്തിയതുപോലെയാ നിന്റെ ഓരോ ചലനങ്ങളും, ശരീരഭാഷയും. അതോ നിനക്ക് ഞങ്ങളോ, ഞാനോ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് ഇഷ്ടപ്പെടാഞ്ഞിട്ടാണോ." നവമി അവൾക്ക് നേരെ മുൻപിൽ നിന്ന ശേഷം ജ്യോതികയുടെ താടിയ്ക്ക് പിടിച്ചു മുഖം ഉയർത്തി. ജ്യോതികയുടെ കണ്ണുകൾ ഇത്തവണ നവമിയുടെ മുഖത്തു തന്നെ തറഞ്ഞു നിന്നു. "എന്താ മോളേ.. നിനക്കെന്നോട് പിണക്കമാണോ ഇപ്പോഴും..." നവമി ചോദിച്ചതിനൊപ്പം ജ്യോതിക അവളുടെ ഇരു കയ്യും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. "എനിയ്ക്കൊരു പിണക്കവുമില്ല ചേച്ചീ.. എനിയ്ക്കിപ്പോൾ സ്നേഹം മാത്രമേയുള്ളൂ.. എന്തൊക്കെയോ അരുതാത്തത് ചെയ്തു പോയതിന്റെ കുറ്റബോധമാ എനിയ്ക്ക് ചേച്ചിയോടും, മുത്തശ്ശിയോടും, യദുവേട്ടനോടും എല്ലാം.. ചേച്ചി വരും മുൻപേ ആ വീട്ടിൽ വച്ച് ഞാൻ യദുവേട്ടന്റെ അമ്മയെയും, യദു വേട്ടനെയും എല്ലാം എന്തോരം ദ്രോഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നറിയോ... അന്നെനിയ്ക്ക് ഞാൻ ചെയ്യുന്നതെന്താണെന്ന് തിരിച്ചറിയാനുള്ള ബോധം ഇല്ലാതെ പോയെന്നതാ നേര്.. ചേച്ചിയേ ഞാൻ നമ്മുടെ തറവാട്ടു വീട്ടിൽ വച്ച് എന്റെ ശത്രുവായി തന്നെയാ കണ്ടിട്ടുള്ളത്.. ചേച്ചിയ്ക്കും അറിയാവുന്നതല്ലേ അത്.. ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് തെറ്റാണെന്നോ, അത് തിരുത്തപ്പെടേണ്ടതാണെന്നോ എനിയ്ക്കാരും പറഞ്ഞു തന്നിട്ടില്ല... ഞാനാണെങ്കിൽ ആ വഴിയ്ക്ക് ചിന്തിയ്ക്കാൻ തയ്യാറും അല്ലായിരുന്നു. അവസാനം എനിയ്ക്ക്... അല്ല ഞാൻ കാരണം മുത്തശ്ശിയ്ക്ക്... അതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോ ഇപ്പോഴും എനിയ്ക്ക് പേടി തോന്നും ചേച്ചീ.. മുത്തശ്ശിയുടെ സ്ഥാനത്ത്‌ ഞാൻ എന്നെ സങ്കൽപ്പിയ്ക്കും. എന്നിട്ട് ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോയ എന്നെ മക്കളും മരുമക്കളും എല്ലാം ചേർന്ന് വക വരുത്താൻ ശ്രമിയ്കുന്നതായി ഓർത്തു നോക്കും. ആ രാത്രി മുത്തശ്ശി അനുഭവിച്ച യാതന അപ്പോഴാണ്എനിയ്ക്ക് മനസിലാവുക.. ചിലപ്പോൾ മുത്തശ്ശി അനുഭവിച്ചതിന്റെ നൂറിൽ ഒരംശം മാത്രമേ നമ്മൾക്ക് സങ്കൽപ്പിയ്ക്കാൻ കഴിയൂ. എന്നെ കൊണ്ട് നിർബന്ധിച്ചുo, വ്യാമോഹിപ്പിച്ചും ചെയ്യിച്ചതാണെങ്കിലും ഞാനും അതിൽ ഭാഗഭാക്കായി പോയല്ലോ എന്നോർക്കുമ്പോൾ... എനിയ്ക്ക് നിങ്ങളുടെ ആരുടേയും മുഖത്ത്‌ നോക്കാനല്ല, മുമ്പിൽ പോലും വന്നു നിൽക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല ചേച്ചീ.." ജ്യോതികയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. "കരയാതെ മോളേ. അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യങ്ങളല്ലേടീ.." ജ്യോതികയുടെ തുളുമ്പി തൂവിയ മിഴികൾ ഇരു കയ്യുടെയും തള്ളവിരലുകളാൽ നവമി തുടച്ചു കൊടുത്തു. "കഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യങ്ങളാണെങ്കിലും മുത്തശ്ശിയുടെയും, യദുവേട്ടന്റെയും എല്ലാം മനസ്സിൽ അതൊക്കെ മായാതെ കാണില്ലേ ചേച്ചീ..എനിയ്ക്കറിയാം." "നിനക്കറിയാമോ.. എന്ത് അറിയാമെന്ന്..." നവമി അവളുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ പിടിച്ചുലച്ചു. "എടീ പൊട്ടിക്കാളീ.. നിന്നെ പോലെ അതെല്ലാം മനസിലിട്ടാ ഞങ്ങൾ നടന്നതെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ ഞങ്ങളിവിടെയ്ക്ക് വരുമായിരുന്നോടീ.. എടീ വരുമോന്ന്..." ഇത്തവണ ജ്യോതികയുടെ മുഖത്തൊരു ചിരിയുണ്ടായി. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു പ്രത്യേക തിളക്കം നവമിയ്ക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. "അപ്പോൾ ചേച്ചിയ്ക്ക് എന്നോട് ഒരു പിണക്കവുമില്ല.." അവൾ ഉദ്വേഗത്തോടെ നാവമിയെ നോക്കി. "എനിയ്ക്കോ, മുത്തശ്ശിയ്‌ക്കോ, യദുവേട്ടനോ, യദുവേട്ടന്റെ അമ്മയ്ക്കോ ആർക്കും നിന്നോടോ ഇവിടെ ആരോടെങ്കിലുമൊ ഒരു പിണക്കവുമില്ല മോളേ.. അന്ന് വിധി വൈപരീത്യത്താൽ അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചു പോയി. അങ്ങനെ സംഭവിച്ചേ തീരൂ എന്നായിരിയ്ക്കും വിധി. അല്ലങ്കിൽ നീ എന്റെ കാര്യം തന്നെ നോക്ക് ഇരുപത്തി മൂന്ന് വർഷം ഏതൊക്കെ ദേശങ്ങളിൽമാറി മാറി ജീവിയ്‌ക്കേണ്ടി വന്നു എനിയ്ക്ക് രക്തത്തെ തിരിച്ചറിയാൻ...എന്റെ സ്വന്തം അച്ഛനും അമ്മയും ജീവിച്ചിരിയ്ക്കെ എനിയ്ക്ക് എത്ര പേരെ അച്ഛാ എന്നും അമ്മേയെന്നും വിളിയ്ക്കേണ്ടി വന്നു.. ഇതിനൊക്കെ മനുഷ്യൻ ഇട്ട പേരാവും വിധി എന്ന്.. ആ വിധിയുടെ വിളയാട്ടങ്ങൾ എല്ലാം അവസാനിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്ന് കൂട്ടിക്കൊണ്ടാൽ മതി..." നവമി പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ജ്യോതിക അവളുടെ ശിരസ്സ് പിടിച്ചു തന്റെ മുഖത്തോട് അടുപ്പിച്ച് കവിളിൽ ഒറ്റയുമ്മ കൊടുത്തു. നവമിയ്ക്ക് കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞെങ്കിലും അത് ജ്യോതിക കാണാതിരിയ്ക്കാൻ അവൾ സമർത്ഥമായി മുഖം ചെരിച്ചു. ♦️ ഇന്ദുമതിയമ്മ തങ്ങൾ ഇവിടേയ്ക്ക് വരാനുണ്ടായ സാഹചര്യം വിശദമായി നരേന്ദ്രനോട് പറഞ്ഞു. നരേന്ദ്രനുണ്ടായ സന്തോഷത്തിന് അതിരില്ലായിരുന്നു സുഭാഷേട്ടനുമായി ആലോചിയ്ക്കാതെ അമ്മ തന്റെയടുത്തേയ്ക്കാണല്ലോ ആദ്യം വന്നത് എന്ന ചിന്തയാണ് അവന് ഏറ്റവും കൂടുതൽ സന്തോഷമുണ്ടാക്കിയത്. "നീയെന്താ സുഷമേ മാറി നിൽക്കുന്നത്. നിനക്ക് ഇക്കാര്യത്തിൽ ഒരഭിപ്രായവും പറയാനില്ലേ..." ഇന്ദുമതിയമ്മ സുഷമയെ നോക്കി തിരക്കി. "ഞാനെന്ത് അഭിപ്രായം പറയാനാ അമ്മേ.. അഭിപ്രായം പറയേണ്ടയാൾ നരേന്ദ്രേട്ടനല്ലേ.." സുഷമ എങ്ങും തൊടാതെ പറഞ്ഞു. "എടീ.. നിന്റെ അഭിപ്രായം കൂടി അമ്മയ്ക്ക് കേൾക്കേണ്ടത് കൊണ്ടല്ലേടീ അവരെല്ലാം ഇത്രദൂരം യാത്ര ചെയ്ത് ഇവിടെയ്ക്ക് വന്നത്. എന്നോട് മാത്രമായിട്ട് സംസാരിച്ചാൽ മതിയെങ്കിൽ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ഫോണുണ്ടല്ലോ, അതിൽ എന്നെയൊന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞാൽ തീരാവുന്ന പ്രശ്നമല്ലേ ഇതിലുള്ളൂ. അത് പോലും അറിയാനുള്ള വകതിരിവില്ലാത്തവളോടാഅമ്മ യുടെ ചോദ്യം.." നരേന്ദ്രൻ ഭാര്യയെ നോക്കി എന്താടീ ഇത് എന്ന അർത്ഥത്തിൽ കൈ മലർത്തി കാട്ടി. "ഞാൻ എനിയ്ക്കുള്ള അഭിപ്രായം പറയാതെ മാറി നിന്നതൊന്നുമല്ല അമ്മേ.. നിങ്ങൾ സംസാരിയ്ക്കയല്ലേ, അതിനിടയിൽ കയറി സംസാരിയ്ക്കണ്ടല്ലോ എന്ന് കരുതി.. എനിയ്ക്ക് പറയാനുള്ളത് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു നിർത്തിയിട്ട് പറയാമല്ലോ.." "അയ്യോ.. എന്തോര് മര്യാദയാണെന്ന് നോക്കിയേ അമ്മേ സുഷമയ്ക്ക്.. ഇത്ര നല്ല മനസുള്ള ഇവളെയാണല്ലോ അമ്മ കുറച്ച് നേരത്തേയ്ക്കെങ്കിലും തെറ്റിദ്ധരിച്ചു പോയത്..' "അമ്മയ്ക്ക് ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണയുമില്ല നരേന്ദ്രേട്ടാ, നരേന്ദ്രേട്ടൻ ആയിട്ട് അത് ഉണ്ടാക്കാതിരുന്നാൽ മതി." "എന്ന് വച്ചാൽ യദൂന്റെ കല്യാണക്കാര്യത്തിൽ നിനക്കും എന്തോ പറയാനുണ്ടെന്ന് അല്ലേ..അതല്ലേനീ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം." "അതേ.. എനിയ്ക്കും പറയാനുണ്ട്... നമ്മുടെ കുടുംബത്തിൽ ആദ്യമായിട്ട് നടക്കാൻ പോണ ഒരു കല്യാണച്ചടങ്ങാ.. അതിന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടാകാതെ എത്രത്തോളം ഗംഭീരം ആക്കാവോ അത്രത്തോളം ഗംഭീരമായി നടക്കണം.." സുഷമ ഇതാണ് തനിയ്ക്ക് പറയാനുള്ളതെന്ന മട്ടിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തിയ ശേഷം സാരിത്തുമ്പ് എടുത്തു എളിയിൽ കുത്തി. "കല്യാണക്കാര്യത്തിൽ നീ അപ്പറഞ്ഞത് ഓക്കേ.. അതിന് മുൻപൊരു ചടങ്ങുണ്ടല്ലോ സുഷമേ.. കല്യാണ നിശ്ചയം.. അതിനും മുമ്പേ വേണം നമുക്ക് പെണ്ണ് ചോദിച്ചു അവളുടെ അമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോകാൻ.. അതൊക്കെ മറന്നോ നീയ്.. അവൾ ഹർഷന്റെ മകൾ എന്നതിലുപരി സുമംഗല പ്രസവിച്ച മകൾ കൂടിയാണ്. അവളിപ്പോൾ അച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ താമസിയ്‌ക്കുന്നു എന്നേയുള്ളൂ. പക്‌ഷേ ഈ ലോകത്ത്‌ അവളിൽ ഏറ്റവും അധികാരം ഉള്ളത് സുമംഗലയ്ക്കാണ്... നമ്മൾ സുമംഗലയോട് വേണം സംസാരിച്ചു അനുവാദം മേടിയ്ക്കേണ്ടത്.. അതിന് വേണ്ടിയാണ് അമ്മയും, യദുവും, നവമിയും കൂടി വന്നിരിയ്ക്കുന്നത്.." നരേന്ദ്രൻ വിശദമാക്കി. "അതിന് ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകളല്ലല്ലോ നരേന്ദ്രേട്ടാ വരേണ്ടത്.. പുരുഷന്മാരല്ലേ. നിങ്ങൾ ചേട്ടനും അനിയനും കൂടി പോകാം.. അമ്മയ്ക്കും കൂടെ വരാം..." "സ്ത്രീകൾ കൂടെ വന്നെന്ന് കരുതി അവിടാരും നിങ്ങൾക്കെതിരെ കേസെടുക്കാനൊന്നും പോകുന്നില്ല കേട്ടോ.. സുമംഗലയെ കാണണ്ടേ നിനക്ക്.. നീ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ സുമംഗലയെ..." സുഷമ പക്‌ഷേ അപ്പോഴാണ് അങ്ങനെ ഒരു കാര്യം ചിന്തിയ്ക്കുന്നത്. "ഞാനുണ്ട് നരേന്ദ്രേട്ടാ... എനിയ്ക്കൊന്ന് കാണണം... ഞാനൊക്കെ പറഞ്ഞു കേട്ടുള്ള അറിവ് വച്ചു മനസ്സിൽ ഒരു രൂപം മെനഞ്ഞ് വച്ചിരിയ്ക്കുന്നതാ.. നേരിട്ടൊന്നു കാണാമല്ലോ അപ്പോൾ." "നേരിട്ട് കാണാനൊന്നുമില്ല. നവമിയെ കണ്ടില്ലേ.. അവൾക്കൊരു നാൽപ്പത്തേഴോ, നാൽപ്പത്തെട്ടോ വയസ്സ് വന്നാൽ എങ്ങനിരിയ്ക്കും... അതേപോലെ." "എന്നാലും ഒന്ന് നേരിൽ കാണാല്ലോ..." അവർ സംസാരിച്ചിരിയ്ക്കെ നരേന്ദ്രന്റെ ഫോണിലേക്ക് ഒരു കോൾ വന്നു. അവൻ ഡിസ്‌പ്ലെയിലേക്ക് നോക്കിയ ശേഷം'ആലത്തൂർ നിന്നാണ്. ഇന്ന് നാല് ലോഡ് നെല്ല് വരാനുണ്ട് ആലപ്പുഴ നിന്നും'എന്ന് പറഞ്ഞശേഷം ഫോണിൽ സംസാരിയ്ക്കാനായി എണീറ്റ് പുറത്തേക്ക് പോയി. അപ്പോഴാണ് അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ജോലിക്കാരി കല്യാണിക്കുട്ടി വന്ന് സുഷമയെവിളിച്ചത്. "ഞാനിപ്പോൾ വരാവേ അമ്മേ"എന്ന് പറഞ്ഞ ശേഷം സുഷമ കിച്ചണിലേക്ക് നടന്നു. "മുത്തശീ, നമുക്ക് തിരിച്ച് പോകുമ്പോ കൊല്ലങ്കോട് വഴി പോകാം. നമ്മളിവിടെ വന്ന വിവരം എന്തായാലും ചെറിയമ്മാൻ വിളിച്ചു വലിയമ്മാനോട് പറയില്ലേ." "പറയട്ടെ. അതിന് നിനക്കെന്താ... നിന്റെ നിർബന്ധത്തിന്വഴങ്ങി ഞാൻ ഇവിടെ വരെ വന്നെന്ന് കരുതി നീ പറയുമ്പോ അവിടേയ്ക്കും ഞാൻ വരണോ. മനസില്ലെടാ എനിയ്ക്ക്.." "വേണ്ട.. വരേണ്ട.. ഞാൻ നിർബന്ധിയ്ക്കുന്നില്ല. പക്‌ഷേ വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് അവിടിരുന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് തനിയേ തോന്നും., യദു പറഞ്ഞത് നേരായിരുന്നല്ലോ. ഒന്നുമല്ലേലും സുഭാഷും എന്റെ തന്നെ വയറ്റിൽ പിറന്നതല്ലേ... അവനെ ഞാനിങ്ങനെ മാറ്റി നിർത്തിയത് ശരിയാണോ.. പ്രത്യേകിച്ചും രണ്ട് പേരും എന്നോട് ഒരേ പോലെ തെറ്റ് ചെയ്തവരാ.. അതിൽ ഒരാളോട് മാത്രം ക്ഷമിച്ചു മാപ്പ് കൊടുത്തിട്ട് മറ്റേയാൾക്ക് അയിത്തം കല്പിയ്ക്കുന്നതിൽ എന്ത് ന്യായം എന്ന്. അപ്പോൾ വിളിയ്ക്കണേ മുത്തശ്ശി എന്നെ"യദൂ നമുക്ക് കൊല്ലംകോട് വരെ പോകാമെടാ, സുഭാഷിന്റ വീട്ടിൽ ഒന്ന് പോകണം എന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ട്." "വിളിച്ചാൽ നീ വരണം.. ഞാനിവിടെ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് ആർക്ക് വേണ്ടിയാണെന്നാടാ നീ കരുതിയിരിയ്ക്കുന്നത്.. എനിയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണെന്നോ.. നിനക്കുവേണ്ടിയാ.. അതങ്ങു മറന്നോ എന്റെ മോൻ.." "എന്നാൽപ്പിന്നെ അത് ഇപ്പോഴങ്ങു പൊയ്ക്കൂടേ എന്നാ ഞാൻ ചോദിയ്ക്കുന്നത്. അതോടെ ആ ജോലിയും തീരും ഇവരെല്ലാം നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്കും വരും. എന്താ.." "ആ.. എനിയ്ക്കൊന്നും അറിയില്ല. എന്താന്നു വച്ചാൽ നീ ചെയ്തോ.. ഇപ്പോൾ നീയാണല്ലോ അവിടെ ഓരോ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നത്... ഞാൻ അതെല്ലാം അനുസരിച്ചോണം. അല്ലേ.. എന്നാൽപ്പിന്നെ ഇതും അ ങ്ങിനെ തന്നെ ആയ്ക്കോട്ടെ. കൊല്ലങ്കോട്ടോ, ചിറ്റൂരോ എവിടാന്ന് വച്ചാൽ വിട്ടോ..." "ഓ.. മോനേ കാണാൻ പോകുന്നതിന്റെ സന്തോഷം മനസ്സിൽ ഉണ്ട്. എന്നാലത് പുറമെ കാണിയ്ക്കുന്നില്ലെന്നേ ഉള്ളൂ... എനിയ്ക്കറിയൂല്ലേ മുത്തശ്ശി നെ.." "മതിയെടാ നിന്റെ വാചകം.. ഞാനിനി എത്ര എതിർത്താലുംനീയെന്നെ അവിടെ എത്തിച്ചേ അടങ്ങൂന്ന് എനിയ്ക്കറിയരുതോ." ഇന്ദുമതിയമ്മ ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്ന് എണീറ്റു. "അവിടിരുന്നോ നീ. ഞാൻ അതുങ്ങള് അടുക്കളയിൽ പോയി എന്താ ചെയ്യുന്നതെന്ന് ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് വരട്ടെ." സുഷമ പോയ വഴിയേ ഇന്ദുമതിയമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. "ദാ ഇത്‌ തേങ്ങാ ചേർത്ത്‌ നന്നായിട്ട് അരച്ചെടുത്തോ. എന്നിട്ട് കടുക് താളിച്ചു തൈര് ചേർത്താൽ മതി.. അമ്മയ്ക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട കറിയാ ഇത്. അതുണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ മോരോ തോരനോ, അവിയലോ ഒന്നും വേണ്ട അമ്മയ്ക്ക്." സുഷമ, വേലക്കാരി കല്യാണിക്കുട്ടിയ്ക്ക് വേണ്ട നിർദേശങ്ങൾ കൊടുക്കുന്നത് കണ്ടാണ് ഇന്ദുമതിയമ്മ അവിടേയ്ക്ക് ചെല്ലുന്നത്. ഇന്ദുമതിയമ്മചെന്ന് അരപ്പിന് എടുത്തു വച്ചിരിയ്ക്കുന്നത് എന്തൊക്കെയെന്ന് നോക്കി. "ഇത്രയും വെളുത്തുള്ളിയൊന്നും വേണ്ട മോളേ.. കുറച്ച് ജീരകം കൂടി ചേർത്ത് അരച്ചേക്ക്." നാലോ അഞ്ചോ കഷ്ണം വെളുത്തുള്ളി ഇന്ദുമതിയമ്മ എടുത്തു മാറ്റിയപ്പോൾ സുഷമ അതിലേക്ക് ഒരു സ്പൂൺ ജീരകം എടുത്തു ചേർത്തു. ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണ് കഴിഞ്ഞതോടെ ഇന്ദുമതിയമ്മ അവരോട് യാത്രപറഞ്ഞു. ജ്യോതിക ഡ്രസ്സ്‌ മാറി ഇറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ട് സുഷമ അവളോട് ചോദിച്ചു: "നിനക്ക് ട്യൂഷൻ വൈകിട്ടല്ലേ.. ഇപ്പോഴേ നീ എവിടെപ്പോവാ മോളേ." "നവമി ചേച്ചിയ്ക്ക് ഒരേ പിടിവാശി. ഞാനും കൂടെ ചെന്നേ തീരൂന്ന്.. ഞാനും ചേലക്കരയ്ക്ക് പോവാ." "നിനക്ക് തിങ്കളാഴ്ച കോളേജിൽ പോകണ്ടേ മോളേ.." "അത് തിങ്കളാഴ്ചയല്ലേ അമ്മേ.. ട്യൂഷന് രണ്ട് ദിവസം ഞാൻ പോകുന്നില്ലെന്ന് വച്ചു." "എടീ അവര് ചേലക്കരയ്ക്കല്ല. കൊല്ലങ്കോടിനു പോവാ സുഭാഷേട്ടന്റെ അടുത്ത്‌." "അത് കഴിഞ്ഞു ചേലക്കരയ്ക്കല്ലേ അമ്മേ... അല്ലാതെ വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ താമസിയ്‌ക്കാൻ പോവല്ലല്ലോ.." "നീയെങ്ങനെ തിരിച്ച് വരും മോളേ. നീ തനിയേ യാത്ര ചെയ്തു വരുവോ.." "അവളെ തടയേണ്ട സുഷമേ. അവള് നിൽക്കില്ല.. പോയിട്ട് വരട്ടെ..അവൾകൊതിച്ചതല്ലേ. നാളെ വൈകിട്ട് സുധീഷ് പോയി കൊണ്ട് വന്നോളും അവളെ.. അവൻ പഴയന്നൂർ നിന്ന് ചേലക്കര ചെന്ന് ജ്യോതിയെയും കൂട്ടി വന്നോളും.." നരേന്ദ്രൻ പറഞ്ഞു. "അങ്ങനിപ്പോ സുധീഷേട്ടന്റെ കൂടെ ഞാൻ വരുന്നില്ല. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും അങ്ങോട്ട് വന്നാലെന്താ... നിങ്ങൾ രണ്ട് പേരുകൂടി ചേലക്കരയ്ക്ക് വാ. നിങ്ങൾക്കൊപ്പം ഞാൻ മടങ്ങി വന്നോളാം." നരേന്ദ്രനും, സുഷമയ്ക്കും മകൾക്ക് മുൻപിൽ കീഴടങ്ങാതെ തരമില്ലായിരുന്നു. ♦️ കൊല്ലങ്കോടിന്റെ വശ്യ സുന്ദരമായ കാഴ്ചകളെ കീറി മുറിച്ച് കൊണ്ട് കാർ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പെരുമഴ വരും പോലെ മലയിറങ്ങി ചൂളം വിളിച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് റോഡിനിരുവശവും തഴച്ചു നിൽക്കുന്ന നെൽപ്പാടങ്ങളെ തഴുകി പോകുന്ന കാഴ്ച. ഒരു വെൽ വെറ്റ് പുടവയെടുത്തു കുടയും പോലെ യാണ് നെല്ലോലകളിൽ കാറ്റ് പിടിയ്ക്കുന്നത്. പുന്നെല്ലിൻ മണമുള്ള കാറ്റിന് കുളിരേറെ ആയിരുന്നു. സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ വന്നു ഊണ് കഴിച്ചിട്ട് മായന്നൂരെ ഫുഡ്‌ പ്രൊഡക്ട് കമ്പനിയിലേക്ക് പോയതോടെ ജോലിക്കാരിയ്ക്കുള്ള നിർദേശങ്ങൾ നൽകിയിട്ട് ബെഡ് റൂമിൽ വന്നു ടി വി ഓൺ ചെയ്തതേയുള്ളൂ കനക പ്രഭ. അപ്പോഴാണ് വാതിലിൽ തട്ടുന്ന ഒച്ച കേൾക്കുന്നത്. ബെഡിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് തന്നെ അവർ "എന്താണ് ചിന്നമ്മാ"എന്ന് തിരക്കി. "അമ്മാ.. പുറത്ത് ഒരു കാർ വന്ന് നിൽക്കുന്നു. അത് ഉങ്കളെ കാണാൻ വന്നവർ എന്ന് തോന്നുന്നു..." തമിഴും മലയാളവും കലർത്തി ചിന്നമ്മാൾ പറഞ്ഞു. കനക പ്രഭ എണീറ്റ് പുറത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. വെളിയിൽ, കാറിന് പുറത്തിറങ്ങി ഇന്ദുമതിയമ്മ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതോടെ കനക പ്രഭയുടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽഒരു കടന്നൽ കൂടിളകി. തന്റെ മകനെ യാതൊരു ദയാ ദാക്ഷിണ്യവും കൂടാതെ മുഖത്തടിച്ചറക്കി വിട്ടവരാണ് ഈ വന്ന് നിൽക്കുന്നത്... ഇതാണ് തനിയ്ക്കുള്ള അവസരം.. കനക പ്രഭ മനസ്സിൽ കണക്ക് കൂട്ടലുകൾ നടത്തിക്കൊണ്ട് സിറ്റൗട്ടിൽ നിന്ന് പടവുകൾ ഇറങ്ങവേ ഇന്ദുമതിയമ്മ വന്ന കാറിന് പിന്നിലായി മറ്റൊരു കാർ കൂടി വന്ന് നിന്നു. അതിൽ നിന്നും ഡോർ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ അമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📔 കഥ

തീരം.. 118 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 ജില്ലാ ജയിലിനു മുമ്പിലെ പാർക്കിങ് ഏരിയയിൽ നിർത്തിയിട്ടിരുന്ന കാറിനുള്ളിൽ നിന്ന് നവമി ഇറങ്ങി ജിഷിൻ വന്ന കാറിനരികിലേക്ക് ചെന്നു. അവൻ കാറിനുള്ളിൽ ഇരുന്ന് മൊബൈലിൽ പ്രവീണയോട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കയായിരുന്നു. നവമി വരുന്നത് കണ്ട് അവൻ ഇയർ ഫോൺ കാതിൽ നിന്ന് ഊരി മാറ്റിയ ശേഷം ഡോർ തുറന്ന് വെളിയിലേക്കിറങ്ങി. "ഇപ്പോൾ വരും.." നവമി അവനോട് അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും നീലയും, ചുവപ്പും ചായം തേച്ച ഗേറ്റിന്റെ വിക്കറ്റ് ഗേറ്റ് തുറന്ന് കൊണ്ട് ആദ്യം ശിവശങ്കരൻ വക്കീലും, അയാൾക്ക് പിന്നിലായി സന്ദീപും വെളിയിലേക്ക് വന്നു. പുതിയ ആകാശം കണ്ട പറവയെ പോലെ സന്ദീപ് ആദ്യം മാനത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. പിന്നെ തനിയ്ക്ക് പിന്നിലായി അടഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ഗേറ്റിലേക്കും. "സന്ദീപ് വരൂ.." ശിവശങ്കരൻ വക്കീൽ അവനെയും കൂട്ടി കാത്തു നിൽക്കുന്നവർക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വന്നു. നിരാശയുടെ നിറം വീണ അവന്റെ മുഖത്ത്‌ മുൻപെപ്പോഴും കാണും പോലെ തിളക്കമോ ചൊടിയോ ഒന്നും കാണാനില്ലെന്ന് നവമിയ്ക്ക് തോന്നി. ഇനി ജീവിതത്തിൽ ഒന്നും തന്നെ പ്രതീക്ഷിയ്ക്കേണ്ടതില്ലെന്ന വിശ്വാസം അവന്റെ മനസ്സിനെ ബാധിച്ചിരിയ്ക്കണം. അതാവും അവനിങ്ങനെ തലയും താഴ്ത്തി പ്പിടിച്ചു നിൽക്കുന്നത്. "നവമിയും ഇവർക്കൊപ്പം കോട്ടയത്തേയ്ക്ക് പോകുന്നുണ്ടോ.." ശിവശങ്കരൻ വക്കീൽ നവമിയെ നോക്കി തിരക്കി. "ഇല്ല.. സാർ പൊക്കോളൂ. ഞാനിവരെ യാത്രയാക്കിയ ശേഷം മില്ലിലേക്ക് പോവാണ്. മുത്തശ്ശിയോട് ഞാൻ വിളിച്ച് പറഞ്ഞോളാം." നവമി പറഞ്ഞത് കേട്ട് വക്കീൽ തന്റെ കാറിൽ കയറി കോർട്ട് റോഡിലേക്ക് ഓടിച്ചു പോയി. ജിഷിൻ നടന്നു വന്ന് സന്ദീപിന്റെ തോളിൽ കൈ വച്ചു. "സന്ദീപേട്ടാ, മുഖമുയർത്തി നോക്ക്... നമുക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകണ്ടേ... അമ്മയൊക്കെ അവിടെ സന്ദീപേട്ടൻ വരുന്നത് നോക്കിയിരിയ്ക്കുവാ." സന്ദീപ് മെല്ലെ മുഖമുയർത്തി നവമിയെ നോക്കി. അവളുടെ കണ്ണുകളെ നേരിടാൻ കരുത്തില്ലാതെയാണ് ഇത്ര നേരവും അവൻ തല താഴ്ത്തിപ്പിടിച്ചു നിന്നത്. അവളുടെ മുഖത്തും കണ്ണുകളിലും തികഞ്ഞ ശാന്തതയാണ് അവന് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്. എത്രത്തോളം ഒരു മനുഷ്യനെ ഉപദ്രവിയ്ക്കാനും, അവനോട് ക്രൂരമായി പെരുമാറാനും കഴിയുമോ അതിന്റെ പരമാവധി തന്നാൽ കഴിയുമ്പോലെ നൽകിയിട്ടുള്ളതാണ് ഇവർക്ക്.. ഒരു പാട് മ്ലേച്ഛമായ പദങ്ങൾ വരെ താൻ ഇവർക്ക് നേരെ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്..സ്ഥാനത്തും, അസ്ഥാനത്തും, ആരൊക്കെ മുമ്പിൽ നിൽപ്പുണ്ടെന്ന് ഓർക്കാതെ പോലും... അന്നൊക്കെ തന്നെ എതിർക്കാനുള്ള കഴിവ് കേടിന്റെ പുറത്താവാം തനിയ്ക്ക് മുൻപിൽ ശബ്ദം നഷ്ടപ്പെട്ട് നിന്നിട്ടുള്ളത് എന്ന് താൻ കരുതി. പക്‌ഷേ ഇപ്പോൾ... സന്ദീപ് മെല്ലെ നടന്ന് നവമിയുടെ മുൻപിലേക്ക് ചെന്നു. "ഒന്നും മനപ്പൂർവമല്ലെന്ന് ഞാൻ പറയുന്നില്ല. പക്‌ഷേ... അറിയില്ലായിരുന്നു.. ഒന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു. അറിവ് കേടിന്റെ പുറത്ത് എന്നിൽ നിന്നും സംഭവിച്ചു പോയ വായ് പിഴകൾക്ക് മാപ്പ് ചോദിയ്ക്കാൻ മാത്രമേ എനിയ്ക്കിപ്പോൾ കഴിയൂ.." അവൻ അവളെ നോക്കി കൈകൾ കൂപ്പി നവമി പെട്ടന്ന് അവന്റെ ഇരു കൈകളും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. "പോട്ടെ.. അതൊക്കെ വിട്ടു കളഞ്ഞേക്ക്. ഞാനതെല്ലാം മറന്നല്ലോ.." അവൾ ഒരു കൈകൊണ്ട് അവന്റെ പുറത്ത്‌ വാത്സല്യത്തോടെ തട്ടി. അവന്റെ നീറുന്ന മനസിന്റെ പുകച്ചിൽ നീർതുള്ളികളായി കണ്ണിൽ നിറഞ്ഞു. "കരയാതെടാ... നീയെന്റെ മുൻപിൽ നിന്ന് കരഞ്ഞാൽ എനിയ്ക്കും സങ്കടമാകുവേ..." അവൾ മെല്ലെ അവന്റെ കവിളിൽ തഴുകി സന്ദീപ് കൈത്തണ്ട കൊണ്ട് തന്റെ കൺ തടങ്ങൾ തുടച്ചു. "ജിഷിന്റെ കൂടെ വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ല്. വീട്ടിൽ നിന്ന് അധികം പുറത്തേക്കെങ്ങും ഇറങ്ങാൻ നിൽക്കണ്ട.. അവിടെ അച്ഛനും, അനുമോളുമൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോഅവിടെ. ഒറ്റയ്ക്ക് റൂമിൽ കയറി വാതിലടച്ചിരിയ്ക്കാതെ അവരുടെ അടുത്ത്‌ പോയിരിയ്ക്കണം. പ്രത്യേകിച്ചും അച്ഛന്റെ അടുത്ത്‌..." നവമി പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവൻ തലയാട്ടി. അവൾ തന്നെ അവനെ കൊണ്ട് പോയി കാറിനുള്ളിൽ കയറ്റിയിരുത്തി. "അമ്മ വരുമ്പോ അമ്മയുടെ കൂടെ ചേലക്കരയ്ക്ക് വരണേ സന്ദീപേ... ഇവിടെയും നീ വന്ന് കുറച്ച് ദിവസം നിൽക്കണം. കേട്ടോ.." അവൻ കാറിനുള്ളിൽ ഇരുന്ന് അവളെ നോക്കി സന്തോഷത്തോടെ ശിരസ്സ് ഇളക്കി. "എന്നാൽ രണ്ട് പേരും വിട്ടോളൂ. ഞാൻതൊട്ട് പിന്നാലെയുണ്ട്.." നവമി ചെന്ന് കാറിൽ കയറി സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തതോടെ ജിഷിൻ കാർ മുന്നോട്ട് എടുത്തു. ഒന്നിന് പിന്നാലേ ഒന്നായി രണ്ട് കാറുകളും കുറെ ദൂരം ഓടി ബൈ പാസ്സിൽ എത്തി. ജിഷിൻ കാർ എം സി റോഡിന്റെ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് ഓടിച്ചപ്പോൾ നവമി വണ്ടി വടക്കാഞ്ചേരിയിലേക്ക് ഓടിച്ചു പോന്നു. ♦️ കൊല്ലങ്കോട് സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രന്റെ ഫാo ഹൗസിലേക്ക് പോകാൻ ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അധികം താൽപ്പര്യം ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. സുഭാഷ് ചന്ദ്രനെക്കാൾ, അവന്റെ മകനെ ഓർത്തായിരുന്നു അവർക്ക് ആ താൽപ്പര്യക്കുറവ്. യദുവിനും അത് മനസിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "അവിടേയ്ക്കും നമ്മൾ പോകേണ്ടി വരില്ലേ മുത്തശീ... അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ ആദ്യം തന്നെ നമുക്ക് കൊല്ലങ്കോടിനു പോകാമെന്നു പറഞ്ഞത് " "എനിയ്ക്ക് അത്രയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്തിട്ട് തിരിച്ച് വരുമ്പോൾ നടു വേദനയുണ്ടാകും മോനേ... ഇവിടെ മില്ലിലോ സൈറ്റിലോ പോയിട്ട് വരും പോലാണോ അത്." ഇന്ദുമതിയമ്മ ഒഴിഞ്ഞ് മാറുകയാണെന്ന് അവന് പിടികിട്ടി. അല്ലെങ്കിൽ കോട്ടയത്ത്‌ വരെ പോയിട്ട് വന്നതിന്റെയൊന്നും അത്ര ദൂരം വരില്ലല്ലോ കൊല്ലങ്കോടിനു പോയിട്ട് വരാൻ. നെമ്മാറയിൽ നരേന്ദ്രന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ അധികം താൽപ്പര്യക്കുറവൊന്നും ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു. അവിടെ നിന്ന് വേണമെങ്കിൽ കൊല്ലങ്കോട് വലിയമ്മാന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മുത്തശ്ശിയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോകാവുന്നതേയുള്ളൂ. ഇന്ദുമതിയമ്മയും, യദുവും, നവമിയും കൂടി നെമ്മാറ യ്ക്ക് പോകാനാണ് പ്ലാനിട്ടത്.. "നമ്മൾ മാത്രം പോയാൽ മതിയോ. നിന്റെ അമ്മ വരുന്നില്ലേടാ.. അവളുടെ കൂടി സഹോദരനല്ലേഅത്.." ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരക്കി. "മുത്തശ്ശി ചോദിയ്ക്ക് അമ്മയോട്. അമ്മയെ ഞാൻ ആകുന്നതും വിളിച്ചതാ.. അമ്മയില്ലേ നിന്റെ കൂടെ,നിങ്ങൾ പോയിട്ട് വന്നാൽ മതിയെന്ന് ഒരേ പല്ലവി മാത്രം." "അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ സുഷമയുടെ വായിലിരിയ്ക്കുന്നത് വല്ലതും കേൾപ്പിയ്ക്കാനാണ് നീയെന്നെ കൊണ്ട് പോകുന്നതെങ്കിൽ, യദൂ... ഇവിടെ തിരിച്ചെത്തുമ്പോ അതിന്റെ പലിശ ചേർത്ത് നീയെന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് വാങ്ങിച്ചിരിയ്ക്കും.. മറക്കരുത്.." "ഇല്ലെന്നേ.. ഞാൻ കൂടെയുള്ളപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയെ ആര് ആക്രമിയ്ക്കാനാ. എന്നാൽ അതൊന്ന് കാണണമല്ലോ.. വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴല്ല, അതിനുള്ളത് ഞാൻ അവിടെ വച്ച് തന്നെ കൊടുത്തേയ്ക്കാം ആളുക്ക് പങ്ക്.. പോരെ.." അവന്റെ സന്തോഷം എന്തിനുള്ളതാണെന്ന് ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. എല്ലാവരുടെയും അനുഗ്രഹത്തോടെ വേണം അവന് അവന്റെ പെണ്ണിനെ സ്വന്തമാക്കാൻ.. രാവിലെ പത്തുമണിയായപ്പോൾ അവർ നെമ്മാറയ്ക്ക് തിരിച്ചു. ♦️♦️ സുധീഷ് പഴയന്നൂരുള്ള പമ്പിലേക്ക് പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ജ്യോതികയ്ക്ക് ഇന്ന്‌ ക്ലാസ് ഇല്ലാത്തതിനാൽ അവൾ വീട്ടിലുണ്ട്.. ഇനി കുറച്ച് നേരം നരേന്ദ്രൻ ഫാo ഹൗസിലെ ജോലിക്കാർക്കൊപ്പം ചിലവഴിയ്ക്കും..സുഭാഷ് ചന്ദ്രനെ പോലെയല്ല നരേന്ദ്രൻ..അയാൾക്ക് കൃഷിയിടത്തിന്റെ ഓരോ മുക്കും മൂലയും സുപരിചിതമാണ്. സുഭാഷ്‌ ചന്ദ്രൻ കൃഷി ഭൂമിയിലേക്ക് ചെല്ലുന്നത് ജോലിക്കാർക്ക് നിർദേശങ്ങൾ നൽകാനും വിളവെടുത്ത ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ വാഹനത്തിലേക്ക് കയറ്റാനും വേണ്ടിമാത്രമാണ്. രാവിലെ പാടത്തെ കളഎടുക്കാൻ വന്നവർക്കുള്ള നിർദേശങ്ങൾ നൽകിയിട്ട് തിരികെ വീട്ടിലെത്തി കാപ്പി കുടിയ്ക്കുകയാണ് നരേന്ദ്രൻ.. പന്ത്രണ്ട് മണിയോടെ അയാൾ ആലത്തൂരുള്ള റൈസ് മില്ലിലേക്ക് പോയാൽ മൂന്ന് മണിയ്ക്കാണ് ഇനി തിരികെ വീട്ടിലെത്തുക. നല്ല പാലപ്പവും മുട്ടക്കറിയുമാണ് രാവിലത്തെ കാപ്പിയ്ക്ക് സുഷമ ഉണ്ടാക്കിയത്. വീട്ടിൽ ജോലിക്കാരിയുണ്ടെങ്കിലും ആഹാരം വയ്ക്കുന്നത് സ്വന്തം കൈകൊണ്ട് വേണമെന്ന് സുഷമയ്ക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്. "അവൾക്കിന്ന് കോളേജിൽ പോകേണ്ടല്ലോ. എവിടെപ്പോയി ജ്യോതിക.. അവളുടെ ഏതെങ്കിലും കൂട്ടുകാരികൾ വന്നിട്ടുണ്ടോ രാവിലെ..." സുഷമ പാകത്തിനുള്ള ചൂടിൽ പകർന്നുനൽകിയ പാൽചായ കുടിയ്ക്കുന്നതിനിടെ നരേന്ദ്രൻ ഭാര്യയോട് ചോദിച്ചു. "പുറത്ത് കാണും.. അവളുടെ പുതിയ ആക്ടിവ കഴുകുകയോ, തുടയ്ക്കുകയോ വല്ലതും ആയിരിയ്ക്കും." സുഷമ പറഞ്ഞു വായിൽ നാവിട്ടതേയുള്ളൂ.. പെട്ടന്ന് ആകെ പരിഭ്രാന്ത യായതു പോലെ ജ്യോതിക ഓടിക്കിതച്ചു പുറത്ത് നിന്നും അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. "എന്താടീ.. എന്താ മോളേ നീ ഭയപ്പെട്ടത് പോലെ." അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് സുഷമ മകൾ വന്ന വഴിയിലേക്ക് നോക്കി തിരക്കി. "അച്ഛാ മുത്തശ്ശി വന്നിരിയ്ക്കുന്നു..." അവൾ ഇരുവരെയും മാറി മാറി നോക്കികൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.. "അമ്മയോ.. എവിടെ.." നരേന്ദ്രൻ ഗ്ലാസ് ടേബിളിന് മേലേയ്ക്ക് വച്ച ശേഷം ഇരുന്നിടത്ത്‌ നിന്നെണീറ്റു. "ഓ.. ഇനി അടുത്തത് ഇവിടുന്നും കുടിയൊഴിപ്പിയ്ക്കാനുള്ള വരവായിരിയ്ക്കും..കൂടെ സൈന്യാധിപനും കാണുവല്ലോ.ചേലക്കരയ്ക്ക് കാൽ കുത്തി പോകരുതെന്നല്ലേ ആദ്യത്തെ ഉത്തരവ്.." സുഷമ അവരുടെ വരവ്അത്ര ദഹിയ്ക്കാത്ത മട്ടിൽ പറഞ്ഞു. "മിണ്ടരുത് നീ.." ശബ്ദിയ്ക്കരുതെന്ന അർത്ഥത്തിൽ അയാൾ ചുണ്ടിൽ വിരൽ വച്ചു. "ആ വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് എന്റെ അമ്മയാ. അമ്മ ഇങ്ങോട്ട് വരണമെങ്കിൽ അത് എന്നെ കാണാൻ വേണ്ടിയാകണം. എന്നെ കാണാൻ ഈ വീട്ടിൽ വരുന്നത് ആരായാലും അവർക്ക് അതിനുള്ള മര്യാദ നൽകിയിരിയ്ക്കണം ഈ വീട്ടിലുള്ളവർ. മനസിലായോ." നരേന്ദ്രൻ സുഷമയെ നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ തല വെട്ടിച്ചു. "സുഷമേ, നിന്നോടാ ഞാൻ പറഞ്ഞത്. നിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും നിന്നെ കാണാൻ നിന്റെ മാതാപിതാക്കളോ ബന്ധുക്കളോ ഒക്കെ ഇവിടേയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന മര്യാദ എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് എന്നെ കാണാൻ വരുന്നവർക്ക് നിങ്ങളും കൊടുത്തിരിയ്ക്കണം.." ഒരു താക്കീതിന്റെ സ്വരത്തിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു. നരേന്ദ്രൻ പുറത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ തുറന്നിട്ട ഗേറ്റിനപ്പുറം പച്ചപ്പട്ട് വിരിച്ചത് പോലുള്ള പാടത്തിനക്കരെ കാണുന്ന മല നിരകളെ ചൂണ്ടി നവമിയോടും, യദുവിനോടും എന്തോ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ് ഇന്ദുമതിയമ്മ. നരേന്ദ്രൻ തങ്ങളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വരുന്നത് ആദ്യം കണ്ടത് യദുവാണ്. അവൻ ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ തോളിൽ കൈകൊണ്ട് അമർത്തിയപ്പോൾ അവർ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. "നീയിവിടുണ്ടായിരുന്നോ നരാ. ഞങ്ങൾ കരുതിയത് നീ പമ്പിലേക്കോ മറ്റോ പോയിട്ടുണ്ടാവുമെന്നാ..." "ഞാൻ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുവായിരുന്നു അമ്മേ.. പമ്പിൽ സുധീഷ് പോയിട്ടുണ്ട്.. ഞാൻ ആലത്തൂരേയ്ക്കാ പോകുന്നത്..." "ഞാനിവർക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കയായിരുന്നേ, ആ കാണുന്ന മലയ്ക്ക് താഴെ ഒരു കാവില്ലേ മോനേ... കന്നി മാസത്തിലെ ആയില്യം നാളിൽ തോറ്റം പാട്ടൊക്കെ നടക്കുന്ന ഒരു വലിയ കാവ്.." "അതവിടെ ഇപ്പോഴും ഉണ്ടമ്മേ... അതവിടുത്തെ മാടമ്പി മാരൊക്കെ ഏറ്റെടുത്ത്‌ ഒരു ചെറിയ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ രൂപത്തിലാക്കി.. ഇപ്പോൾ അവിടെ ഗംഭീര ഉത്സവമൊക്കെ നടത്തും.." "ഒരിയ്ക്കലോ മറ്റോ ഞാനവിടെ പോയിട്ടുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. കുറെ നാൾ മുൻപ്..." ഇന്ദുമതിയമ്മ എന്തോ ഓർത്തെടുക്കും മട്ടിൽ പറഞ്ഞു. "അമ്മ വരൂ.. നമുക്ക് അകത്തേയ്ക്ക് പോകാം.." അയാൾ അവരെ അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു കൊണ്ട് നടന്നു. ഇന്ദുമതിയമ്മയ്‌ക്കൊപ്പം നവമിയും നരേന്ദ്രന് പിന്നാലേ നടന്നു. ഇടയ്ക്ക് നരേന്ദ്രൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ യദു കാറിനരികിൽ നിൽക്കുകയാണ്. "ഇവനെന്താ അവിടെ തന്നെ നിന്ന് കളഞ്ഞത്.. കേറി വാടാ.. നിന്നെയിനി പ്രത്യേകം ക്ഷണിയ്ക്കണോ ഞാൻ.." അത്രയുംകേട്ടാൽ മതിയായിരുന്നു യദുവിന്.അവൻ ഓടി അവർക്കൊപ്പം ചെന്നു. "ഞാൻ കാർ ലോക്ക് ചെയ്തിട്ട് വരാമെന്നു കരുതിയാ.." അവൻ നരേന്ദ്രനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. "കാറ് അടിച്ചും കൊണ്ട് പോകാനുള്ള കള്ളന്മാരൊന്നും ഇവിടെ ഇല്ലെടാ.ഇവിടുള്ളത് ഒരു വാഴക്കുലയോ, രണ്ട് മൂട് ചേമ്പോ മാന്താൻ വരുന്ന അത്യാവശ്യക്കാർ മാത്രം..." അവർ സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ സുഷമ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. അവൾ അതിഥികളെ നോക്കി ചിരിച്ചെങ്കിലും അതിനേ ചിരിയെന്നൊന്നും പറയാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു. "അവളില്ലേ മോളേ ഇവിടെ ജ്യോതി.അതോ അവൾക്കിന്ന് ക്ളാസുണ്ടോ." സുഷമയെ നോക്കി ഇന്ദുമതിയമ്മ തിരക്കി. സുഷമ അകത്തെ മുറിയിൽ തനിയ്ക്കടുത്ത്‌ നിന്ന ജ്യോതികയെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു തന്റെ മുമ്പിലേക്ക് നീക്കി നിർത്തി. അമ്മയോടും മറ്റുള്ളവരോടും ഇരിയ്ക്കാൻ പറഞ്ഞ ശേഷം സുഷമയോട് അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാനുള്ളത് കൊണ്ട് വരാൻ നരേന്ദ്രൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. "നീയെന്താ മോളേ മാറി നിൽക്കുന്നത്.. ഇങ്ങ് അടുത്തുവാടീ.." താൻ ഇവിടെ നിൽക്കണോ അതോ പോകണോ എന്ന സന്ദേഹത്തോടെ നിന്ന ജ്യോതികയെ നരേന്ദ്രൻ അടുത്തേയ്ക്ക് വിളിച്ചു. "നീ ഇവളെ കൊണ്ട് പോയി നമ്മുടെ വീടൊക്കെ കാണിച്ചു കൊടുക്ക് മോളേ... നീയിങ്ങനെ മാറി നിന്നാൽ എങ്ങിനാ.." നരേന്ദ്രൻ ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ ജ്യോതിക അവർക്ക് മുമ്പിലേക്ക് വന്നിട്ട് നവമിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. ഒരിയ്ക്കൽ താൻ ശത്രുവായിപ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നതാണ് ഇവരെ.. ജ്യോതിക ഓർത്തു. തനിയ്ക്ക് ചന്ദനക്കാവ് തറവാട് കിട്ടില്ലെന്നും അതിന്റെ അവകാശി ഇവർ മാത്രമാണെന്നും മുത്തശ്ശിപറഞ്ഞ ആ നിമിഷം മുതൽ ഇവരോട് തനിയ്ക്ക് തോന്നിയിരുന്ന പക ചെറുതൊന്നും ആയിരുന്നില്ല.. പക്‌ഷേ ഇപ്പോൾ... ആ ആഗ്രഹം എന്ന് മനസ്സിൽ നിന്ന് പോയോ അന്ന് മുതൽ ഇവരോടുള്ള ദേഷ്യം കൂടിയാണ് മനസ്സിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞു പോയത്. ജ്യോതിക ചിന്തിച്ചു നിൽക്കേ നവമി എണീറ്റ് വന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. "വാ.." നവമി അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചതോടെ ജ്യോതികയ്ക്ക് മനസ്സിൽ അവളോട് മനസ്സിൽ ശേഷിച്ചിരുന്ന അവസാനത്തെ പരിഭവത്തിന്റെ കണികയും അലിഞ്ഞു പോയി. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📖 കുട്ടി കഥകൾ

തീരം 117 Aniprasad 🎫🎫🎫🎫 താൻ ഇന്നോളം ചിന്തിയ്ക്കാത്ത ഒരു കാര്യമാണ് യദു തനിയ്ക്ക് മുൻപിലേക്ക് ഇട്ടു തന്നിരിയ്ക്കുന്നതെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ ഇന്ദുമതിയമ്മ കുറെ നേരം അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. യദു തന്റെ ബുള്ളറ്റിനരികിൽ നിന്നും നടന്ന് മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു. അവൻ അവരുടെ തോളിൽ കൈ വച്ചപ്പോൾ അവർ കയ്യുയർത്തി അവന്റെ വിരലുകളിൽ പിടിച്ചു. "ആറു കോടി രൂപ അടുപ്പിച്ച് മുടക്കി കഴിഞ്ഞു നമ്മൾ അതിന് വേണ്ടി. എഴുപത്തഞ്ച് ശതമാനത്തിൽ കൂടുതൽ പണികളും പൂർത്തിയായിക്കഴിഞ്ഞു. ഇനി എങ്ങിനെയാ മോനേ നമ്മൾ അത്... എന്റെയൊക്കെ കാലം കഴിഞ്ഞാലും നിങ്ങൾക്ക് ജീവിയ്ക്കണ്ടേ മക്കളെ.. അത് നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിനു ഉപകാരപ്പെടും..." "ഉപകാരപ്പെടും മുത്തശീ.. പക്‌ഷേ മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അതുകൊണ്ട് നഷ്ട്ടം മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ... മക്കളും കൊച്ച് മക്കളുമെല്ലാം കണ്ണെത്താ ദൂരത്തേയ്ക്ക് പോയത് മുത്തശ്ശിയുടെ മനസിനെ വേദനിപ്പിച്ചിട്ടില്ലെന്നാണോ പറയുന്നത്... അത് വെറുതേ പറയുന്നതാ മുത്തശ്ശി... ഇനിയുള്ള കാലം അവരെല്ലാം മുത്തശ്ശിയുടെ അരികിൽ ഉണ്ടാകണം എന്നൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും അവരൊക്കെ അമ്മേയെന്നും, മുത്തശീ എന്നും എവിടെയെങ്കിലുമൊക്കെ ഇരുന്ന് വിളിയ്ക്കുന്നത് കേൾക്കാൻ മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ആഗ്രഹമില്ലേ... ഉണ്ട്.. മുത്തശ്ശിയുടെ മുഖം പറയുന്നുണ്ട് അത്... മുത്തശ്ശിയെ അടുത്തറിഞ്ഞു മനസിലാക്കിയിട്ടുള്ളവർക്ക് ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് വായിച്ചെടുക്കാം അത്..." "മോനേ നീ..." ഇന്ദുമതിയമ്മ എന്തോ പറയാൻ വന്നതും യദു കയ്യുയർത്തി അത് തടഞ്ഞു. "എനിയ്ക്കറിയാം മുത്തശ്ശി പറയാൻ പോകുന്നത് എന്താണെന്ന്.. ആറു കോടി രൂപ നമ്മൾ അവിടെ മുടക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ നമ്മുടെ കഷ്ടപ്പാടിന്റെയും, അദ്ധ്വാനത്തിന്റെയും, വിയർപ്പിന്റെയും ഫലം ഉൾപ്പെടെ അവർ നമുക്ക് തന്നോളും മുത്തശീ.. അതിൽ കബളിപ്പീര് പറ്റുമെന്ന് മുത്തശ്ശി കരുതുകയേ വേണ്ട." "അത്രയും തുക കണ്ണും പൂട്ടി തരാൻ തയ്യാറാകുന്നെങ്കിൽ അതിനൊരു കാരണമുണ്ടാകില്ലേടാ അവർക്ക്..." "അവര് ബിസിനസ്സ് കാലേ കൂട്ടി കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരിയ്ക്കും മുത്തശീ. അതുകൊണ്ടായിരിയ്ക്കുമല്ലോ അവരുടെ കണ്ണ് അവിടേയ്ക്ക് വീണത്.. പക്‌ഷേ നമുക്ക്നമ്മൾ ചിലവാക്കിയ പണം കിട്ടുന്നതല്ലേ മുഖ്യം..." "നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ എനിയ്ക്ക് എന്തിനാടാ... എനിയ്ക്കങ്ങിനെ വാരിക്കൂട്ടിയെടുത്തേക്കാം എന്നുള്ള ആർത്തിയൊന്നുമില്ല." "എന്നാൽ പിന്നെ നമുക്ക് അതിന്റെ പണി ഇവിടെ വച്ച് നിർത്തുകയല്ലേ മുത്തശീ... അടുത്ത പടിയെന്തോ അതിലേക്ക് കടക്കുക..എന്താ." യദു പറയുന്നത് കേട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മ മുഖം തിരിച്ച് നവമിയെ നോക്കി. "നിന്റെ അഭിപ്രായം എന്താ മോളേ.. നിങ്ങൾക്ക് രണ്ടു പേർക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ സ്വരുക്കൂട്ടി കൊണ്ട് വന്നതാ അത്.. ഇവൻ പറയുന്നത് നീയും കേട്ടതല്ലേ.. അതിന്റെ അവകാശം എന്റെ മക്കൾക്കെല്ലാം തുല്യ മായിട്ടുള്ളതാണെന്ന്..." "എനിയ്ക്കറിയില്ല മുത്തശീ.. എന്നാലും എന്നോട് ചോദിച്ചാൽ ഞാൻ പറയും അതെല്ലാം മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്ന്.. അത്രയേ എനിയ്ക്കറിയൂ.. മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അത് ആർക്ക് വേണമെങ്കിൽ കൈമാറ്റം ചെയ്യാം. മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള ആർക്കും." ആർക്കും തന്റെതായ ഒരഭിപ്രായം ഇല്ലെങ്കിലും അവരെല്ലാം ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നത് താൻ മക്കളെല്ലാവരുമായി സ്വരുമയിൽ പോകണം എന്ന് തന്നെയാണ്.. ഇന്ദുമതിയമ്മയ്ക്ക് അതിന് പിന്നെയൊരു എതിരഭിപ്രായം ഇല്ലായിരുന്നു.. യദു ഇന്ദുമതിയമ്മയോട് പറഞ്ഞത് ഇപ്രകാരമായിരുന്നു. ഷോപ്പിംഗ് മാൾ കൈമാറ്റം ചെയ്തു കിട്ടുന്ന പണം ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ അവകാശത്തിൽ സൂക്ഷിക്കുക. സുഭാഷ് ചന്ദ്രനെയോ,നരേന്ദ്രനെയോഅവരുടെ മക്കളെയോ ആരെയും ഈ വിവരം അറിയിയ്ക്കാൻ പോകുന്നില്ല... അവർ വിവരം അറിഞ്ഞെത്തിയാൽ തന്നെ അതിനൊരു മറുപടി അവർ അർഹിയ്ക്കുന്നുമില്ല.. അമ്മയെന്ന നിലയിൽ അവർക്ക് ഇന്ദുമതിയമ്മയോട് സഹകരിയ്ക്കാൻ താൽപ്പര്യമുണ്ടെങ്കിൽ അതിനേ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്താതിരിയ്ക്കുക മക്കൾ എത്രയൊക്കെ തെറ്റുകൾ ചെയ്താലും അത് ക്ഷമിയ്ക്കാനും, പൊറുക്കാനുമുള്ള ലോകത്തെ ഏക നീതിന്യായ ക്കോടതിയാണല്ലോ പെറ്റമ്മയുടെ മനസ്സ്.. ഇന്ദുമതിയമ്മ പിന്നെ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് പോലും യദുവിനെ എതിർക്കാൻ നിന്നില്ല. ♦️ നവമിയുടെ കോൾ വരുന്നത് കണ്ട് ഫോണെടുത്ത്‌ സുമംഗല കാതോട് ചേർത്തു. "അമ്മേ.. എവിടെയാ.. ഇന്ന് അമ്മ ഓഫീസിലേക്ക് പോയോ..." ആയിരം കാതം ദൂരെ നിന്ന് ഒഴുകിയിട്ടെന്നോണം മകളുടെ ശബ്ദം സുമംഗല ഫോണിലൂടെ കേട്ടു. "ഞാൻ ഇറങ്ങാൻ പോവാ മോളേ.. ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു.." "അവിടെ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലാരുന്നല്ലോ അമ്മയ്ക്ക്.. ആരെങ്കിലും അമ്മയോട് കഴിഞ്ഞ കാര്യങ്ങളേ കുറിച്ച് ചോദിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടിയ്ക്കുകയോ മറ്റോ..." "ഒന്നുമില്ലെടീ. അവർക്കെല്ലാം എല്ലാം അറിവുള്ളതല്ലേ. അതുമല്ല തെറ്റ് ചെയ്തവർ തന്നെ കുറ്റം ഏറ്റു പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ. ഞാനായിട്ടൊന്നും അവർക്ക് വിശദീകരിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടി വന്നില്ല..." "അമ്മ വീട്ടിലേക്ക് പോവാണോ..." "അതേ. എന്താ മോളേ..." "അമ്മേ ഇന്ന്‌ ശിവ ശങ്കരൻ വക്കീൽ വിളിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. നാളെ സന്ദീപിന്റെ ജാമ്യ ഹർജി പരിഗണിയ്ക്കുന്ന ദിവസമാ.. വക്കീൽ പറഞ്ഞത് ജാമ്യം കിട്ടാൻ നൂറ്‌ ശതമാനവും ഉറപ്പാണെന്നാ.. അങ്ങനെയെങ്കിൽ സന്ദീപ് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോ അവിടേയ്ക്കല്ലേ കൊണ്ട് വരേണ്ടത്..." "ഞാൻ ജിഷിനെ വിളിച്ചു പറയാം മോളേ. അവൻ വരും അവിടേയ്ക്ക്.. നീയോ യദുവോ ആരെങ്കിലും ഒന്ന് ചെല്ലണേമോളേ അവിടേയ്ക്ക്. അവൻ ജിഷിന്റെ കൂടെ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നോളും.. ഞാനിന്ന് ഡ്യൂട്ടിക്ക് കേറിയതെല്ലാ ഉള്ളോ. നാളെ തന്നെ എങ്ങിനാ ലീവെടുത്ത്‌ വരുന്നത് മോളേ.." "അമ്മ വരണ്ട. ജിഷിൻ വന്നാൽ മതി. ഇവിടെ ഞങ്ങളുണ്ടല്ലോ.." "ശരി മോളേ. ഞാൻ രാത്രിയിൽ വിളിയ്ക്കാം.. എനിയ്ക്ക് അമ്മയോടൊന്നു സംസാരിയ്ക്കണം.." "മുത്തശ്ശിയോടോ.. എന്ത് സംസാരിയ്ക്കാനാ അമ്മേ..." "അത് ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞോളാം.. യദു ഇന്നെന്നെ വിളിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ എന്നോടൊരു കാര്യം ആവശ്യപ്പെട്ടു.അത് സംസാരിയ്ക്കാനാ." "യദു വേട്ടന് എന്തെങ്കിലും സംസാരിയ്ക്കാനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ അതുമുത്തശ്ശിയോട് നേരിട്ട് സംസാരിച്ചാൽ പോരെ.." "പോരെന്ന് അവന് തോന്നിക്കാണും.. അതല്ലേ അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞത്.." "എന്താ അമ്മേ കാര്യം.." "കാര്യം ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞോളാമെടീ..!" "അമ്മാ പ്ലീസ്.. ഒന്ന് പറയമ്മേ..ഞാനൊന്ന് കേൾക്കട്ടെ." അവൾ കെഞ്ചി. "പോ പെണ്ണേ നിന്ന് ചിണുങ്ങാതെ.. അത് നിന്നോട് പറയാനുള്ള കാര്യമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ..." "എന്തായാലും അമ്മ മുത്തശ്ശിയോട് പറയുമ്പോ ഞാൻ അറിയാതിരിയ്ക്കില്ലല്ലോ.." "ങാ. അപ്പോൾ അറിഞ്ഞാൽ മതി നീയ്..അമ്മ പറയും നിന്നോട്.." "എന്നാലും അമ്മേ.." "ഒരെന്നാലും ഇല്ല. നീ ഫോൺ വയ്ക്ക് പെണ്ണേ.. ഞാൻ കാറിൽ ഇരിയ്ക്കുവാ.." നവമി മനസ്സില്ലാ മനസോടെ ഫോൺ വച്ച ശേഷം യദു എന്താവും അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതെന്ന് അൽപ്പ നേരം ആലോചിച്ചു നിന്നു. ♦️♦️ രാത്രി.. യദു കൃഷ്ണൻ മടങ്ങി വരാൻ കാത്തിരിയ്ക്കുകയായിരുന്നു ഇന്ദുമതിയമ്മ. അവർ സിറ്റൗട്ടിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഗേറ്റിന് പുറത്ത് അവന്റെ ബുള്ളറ്റ് മോട്ടോർ സൈക്കിൾ വന്നു നിൽക്കുന്നതും, അയ്യപ്പൻ ഗേറ്റ് തുറന്നുകൊടുക്കുന്നതും, യദു മെല്ലെ വണ്ടി ഓടിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന് മുറ്റത്ത്‌ നിർത്തുന്നതും കണ്ടിരുന്നു. "ഇന്ന്‌ ഒറ്റയ്‌ക്കെയുള്ളോ..മുത്തശ്ശിയുടെ കൂട്ടുകാരെല്ലാം എവിടെ പ്പോയി. അവളെയും കാണുന്നില്ലല്ലോ..." "അവളോ.. ഏത് അവൾ..." "മുത്തശ്ശിയുടെ കൊച്ച് മോള്.." "നരേന്ദ്രന്റെ മകൾ ജ്യോതികയെ ആണോ നീ ഉദേശിച്ചത്.. അവരെല്ലാം ഇവിടുന്ന് എന്നേ താമസം മാറി പോയില്ലേടാ.." "ഓ.. തമാശ.. മുത്തശ്ശിയോടൊപ്പം ഇവിടെ താമസിയ്‌ക്കുന്നത് ജ്യോതികയാണല്ലോ അല്ലേ.. ഞാനുദ്ദേശിച്ചത് നവമിയുടെ കാര്യമാ.." "നവമിയുടെ കാര്യം നീ അവളുടെ അമ്മയോട് ചോദിയ്ക്കെടാ.. സുമംഗലയ്ക്കെല്ലാ അറിയൂ നവമിയുടെ കാര്യം.. അല്ലാതെ എനിയ്ക്കെങ്ങിനെ അറിയാനാ." "ഓ.. ഓ.. ഓ.. മനസിലായി.." യദു ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഇരുന്നു. "എന്ത് മനസിലായെന്ന്.. നിനക്ക് നാണമില്ലാരുന്നോടാ സുമംഗലയെ വിളിച്ച് അങ്ങനൊരു കാര്യം ആവശ്യപ്പെടാൻ.. നിനക്ക് അങ്ങിനൊരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ നീ അത് എന്നോടല്ലേ പറയേണ്ടത്. അല്ലാതെ സുമംഗലയെ വിളിച്ച് നേരിട്ട് ചോദിയ്ക്കുവാണോ വേണ്ടത്. അക്കാര്യം അവരോട് സംസാരിയ്ക്കാൻ ഇവിടെ ഞാനും നിന്റെ അമ്മയുമൊക്കെ ഇല്ലേ.. അതോ ഇനി നിനക്ക് ഞങ്ങളാരും പോരെന്ന് തോന്നി തുടങ്ങിയോ.." അവർ മുഖത്ത്‌ ദേഷ്യം വരുത്തി യദുവിനെ നോക്കി. "മുത്തശ്ശി എന്താ പറഞ്ഞത്, നിനക്ക് അങ്ങിനെ ഒരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്നോ... അപ്പോൾ ഇത്ര നാളായിട്ടും മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അതുമനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ.. ഞങ്ങള് തമ്മിൽ പ്രേമിയ്ക്കാനുള്ള സർവ്വ അവസരങ്ങളും ഉണ്ടാക്കി തന്നിട്ട് ഇപ്പോൾ ചോദിയ്ക്കുവാ നിനക്ക് അങ്ങനൊരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന്... എന്നാൽ മുത്തശ്ശി കേട്ടോ എനിയ്ക്ക് അങ്ങനൊരാഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു.എനിയ്ക്ക് മാത്രമല്ല അവൾക്കും അങ്ങനെ തന്നെയാ ആഗ്രഹം.." "എന്ന് നിന്നോട് അവൾ പറഞ്ഞോ..." ഇന്ദുമതിയമ്മയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് അവൻ അവരെ അന്തിച്ചു നോക്കി. "എടാ നിന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് നവമി നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ എന്ന്..." "അങ്ങനെ എല്ലാ ഇഷ്ടങ്ങളും നമ്മൾ പറഞ്ഞിട്ടാണോ മുത്തശീ അറിയുന്നത്.. ചിലതൊക്കെ കണ്ടാലും കേട്ടാലും നമുക്ക് മനസിലാക്കാൻ കഴിയില്ലേ.." "അങ്ങനെ കണ്ടും, കേട്ടും ഒരാള് മാത്രം തിരിച്ചറിഞ്ഞു മനസ്സിൽ സൂക്ഷിയ്ക്കുന്നതാണോടാ സ്നേഹം..നിനക്ക് അവളോടുള്ളത് പോലെ അവൾക്ക് നിന്നോടും സ്നേഹമുണ്ടോ എന്ന് നിനക്കറിയണ്ടേ... ഉണ്ടാവും എന്ന് നീ തനിയേ അങ്ങ് വിശ്വസിച്ചാൽ മതിയോ... നീയും അവളും ഒരേ വീട്ടിൽ താമസിയ്‌ക്കുന്നതിന്റെ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യമാ അവള് നിന്നോട് കാണിച്ചതെങ്കിലോ..." "എന്ന് മുത്തശ്ശിയോട് അവൾ പറഞ്ഞോ..." "എന്തിനാ പറയുന്നത്.. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പറയാതെ നമ്മൾ മനസിലാക്കണമെന്ന് നീയല്ലേ കുറച്ച് മുമ്പ് എന്നോട് പറഞ്ഞത്.. എന്നിട്ടിപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞോ എന്ന് എന്നോട് ചോദിയ്ക്കുന്നോ..." "മുത്തശീ, വെറുതേ എന്നെ ടെൻഷനാക്കല്ലേ.. ഞാൻനവമിയുടെ അമ്മയെ വിളിച്ചതിനാണെങ്കിൽ ഇത്രയേ ഉള്ളൂ... ആന്റിയ്ക്ക് ഒന്നോ രണ്ടോ ആങ്ങളമാരും അവർക്ക് ആൺമക്കളും ഒക്കെയുള്ളതല്ലേ മുത്തശീ.. ഏതെങ്കിലും ഒരു നേരത്ത്‌ ആന്റിയ്‌ക്കോ, ആന്റിയുടെ ആങ്ങളമാർക്കോ നവമിയെ അവരുടെ മക്കൾക്ക് ആലോചിച്ചാൽ എന്താന്ന് ഒരു തോന്നലൊന്നും വരാതിരിയ്ക്കാനാ ഞാൻ ആന്റിയെ വിളിച്ച് നവമിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞത്... നമ്മളാരും ഇവിടൊന്നും അറിയാതെ അവിടെ അവർ വാക്കാൽ കരാറോ, വാഗ്ദാനങ്ങളോ ഒക്കെ പരസ്പരം കൈമാറി ക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അതിനാവും ലഹള.. വഴക്കായി,അടിയായി,ഒളിച്ചോട്ടമായി പിന്നെഅതിനെ തുടർന്ന് കുടുംബക്കാരു മുഴുവൻ ചേരി തിരിഞ്ഞുള്ള പോരാട്ടമായി... എന്തിനാ അതിനൊക്കെ വെറുതേ നിൽക്കുന്നതെന്ന് കരുതിയാ ഞാൻ ആന്റിയോടൊരു സൂചന കൊടുത്തത്... അത് ഞാൻ മുത്തശ്ശിയെ മറന്നും കൊണ്ടൊന്നുമല്ല കേട്ടോ.." അവൻ അവരുടെ തൊട്ടരികിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവരുടെ ഇരു കൈകളും കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു. "പോട്ടെടാ.. ഞാൻ വെറുതേ പറഞ്ഞതല്ലേ.. ഇനി അവളുടെ അമ്മ എതിർത്താലും, ഈ ഇരിയ്ക്കുന്ന ഞാനോ, അവളെ വളർത്തിയ വിജയ കൃഷ്ണനോ എതിർത്താലും നിന്നെ അവൾ തള്ളി പറയുമെന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോടാ... നീ ഇനി വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പോലും അവൾ പിന്മാറാൻ പോകുന്നില്ല.. അത്രയ്ക്ക് നിന്നോട് അവൾക്ക് സ്നേഹമുണ്ടെടാ.." "എന്ന് മുത്തശ്ശിയോട് അവള് പറഞ്ഞോ.." അവൻ നാണത്തോടെ അവരെ നോക്കി. "എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞിട്ടാണോടാ നമ്മൾ മനസ്സിലാക്കുന്നത്.. നിന്റെ ഡയലോഗാ.." "ദേ മുത്തശീ.. ഇത്‌ മുത്തശ്ശി നേരത്തെ ഒരു തവണ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ ഡയലോഗാ.. എപ്പോഴും എപ്പോഴും പറഞ്ഞാൽ മഹാ ബോറാണേ.." "എന്നാൽ ഞാനത് വിട്ടു. നിന്റെ വായിൽ നിന്നും ഇനിയത് ഇവിടെ കേൾക്കാൻ പാടില്ല. മനസിലായോ.." "ഓ.. സമ്മതിച്ചേക്കുന്നു." അവൻ പിണങ്ങിയ മട്ടിൽ ഇരുന്നു. അവർ അവന്റെ ശിരസ്സിൽ തഴുകിയിട്ട് തല തന്റെ തോളോട് ചേർത്തു വച്ചു. "നീ പിണങ്ങുവൊന്നും വേണ്ട മോനേ.. നമുക്ക് പോകാമെടാ.. അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക്.. അവളെ നിനക്ക് കല്യാണം കഴിച്ച് തരണമെന്ന് നേരിട്ട് ചെന്ന് അവരോട് നമുക്ക് ആവശ്യപ്പെടാം. എന്താ... അവൾ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നു എന്നേ യുള്ളൂ. പക്‌ഷേ അവളുടെ ഏറ്റവും വലിയ അവകാശി അവളുടെ അമ്മയാ... ഞാനും നിന്റെ അമ്മയും ഒക്കെ ചെന്ന് സുമംഗലയോടും, വിജയ കൃഷ്ണനോടും കാര്യം ആവശ്യപ്പെടാം.. ഇനി നമ്മൾ എന്തിനാ വച്ച് താമസിപ്പിയ്ക്കുന്നത്..." അവൻ പെട്ടന്ന് അവരുടെ തോളിൽ നിന്ന് തലയുയർത്തി. "ഇങ്ങനൊരു കാര്യം സംസാരിയ്ക്കാൻ നമ്മൾ മാത്രം പോയാൽ മതിയോ മുത്തശീ" യദു ചോദിച്ചു. "ഇവിടിപ്പോൾ നമ്മളെല്ലാ ഉള്ളോ.. അവർക്കും അറിയാവുന്നതല്ലേ അക്കാര്യം.." "നമ്മുടെ കൂടെ വല്യമ്മാനോ, ചെറിയമ്മാനോ ആരെങ്കിലും ഒരാൾ കാണുന്നത് നല്ലതല്ലേ..." "സുഭാഷോ... അവരാരും വരില്ല മോനേ.. അവരുടെയൊന്നും മക്കളുടെ കാര്യത്തിന് നമ്മളെ കൂട്ടാനും പോകുന്നില്ല.." "അവർ വരികയോ, വരാതിരിയ്ക്കയോ അത് രണ്ടാമത്തെ കാര്യം. അവരെ ഒന്ന് അറിയിയ്‌ക്കേണ്ട കടമ നമ്മൾക്കില്ലേ മുത്തശീ... പ്രത്യേകിച്ച് എന്റെയും നവമിയുടെയും ഭാഗത്ത്‌ അവർ തീർച്ചയായും ഉണ്ടായിരിയ്ക്കേണ്ട ഒരു ചടങ്ങല്ലേ ഇത്‌.." "നീ എന്താ മോനേ പറയുന്നത്. ആദ്യം അത് വ്യക്തമാക്കെടാ." അവർ ഒന്നിളകി ഇരുന്നു. "നമുക്ക് അവരോട് ഫോണിൽ കാര്യങ്ങളൊന്നും പറയേണ്ട. നേരിട്ട് പോകാം.. അന്യരാരും അല്ലല്ലോ മുത്തശീ.. ഒരു പക്‌ഷേ മുത്തശ്ശി അവരെ കാണാൻ ചെല്ലുന്നത് അവർ കാത്തിരിയ്ക്കയാണെങ്കിലോ..." "എന്റെ മക്കളോ.. അവരെ കുറിച്ചാണോ നീയീ പറയുന്നത്... അവരുടെ മനസ്സ് മാറിയാലും അവരുടെ ഭാര്യമാരുടെ മനസ്സ് മാറില്ല മോനേ.. ഭാര്യമാർ വരയ്ക്കുന്ന വരയ്ക്കപ്പുറം ചലിക്കാത്തവരാ എന്റെ ആൺമക്കൾ.." "അത് ഇവിടെ നിൽക്കുമ്പോഴായിരുന്നില്ലേ മുത്തശീ.. അതൊക്കെ ഇപ്പോൾ മാറിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലോ.." "എനിയ്ക്ക് വിശ്വസിയ്ക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല." "നമുക്കൊന്ന് നോക്കാം.. അവർക്ക് നമ്മളോട് സഹകരിയ്ക്കാൻ താൽപ്പര്യമില്ലെങ്കിൽ നമുക്ക് മടങ്ങിപ്പോരാം.. നമ്മൾ അവരോട് വഴക്കിനും വയ്യാവേലിയ്ക്കും ഒന്നും ചെല്ലുന്നതല്ലല്ലോ..." അവൻ പറഞ്ഞതിലും കാര്യമുണ്ടെന്ന് തോന്നിയതിനാൽ ഇന്ദുമതിയമ്മ അതിന് മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.. ''ഒറ്റ മണിയ്ക്കൂറാകുന്നു ഞാനിവിടെ വന്നിട്ട്.. വിശപ്പിപ്പോൾ ഇരട്ടിയായി... മുത്തശ്ശി വരുന്നോണ്ടോ കഴിയ്ക്കാൻ.. " അവൻ കസേരയിൽ നിന്നെണീറ്റു. "ഞാൻ വന്നോളാം മോനേ. നീ പോയി കുളിച്ചിട്ട് വാ.." അവർ തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.രണ്ടടി നടന്ന ശേഷം യദു തിരിഞ്ഞു നിന്നു. മുത്തശ്ശിയുടെ മനസ്സ് ആ കെ കലങ്ങി മറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും എന്ന് അവന് മനസിലായി. ഇത്ര നാളും മുത്തശ്ശി മനസ്സിൽ അടക്കിവച്ചിരുന്ന ഒരാഗ്രഹമാകും ചിലപ്പോൾ അത്.. അവൻ അവിടെ നിന്ന് നടന്ന് തന്റെ റൂമിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. (തുടരും) രചന :: അനി പ്രസാദ് #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

ഹൃദയ സഖി...... അമ്പത്തി യാറാം ഭാഗം ഷർട്ടിന്റെ കൈ മടക്കി വെച്ച് സ്റ്റെയർ കേസ് ഇറങ്ങി അലക്സ്‌ വരുന്നത് ഒരു നിമിഷം ട്രീസയും ഒന്ന് നോക്കി നിന്നു...... ഇന്നലെ വരെ ആ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നൊരാ വിഷാദ ഭാവം ഇന്നവനിലില്ലാ..... പകരം ആ കണ്ണുകളിൽ കത്തി നിൽക്കുന്നതൊരു പ്രകാശ മാണ്.... കളഞ്ഞു പോയ അലക്സിനെ തനിക്ക് തിരിച്ചു കിട്ടിയെന്നോർക്കേ ട്രീസക്ക് വല്ലാത്തോരു സന്തോഷം തോന്നിയിരുന്നു ....... ജോണിയും വല്യമ്മച്ചിയും മിണ്ടുന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടി അലക്സ്‌ തന്നെ അത്രയേറെ പരിഗണിക്കുന്നതിൽ നിന്നും അവരാ വീട്ടിലെ ജീവനുള്ളതായി മാറുക യായിരുന്നു .... നിനക്ക്.... നിനക്കീ വിവാഹം അത്ര പറ്റില്ലെന്ന് തോന്നുകയാണെങ്കിൽ നീയെങ്ങോട്ടെങ്കിലും ഓടി പ്പോയ്ക്കോ...... ഉള്ളില് തീ തിന്ന് നടക്കുന്ന നിന്നേ കാണാണെനിക്ക് വയ്യ...... നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊണ്ട് വല്യമ്മച്ചി യത് പറയുമ്പോൾ അലക്സ്‌ പുഞ്ചിരിയോടെ അവരുടെ കവിളിലൊന്ന് നുള്ളി ..... എവിടെ പോയാലും ഈ കൊതിച്ചിയെ കാണാതെ എനിക്കുറക്കം വരണ്ടേ.... അവൻ പതിവ് ഗൗരവം കയ്യടക്കി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവരുടെ മുഖത്തെ കണ്ണട ഊരി ടേബിളിലേക്ക് വെച്ച് കൊണ്ടതും പറഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ വല്യമ്മച്ചിയും ഒരത്ഭുതത്തോടെ യാണ്‌ അവനെ നോക്കിയത്.... അതേ...... തന്റെ പഴയ അലക്സാണ് മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്നത്.... ആ പഴയ കുസൃതിയും ശൗര്യവുമെല്ലാം ആ കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്നുണ്ട്..... വല്യമ്മച്ചിയുടെ മുഖത്തും ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞിരുന്നു........ പാല മറ്റത്ത് കല്യാണ ഒരുക്കങ്ങൾ തകൃതിയായി നടക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അലക്സൊഴികെ ആരുടേയും മുഖത്ത് തെളിച്ചമുണ്ടായിരുന്നില്ല..... ജോണി എന്തോ ഒരു നിർവികാരതയെ പേറി..... വല്യമ്മച്ചി വല്ലാത്തൊരു വീർപ്പു മുട്ടലിലാണ്.... ഒറ്റപ്പെടുത്തലും കുറ്റപ്പെടുത്തലും ട്രീസയയെയും വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു.... അതിനേക്കാളേറെ ഭദ്ര എവിടെയാണെന്നൊരു വിങ്ങലുമുണ്ട് മനസ്സിൽ..... അലക്സ്‌.... മോനെ..... നമുക്ക്...... നമുക്ക് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ ഒരു പരാതി കൊടുത്താലോ... അവളെ കണ്ട് കിട്ടാൻ...... ട്രീസ അലക്സിനോട് പറയുമ്പോൾ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഭാരമുണ്ടായിരുന്നു.... അലക്സവരെ നോക്കി പതിയെ യൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു..... മമ്മ ഒന്നും ഓർക്കേണ്ട..... നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ മോന്റെ കല്യാണമാണ്..... ആ സന്തോഷം മാത്രം മതി യീ മനസ്സിൽ...... അലക്സവരുടെ കവിളിനെ കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ടത് പറയുമ്പോഴും അഥവാ അതിനു മുൻപ് ഭദ്രയെ കണ്ടെത്തിയില്ലെങ്കിൽ ജൂലി ഈ വീട്ടിലേക്ക് കയറി വരില്ലേ യെന്നൊരു ഭയം കൂടിയുമുണ്ടായിരുന്നു..... ആ ദിവസത്തിന് ശേഷം അലക്സിന്റെ ഉള്ളെപ്പോഴും ഒരു തരം ആനന്ദത്തെ പേറി....... അവളെ കാണുന്ന ആ നിമിഷത്തിന് വേണ്ടി ഹൃദയം അത്ര മേൽ കാത്തിരിക്കും പോലെ...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 അലക്സുമായുള്ള വിവാഹത്തിന് ഒരുങ്ങുമ്പോൾ ജൂലിയുടെ ഉള്ളിലെപ്പോഴും വിജയ ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.... എങ്കിലും ഉള്ളാലെ ഒരു ഭയം നിറഞ്ഞു നിൽക്കും പോലെ..... വസ്ത്രങ്ങളും ആഭരണങ്ങളും തിരഞ്ഞെടുത്തവൾ വിവാഹ തിരക്കുകളിൽ മുങ്ങി ത്താഴുകയായിരുന്നു.... പാല മറ്റത്തേ റാണിയായി കയറുന്നതും സ്വപ്നം കണ്ടവളിരുന്നു..... എല്ലാവരും പാല മറ്റത്തെ അലെക്സിന്റെ ഭാര്യ യായി തന്നെ കണ്ട് ഓച്ചാനിച്ചു നിൽക്കുന്നത് മനക്കണ്ണാലെ ഓർത്തവളൊന്ന് പുളകിതയായി..... നാട്ടിലും വീട്ടിലും തനിക്ക് സ്ഥാനം ക്കയറ്റം വരാൻ പോകുകയാണ്...... ആ ലിസി യാന്റിയുടെയും ആനി യാന്റിയുടെയുമെല്ലാം അഹങ്കാരം എന്തായിരുന്നു... അവരുടെ മക്കൾക്കൊക്കെ എൻട്രൻസ് കിട്ടിയേച്ചും പറഞ്ഞേച്.... ഞാൻ അലക്സിന്റെ ഭാര്യ യായി ആ പടി കടന്ന് കഴിഞ്ഞാൽ അവരുടെ പുച്ഛമൊക്കെ മാറി എന്റെ മുമ്പിൽ തൊഴുതു നിൽക്കും അവരെല്ലാം....... ജൂലി ചിരിയോടെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ നെയ്തു കൂട്ടുമ്പോൾ വിവാഹത്തിലേക്കുള്ള ദൂരം അധികമായി തോന്നിയവൾക്ക്..... സമയതിനൊക്കെയും വല്ലാത്തൊരു ധൈർഗ്യം....... പിന്നേ അലെക്സിനെ പോലെ ഭംഗിയും പൗരുഷവും സമ്പത്തുമുള്ള ഒരുവനെ ആഗ്രഹിക്കാത്തവർ ആരാണുണ്ടാവുക..... ഈ ഇടവകയിലുള്ള ഒരാൾ പോലും അലെക്സിനെ ആഗ്രഹിക്കാത്തതായിട്ടുണ്ടാവില്ല....... അങ്ങനെയുള്ള അവനാണ് തനിക്ക് സ്വന്തമാകാൻ പോകുന്നത്..... ജൂലിയുടെ ഉള്ളിലെ സന്തോഷത്തിനതീരില്ലായിരുന്നു..... പക്ഷെ അപ്പോഴും ഭദ്ര എന്നതൊരു കല്ല് കടിയായി തന്നെ മനസ്സിൽ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു....... അവന്റെ മനസ്സിൽ അവളാണെന്നത് തനിക്ക് നൽകുന്ന ദേഷ്യം ചെറുതല്ലെങ്കിൽ കൂടി വിവാഹത്തോടെ അവനെ താൻ മാറ്റിയെടുക്കും എന്നൊരു വിശ്വാസം അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു..... അവന്റെ മനസ്സിൽ നിന്നും ആ പീറ ഭദ്രയെ പൂർണമായും ഒഴിവാക്കണമായിരുന്നവൾക്ക്.... സമയം വൈകും തോറും വിവാഹം പാതിക്ക് നിന്ന് പോകുമോയെന്ന അവളുടെ ആശങ്കകൾ പാടെ നീങ്ങി പോയത് നിശ്ചയ ദിവസത്തെ അലെക്സിന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടായിരുന്നു..... ശെരിക്കും അതിഷയിച്ചു പോയി താൻ... ഡാഡിയോടും ഇളയപ്പനോടുമെല്ലാം അത്ര ഭംഗിയായി അവൻ പെരുമാറുന്നത് താൻ കാണുന്നത് തന്നെ ആദ്യമായാണ്.... അത് കൊണ്ട് തന്നെ എല്ലാവരുടെയും മുഖം ഒന്ന് തെളിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..... തന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ട് അവരെല്ലാം അതിശയിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അലക്സിനും മനസ്സിലായിരുന്നു.... അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇത് വരെ തന്നെ പേടിച് ഒതുങ്ങി ക്കൂടിയിരുന്ന അവർ പാല മറ്റത് അധികാരം കാണിക്കാനും തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്..... അപ്പോഴും അലെക്സിന്റെ ഉള്ളിലൊരു ചിരിയൂറി നിന്നിരുന്നു...... അങ്ങനെ കാത്തിരുന്ന ദിവസം വന്നെത്തി...... നാളെയാണ് മന സമ്മതം..... രാത്രി തന്റെ കരിമ്പടം വിടർത്തിയെങ്കിലും പാല മറ്റം തറവാട് പ്രകാശ പൂരിതമായിരുന്നു...... മധുരം വെപ്പിനായി അലെക്സിന്റെ വായിലേക്ക് മധുരം നൽകുമ്പോൾ ജോർജിന്റെ മനസ്സൊന്നു പിടച്ചു.... അവൻ തന്നോട് പറഞ്ഞ വാക്കുകളാണ് മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത്..... പക്ഷെ അലെക്സിന്റെ മുഖത്തപ്പോഴും പതിവ് ഗൗരവം മാത്രമേ യുണ്ടായിരുന്നുള്ളു....... നേരം പുലർന്നു... മന സമ്മതത്തിനായി അലക്സൊരുങ്ങി....... ഓഫ് വൈറ്റ് കളർ കുർത്തയും മുണ്ടുമെടുത്തിറങ്ങിയ അലെക്സിനെ കണ്ട് അവിടെ കൂടി നിന്നവർ പോലുമൊന്ന് നോക്കിയിരുന്നു..... ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം വെട്ടിയോതുക്കിയ താടിയിൽ ഒന്ന് തടവി അവൻ കാറിലേക്ക് കയറി..... പള്ളി മുറ്റത്തെത്തിയപ്പോൾ തന്നെ കാത്തെന്ന പോൽ നിൽക്കുന്ന ജൂലിയുടെ കണ്ണുകൾ അവനെ കണ്ട് വല്ലാതെ വിടർന്നു..... അവന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ട്രീസക്ക് അവളെ കണ്ട് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... ജൂലി ട്രീസക്ക് മാത്രം കാണാനെന്ന പോൽ പുച്ഛത്തോടെ യൊന്നു ചിരിച്ചു........ ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ ഇത് വരെ അവരെ എത്തിച്ചത് അവരുടെ ഭയമാണെന്ന് ജൂലിയോർത്തു ..... അലക്സ്‌ അവളെ  യൊന്നു നോക്കി..... കണ്ണുകളിൽ സൂര്യൻ ഉദിച്ചു നിൽക്കുന്നത് കാണാം...... ഇരുവരും അകത്തേക്ക് കയറി...... അച്ഛൻ വന്നു പ്രാർത്ഥന തുടങ്ങി..... പ്രാർത്ഥനക്കിടയിലും അരികിൽ നിൽക്കുന്നവന്റെ ഗന്ധം ജൂലിയെ തഴുകുമ്പോൾ അവൾ ആകെ ക്കൂടി സന്തോഷത്തിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തിയിരുന്നു..... അവൻ തന്റെ സ്വന്തമാകാൻ പോകുകയാണെന്നോർക്കേ അവളുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ തുടിച്ചു..... അതേ..... അതിനിനി അധിക ദൂരമില്ല... അവൾ വിടർന്ന ചുണ്ടുകൾ കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവനെ യൊന്നു കൂടി നോക്കി....... അച്ഛൻ  ജൂലിയോട്  സമ്മതം ചോദിച്ചതും അവൾ നിറഞ്ഞ ചിരിയാലെ സമ്മതം പറഞ്ഞിരുന്നു.... ട്രീസയുടെ ഉള്ളം വല്ലാതെ പിടച്ചു...... എന്താണ് അലക്സിന്റെ മനസ്സിലെന്നറിയില്ലെങ്കിലും ഒന്നിന്റെ പേരിലും ആ പിശാചിനെ തന്റെ മകന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടത്തി വിടില്ലെന്ന് അവർ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു..... ഇത്രയും എത്തി നിന്നത് താൻ കാരണമാണെന്നോർക്കേ ട്രീസയുടെ ഉള്ളം വല്ലാതെ പിടച്ചു..... അലക്സിനോട് സമ്മതം ചോദിക്കാൻ നേരം സമ്മതമല്ലെന്നുറക്കെ പറയാൻ അവർക്ക് തോന്നി...... പക്ഷെ ഇത്രയും ആളുകളുടെ മുമ്പിൽ വെച്ച് പറയാൻ തനിക്കൊരു കാരണമില്ല..... അവന്റെ ഇഷ്ടത്തെ കുറിച് പറഞ്ഞാൽ അവളുടെ കൂടെ കൂട്ട് നിന്ന താനും തെറ്റ് കാരിയാവില്ലേ..... അവരുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ മുറിഞ്ഞു.... അലെക്സിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധം അവർ തല കുനിച്ചു അല്പം മാറി നിന്നു... എല്ലാവരും അലക്‌സിനെ യും ജൂലിയെയുമാണ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്.... അത് കാണാൻ കെൽപ്പില്ലെന്ന വണ്ണം ട്രീസ മാത്രം പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു..... അപ്പോഴാണ് വാതിൽ കടന്ന് വരുന്ന ജോയെ അവർ കാണുന്നത്...... ഒരു നിമിഷം പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും തോന്നിയില്ലെങ്കിൽ കൂടി അവൾ പിടിച്ച കയ്യിന്റെ അറ്റത്തേക്ക് അവരുടെ മിഴികൾ നീണ്ട് പോയതും ആ കണ്ണുകളൊന്ന് വിടർന്നു..... അല്പം ഭയന്ന മുഖത്തോടെ ജോ യുടേ പിറകുലൊതുങ്ങി നടന്നു വരുന്ന ഭദ്രയെ  കണ്ടതും സന്തോഷം കൊണ്ടൊരു നിമിഷം അവരുടേ ശ്വാസം നിലച്ചു പോയത് പോലെ.... അവരൊന്നു കൂടി നോക്കി... തന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് തെറ്റ് പറ്റിയിട്ടില്ലല്ലോയെന്ന്..... ഇല്ലാ..... ഇതവൾ തന്നെയാണ്..... അലക്സ്‌.....ഈ നിൽക്കുന്ന കുരിശും പുരക്കൽ സണ്ണിയുടെ മകൾ ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ നിനക്ക് സമ്മതമാണോ.... ഓടി പോയി അവളുടെ കാലിൽ വീണു മാപ്പ് പറയാനാണ് ട്രീസ തുനിഞ്ഞതെങ്കിലും അതേ നിമിഷമാണ് അച്ഛന്റെ ചോദ്യം അവരുടെ കാതിലെത്തിയത്....... സമ്മതമല്ല....... അലെക്സിനു പറയാനുള്ള അവസരം കൊടുക്കും മുന്പേ ട്രീസയുടെ ശബ്ധം അവിടെയുയർന്നിരുന്നു.... എല്ലാവരും ഒരു നിമിഷം ട്രീസയെ നോക്കി..... ജൂലിയുടെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ മുറുകി..... ട്രീസേ.... നീ യെന്താ യീ പറയുന്നത്.... ഇങ് വന്നേ.... ജോണി അവരെ അനുനയിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ട്രീസ പിന്മാറാൻ ഒരുക്കമായിരുന്നില്ല....... ഈ നിൽക്കുന്ന ജൂലിയെ എന്റെ മോന് വേണ്ടാ...അതിനെനിക്കും അവനും സമ്മതമല്ല..... അത്ര തന്നെ..... ട്രീസ വീണ്ടും ഉറച്ച ശബ്ദത്തോടേ അത് പറഞ്ഞതും ജൂലി ഇടി വേട്ടറ്റത് പോലങ്ങനെ നിന്നു..... വല്യമ്മച്ചിയുടെ മുഖം ഒരു നിമിഷമൊന്ന് തെളിഞ്ഞു..... ജോണി ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ അങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്...... അലക്സ്‌ അവർക്ക് സമയം കൊടുത്തെന്ന പോൽ അധരങ്ങളിലൊരു കുഞ്ഞ് പുഞ്ചിരി യോളിപ്പിച്ചു കൊണ്ടങ്ങനെ നിന്നു...... ഇത് കേട്ട് ജോർജിന്റെ കണ്ണുകളും ഒരു നിമിഷം വിടർന്നിരുന്നു....                                  (തുടരും) Aysha Akbar #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

നീ ഇല്ലാമൽ നാൻ ഇല്ലയെ - 41 “അമ്മാമ്മേ... സൂക്ഷിച്ച്..” ഓട്ടോയിൽ നിന്നും കൈപിടിച്ച് ഇറക്കുമ്പോൾ വേദന കൊണ്ട് മുഖം ചുളിക്കുന്നുണ്ട് ലളിതാമ്മ. “എന്നാലുമെന്റെ ലളിതേ വീണെങ്കിൽ ഒരു വാക്ക് പറഞ്ഞൂടെ? ഞങ്ങളൊക്കെ അന്യരാണോ? ” ഓട്ടോയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് ഗേറ്റിന് പുറത്തേക്ക് വന്ന ആമിനുമ്മയാണ്. “ഞാൻ വാസുവേട്ടനോട് പറഞ്ഞതാ നിന്നെ അറിയിക്കാൻ.. മൂപ്പര് പറഞ്ഞു ആരെയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കേണ്ട, ഞാൻ തൈലം തടവി നേരെയാക്കിക്കോളാമെന്ന്..” അച്ചാച്ചനെ കുറ്റപ്പെടുത്തി പറയുമ്പോൾ ഞാനീ നാട്ടുകാരനല്ലേന്ന മട്ടിൽ മുകളിലേക്ക് നോക്കി നിൽപ്പുണ്ട് അച്ചാച്ചൻ. നവമിക്ക് അത് കാണേ ചിരിപൊട്ടി. “ഓ.. ഒരു മുറി വൈദ്യൻ വന്നേക്കുന്നു...” അവൾ പതിയെ കൈയ്യിലൊന്ന് പിച്ചിയപ്പോൾ ആളും ചിരി കടിച്ചു പിടിച്ചു. “ഇപ്പൊ എങ്ങനിണ്ട് നിനക്ക്? ഡോക്ടറെന്താ പറഞ്ഞേ?” “ആദ്യത്തെ ദിവസം ഇത്രയും ബുദ്ധിമുട്ടില്ലായിരുന്നു ആമിനേ... ഇപ്പൊ നടന്നാലും നിന്നാലും കിടന്നാലും ഒക്കെ വേദനയാ.. ഒടിവൊന്നുമില്ലെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്. ചതവുണ്ട്.. അതാകും..” അപ്പോഴേക്കും ഇസ മോളെയുമെടുത്ത് ശബാനയും അരികിലെത്തി. കുഞ്ഞിപെണ്ണെ എടുക്കാൻ അച്ചാച്ചനും മോളും മത്സരമായി പിന്നെ. ആമിനുമ്മയും ശബാനയും ചേർന്ന് ലളിതയെ വീട്ടിനകത്തേക്ക് കയറാൻ സഹായിച്ചു. "രജനിയുടെ നമ്പർ ഉണ്ടെങ്കിൽ എനിക്കൊന്ന് അയച്ചേക്ക് മോളെ.. നാളെ വൈകിട്ട് കിരൺ മോന്റെ കൂട്ടുകാരിങ്ങോട്ട് വരുന്നുണ്ട്. മോൻ പോയതിൽ പിന്നെ മേളിൽ വൃത്തിയാക്കിയിട്ടിട്ടേയില്ല.. അവരെത്തും മുമ്പേ ഒന്ന് അടിച്ചു തുടച്ചിടാനാ.." ആമിനുമ്മയുടെ വീട്ടിൽ ഇടക്ക് വീട്ടു ജോലിക്ക് വരുന്ന സ്ത്രീയാണ് രജനി. "ഞാനെന്നാൽ ഇപ്പോൾ തന്നെ വിളിച്ചു നോക്കട്ടെ..." ശബാന കുറച്ച് മാറി നിന്നു ഫോൺ വിളിച്ചു. "അവർക്ക് നാളെ പറ്റില്ല ലളിതാമ്മേ.. മറ്റെവിടെയോ ജോലിയുണ്ടെന്ന്.. ഞാൻ വേറെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോന്ന് നോക്കി പറയാം..." ശബാന ആലോചനയിലായി. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും വേറെയാളെ ശബാനയ്ക്ക് കിട്ടിയില്ല. "ഇന്നിനി ഞാൻ ഫ്രീയാ അമ്മാമ്മേ.. ഞാൻ ചെയ്തോളാം..." "വയ്യാത്ത നീയോ?" അമ്മാമ്മ മുഖം ചുളിച്ചു. "ഞാനെന്നേ ശരിയായി.." അച്ചാച്ചനും അമ്മാമ്മയും ആദ്യം സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കിലും പിന്നീട് നവമിയുടെ വാശിക്കൊപ്പം നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. “ലളിതേ നീ ശ്രദ്ധിക്ക്ട്ടോ.. എന്താവശ്യം ഉണ്ടെങ്കിലും വിളിക്കണം. മടി കാണിക്കേണ്ട.. വാസുവേട്ടാ, രാത്രി ഒന്നും ഉണ്ടാക്കാൻ നിൽക്കേണ്ട.. ഞാൻ കഴിക്കാൻ കൊടുത്തു വിടാം..” യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങാൻ നേരത്ത് ആമിനുമ്മ ഉപദേശിച്ചു. “ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യേണ്ട.. ഞാനും കൂടാം..” ചൂലും മോപ്പുമെടുത്ത് നവമി മുകളിലേക്ക് കയറാൻ നേരം അച്ചാച്ചൻ പിറകിൽ നിന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. “ഇതെനിക്ക് ചെയ്യാനേ ഉള്ളൂ.. അങ്ങോട്ട് വന്ന് ശല്യപ്പെടുത്തേണ്ട.. കേട്ടല്ലോ..” കുഞ്ഞു ഭീഷണിയോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് കയറുന്നവളെ നോക്കി അച്ചാച്ചനും അമ്മാമ്മയും പരസ്പരം ചിരികൾ കൈമാറി. ആദ്യം ഓരോ റൂമികളായി തൂത്തു വൃത്തിയാക്കിയിട്ടു നവമി. ഏറ്റവും അവസാനമാണ് കിരൺ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന മുറിയിലേക്കെത്തിയത്. ഒരു ബാച്ചിലർ മുറിയുടെ എല്ലാ ലക്ഷണവും അതിനുണ്ട്. ആകെ അലങ്കോലമായി കിടപ്പാണ്. കട്ടിലിനു മുകളിൽ കുറച്ച് വസ്ത്രങ്ങൾ വാരി വലിച്ചിട്ടിട്ടുണ്ട്. അലമാരകൾ പാതി തുറന്ന് കിടപ്പാണ്. മുറിയിലെ ഡ്രോയർ ടേബിളിന് മുകളിൽ ബെൽറ്റും പേഴ്സും പെർഫ്യൂമും ലോഷനും ഒക്കെയും കിടപ്പുണ്ട്. പേഴ്‌സ് പോലും എടുക്കാതെയാണോ പോയേക്കുന്നത്? കിരൺ പോയതിന് ശേഷം മുറിയിൽ ആരും കയറിയില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. അലക്കാനുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ പോലും ലോണ്ടറി ബാഗിന് അകത്ത് കിടപ്പുണ്ട്. കിടക്കമേലുള്ള ഡ്രസ്സുകളൊക്കെ മടക്കി അലമാരയിൽ ഒതുക്കി വെച്ചു നവമി. ബെഡൊക്കെ കുടഞ്ഞു വിരിച്ചിട്ടു. ഡ്രോയറിന് മുകളിലുള്ള സാധനങ്ങളൊക്കെയും ഡ്രോയറിന് അകത്തെ വലിപ്പുകളിലേക്ക് വൃത്തിയായി എടുത്തു വെച്ചു. മുറി തൂത്തു തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കിയതിന് ശേഷം അലക്കാനുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ താഴെക്കെടുക്കാമെന്ന് കരുതി. ലോണ്ടറി ബാഗിനടുത്തേക്ക് ചെന്നപ്പോഴാണ് ചുമരിലെ ഹൂക്കിൽ തൂക്കിയിട്ടേക്കുന്ന ടീഷർട്ട് ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്. അന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ അവസാനമായി കണ്ടപ്പോൾ ഇതായിരുന്നു കിരണിന്റെ വേഷമെന്ന് ഓർത്തു നവമി. അതും കൂടി അലക്കിയിടാൻ എടുക്കാമെന്ന് കരുതി ഹൂക്കിൽ നിന്നുമടർത്തി എടുത്തു. ഇപ്പോഴും അവന്റെ പെർഫ്യൂം ഗന്ധം അതിലുണ്ട്. എന്തോ ഒരുൾ പ്രേരണയിൽ അവളത് മൂക്കോട് അടുപ്പിച്ചു. ആ ഗന്ധമവളെ ഏതോ മായാ വലയത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നൊരു അനുഭൂതിയായിരുന്നു. അവന്റെ സാന്നിധ്യം തനിക്ക് അനുഭവപ്പെടും പോലെ. തന്റെ അരികിൽ അവനുള്ളത് പോലെയുമൊക്കെ തോന്നി അവൾക്ക്. ആകെ തരിച്ച് ഈ ലോകത്തിലേ ഇല്ലെന്ന പോലെയാണ് നിൽപ്പ്. ആ ഷർട്ട്‌ മാറോടടുപ്പിച്ച് നിമിഷങ്ങളോളം നിന്നവൾ. പെട്ടെന്നെന്തോ ആലോചനയിൽ ഞെട്ടി മാറി നവമി. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി തുടങ്ങി. ഒന്ന് കാണണമെന്ന ആഗ്രഹം വല്ലാതെ ബലപ്പെട്ടു. പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഫോണെടുത്ത് ഇൻസ്റ്റ തുറന്നു നോക്കി. പുതിയ പോസ്റ്റുകൾ ഒന്നും തന്നെയില്ല. പഴയ പോസ്റ്റിൽ നിന്നും ഒന്നെടുത്ത് നോക്കിയിരുന്നു അവന്റെ കുസൃതിയും ചിരിയും നിറഞ്ഞ വീഡിയോ. എവിടെയോ ഒരു നഷ്ട ബോധം അലയടിക്കുന്നത് നവമിക്ക് അറിയാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്. "പിണക്കമാകുമോ എന്നോട്? " "ഏയ്‌.. തിരക്കാവും..." ചോദ്യവും ഉത്തരവും സ്വയം കണ്ടെത്തി നവമി. "നിനക്കവനോട് ഇഷ്ടമുണ്ടോ നവമി?" ചുമരിലെ കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ നിന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്ത് നിസ്സഹായതയാണ്. ഇഷ്ടമാണ്.. ഒരുപാട് ഇഷ്ടമാണ്... മനസ്സിപ്പോൾ അവനു വേണ്ടി തിമിർത്തു പെയ്യുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ... എന്നാലും എന്തോ ഒരു തടസ്സം തന്നേ പിന്നിലേക്ക് വലിക്കുന്നുമുണ്ട്. "നിവീ? കഴിഞ്ഞില്ലേ മോളെ? " താഴെ നിന്നും അച്ചാച്ചന്റെ ശബ്ദമെത്തി. "ദേ ഇപ്പോ തീരും..." കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ച് ലോണ്ടറി ബാഗുമായി താഴേക്ക് നടന്നു നവമി. "ഓ.. അലക്കാനുള്ളതുണ്ടോ? കാൽ മുട്ട് വേദന കൊണ്ട് ഞാൻ മേളിലേക്ക് കേറിയില്ല മോളെ.. അതാ കാണാതിരുന്നേ.. കിരണിന്റെ പോക്കും പെട്ടെന്നായിരുന്നില്ലേ.. അല്ലെങ്കിൽ അവൻ തന്നെ അലക്കിയിട്ടേനെ.." "അത് സാരമില്ല അച്ചാച്ചാ.. ഞാനിതൊക്കെ കൊണ്ടുപോയി മെഷീനിലിടാം.. ഇനി അലക്കനുണ്ടെങ്കിൽ എടുത്തു തന്നേക്ക്.." "അതൊക്കെ അവിടെ വെച്ചേക്ക് മോളെ. ഞാൻ നാളെ ചെയ്തോളാം.." നവമി അച്ചാച്ചൻ പറഞ്ഞത് കേൾക്കാൻ നിൽക്കാതെ അടുക്കളപ്പുറത്തേക്ക് ചെന്നു. തുണികൾ മെഷീനിൽ ഇട്ട് അകത്തേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ രണ്ടാളും ടിവിയും കണ്ടിരിപ്പാണ്. ഏതോ കണ്ണീർ സീരിയൽ ആണ്. നവമിയും അരികിൽ ചെന്നിരുന്നു. സമയം എട്ടു മണി ആയി. തുണികൾ വിരിച്ചിട്ടതിന് ശേഷം വരാമെന്ന് അമ്മയ്ക്ക് അവൾ മെസ്സേജിട്ടു. അതേ സമയത്താണ് അച്ചാച്ചന്റെ ഫോണടിച്ചത്. ലീലാന്റിയാണെന്ന് മറുപ്പുറത്തെ ശബ്ദത്തിൽ നിന്നും മനസ്സിലായി. "എന്നാലുമമ്മേ നിങ്ങളിതെന്ത് പണിയാ കാണിച്ചേ? ശരിക്കും എന്താ പറ്റിയതെന്ന് ഒരു വാക്ക് പറയാമായിരുന്നില്ലേ?" പിന്നെയും ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് ശകാരിക്കുന്നുണ്ട് ലീല. നവമി കുഞ്ഞു ചിരിയോടെ കേട്ടു കൊണ്ട് അരികിൽ തന്നെയുണ്ട്. "ഞാൻ ലീവിന് കൊടുത്തേക്കുവാ അച്ഛാ.. കിട്ടിയാലുടൻ ഞാൻ വരും..." "അടുത്ത മാസത്തേക്കെന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ നീ? എന്തേ പെട്ടെന്ന്? ഹിരണിന്റെ സ്കൂൾ പ്രശ്നമാകില്ലേ?" "നിങ്ങളെ രണ്ടാളെയും അവിടെ തന്നെ നിർത്തിയിട്ട് എനിക്കിവിടെ മനസ്സുറക്കേണ്ടേ? ലീവ് ഓക്കേ ആണേൽ കിച്ചു വരുമ്പോൾ ഞാനും കൂടെ വരുവാ.." "അതിന് ആരു പറഞ്ഞു ഞങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്കാണെന്ന്? ദേ നോക്ക്..." ഫോൺ തനിക്ക് നേരെ നീട്ടിയപ്പോൾ എന്ത് പറയണമെന്ന് അറിയാതെ പകച്ചു പോയി നിവി. "ഹ.. മോളുണ്ടായിരുന്നോ അവിടെ? സുഖായോ ഇപ്പോ?" അച്ചാച്ചന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും ഫോൺ വാങ്ങിച്ച് നവമി സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. "ഇപ്പൊ ഒക്കെയാ ആന്റ്റീ... അവിടെ എല്ലാർക്കും സുഖല്ലേ?" "എല്ലാർക്കും സുഖല്ലേ ചോദിച്ചാൽ.... ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ സുഖാണ്... സുഖം ഇച്ചിരി കുറവുള്ളൊരാളിവിടെ ഉണ്ടേ.. നോക്ക്..." പറയലും സ്ക്രീൻ മാറ്റലും ഒരുമിച്ച് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. താനേറെ കാണാൻ ആഗ്രഹിച്ച മുഖമാണെങ്കിൽ കൂടിയും പെട്ടെന്നായത്തിനാൽ ആകെയൊരു പതർച്ച തോന്നി നവമിക്ക്. അപ്പുറത്തുള്ളയാൾക്കും മറിച്ചല്ല. പെട്ടെന്നുള്ള മൂവ്മെന്റ് ആയതിനാൽ ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ ആയില്ല. സ്ക്രീനിൽ കണ്ട കുഞ്ഞു വട്ട മുഖത്തിൽ ശ്രദ്ധ പതിഞ്ഞതും പേരറിയാത്തൊരു നൊമ്പരം മനസ്സിൽ പടർന്നു കയറി. വല്ലാത്തൊരു വേദന തോന്നി നവമിക്ക്. ആ കണ്ണുകൾ അവന്റെ മിഴികളിൽ ആഴ്ന്നിറങ്ങും പോലെ തോന്നിച്ചു അവന്. "സുഖാണോ കൊച്ചേ??" ഇടർച്ചയോടെയുള്ള ആ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ അവളുടെയുള്ളിൽ പരിഭവം മൊട്ടിട്ടു. അറിയാതെ തന്നേ ചുണ്ടുകൾ കൂർത്തു വന്നു. "എന്നോടൊന്നും പറയാതെ പോയില്ലേ.." അരികിലിരിക്കുന്നവരെ കുറിച്ചവൾ അപ്പോൾ ചിന്തിച്ചതേയില്ല.. അവനരികിൽ ലീലയുണ്ടെന്ന ബോധവും ഇല്ലായിരുന്നു. മനസ്സ് നിറയെ ആ ഒരുവനോടുള്ള പരിഭവമായിരുന്നു. അത് പറയാതെ പോയാൽ മനസ്സ് പൊട്ടി പിടഞ്ഞു വീണു മരിക്കുമെന്ന തോന്നലായിരുന്നു... തുടരും. കഥ ഇഷ്ടാവുന്നുണ്ടോ പിള്ളേരെ? രചന :: മീര സരസ്വതി #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ

ദേവതാരകം, ഭാഗം: 27 പിറ്റേന്ന് ഫുൾ യാത്രകൾ ആയിരുന്നു... ടൂറിസ്റ്റ് ഗൈഡ്ന്റെ സഹായത്തോടെ മുംബൈയുടെ ഹൃദയ ഭാഗങ്ങൾ എല്ലാം അവർ ചുറ്റികണ്ടു.... വൈകുന്നേരം ആയി തിരിച്ചു അവർ റൂമിൽ എത്തിയപ്പോൾ.... ദേവ കുളിച്ചു ഫ്രഷ് ആയി വന്നപ്പോൾ ഡോറിൽ ആരോ മുട്ടുന്നത് കേട്ടു....നോക്കിയപ്പോൾ റൂം ബോയ് ആണ്... അയാൾ 2 ടികെറ്റും പിന്നേ ഒരു കവറും ദേവയുടെ കയ്യിൽ ഏല്പിച്ചു... ദേവ നോക്കിയപ്പോൾ ഇന്ന് രാത്രി ഡിജെ പാർട്ടിക്ക് ഉള്ള ടികെറ്റ് ആണ്... പാക്കറ്റ് പൊട്ടിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ കിച്ചുവിന്റെ ഗിഫ്റ്റ് ആണ്...അതിൽ താരയുടെ പേര് എഴുതിയത് ദേവ അവൾക്കു നേരെ നീട്ടി... അവൾ എന്താണ് എന്ന് ചോദ്യഭാവത്തിൽ അവനെ നോക്കി...അവൻ അത് മൈൻഡ് ആക്കാതെ അവന്റെ കയ്യിലുള്ള പാക്കറ്റ് തുറന്നു.. ബ്ലൂ ത്രീഫോർത്ത് ട്രൗസർസും ബ്ലാക്ക് ചൈനീസ് കോളർ ലിനൻ ഷർട്ടും ആണ്... താര ജസ്റ്റ്‌ ഒന്ന് തുറന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ ഓറഞ്ച് കളർ ഡ്രസ്സ്‌ കണ്ടു അവൾ അത് പുറത്തേക്ക് എടുത്തു കൂടുതൽ നോക്കാൻ ഒന്നും നിന്നില്ല.... “ഏഴു മണിക്ക് ഇറങ്ങണം അപ്പോളേക്കും റെഡി ആയി നിക്കു ഞാൻ താഴെ പോയിട്ട് വരാം...” ദേവ അവൾക്ക് നിർദേശം നൽകി... പിന്നെ കിച്ചു കൊടുത്തയച്ച ഡ്രെസ്സും ഇട്ടു റെഡിയായി താഴേക്ക് പോയി.... ദേവ റിസപ്ഷനിൽ ചെന്നു പാർട്ടിയുടെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ഡീറ്റൈൽ ആയിട്ട് അന്വേഷിച്ചു..... കാർണിവൽ ഹോട്ടലിൽ ആണ് പാർട്ടി... അവൻ ടാക്സി ഒക്കെ ഏർപാട് ആക്കി കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ റൂമിൽ എത്തി.... റൂമിൽ കയറിയപ്പോൾ താര റെഡി ആയി നിൽപ്പുണ്ട്. ഒരു നിമിഷം ദേവ അവളെ കണ്ണിമക്കാതെ നോക്കി... ഇതുവരെ അവൻ കണ്ട താരയെ അല്ല ഇത് എന്നവനു തോന്നിപ്പോയി.... ആകെ മാറ്റം അവനവളെ അടിമുടി നോക്കി.... മുട്ടിനൊപ്പം നിൽക്കുന്ന ഒരു സ്ലീവ്ലെസ്സ് ഷിമ്മർ ഓറഞ്ച് കളർ ഫ്രോക്ക് ആണ് വേഷം.. അത് അവൾക്കു നന്നായി ചേരുന്നുമുണ്ട്... മുടി അഴിച്ചു സെമി കേൾ ചെയ്തു ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.... സ്‌മോക്കി എയെസും ഗ്ലോസ്സി ലിപ്സും... മുഖത്തു മിനിമൽ മേക്കപ്പും.... അഭരണം എന്ന് പറയാൻ കാതിൽ ഒരു ബ്ലാക്ക് സ്റ്റോണിന്റെ കമ്മലും കയ്യിലൊരു സിമ്പിൾ ബ്രേസ്‌ലെറ്റും മാത്രം..... അവനു സ്വന്തം കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാനാവാതെ വായും പൊളിച്ചു നോക്കി നിന്നുപോയി..... ദേവയുടെ ഇതുവരെ പിടിച്ചു വെച്ച കണ്ട്രോൾ ഒക്കെ അങ്ങ് ഫ്ലൈറ്റും പിടിച്ചു പോയെന്നു പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ... അവൻ അവളെ നോക്കി പരിസര ബോധമില്ലാതെ ആ നിൽപ്പ് തുടർന്നു.... താര പതിയെ നടന്നു അവന്റെ മുന്നിൽ വന്നു നിന്ന് കൈ ഉയർത്തി വാ അടച്ചു കൊടുത്തു..... “ഇപ്പോ മനസിലായില്ലേ.. ഈ കേരളത്തിലെ പെൺപിള്ളേർ ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങിയാൽ ഏത് മസിലുള്ള അമേരിക്കക്കാരനും ഒന്ന് നോക്കി നിന്ന്പോകുമെന്ന്....” അപ്പോളാണ് ദേവക്ക് സ്ഥലകാലബോധം വന്നത്.... ഇത്രയും നേരം അവളെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുനെന്നു... അവൻ വേഗം അടവ് മാറ്റി... “ അയ്യാ നോക്കി നിൽക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു കോലം..” “. അപ്പൊ പിന്നെ നോക്കി നിന്നതൊ....” “ അത് പിന്നെ അവൻ നിന്നു വിക്കി.... അത് പിന്നെ നമ്മൾ പണിയുന്ന പുതിയ ബിൽഡിംഗ്‌ ഇല്ലേ അവിടെ വെക്കാൻ ഇനി വേറൊരു കോലം വേണ്ടല്ലോ എന്ന് ആലോചിച് സന്തോഷം കൊണ്ടു നിന്നു പോയതാ......” അവൾക്കങ്ങു ദേഷ്യം അരിച്ചു കയറി... “ദേ കോലം വെക്കാനേ നിങ്ങടെ പിന്നാലെ നടന്നിരുന്നില്ലേ കുറേ മദാമ്മകൾ അവരെ വിളിച്ചാൽ മതി...അല്ലെങ്കിൽ ഒറ്റക്കു പോയി നിന്നാലും മതി… കറക്റ്റ് ഫേസ് ആണ്… അവൾ ചുണ്ട് കോട്ടി അവിടെ നിന്നു പോയി... അവളുടെ പോക്കും കണ്ടു ദേവ ചിരിച്ചു കൊണ്ടു നിന്നു...എന്തായാലും കിച്ചുവിന്റെ ഗിഫ്റ്റ് കിടുക്കിയിട്ടുണ്ട്….ഇങ്ങനെ നല്ല കാര്യങ്ങൾ വല്ലതും ചെറുതുടെ ഇവന്… ദേവയുടെ ചുണ്ടിൽ നിന്നു പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞതേയില്ല….. കൃത്യം ഏഴു മണിക്ക് തന്നെ അവർ പാർട്ടി വേന്യുവിൽ എത്തി.... ദേവ താരയുടെ കൈ പിടിച്ചു അകത്തേക്ക് കയറി... താരക്ക് അതിനകത്തെ സെറ്റിംഗ്സ് കണ്ടിട്ട് തന്നെ തല കറങ്ങി.... ഫുൾ ഇരുട്ടു ആണ്... ഡിം ലൈറ്റ് ഉണ്ട് എന്നാലും ഇരുട്ട് തന്നെ... കൂടാതെ ഷോ ലൈറ്റ്സും ഉണ്ട് കാതു പൊട്ടുന്ന സൗണ്ടിൽ ഉള്ള പാട്ടും... അതിനനുസരിച്ചു ആടി തിമിർക്കുന്ന അൽപ വസ്ത്ര ധാരികൾ ആയ കപ്പിൾസും..... താരക്ക് അവിടെ വല്ലാത്ത വീർപ്പുമുട്ടൽ തോന്നി.... അവൾ ദയനീയമായി ദേവയെ നോക്കി..... അവളുടെ അവസ്ഥ മനസിലാക്കിയിട്ടോ എന്തോ അവൻ അവളോട് അങ്ങോട്ട് മാറി ഇരുന്നോളാൻ പറഞ്ഞു.... അവൾ അങ്ങോട്ട് മാറി ഇരുന്നു... ദേവ ആ ബഹളത്തിനു ഇടയിലെക്ക് പോയി... കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ താരക്ക് അമിതമായ ദാഹം അനുഭവപെട്ടു.. അവൾ ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു ടേബിളിൽ ചെറിയ ഗ്ലാസുകളിൽ വെള്ളം ഒഴിച്ച് വെച്ചിട്ടുണ്ട്... അവൾ ഓടിച്ചെന്നു ഒറ്റ വലിക്കു അതെടുത്തു കുടിച്ചു..... അയ്യോ ഇതെന്ത് സാധനം അവളുടെ വയറു കത്തി തുടങ്ങി.... ആകെ എന്തോ പോലെ... അവൾ വീണ്ടും അവിടെ വന്നിരുന്നു.. തലയ്ക്കു ഒക്കെ ഒരു ഭാരം പോലെ... തല വേദന കൊണ്ടു പൊളിയുന്നത് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്... ആകെ മരവിച്ച ഒരവസ്ഥ... അവൾ തല കയ്യിലും താങ്ങി അവിടെ മാറിയിരുന്നു... കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രണ്ടു ഹിന്ദി പയ്യന്മാർ അവളുടെ അടുത്ത് വന്നിരുന്നു... അവൾ ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു ആദ്യം കമന്റ്‌ പറച്ചിൽ ആയിരുന്നെങ്കിൽ പതിയെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി വരാൻ തുടങ്ങി... അവൾ അവിടെ നിന്നു എഴുനേറ്റു പോകാൻ പോയപ്പോൾ അതിലൊരുത്തൻ അവളുടെ കയ്യിൽ കയറി പിടിച്ചുവലിച്ചു..... അവൾ ഓടാൻ പോയപ്പോൾ അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു പുറകിലേക്ക് ആക്കി തിരിച്ചു... താര വേദന കൊണ്ടു പുളഞ്ഞു.... ഇതും കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ദേവ വന്നത്..... ടാ... ന്നും വിളിച്ചു അലറി കൊണ്ടു ഒരു പാഞ്ഞുവരവ് ആയിരുന്നു... എന്റെ പെണ്ണിനെ പിടിക്കുന്നോടാ.... എന്നും പറഞ്ഞു ആഞ്ഞു ഒരു ചവിട്ടു വെച്ചു കൊടുത്തു അവന്റെ നെഞ്ചിൽ... പിന്നെ അവിടെ തൃശൂർ പൂരത്തിന്റെ വെടിക്കെട്ട്‌ ആയിരുന്നു... കൊണ്ടും കൊടുത്തും അവർ മുന്നേറി... ദേവ കലി തീരും വരെ അവനെ തല്ലി.... ചാകുമെന്ന അവസ്ഥയിൽ ആയപ്പോൾ ചവിട്ടി കൂട്ടി നിലത്തിട്ടു.. പിന്നെ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കാലുവെച്ചു നിന്നു. എന്റെ പെണ്ണിനെ തൊട്ട നിന്റെ ഈ കൈ ഞാനിങ്ങു എടുക്കുവാ... അതും പറഞ്ഞു അവന്റെ വലതു കൈ തിരിച്ചു ഒടിച്ചു.... ആ ബഹളത്തിനിടയിൽ അവന്റെ നിലവിളി മുങ്ങിപോയി.... ദേവ താരയെയും കൊണ്ടു നേരെ ഹോട്ടലിലെക്ക് പോയി..റൂമിൽ എത്തിയതും അവൻ അവളെ നേരെ വാഷ്‌റൂമിൽ കൊണ്ടുപോയി ഷവറിനടിയിൽ നിർത്തി....അവൾ ആകെ കുഴഞ്ഞ മട്ടിലായിരുന്നു… വെള്ളം മേല് വീണതും അവൾ തണുത്തിട്ടു ദേവയെ ചുറ്റി പിടിച്ചു...തല അവന്റെ നെഞ്ചിൽ ചാരി വെച്ചു നിന്നു.. ദേവയുടെ ഉള്ളിലുടെ ഒരു സ്പാർക്ക് കടന്നു പോയി.... അവൻ അവളെ പിടിച്ചു മാറ്റാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി....പക്ഷെ അവൾ ഒന്നുടെ അവനോട് പറ്റിചേർന്ന് നിന്നു..... “ ദൈവമേ... പെണ്ണിനോ ബോധമില്ല... എന്നെയെങ്കിലും കാത്തോളണേ....എല്ലാം കയ്യീന്ന് പോയത് തന്നെ…എനിക്ക് തന്നെ എന്നെ വിശ്വാസമില്ലാഞ്ഞിട്ടിരിക്കാ അപ്പോളാ പെണ്ണിന്റെ ഓരോ കളികൾ.. “ ദേവ ആത്മഗതം പറഞ്ഞുകൊണ്ടു അവളെ മാറ്റാൻ നോക്കി.... “ദേവേട്ടാ... എനിക്ക് തണുക്കുന്നു.... “ അവൾ കുറുകിക്കൊണ്ട് വീണ്ടും അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പറ്റിപിടിച്ചു നിന്നു.... അവൻ വേഗം ഷവർ ഓഫ്‌ ചെയ്തു..കൈ എത്തിച്ചു ടവൽ എടുത്തു അവളെ കുറച്ചു നീക്കി നിർത്തി തല തുവർത്തി കൊടുത്തു.... അവൾ കണ്ണേടുക്കാതെ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു... അവന്റ നോട്ടവും ഒരു നിമിഷം അവളുടെ മുഖത്ത് തറഞ്ഞു നിന്നു.. അവനു തന്റെ മനസ് കൈ വിട്ടു പോകുന്നത് പോലെ തോന്നി.... സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ... അവളുടെ നോട്ടം അവനെ കൊത്തി വലിച്ചു.... അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ മുഖത്തു ഓടി നടന്നു.... മനസിന്റെ നിയന്ത്രണം പൂർണമായും വിട്ടെന്ന് തോന്നിയ ഒരു നിമിഷം അവൻ അവളെ വലിച്ചു ചേർത്ത് നിർത്തി മുഖം കൈ കുമ്പിളിൽ കോരിയെടുത്തു അവളുടെ നനഞ്ഞ ചുവന്നു തുടുത്ത ചുണ്ടുകളിലേക്കു മുഖം അടുപ്പിച്ചു... അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചു അതിനെ സ്വീകരിക്കാൻ തയ്യാറായി നിന്നു..അവന്റെ അധരങ്ങൾ തന്റെ അധരങ്ങളിൽ സ്പർശിച്ച ആ നിമിഷം അവൾ അവനെ മുറുക്കെ പിടിച്ചു.... അവർക്കു തന്നെ അറിയില്ല എത്ര സമയം അങ്ങനെ നിന്നെന്നു.... അടർന്നു മാറിയ നിമിഷത്തിലും മതിവരാത്ത പോലെ ദേവ താരയെ ഉറ്റു നോക്കി നിന്നു... നാണത്താൽ കൂമ്പിയടഞ മിഴികൾ പൊക്കി അവനെ നോക്കിയതും അവൻ അടുത്തേക്ക് വന്നു രണ്ടു കൈകൊണ്ടും അവളെ കോരിഎടുത്ത് കട്ടിലിൽ കൊണ്ടു പോയി കിടത്തി... നനഞ്ഞോട്ടി കിടക്കുന്ന അവളെ കണ്ണിമക്കാതെ അവൻ നോക്കിയിരുന്നു.... അവൻ പതിയെ അവളുടെ കൈകളിലുടെ തഴുകി തഴുകി കൈ കഴുത്തിലെക്ക് ചേർത്ത് വെച്ചു.... അവന്റെ മുഖം തന്നിലേക്ക് വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചു കിടന്നു... ദേവയുടെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ നെറ്റിയിലും കണ്ണുകളിലും ചുണ്ടിലും മാറി മാറി നടന്നു അവളുടെ കഴുത്തിൽ വിശ്രമിച്ചപ്പോൾ പൊള്ളി പിടഞ്ഞ പോലെ അവൾ കിതച്ചുകൊണ്ട് ഞെട്ടി എഴുനേറ്റു.... അവളുടെ ആ നീക്കത്തിൽ ദേവ ഒരു നിമിഷം പതറിപോയി.. “സോറി... ഞാൻ പെട്ടെന്ന്....” അവൻ അവളെ നോക്കി എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു... അവൾ എഴുനേറ്റു ഒരു ഡ്രെസ്സും എടുത്തു ബാത്‌റൂമിലേക്ക് ഓടി... വാതിൽ അടച്ചു കൊണ്ടു അവൾ കഴിഞ്ഞു പോയ നിമിഷങ്ങളിലേക്കു ഒരു ഓട്ട പ്രദക്ഷിണം നടത്തി.. ഈശ്വരാ എന്താ ഇപ്പോ സംഭവിച്ചത്... സ്വപ്നമായിരുന്നോ... സത്യവും മിഥ്യയും തിരിച്ചറിയാൻ ആവാതെ അവൾ നിന്നു.... അവന്റെ അധരങ്ങളുടെ സ്പര്ശനം ഏറ്റ ചുണ്ടുകളിലും കഴുത്തിലും അവൾ കൈകൾ ഓടിച്ചു.... കാട്ടുമാക്കാന് കാര്യമായിട്ട് എന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്…നാണത്താൽ കുതിർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി അവളിൽ വിടർന്നു.... കുറച്ചു നേരം അവിടെ നിന്നു എങ്ങനൊക്കെയോ സമയം കളഞ്ഞു അവൾ റൂമിൽ എത്തി.... നോക്കിയപ്പോൾ ദേവ ഉറങ്ങിയിരുന്നു... അവൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ പതുക്കെ കയറി കിടന്നു... അവനോട് ചേർന്ന് നെഞ്ചിൽ തല വെച്ചു അവളുറങ്ങി.... അവളുടെ ശ്വാസഗതി മെല്ലെ ആയപ്പോൾ ഉറങ്ങിയെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ ദേവ മെല്ലെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു... ഈ പെണ്ണ് ഇത് എന്തിനുള്ള പുറപാട് ആണ്... കളഞ്ഞു പോയ കണ്ട്രോൾ എങ്ങനൊക്കെയോ തിരിച്ചു പിടിച്ചു കിടക്കാണ് അപ്പോ വീണ്ടും പ്രലോബിപ്പിക്കാൻ വന്നിരിക്കുന്നു... ഹും..... അവൻ അവളെ ഒന്നുടെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.... ************************* പിറ്റേന്ന് അങ്ങ് കേരളത്തിൽ “അരെ ഭായ്.... 5000 സ്യാധാ ഹേ.... ഔർ മത്ത് പൂച്ചോ ..... “ കിച്ചു ഹിന്ദിയിൽ ഇരന്നു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.... അവന്റെ ഇഞ്ചി കടിച്ചപോലുള്ള മുഖഭാവം കണ്ടിട്ട് മഹിക്കു ചിരി വന്നു... “എന്തോന്നടെ കിടന്നു പിച്ചക്കാരെ പോലെ ഇരക്കുന്നത്...”കിച്ചു ഫോൺ വെച്ചു വന്നതും മഹി ചോദിച്ചു… “. ടാ മഹി... ആ മസിലളിയാൻ തെണ്ടി അവൻ എന്നെ പിച്ച ചട്ടി എടുപ്പിചിട്ടേ അടങ്ങുള്ളൂ...”. കിച്ചു തലയിൽ കൈ വെച്ചു ഇരുന്നു.... “എന്താടാ എന്താ ഇപ്പോ പുതിയ പ്രശ്നം നിന്റെ പ്ലാനിങ് എല്ലാം പൊളിഞ്ഞോ..” . മഹി ചോദിച്ചു... പ്ലാനിംഗ് പൊളിയാണമെങ്കിലേ ഇത് കിച്ചു അല്ലാതിരിക്കണം... മോനേ.. അന്നേ ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ കിച്ചു ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ നടത്തിയിരിക്കുമെന്നു..... അപ്പോൾ നിനക്കാരുന്നല്ലോ പുഞ്ഞം...” കിച്ചു മഹിയെ നോക്കി പുച്ഛിച്ചു...... “എന്നിട്ടെന്താണാവോ ഇപ്പോളത്തെ പ്രശ്നം.....” “ പ്രശ്നം ഇതൊന്നുമല്ലളിയാ.. ആ മസിലളിയൻ ഞാൻ ഏർപ്പാടാക്കിയ ഹിന്ദിക്കാരെ അടിച്ചു പഞ്ഞിക്കിട്ടെടാ.... വെറും അയ്യായിരത്തിൽ ഒതുങ്ങേണ്ട കേസാ... കള്ളപ്പന്നി പതിനായിരത്തിൽ എത്തിച്ചത്.. കൂടാതെ ഹോസ്‌പിറ്റലിൽ ചിലവും......” “ എന്റെ പോന്നു കിച്ചു അവൻ ചാവാതെ രക്ഷപെട്ടത് ഭാഗ്യം എന്ന് വിചാരിക്ക്...സ്വന്തം പെണ്ണിനെ തൊട്ടാൽ ആരായാലും കേറി മേയും മോനേ... അവനേ ബോക്സിങ് ചാമ്പ്യൻ ആണ് അറിയാലോ നിനക്കത്... എന്നിട്ടാണോ മോനാ പാവങ്ങളെ കുരുതി കൊടുത്തത് ...” “ അതിനു അവൻ ഇങ്ങനെ അടിച്ചു പഞ്ചറാക്കുമെന്നു ഞാൻ അറിഞ്ഞോ.... ഇഞ്ച ചതക്കും പോലെ ചതച്ചടാ ആ ദുഷ്ടൻ.... കണ്ടാൽ പെറ്റതള്ള സഹിക്കൂല്ലന്ന പറഞ്ഞത്....” “ പിന്നെ അവന്റെ പെണ്ണിനെ തൊട്ടാൽ അവൻ നോക്കിയിരിക്കുമോ.... എന്തായാലും അവനവൻ കുഴിച്ച കുഴിയിൽ അവനവൻ തന്നെ വീണല്ലോ... “ “ഞാൻ അവന്റെ ഉള്ളിലുള്ള ഫീലിംഗ്സ് പുറത്ത് വരാൻ വേണ്ടി ചെയ്തതല്ലേ....കുറച്ചു ദുട്ടു ചിലവായാലെന്താ … അതു നമുക്ക് അവന്റെന്നു തന്നെ ഊറ്റിയെടുക്കാം… എന്തായാലും പ്ലാൻ സക്സസ് ആയല്ലോ അത് മതി...ഇനി നമ്മുടെ കാര്യങ്ങൾ ഒരു കരക്കെത്തിക്കണം....” കിച്ചു ഒരുപാട് ചിന്തകളോടെ ഇരുന്നു... താര രാവിലെ ഉണർന്നു നോക്കുമ്പോൾ ദേവ നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്.... അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട് അവൾക്ക് എഴുനേല്ക്കാനേ തോന്നിയില്ല....ആ കിടപ്പു അങ്ങനെ കിടന്നു... കാട്ടുമാക്കാന് എന്ത് പറ്റിയോ ആവോ... മുന്നത്തെപോലെ ദേഷ്യം ഒന്നും ഇല്ല.. ഇനി ഇപ്പൊ ഇഷ്ടം ആയോ... ഹേയ്... അങ്ങനെ വരാൻ യാതൊരു വഴിയും ഇല്ല…. അവൾ ഓരോന്നൊക്കെ പിറുപിറുത്തു കിടന്നു... അവൾ തല പൊക്കി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി... അയ്യോടാ എന്തൊരു പാവം...നെറ്റിയിലേക്ക് വീണു കിടക്കുന്ന മുടിയൊക്കെ അവൾ ഒതുക്കി വെച്ചു.. പിന്നെ മീശ പിരിച്ചു കളിക്കാൻ തുടങ്ങി അത് ബോറടിച്ചപ്പോൾ താടിയിൽ വിരലോടിക്കാൻ തുടങ്ങി.... അവൻ ഒന്ന് നിരങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ വേഗം ഉറക്കം നടിച്ചു കിടന്നു... ദേവ നോക്കുമ്പോൾ അവൾ നല്ല ഉറക്കം ആണ്.... ഇന്നലത്തെ സംഭവങ്ങൾ മനസിലൂടെ മിന്നി മറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ ചുണ്ടിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു... തല്ക്കാലം മുന്നത്തെപോലെ ജാഡയിട്ടു നിൽക്കാം... അല്ലേൽ പെണ്ണെന്റെ പപ്പും പൂടേം പറിക്കും... ഈശ്വരാ ഇത്ര നാളും ഇട്ട ജാടയൊക്കെ വെറുതെആവോ....സംശയമില്ലാതില്ല..അവൻ എഴുനേറ്റു ഫ്രഷ് അവാൻ പോയി.. അവൻ തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ അവൾ കട്ടിലിൽ എഴുനേറ്റു ഇരിക്കുന്നുണ്ട്.... അവനെ നോക്കുന്നതെ ഇല്ല....അവനും അവളെ നോക്കാതെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി പോയി.... അവൻപോയപ്പോൾ അവളോരൊറ്റ ഓട്ടം വെച്ചു കൊടുത്തു ബാത്റൂമിലേക്ക്.... ദേവ വന്നപ്പോൾ അവൾ റെഡി ആയി നിക്കുന്നുണ്ട്..... “ ഉച്ചക്കാണ് ഫ്ലൈറ്റ് ഇന്ന് തന്നെ പോകാം.” . അവൻ പറഞ്ഞു അവൾ ചോദ്യഭാവത്തിൽ അവനെ നോക്കി... “ഇന്നലത്തെ പ്രശ്നം ആണ്... ഇനി ഇവിടെ നിക്കണോ പോകാം നമുക്ക്...” അവൾ സമ്മതപൂർവം തല കുലുക്കി ഒരാഴ്ചയുടെ പാക്കേജ് ആരുന്നു അത്‌പോയികിട്ടി... അവളുടെ മുഖം മങ്ങി..... അവൻ അത് കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു....... അങ്ങനെ ഫ്ലൈറ്റും കയറി ദേവയും താരയും നാട്ടിൽ എത്തി... ചന്ദ്രോത്ത് ഒരു ഉത്സവം പോലെ ആരുന്നു പിന്നെ.... അംബികാമ്മ ഓടി വന്നു അവരെ സ്വീകരിച്ചു... താരക്ക് വിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞിട്ടും പറഞ്ഞിട്ടും തീരുന്നില്ലാരുന്നു അവർ ഫുഡ്‌ ഒക്കെ കഴിച്ചു ഇരുന്നപ്പോളേക്കും കിച്ചുവും മഹിയും എത്തി........ “അളിയാ ഹണിമൂൺ എങ്ങനെ ഉണ്ടാരുന്നു തകർത്തോ..... “ കിച്ചു ദേവയെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ചോദിച്ചു.....ദേവ അവനെ കനപ്പിച്ചു ഒന്ന് നോക്കി... “നിനക്ക് ഇതല്ലാതെ വേറെ ഒന്നും ചോദിക്കാനില്ലേ....” “ഇല്ല…ഇതൊക്കെ അറിയുമ്പോൾ അല്ലേ അളിയാ ഒരു സുഖം... “ “മോൻ വല്ലാതെ സുഖിക്കല്ലേ.... നിന്നെയും ഞങ്ങൾ പൂട്ടിക്കാൻ നോക്കുന്നുണ്ട്... അവളുടെ പഠിപ്പ് ഒന്ന് കഴിഞ്ഞോട്ടെ... “സത്യം…. പരമാർത്ഥം....” കിച്ചു ഇളിച്ചുകൊണ്ട് ദേവയെ നോക്കി.... “അപ്പോൾ നമുക്ക് ഒന്നുകൂടെ ഹണിമൂണിന് പോകാട്ടോ “ അവൻ ദേവയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.... “ടാ മഹി ഈ സാധനത്തിനെ എന്റെ കൈ അകാലത്തിനു മാറ്റി നിർത്തിക്കോ.... അവന്റമ്മൂമ്മേടെ ഒരു ഹണിമൂൺ..നീ ഇതിനു വേണ്ടിയാണോ ജീവിക്കുന്നത് .” നാണമില്ലാതത്തു കൊണ്ടും അപാര തൊലിക്കട്ടി ആയതുകൊണ്ടും കിച്ചുവിന് അതൊന്നും ഏറ്റതേ ഇല്ല “ നീ എന്നാ ഓഫീസിൽ വന്നു തുടങ്ങുന്നത്...” മഹി ചോദിച്ചു “നാളെ വരും... താരയും ഉണ്ടാവും ഇന്റേൺഷിപ് കഴിയാൻ ഇനി ഒരു മാസം കൂടി അല്ലേ ഉള്ളൂ..... “ “ഹോ ഭാര്യയെ കാണാതെ ഇരിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല അതല്ലേ കാര്യം എന്നിട്ട് ഓരോരോ മുട്ടുന്യായങ്ങൾ...വിശ്വസിച്ചു മോനേ..... “ “മഹീ.... “ ദേവയുടെ വിളി കേട്ടതും മഹി പോയി കിച്ചുവിനെ അവന്റെ കയ്യകലത്തിന്നു മാറ്റി നിർത്തി..... ദേവ റൂമിലേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ താര കിടക്കുകയാണ് യാത്ര ക്ഷീണം കാണും അവനും കയറി കിടന്നു... രണ്ടാളും ഇടക്കണ്ണിട് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കുന്നുണ്ട്..... സംസാരിക്കാൻ ഒരു ചമ്മൽ പോലെ.... അവസാനം ദേവ തന്നെ മൗനം ഭേദിച്ചു.... “നാളെ മുതൽ ഓഫീസിൽ പോണം... ഒരുമിച്ച് ഇറങ്ങാം.... “ അവൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.... “നിന്റെ വായിലെന്താ ഒതളങ്ങ ആണോ ഒന്നും മൊഴിയില്ലേ..... “ അവനു ദേഷ്യം വന്നു... പോകാം നാളെ പോകാം.... അവൾ എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു..... പിറ്റേന്ന് ദേവയും താരയും ഒരുമിച്ച് ആണ് ഓഫീസിൽ പോയത്.... താര അവളുടെ ക്യാബിനിൽ ചെന്നതും ആമിയും മിഥുവും കൂടെ ഓടി വന്നു അവളെ കെട്ടിപിടിച്ചു... “ “കല്യാണം കഴിഞ്ഞപ്പോ പെണ്ണ് ഒന്നുടെ ഒന്ന് സുന്ദരിയായല്ലോ.” ... ആമി താരയെ നോക്കി പറഞ്ഞു... അവൾ നാണം കൊണ്ടു തുടുത്തുനിന്നു.. “എന്നാലും നീ ആ കാട്ടുമാക്കാനേ എങ്ങനെ അടിച്ചൊതുക്കി കുപ്പിയിലാക്കി മോളെ... “അതൊക്കെ വല്ല്യ കഥ ആണ് മോളെ സമയം കിട്ടുമ്പോൾ പറഞ്ഞു തരാട്ടോ....” അതും പറഞ്ഞു അവർ അവരുടെ വർക്കുകളിലേക്കു കടന്നു... പിന്നെ ലഞ്ച് ബ്രേക്കിനാണ് എല്ലാവരും കണ്ടത് അവർ ആറു പേരും ഒരുമിച്ച് ഇരുന്നാണ് ഭക്ഷണം കഴിച്ചത്..... പതിവുപോലെ കിച്ചു അമിയുടെന്നു തന്നെ കയ്യിട്ടുവാരി കഴിക്കുന്നുണ്ട്... “അല്ലളിയാ...ഇനി എപ്പോളാ ഞങ്ങൾക്ക് ട്രീറ്റ്‌ തരുന്നത്.... കിച്ചു ദേവയോട് ചോദിച്ചു “ട്രീറ്റൊ... എന്തിനാ.... “എന്തിനാണെന്നോ... നിനക്കറിയില്ല മോനേ ബാക്കിയുള്ളവരുടെ കഷ്ടപ്പാട് പോക്കറ്റ് വരെ കാലിയായി... “എന്ത്... !!! അപ്പോളാണ് അവനു ബോധം വന്നത്... അത് പിന്നെ കല്യാണത്തിന് കുറേ ഓടി നടന്നല്ലോ അത് പറഞ്ഞതാ... “ “ഓഹോ അതാണോ... അത് തരാട്ടോ.... “ “കിച്ചു അന്ധംവിട്ടു ദേവയെ നോക്കി.. “നീ തന്നെയാണോ അളിയാ ഈ പറയുന്നത്.... എന്തായാലും ഞങ്ങൾ ഹാപ്പിയായി...” വൈകുന്നേരം വീട്ടിൽ എത്തി എല്ലാവരും ചായ കുടിച് കൊണ്ടു ഇരിക്കുമ്പോൾ ആണ് മാധവൻമാഷ് അടുത്ത വെടി പൊട്ടിച്ചത്... “ദേവാ... ഇന്റേൺഷിപ് കഴിഞ്ഞാലും കുറച്ചു നാൾ മോൾക്ക്‌ ക്ലാസ്സിൽ പോകണ്ടേ... കോളേജ് ആണെങ്കിൽ അവളുടെ വീടിനടുത്തും അല്ലേ... ഇവിടെ നിന്നു എന്നും പോയി വരുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്... അപ്പോ അത്രേം നാളും മോളവിടെ നിൽക്കട്ടെ... ആഴ്ചയിൽ ഇങ്ങോട്ട് വരാലോ....” ദേവ കുടിച്ചുകിണ്ടിരുന്ന ചായ തേരുകയിൽ കയറി ചുമക്കാൻ തുടങ്ങി.... അവൻ ഒരു ഞെട്ടലോടെ അവളെ നോക്കി...അവളും അന്തംവിട്ടു നിൽക്കുകയാണ്…പ്രതീക്ഷിക്കാത്തതു എന്തോ കേട്ടപോലെ…രണ്ടാളും നിസ്സഹായതയോടു കൂടി അതീവ ദയനീയതയോടെ അച്ഛനെ നോക്കി... താൻ എന്തോ വല്യ ഉപകാരം ഉള്ള കാര്യം പറഞ്ഞ ഗമയിൽ മാധവൻ മാഷ് ചായ ഊതി ഊതി കുടിക്കുന്നുണ്ട്.... അച്ഛനായിപ്പോയി..... ദേവ മുഖംകേറ്റിപിടിച്ചു അവിടെനിന്നും എഴുനേറ്റു പോയി അവൻ നേരെ ഗാർഡൻ ഏരിയയിൽ ചെന്നിരുന്നു..മനസ് ആകെ അസ്വസ്ഥമായിരിക്കാണ്…. നെഞ്ചിൽ ഒരു ഭാരം കയറ്റിയ പോലെ…ശരിക്കും തനിക്കു എന്താ പറ്റിയത്... ദേഷ്യം ആയിരുന്നില്ലേ ഇവളോട്....പിന്നെ എന്തിനാ അവൾ പോണെന്നു കേട്ടപ്പോൾ ഇങ്ങനെയൊക്കെ തോന്നുന്നത്…ഇപ്പോളും തനിക്കു ദേഷ്യമുണ്ടോ…. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ അതും എന്തിനാരുന്നു... ഓർത്തപ്പോൾ അവനു തന്നെ നാണക്കേട് തോന്നി....... ഇപ്പൊ.. ഇപ്പൊ…ഇഷ്ടമാണോ.... അല്ലേ.... വികാര വിചാരങ്ങളുടെ ഒരു വടംവലി തന്നെ നിമിഷനേരം കൊണ്ടു അവന്റെ മനസ്സിൽ നടന്നു… അപ്പോൾ അവളെ കാണുമ്പോൾ തന്റെ ഉള്ളിൽ വരുന്ന ഈ സ്പാർക്ക്...അവളെ വേറൊരാൾ തൊട്ടപ്പോൾ തന്റെ ഉള്ളിൽ തോന്നിയ വികാരം...... പലപ്പോളും സ്വയം മറന്നു നോക്കി നിന്നു പോകുന്നത്.....ഒന്ന് തൊടാൻ കൊതിക്കുന്നത്… തല്ലു പിടിക്കുമ്പോളും അവളുടെ കുസൃതികൾ ആസ്വദിക്കുന്നത്... … തനിക്കു ശരിക്കും എന്താ പറ്റിയത്... ഇനി അവളെ ശരിക്കും സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയോ......തന്റെ മനസ്സിൽ താൻ പോലുമറിയാതെ ഇത്രയുമാഴത്തിലവൾ പതിഞ്ഞുപോയോ…. ഒരു നടുക്കത്തോടെ ദേവ തിരിച്ചറിഞ്ഞു... 🧡😍🥰 “ യെസ് ആം ഇൻ ലവ്”...........💓 ❤💓 (തുടരും.......) കൂട്ടുകാരുടെ കാത്തിരുപ്പ് കണക്കിലെടുത്താണ് ഇന്ന് നേരത്തെ പോസ്റ്റ് ചെയ്തത്.... അടുത്ത ഭാഗം നോട്ടിഫിക്കേഷനോടെ വായിക്കുവാൻ ലൈക്ക് കമന്റ് ചെയ്യൂ.... രചന: മീനു #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ #💞 പ്രണയകഥകൾ

സമർപ്പണം..9 Aniprasad ============ കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞ് കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വന്ന് നോക്കുമ്പോഴും ദേവിക അവിടെ തന്നെ ഇരിപ്പുണ്ട്.. അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്ന് തെറിച്ചു വീണ സ്കൂൾ ബാഗ് എടുത്ത്‌കൊണ്ട് വന്ന് അവർ അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. "ഇത് വാങ്ങിച്ച് അകത്ത്‌ കൊണ്ട് വയ്ക്ക് മോളേ... എന്നിട്ട് വന്നു വല്ലതും കഴിയ്ക്ക്.. എത്ര നേരം നീ ഇവിടിങ്ങനെ തപസിരിയ്ക്കും പെണ്ണേ.. " കാൽമുട്ടുകൾക്ക് മീതെ മുഖം വച്ചിരുന്ന ദേവിക ഒന്ന് ചലിച്ചത് കൂടിയില്ല. "അവനോട് തറുതല പറയാൻ നിന്നിട്ടല്ലേ അവൻ നിന്റെ മുഖത്തടിച്ചത്.. അങ്ങനാണോ മോളേ തലയ്ക്ക് മൂത്തവരോട് സംസാരിയ്ക്കുന്നത്..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഇരുന്നിട്ട് അവളുടെ മുടിയിൽ തഴുകാൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ ദേവിക അവരുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റിക്കളഞ്ഞു. "തൊട്ട് പോകരുത് എന്നെ.. അമ്മയുടെ മകൻ എന്റെ മുഖത്തടിയ്ക്കുന്നത് മാത്രേ അമ്മ കണ്ടൊള്ളോ... എവിടുന്നോ എടുത്ത ഒരു വടികൊണ്ട് എന്റെ പുറത്തടിച്ചത് അമ്മ കണ്ടില്ലേ..." ദേവികയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നു. "പോട്ട് മോളേ.. പറ്റിപ്പോയില്ലേ. അമ്മയ്ക്ക് തടയാൻ കഴിയുന്നതിനു മുമ്പായിരുന്നു അവൻ വടി വീശിയത്.. നീ എന്തോ കുരുത്തക്കേട് ഒപ്പിച്ചിട്ട് നിൽക്കുവാണെന്നോ, നിന്നേ ശിക്ഷിയ്ക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് അവൻ കമ്പെടുത്ത്‌ പിടിച്ചിരുന്നതെന്നോ അമ്മയ്ക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു മോളേ.. മോളെണീറ്റ് വാ.. വന്ന് വല്ലതും കഴിയ്ക്ക്...'' "എനിയ്ക്കിനി ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് പച്ചവെള്ളം പോലും വേണ്ട.." അവൾ മുഖം വീർപ്പിച്ചു എതിർ സൈഡിലേക്ക്തിരിച്ചു പിടിച്ചു. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ എണീറ്റ് അവളുടെ സ്കൂൾ ബാഗും തൂക്കി അകത്തേയ്ക്ക് പോയി. സ്കൂൾ വിട്ട് വന്ന് അനാമികയും, കണ്ണനുണ്ണിയും ചായ കുടിച്ചുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുകയാണ് അവർ ചെല്ലുമ്പോൾ. "ഇവരെന്താടീ ഇന്ന്‌ വരാൻ താമസിച്ചത്.. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇതിലും നേരത്തെ സ്കൂൾ വിട്ട് വരുന്നതല്ലേ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ തിരക്കി. "ഇങ്ങോട്ട് വരും വഴി ഓട്ടോയുടെ ടയർ പഞ്ചർ ആയി പോയമ്മേ. ഡ്രൈവർ അപ്പോൾ തന്നെ എന്നെ വിളിച്ച് പറയുകയും ചെയ്തു." "നീ ഇവർക്ക് മാത്രേ ചായ ഇട്ടൊള്ളോ വിജീ.. ദേവിയ്ക്ക് കൂടി ഒരു ചായയിട്ട് കൊടുക്കാൻ വയ്യേ നിനക്ക്..'' "അവൾക്കുള്ള ചായ ഞാൻ ടേബിളിന് മേൽ വച്ചിട്ടുണ്ട് അമ്മേ.." "അത് അവിടെ വച്ചിരുന്നാൽ മതിയോ.. അവള് പുറത്തിരിയ്ക്കുവല്ലേ... ഇനി നിന്റെ കാല് പിടിയ്ക്കണോ അത് അവൾക്ക് കൊണ്ട് കൊടുക്കാൻ..." വിജിത ചായ ഗ്ലാസും എടുത്ത്‌ ദേവികയുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോയി. വിജിത മുമ്പിൽ വന്ന് നിൽക്കുന്നത് കണ്ടെങ്കിലും ദേവിക മുഖമുയർത്തി നോക്കിയില്ല. "ഇത് കുടിയ്ക്ക് മോളേ.. അല്ലെങ്കിൽ എണീറ്റ് വാ.. കണ്ണന്റെ അടുത്ത്‌ വന്നിരുന്നു കുടിയ്ക്ക്.." വിജിത പറഞ്ഞു. ദേവിക മുഖമുയർത്തി അവളെ രൂക്ഷഭാവത്തിൽ ഒന്ന് നോക്കി. "തൃപ്തിയായല്ലോ അല്ലേ.." അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് തീ പറക്കുന്നുണ്ടെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി.. "അന്ന് നിങ്ങൾ എന്നെ ഉപദേശിയ്ക്കാൻ വന്ന ആ നിമിഷം ഞാൻ ഓർത്തതാ.. പക്ഷേ ഇത്ര വേഗം അത് നിങ്ങൾ ഏട്ടന്റെ ചെവിയിലെത്തിയ്ക്കുമെന്ന് ഞാൻ ഓർത്തില്ല..." അവൾ മുഖം വെട്ടിച്ചു. "ഞാൻ എന്ത് ചെയ്തെന്നാ ദേവീ നീ പറയുന്നത്.. നീ ആരുടെയോ ബൈക്കിൽ ഇരുന്നു യാത്രചെയ്യുന്നത് ജയകൃഷ്ണൻ കണ്ടതിന് ഞാൻ എന്ത് പിഴച്ചു.." "ഞാൻ ആരുടേയും ബൈക്കിൽ കയറുന്നത് ജയേട്ടൻ കണ്ടിട്ടൊന്നുമില്ല.. വെറുതേ എന്റെ മുമ്പിൽ നാടകം കളിയ്ക്കല്ലേ ഏട്ടത്തി.. എനിയ്ക്കറിയരുതോ.. ജയേട്ടൻ അതറിയണമെങ്കിൽ നിങ്ങളല്ലാതെ മാറ്റാരുമല്ല അതിന്റെ കാരണക്കാരി.. ഇനി രാത്രി വല്യേട്ടൻ വരുമ്പോ അവിടെയും ചെന്ന് ചെവിയിൽ ഓതി ക്കൊട്. അപ്പോൾ കൂടുതൽ സമാധാനം കിട്ടുവല്ലോ..." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ദേവിക എണീറ്റ് തന്റെ റൂമിലേക്ക് പോന്നു. യാതൊരു ഭാവഭേദവുമില്ലാതെ അവൾ പോകുന്നത് വിജിത നോക്കിനിന്നു. താൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്ന് അംഗീകരിയ്ക്കാനോ, അത് സ്വയം ഏറ്റെടുക്കാനോ അവളുടെ മനസ്സ് തയ്യാറാകുന്നില്ല. അതാണ്‌ അവൾ ആ കുറ്റമെല്ലാം കൊണ്ട് വന്ന് തന്റെ ശിരസ്സിലേക്ക് വച്ചു തന്നത്.. ഇതിൽ നിന്നും മനസിലാക്കാനുള്ളത് മറ്റൊന്നാണ്. ഞാൻ ഇതിൽ നിന്നും പിന്തിരിയുന്നില്ല എന്നുള്ള അവളുടെ പ്രഖ്യാപനം കൂടിയാണ് അത്. ഇത് എവിടെ ചെന്ന് നിൽക്കുമെന്ന് എത്ര ചിന്തിച്ചിട്ടും വിജിതയ്ക്ക് മനസിലാക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ♦️♦️ ഞായറാഴ്ചയാണ്.. വിജിതയ്ക്ക് പിടിപ്പത് പണിയുള്ള ദിവസം.. അന്നാണ് വീടിനകമെല്ലാം തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കേണ്ടത്. അടുക്കള ജോലികൾ എല്ലാം തീർത്ത്‌ എല്ലാവരുടെയും തുണികൾ കഴുകിപ്പിഴിഞ്ഞ് ഉണക്കാനിട്ട് കഴിഞ്ഞാണ് വീടിനുള്ളിൽ തുടച്ചുവൃത്തിയാക്കുന്ന ജോലി തുടങ്ങുക.. ദേവിക വീട്ടിലുള്ള ദിവസമാണെങ്കിൽ കൂടി അവൾ വിജിതയെ ഒന്ന് സഹായിയ്ക്കാനായി അങ്ങോട്ട് എത്തുകയേയില്ല. വിജിത വീടിനകമെല്ലാം വൃത്തിയാക്കി കഴിയും വരെ അവൾ തന്റെ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങില്ല. വിജിത ഒന്നോ രണ്ടോ റൂമുകൾ തുടച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് പുറത്ത് ഒരു ബൈക്ക് വന്നുനിൽക്കുന്ന ഒച്ച കേട്ടത്. ആര് വന്നാലും അവിടെ അമ്മയുണ്ടല്ലോ എന്ന ചിന്തയിൽ വിജിത തന്റെ പണി തുടർന്നു. വിജിത ആ റൂം വൃത്തിയാക്കി പുറത്ത് വരുമ്പോൾ വാതിലിന് വെളിയിൽ കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ നിൽപ്പുണ്ട്. കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കയ്യിൽ തൂക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്ന കിറ്റ് വിജിതയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. എന്താ അമ്മേ ഇത്.. " അവൾ തിരക്കി. "കുറച്ച് കപ്പയും ഇറച്ചിയുമാ.. മുരളി വാങ്ങിച്ച് കവലയിലെ ബാബുക്കുട്ടന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു വിട്ടതാ. ഇന്ന്‌ ഞായറാഴ്ചയല്ലേ. ഇത്തിരി ഇറച്ചി ഇരുന്നോട്ടെ എന്ന് അവൻ കരുതി കാണും.." "അമ്മ ഇതെന്തിനാ എന്റെ നേരെ നീട്ടുന്നത്. ഞാൻ ഇവിടൊരു ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത് അമ്മയ്ക്ക് കാണാൻ വയ്യേ.. അമ്മ അത് അടുക്കളയിൽ കൊണ്ടുപോയി വച്ചിട്ട് ദേവികയെ കൂടി വിളിയ്ക്ക്. അവളോട് പറയ് ഇറച്ചി കഴുകി വാരി വയ്ക്കാൻ.. അമ്മ കപ്പ തോല് കളഞ്ഞും വയ്ക്ക്. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഞാൻ ഈ ജോലി തീർത്തിട്ട് വന്നേക്കാം.." "പരീക്ഷ അടുത്തിരിയ്ക്കുന്ന നേരത്ത്‌ കുത്തിയിരുന്നു പഠിയ്ക്കുന്ന പെണ്ണിനെ വിളിച്ചെണീൽപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പോയി ഇറച്ചി കഴുവിയ്ക്കാനോ.. അങ്ങനിപ്പം അവൾ കഴുകുന്നില്ല. നീ ഈ ജോലി അവിടെ നിർത്ത്‌. ബാക്കി നാളെ ചെയ്യാം. നാളെയും നിനക്ക് ചെയ്യാൻ എന്തെങ്കിലും ജോലി മിച്ചം വേണ്ടേ.. ഇതങ്ങോട്ട് പിടിയ്ക്ക്. എന്നിട്ട് കൊണ്ടുപോയി കറി വയ്ക്കാൻ നോക്ക്. കൊതി മൂത്ത്‌ കെട്ടിയോനെ കൊണ്ട് ചീനിയും ഇറച്ചിയും വാങ്ങിപ്പിച്ചിട്ട് ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി നിന്റെ മുമ്പിൽ വച്ചു തരണോ... ഉം.. പിടിയ്ക്ക്..." വിജിത ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലി മാറ്റിവച്ചിട്ട് അവരുടെ കയ്യിൽ നിന്നും കിറ്റും വാങ്ങി അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. " ഗ്യാസ് അടുപ്പിൽ വച്ച് അതിന്റെ രുചി കളയല്ലേ വിജിതേ. എല്ലാം വിറകടുപ്പിൽ വച്ചാൽ മതി കേട്ടോ.. " വിജിത പോകും മുമ്പ് അവൾക്ക് അവർ നിർദേശം കൊടുത്തു. അരമണിയ്ക്കൂറിനുള്ളിൽ തന്നെ മസാല ചേർത്ത്‌ ഇറച്ചിക്കറി വിറകടുപ്പിൽ തിളച്ചു തുടങ്ങി. അതിനിടയിൽ തന്നെ അവൾ കപ്പ വേവിച്ച് ഉടച്ചെടുത്തു. വിജിത കറിയുടെ ഉപ്പ് നോക്കാനായി ഇത്തിരി ചാറ് കൈവെള്ളയിൽ ഇറ്റിച്ചു രുചിച്ചു നോക്കുമ്പോഴാണ് കണ്ണനുണ്ണിയുടെ വിളി കേൾക്കുന്നത്.. "അമ്മേ ചിറ്റ... കുഞ്ഞാന്റിയും ഉണ്ടേ..." വിജിത പെട്ടന്ന് കൈകഴുകി സാരിത്തുമ്പിൽ തുടച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു. മുറ്റത്ത്‌ നിന്ന് ചിറ്റ കണ്ണനുണ്ണിയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു നെറുകയിൽ ഉമ്മ കൊടുക്കുകയാണ്. അനുവാകട്ടെ ശ്രീവിദ്യയോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുന്നു. അനുവിന്റെ കയ്യിൽ ചെറിയൊരു പൊതി ഇരിപ്പുണ്ട്. ചിറ്റ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വന്നതാകാം അതെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി. "എന്തൊരു കോലമാ ഗീതചിറ്റേ ഇത്. കഴിഞ്ഞ തവണ കണ്ടതിന്റെ പകുതിപോലുമില്ലല്ലോ രണ്ട് പേരും..." വിജിതയ്ക്ക് അവരുടെ രൂപം കണ്ട് സങ്കടം വന്നു. ആ വീട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാട് എന്തെന്ന് അറിയണമെങ്കിൽ ഇവരുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയാൽ മതി എന്ന് വിജിതയ്ക്ക് തോന്നി. "ധന്യ മോൾ എവിടെ ചിറ്റേ.. അവളെ കൂടി കൊണ്ട് വരാതിരുന്നതെന്താ... എനിയ്ക്ക് അവളെ ഒന്ന് കാണാൻ കൊതിയാകുന്നു..." "അപ്പോൾ ആന്റിയ്ക്ക് എന്നെ കാണാൻ കൊതിയില്ലേ..." ശ്രീവിദ്യ അവളോട് ചോദിച്ചു. "പിന്നെ ഇല്ലാതിരിയ്ക്കുവോടീ.. എന്നാലും നീയിപ്പോൾ എന്റെ മുമ്പിൽ ഉണ്ടല്ലോ..വാ, രണ്ടുപേരും അകത്തേയ്ക്ക്..." വിജിത അവരെ വീടിനുള്ളേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി.വെയിലേറ്റ് വന്നതിനാൽ അവൾ അവർക്ക് കുടിയ്ക്കാൻ തണുത്ത നാരങ്ങാ വെള്ളം ഉണ്ടാക്കി കൊടുത്തു. പിന്നെ വിജിത അവരോട് വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. ധന്യയ്ക്ക് ആഴ്ചയിൽ രണ്ട് ഡയാലസിസ് ഉണ്ട്.. ഇന്നലെ ഒരെണ്ണം കഴിഞ്ഞതിന്റെ ക്ഷീണത്തിൽ ആണ് അവൾ. അവൾക്കും വിജിതയെ കാണാൻ അതിയായ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ മുരളീ കൃഷ്ണന് ഓട്ടമില്ലാത്ത ഒരു ദിവസം ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് വരുന്നുണ്ടെന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞേരെ എന്ന് വിജിത അവരെ പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചു. ശ്രീവിദ്യ കേൾക്കാതെ വിജിത അവളുടെ അസുഖത്തെ കുറിച്ച് ഗീതചിറ്റയോട് ചോദിച്ചു. "അതിനൊരു മാറ്റവും ഇല്ല മോളേ. എന്തെങ്കിലും ചികിത്സ ചെയ്യാൻ ആവതുണ്ടെങ്കിലല്ലേ അസുഖം കുറയുന്നത്.. ആ.. ഒടെയ തമ്പുരാൻ ശിരസ്സിൽ വച്ച് തന്നതല്ലേ.. ചുമക്കാതെ പറ്റുവോ എന്റെ കൊച്ചുങ്ങൾക്ക്.." അവർ ഒരു ദീർഘ ശ്വാസം വിട്ടു. ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയേറെ നിരാശയും, ദുഖവുമൊക്കെ അനുഭവിച്ച മറ്റൊരാൾ ഈ ലോകത്തുണ്ടാവുമോ എന്ന് തന്നെ സംശയമാണ്. "ഞങ്ങളെന്നാൽ പോട്ടെ മോളേ.. നിന്നേ ഒന്ന് കാണാനുള്ള കൊതികൊണ്ട് വന്നതാ.. ഇനി അങ്ങ് ചെന്നിട്ട് വേണം എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വച്ചുണ്ടാക്കാൻ..." അവർ തിരിഞ്ഞു, കണ്ണനുണ്ണിയോടൊപ്പം ഇരുന്ന് കളിയ്ക്കുന്ന ശ്രീവിദ്യയെ നോക്കി. "ആഹാരം കഴിച്ചിട്ട് പോയാൽ മതി ചിറ്റേ.. വല്ലപ്പോഴുമാ ഇങ്ങോട്ടൊന്നു വരുന്നത്, വന്നാലോ, അതിനേക്കാൾ വേഗത്തിൽ തിരിച്ചോടും..ഇവിടെല്ലാം റെഡിയായി..വാ കഴിയ്ക്കാം.." വിജിത അവരെ കൊണ്ടുവന്ന് ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഇരുത്തിയിട്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. അപ്പോഴാണ് മയക്കം കഴിഞ്ഞു കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ എണീറ്റ് വരുന്നത്. ഡൈനിങ് ടേബിളിന് മുമ്പിൽ അതിഥികൾ ഇരിയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് അവർ അമ്പരന്നു പോയി. "ഓ.. നിങ്ങളാരുന്നോ വന്നത്... എപ്പോഴേ ഇവിടെ ഒരു കുശു കുശുപ്പ് ഞാൻ കേട്ടാരുന്നു... അത് നിങ്ങളാണെന്ന് അറിഞ്ഞില്ല... മക്കടെ അസുഖമൊക്കെ എങ്ങനുണ്ട് ഗീതേ.. എളുപ്പമൊന്നും പൊറുത്തു കിട്ടുന്ന അസുഖമല്ല ഇതെന്ന് ആരൊക്കെയോ പറയുന്ന കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. ങാ.. കഷ്ടകാലം. അല്ലാതെന്താ പറയുക.അല്ലെങ്കിൽ തന്ത കളഞ്ഞിട്ട് പോയ രണ്ട് പെങ്കൊച്ചുങ്ങൾക്ക് ഒരേ പോലെ ഇങ്ങനെ മാരക രോഗം വരുവോ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അവരുടെ പ്രതികരണമൊന്നും ശ്രദ്ധിയ്ക്കാൻ നിൽക്കാതെ വിജിതയുടെ അടുത്തോട്ട് പോന്നു. വിജിത അടുക്കളയിൽ അവർക്കുള്ള ചോറും കറികളും പകർന്നെടുത്തു കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. "ഇതാർക്കാടി വിജിതേ എല്ലാം കൂടി കോരിയിട്ട് കൊണ്ട് പോകുന്നെ..." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ വിജിതയുടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന കപ്പയിലേക്കും ഇറച്ചിക്കറിയിലേക്കും നോക്കികൊണ്ട് തിരക്കി. ''അവർക്ക് രണ്ടുപേർക്കും മാത്രം വാരി വിഴുങ്ങിയാൽ മതിയോടീ. ഇവിടെ വേറെയും ഉണ്ട് മൂന്നാലെണ്ണം.. അവര് കഴിയ്ക്കാൻ വരുമ്പോ നീ എന്തോ കോരിയിട്ട് കൊടുക്കും.." "അമ്മേ.. ഒന്ന് പതുക്കെ പറ.. ചിറ്റ കേൾക്കും.. ഇവിടെ ഏവർക്കും ഉള്ളത് ഉണ്ടമ്മേ..." " എന്തോ ഉണ്ടെന്ന്... " കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ കപ്പ വേവിച്ച കലത്തിന്റെ മൂടി തുറന്നു നോക്കി. "ഇതാണോടീ നീ ഇവിടെ ഇഷ്ട്ടം പോലെ മല മറിച്ച് വച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്.. ഒരു പൂച്ചക്കുഞ്ഞിന് തിന്നാനുള്ളത് ഇതിലില്ലല്ലോ.." അവർ ഇറച്ചിക്കറി വച്ചിരുന്ന പാത്രത്തിന്റെ മൂടി തുറന്നു നോക്കിയിട്ട് ഒച്ചയോടെ അതിന്റെ മൂടി അവിടെത്തന്നെ ഇട്ടു. "കോരി വച്ചുകൊടുക്കുന്നതിനൊക്കെ ഒരു മര്യാദ വേണ്ടേ.. ഇറച്ചി വേവിയ്ക്കാൻ വയ്ക്കും മുമ്പ് അവൾ ആദ്യം ചെയ്തത് വീട്ടിൽ നിന്ന് ജാഥ ജാഥയായി ആൾക്കാരേ ഇങ്ങോട്ട് എത്തിയ്ക്കുകയായിരുന്നു.. നല്ല പണിയായിപ്പോയി ഇത്.." വിജിത അവർക്ക് മുമ്പിൽ നിന്ന് വിയർത്തുപോയി. ഒരു വാതിലിനപ്പുറം ചിറ്റ ഇരിപ്പുണ്ട്. ഇപ്പറഞ്ഞതെല്ലാം ചിറ്റ കേട്ടിട്ടുണ്ടെന്നുറപ്പാണ്. "എന്താടീ മിഴിച്ചു നിൽക്കുന്നെ. കൊണ്ട് ചെന്ന് കോരിയിട്ട് കൊട്.. ആർത്തി തീരട്ടെ അതുങ്ങടെ.. വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെയല്ലേ ഇങ്ങനെ ഒത്തു കിട്ടുന്നത്. അത് മുതലാക്കിച്ചിട്ട് വിട്ടാൽ മതി." കുഞ്ഞിലക്ഷ്മിയമ്മ അടുക്കള വാതിൽ തുറന്ന് വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോയി. വിജിത ധൃതിയിൽ അവരുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ ചിറ്റ ആരോടോ ഫോണിൽ സംസാരിയ്ക്കുകയാണ്. വിജിതയെ കണ്ടതോടെ സംസാരം നിർത്തി അവർ ഫോൺ തന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ചെറിയ പേഴ്സിലേക്ക് വച്ചു. "മോളേ, ധന്യയാ വിളിച്ചത്. ഞങ്ങള് പെട്ടന്ന് അങ്ങോട്ട് ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞു. പഞ്ചായത്തിൽ നിന്നും ആരാണ്ടൊക്കെ വന്നേക്കുന്നെന്ന്.. കഴിയ്ക്കുന്നതൊക്കെ ഇനി വരുമ്പോ ആകാം മോളേ.. ഞങ്ങൾ പോട്ടേടീ..." ചിറ്റയെ തടയാൻ പറ്റില്ലെന്ന് വിജിതയ്ക്ക് മനസിലായി. "പോട്ടെ ആന്റി..." ശ്രീവിദ്യ അവളുടെ കയ്യിൽ തൊട്ടു. വിജിത കയ്യിലിരുന്ന ചോറും കറികളുമെല്ലാം മേശപ്പുറത്തു വച്ചിട്ട് അവർക്ക് പിന്നാലേ ചെന്നു. തൊടിയിലേക്കുള്ള പടവുകൾ ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഗീതാകുമാരി തിരിഞ്ഞു നോക്കി. വിജിത കണ്ണുകൾ തുടയ്ക്കുന്നത് കണ്ട് അവർക്കും സങ്കടം വന്നു. "സാരമില്ലെടീ. നീ കരയല്ലേ മോളേ.. ഒന്നും തിന്നാനും കുടിയ്ക്കാനും ഒന്നും അല്ലേടീ ഞങ്ങൾ വന്നത്.. നിന്നെ ഒന്ന് കാണാൻ.. നീയെങ്കിലും സന്തോഷമായി ഇരിയ്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ എന്ന് കൺ നിറയെ ഒന്ന് കാണാൻ..." അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോഴേയ്ക്കും വിജിത പെട്ടന്ന് അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ശബ്ദമില്ലാത്ത തേങ്ങലുകളാൽ വിജിതയുടെ പുറം ഉയർന്നു താണുകൊണ്ടിരുന്നു. "കരയല്ലേ മോളേ. നിന്റെ സന്തോഷം കണ്ടിട്ട് വേണം ചിറ്റയ്ക്ക് പോകാൻ.." അവർ തന്റെ തോളിൽ നിന്ന് വിജിതയുടെ മുഖം പിടിച്ചടർത്തി അവളുടെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു കൊടുത്തു. പിന്നെ അവളുടെ തൂവെള്ള നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ കൊടുക്കുമ്പോൾ ചിറ്റയുടെ കണ്ണുകളും തുളുമ്പി തൂവി. (തുടരും) വായിക്കുന്നവർ അഭിപ്രായം അറീക്കണേ 🥰 രചന :: അനി പ്രസാദ് #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ #📔 കഥ #📙 നോവൽ

മഴമേഘങ്ങൾ ഭാഗം 16 അന്ന് രാത്രി മുഴുവൻ വന്ദന അതിനെ കുറിച്ച് ആയിരുന്നു ചിന്തിച്ചത് അതിന്റെ ഒരു സൂചന പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. .. വീണയെ തന്നെയാണ് നോക്കുന്നത് എന്നാണ് കരുതിയിരുന്നത് എന്തായിരിക്കും വിഷ്ണു അങ്ങനെ പറഞ്ഞത് താൻ ഒരു വിഡോ ആണ് ഗർഭിണിയാണ് എന്നൊക്കെ കോളേജിൽ മിക്ക ആളുകൾക്കും അറിയാം...... സഹതാപനോട്ടങ്ങളും സഹതാപവാക്കുകളും എല്ലാം കുറേ ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട് ഒറ്റപ്പെട്ട എല്ലാ സ്ത്രീകൾക്കും ഇങ്ങനെ നേരിടേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ടാവും ചിലരുടെ മോശമായ നോട്ടങ്ങളും അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്..... അവൾ മുകളിൽ ബാൽക്കണിയിൽ വന്നിരുന്നു.... മനസു കലുഷിതമായിരുന്നു. ..... എന്തോ കരട് വീണത് പോലെ ഒന്നിലും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല അല്ലെങ്കിൽ താൻ എന്തിനു വെറുതെ ഇങ്ങനെ ടെൻഷൻ അടിക്കണം അവൾ ഓർത്തു. ... ഇനി അധിക ദിവസം പോകാനും കഴിയില്ല ഡെലിവറി ഡേറ്റ് അടുത്തു വരുന്നു. .... എക്സമിനു മുമ്പേ ക്ലാസ്സ്‌ തീർത്തു കൊടുക്കണം. . കുറച്ചു ക്‌ളാസുകൾ പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടു നഷ്ടപ്പെട്ടു വന്ദന താഴെക്ക് ഇറങ്ങി ചെല്ലുമ്പോൾ മോഹനനും ശോഭനയും ടിവി കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു മോഹിത് പഠിക്കുന്നു അച്ഛമ്മ കിടക്കുന്നു പഴയപോലെ അല്ല ഇപ്പോൾ എപ്പോഴും വീട്ടിൽ ഒരു ഏകാന്തത അനുഭവപ്പെടുന്നു.... താൻ ഈ കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞത് ഈ വീട്ടിൽ ആർക്കും അത്ര സംതൃപ്തിയുള്ള കാര്യമല്ല.... പക്ഷേ ഹരിയേട്ടന്റെ വീട്ടുകാർ അതുവല്ലാതെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു പ്രത്യേകിച്ചും വല്യേട്ടൻ....തനിക്കും അതിനു കഴിയില്ല. അത്താഴം കഴിഞ്ഞ് എല്ലാവരും കിടന്നു ... തിരിഞ്ഞും മറഞ്ഞും കിടന്നിട്ടും വന്ദനയ്ക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല എന്തൊക്കെയോ ചിന്തകൾ മനസ്സിന് അലട്ടി കൊണ്ടേയിരുന്നു..... സേതു മാഷുടെ അഭ്യർത്ഥന നിരസിച്ചത് അനുവും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അവൾക്കും ഇപ്പോൾ പഴയപോലെ വലിയ കൂട്ട് ഒന്നുമില്ല.... ആദ്യമൊക്കെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വിളിക്കുകയും വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ ഇവിടെ കാണാൻ വരുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു ഇപ്പോൾ അതൊക്കെ നിർത്തിയിരിക്കുന്നു...... എന്തുകൊണ്ടോ മാഷിനെ ഭർത്താവിന്റെ സ്ഥാനത്ത് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്നേ ഇല്ല ❤️❤️❤️ പതിവുപോലെ രാവിലെ കോളേജിലേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ വഴിയിൽ വീണ കാത്തു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...... വന്ദനയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും പത്തു മിനിറ്റോളം ദൂരമുണ്ട് വീണയുടെ വീട്ടിലേക്ക് വന്ദന എത്തുമ്പോൾ വീണ അവിടെ കാത്തുനിൽക്കും എന്നും.... “ഇന്നലെ എന്തേ വന്ദനെ നീ വൈകി ഞാൻ കുറെ കാത്തു നിന്നു... കാണാതായപ്പോൾ ഞാനിങ്ങു പോന്നു “ വീണ പറഞ്ഞു... ”ഇന്നലെ സേതുമാഷ് കുറച്ചു വർക്ക് ഏൽപ്പിച്ചിരുന്നു അത് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞപ്പോഴത്തേക്ക് കുറച്ചു വൈകി “വന്ദന കുട നിവർത്തി ചൂടി കൊണ്ടു പറഞ്ഞു. . നടന്നു ചെറിയ ചാറ്റൽ മഴ ഉണ്ടായിരുന്നു അവർ ബസ്റ്റോപ്പിൽ എത്തി കുറച്ചുനേരം ബസ്റ്റോപ്പിൽ നിന്നപ്പോൾ അവർ സ്ഥിരം കയറാറുള്ള ബസ് വന്നു “ഉം. .... നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് പിള്ളേർക്കിടയിൽ ചെറിയ ഗോസിപ്പ് ഒക്കെ ഉണ്ട് മോളെ സൂക്ഷിച്ചോ“ വീണ വന്ദനയുടെ തോളിൽ തട്ടി കൊണ്ടു വീണ തുടർന്ന് ...” എന്തെങ്കിലും പറയട്ടെ നമ്മൾ അതിനൊന്നും ചെവി കൊടുക്കാതിരുന്നാൽ പോരെ “ വന്ദനക്ക് നിസ്സാരഭാവമായിരുന്നു... ഇന്നലെ നിന്റെ വിഷ്ണു തിരക്കിയിരുന്നു വന്ദന വീണയോട് പറഞ്ഞു… അവൻ കുറെയായി പിറകെ നടക്കുന്നു എന്നോട് ഇതുവരെ ഒന്നും ചോദിച്ചിട്ടില്ല കുശലം ചോദിക്കും പോവും ഞാൻ അവനോട് ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല എനിക്കൊന്നും തോന്നിയിട്ടുമില്ല.... പിന്നെ ചെറിയൊരു അന്വേഷണം നടത്തി ഇ വിടത്തുകാരല്ല അഞ്ചട്ടുവർഷം മുമ്പ് ഇവിടെ വന്നു കൂടിയവരാണ് അച്ഛനില്ല അമ്മയും ഒരു ചേച്ചിയും മാത്രം...... ഇവിടെ രണ്ടാമത്തെ പി ജി യാ “ വന്ദന ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല ഇന്നലെ ഉണ്ടായ കാര്യം വീണയോട് പറയാൻ അവൾക്ക് മടി തോന്നി കോളേജ് വരാന്തയിലേക്ക് കയറുമ്പോഴും വിഷ്ണുവിന്റെ മുൻപിൽ ഒന്നും പെട്ടുപോകരുത് എന്നായിരുന്നു വന്ദനയുടെ പ്രാർത്ഥന..... എന്തോ വഴിയിൽ ഒന്നും അയാളെ കണ്ടില്ല വീണ ക്ലാസിലേക്ക് പോയി വന്ദന സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്കും. ...... ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണ് കഴിഞ്ഞ് സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഇലഞ്ഞി മരത്തിന് ചുവടെ വിഷ്ണു ഉണ്ടായിരുന്നു വന്ദന അവനെ കണ്ടു അവൻ അവളെ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു അവന്റെ ചുണ്ടിൽ കുസൃതി നിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു....... ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞ് കവലയിൽ എത്തുമ്പോഴും വിഷ്ണു സ്റ്റേഷനറി കടയുടെ അടുത്ത് നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു വീണ അത് കണ്ടിട്ട് പറഞ്ഞു “ദേ അവൻ പിന്നെയും അവിടെ നോക്കി ഇരിപ്പുണ്ട്” വന്ദന ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല പക്ഷേ അവൾക്ക് പരിഭ്രമമായി തുടങ്ങിയിരുന്നു ഇത് എന്തിനുള്ള പുറപ്പാടാണ് ഇയാൾ “ഏതായാലും ഒരു സമാധാനമുണ്ട് ക്ലാസിലുള്ള മുഴുവൻ എണ്ണത്തെയും കൂട്ടി പൂവാല ശല്യമായല്ല കക്ഷി തനിച്ചാണ് വരുന്നത് “ വീണ പറഞ്ഞു. ... വീണയ്ക്ക് ഒന്നും അറിയില്ലല്ലോ ഇത് എവിടെ വെച്ച് ഇയാളെ ഒന്ന് പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കും ഒരു തവണ ഞാൻ പറഞ്ഞതാണ് വന്ദന ഓർത്തു ബസ്സിറങ്ങി വീണയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു വന്ദന നടന്നു....... പിന്നിൽ ഒരു ബൈക്കിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ വന്ദന തിരിഞ്ഞുനോക്കി വിഷ്ണു..... ഈശ്വരാ ഇയാൾ പുറകെ തന്നെ ഉണ്ടല്ലോ വന്ദന നടത്തത്തിന് വേഗത കൂട്ടി വിഷ്ണു ബൈക്ക് ഒരു സൈഡിൽ നിർത്തി നടന്നു അവളോടൊപ്പം എത്തി... “വന്ദന ടീച്ചറെ” വിഷ്ണു വിളിച്ചു നിങ്ങൾക്കെന്താ വേണ്ടത് ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞിരുന്നതല്ലേ അവൾക്ക് രോഷം വന്നു “പെട്ടെന്ന് വേണ്ട ആലോചിച്ചിട്ട് സാവധാനം ഒരു തീരുമാനം പറഞ്ഞാൽ മതി അയാൾക്ക് പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു...... “എന്താ മോളെ ശബ്ദം കേട്ട് പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി അവൾ അമ്പരന്നു വിനയൻ മാമൻ. .... വീട്ടീന്ന് വരുന്ന വഴിയായിരിക്കും “ഒന്നൂല്ല മാമാ ” അവൾ വെപ്രാളത്തോടെ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു... “ഒന്നുമില്ലാതെ പിന്നെ നിന്റെ സംസാരം കേട്ടിട്ട് എനിക്ക് അങ്ങനെ തോന്നിയില്ലല്ലോ ഇവനെതാ. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ കുറുകി “നീ വീട്ടിൽ പോ ” അയാൾ വന്ദനയോടു പറഞ്ഞു “ വിനയമമാ ഞാൻ ” നിന്നോട് പോകാനല്ലേ പറഞ്ഞെ അയാൾ കയർത്തു അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തല കുനിച്ചു മാമൻ ഇത് വലിയ പ്രശ്നമാക്കുമോ അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി നോക്കി വീട്ടിലേക്കു നടന്നു. ..... .“നീ ഏതാടാ എന്താ ഇവളെ പിറകെ ” ചോദിക്കലും മുഖമടച്ചു ഒറ്റ അടിയായിരുന്നു വിഷ്ണു വേച്ചു പോയ്‌. ... തലങ്ങും വിലങ്ങും അടിച്ചു റോഡിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ചെളിയിലേക്ക് മറിച്ചിട്ടു ഇനി അവളെ പിറകെ എങ്ങാനും കണ്ടാലുണ്ടല്ലോ നിന്റെ കഴുത്തു ഞാൻ കണ്ടിച്ചു കളയും. .... പിറ്റേന്ന് വീണ പറഞ്ഞാണ് വന്ദന അറിഞ്ഞത് വിഷ്ണു വിനെ ആരെല്ലാമോ ചേർന്ന് തല്ലിയിരിക്കുന്നു എതിർ പാർട്ടിയിൽ പെട്ടവരാണെന്ന അവൾ പറഞ്ഞത്. .... അവൾ വിറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി വിനയമമാനായിരിക്കും. ..... ഈശ്വര ഇനി എന്താല്ലമാണാവോ ഉണ്ടാവാൻ പോകുന്നത് തുടരും രചന :: ആന്റണി #📖 കുട്ടി കഥകൾ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #💞 പ്രണയകഥകൾ

. ലൈലത്താ ഡാ.... കാബൂളിവാലാ .... വിളി കേട്ടയുടനെ ആരാണെന്നൊന്നും നോക്കാൻ നിന്നില്ല.... പരിസരത്തെവിടെയെങ്കിലും നല്ല കല്ലുണ്ടോ എന്നായിരുന്നു ആദ്യം നോക്കിയത്.. വിളിച്ചതാരായാലും തല എറിഞ്ഞു പൊട്ടിക്കുക എന്നത് തന്നെയാണ് ലക്ഷ്യം... പക്ഷേ എന്ത് ചെയ്യാനാ വിളിച്ചയാളുടെ ഭാഗ്യമോ എന്റെ ഭാഗ്യദോഷമോ എന്തോ ഒരാവശ്യം വന്നു നോക്കിയപ്പോൾ കല്ല്‌ പോയിട്ട് വാരിയെറിയാൻ പറ്റിയ ഇച്ചിരിക്കോളം ചരലുപോലും പരിസരത്തെവിടെയും ഇല്ല... കല്ല്‌ കിട്ടാത്ത സ്ഥിതിക്ക് തൽക്കാലത്തേക്ക് തുപ്പിയോ കടിച്ചോ പ്രതികരിക്കാം എന്ന് കരുതിയാണ് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത്... ആളെ കണ്ടതോടെ എന്റെ എല്ലാ ദേഷ്യവും പമ്പകടന്നു... സംഗതി വേറാരുമല്ല എന്റെ ഖൽബിന്റെ ഖൽബായ ലൈലത്താ ആയിരുന്നു അത്... എന്റെ ആദ്യത്തെ പ്രണയം... എന്നെക്കാളും ഒരു പത്തുപതിനാല് വയസ്സിന്റെ മൂപ്പുണ്ടാവും മൂപ്പത്തിക്ക്... ഈ പ്രണയത്തിന് ജാതിയും മതവും പ്രായവുമൊന്നും ഇല്ലെന്നാണല്ലോ... ഞാൻ മൂപ്പത്തിയെ വല്ലാണ്ടങ് പ്രണയിച്ചു... അന്നത്തെ കാലത്ത് എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ ആകെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന രണ്ടേ രണ്ടു പേരേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. അതും രണ്ടു പെണ്ണുങ്ങൾ.. ഒന്ന് എന്റെ സ്വന്തം ഉമ്മച്ചി രണ്ടാമത്തേത് എന്റെ സ്വന്തം ലൈലത്താ... ഞങ്ങടെ വീട്ടിൽ നിന്നും രണ്ടു വീട് മാറിയാണ് മൂപ്പത്തിയുടെ വീട്... കുഞ്ഞായിരുന്നതുകൊണ്ട് എന്റെ സഞ്ചാരസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പരിധിയും ലൈലത്താന്റെ വീടാണ്... ഉമ്മച്ചി ഒഴികെ ബാക്കിയുള്ള സകല തെണ്ടികൾക്കും എന്നെ കാബൂളിവാല എന്ന് വിളിച്ചു കളിയാക്കുന്ന പണിയാണ്.. എല്ലാർക്കും എന്റടുത്തുനിന്നും കണക്കിന് കിട്ടുകയും ചെയ്യും.. പക്ഷേ ലൈലത്താ മാത്രം കാബൂളിവാല എന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ എന്താന്നറിയില്ല എനിക്ക് ഒട്ടും ദേഷ്യം വരില്ല... മൂപ്പത്തിയുടെ മുഖത്ത് എപ്പോഴും നല്ലൊരു പുഞ്ചിരി ഉണ്ടാവും ആ ചിരി കണ്ടാൽ എന്റെ സകല ദേഷ്യവും അലിഞ്ഞലിഞ്ഞില്ലാതാവും... ഇടയ്ക്കിടെ ഞാൻ മൂപ്പത്തിയെ സ്വപ്നം കാണാറും ഉണ്ട്... ലൈലത്താ നല്ല ആവി പറക്കുന്ന കോഴിബിരിയാണിയും എന്നെക്കാളും വലിപ്പമുള്ള കോഴിക്കാല് പൊരിച്ചു വച്ചതും പിന്നെ ഉണക്കമീൻ ചുട്ടതും ഒക്കെ നിരത്തി വച്ചിട്ട്.. കാബൂളിവാലാ എന്ന് നീട്ടി വിളിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ തിന്നാനായി ഓടുന്നതാണ് സ്വപ്നം.. പക്ഷേ എത്ര ഓടിയാലും ഞാൻ അടുത്തെത്തൂല... അപ്പോഴേക്കും എന്റെ ഓട്ടം കാരണം കൂടെ കിടന്ന ഇക്കയും ഇത്തയുമൊക്കെ കട്ടിലിൽ നിന്നും താഴത്തെത്തിയിട്ടുണ്ടാവും... ഇക്കയെയും ഇത്തയെയും എനിക്ക് കണ്ണിനു നേരെ കണ്ടൂട... സകല തെണ്ടികളും എന്നെ കളിയാക്കാനുള്ള പ്രധാന കാരണം ആ രണ്ടു ഹമുക്കുകളും പിന്നെ എന്റെ സ്വന്തം ഡാഡിയും ആണ്... അവര് രണ്ടുപേരും ഇച്ചിരി വെളുത്തുപോയതാണ് ഞാൻ ചെയ്ത അപരാധം.. ഉമ്മച്ചിയുടെ നിറമാണ് രണ്ടാൾക്കും എനിക്ക് കിട്ടിയത് ബാപ്പയുടെ നിറവും... ഈ കാബൂളിവാല വിളിക്ക് പുറകിലും മൂപ്പരുടെ കറുത്ത കരങ്ങളാണ്... മൂപ്പരുടെ ഓലക്കമ്മലെ ചീഞ്ഞളിഞ്ഞ ദീർഘവീക്ഷണത്തിന്റെ ചലിക്കുന്ന രക്തസാക്ഷി മണ്ഡപമാണ് ഞാൻ എന്ന് വരെ പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.. മൂപ്പര് എനിക്ക് വാങ്ങിത്തരുന്ന ട്രൌസർ തന്നെയാണ് ഞാൻ അക്കാലത്ത് കേട്ടിരുന്ന പാതി ചീത്തപ്പേരുകളുടെ പ്രധാന ഉത്തരവാദി... മൂപ്പരുടെ ദീർഘവീക്ഷണം കാരണം നാലോ അഞ്ചോ കൊല്ലം കഴിഞ്ഞാലും എനിക്ക് ഉപയോഗിക്കാൻ യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഇല്ലാത്ത ട്രൌസർ വാങ്ങിത്തന്ന് മൂപ്പര് മാതൃകയായി... ഞാൻ ഏകദേശം ആ ട്രൌസറിൽ കൊള്ളാവുന്നതിന്റെ പാതിപോലും ആവുന്നതിനു മുന്നേ തന്നെ അതിന്റെ കഥ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും... അടുത്തത് കുറച്ചുടെ ചെറുത് വാങ്ങാൻ പറയുമ്പോഴേക്കും മൂപ്പര് ദീർഘവീക്ഷണം വിളമ്പി അടുത്ത നാലഞ്ച് കൊല്ലം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇടാൻ പാകത്തിനുള്ളത് വാങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും... ഈ ഒരു ട്രൌസർ കാരണം എന്റെ ശത്രുക്കളുടെ ലിസ്റ്റിൽ പ്രധാനി സ്വന്തം വാപ്പ തന്നെയാണ്... ഏകദേശം ആ ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള 90 ശതമാനം ആളുകളും ആ ഒരു ട്രൌസർ കാരണം തന്നെയാണ് എന്റെ ശത്രുക്കളായി മാറിയത്... അതിനിടയിൽ ലൈലത്താ മാത്രം വേറിട്ട്‌ നിന്നു... എന്നെ എപ്പോഴും കാബൂളിവാല എന്ന് വിളിച്ചു കളിയാക്കിയാലും മൂപ്പത്തിയുടെ വീട്ടിൽ എന്തുണ്ടാക്കിയാലും അതിലൊരു പങ്ക് എനിക്കായി മാറ്റി വച്ചിട്ടുണ്ടാകും... പിന്നെ മൂപ്പത്തിയുടെ ചിരി സ്നേഹത്തോടെയുള്ള പെരുമാറ്റം എല്ലാം എനിക്ക് പെരുത്തിഷ്ടമായിരുന്നു... പക്ഷേ ആ സന്തോഷവും അധികകാലം നീണ്ടു നിന്നില്ല... മൂപ്പത്തിയെ പെണ്ണ് കാണാൻ വേണ്ടി ഒരു സുന്ദരക്കുട്ടപ്പൻ ചെക്കൻ അംബാസിഡർ കാറിൽ വന്നിറങ്ങിയത് മൂക്കളയും ഒളിപ്പിച്ചു ഊർന്ന് വീഴാൻ തുടങ്ങുന്ന കാബൂളിവാല ട്രൌസർ ഒറ്റക്കൈ കൊണ്ട് വലിച്ചു പിടിച്ചു വേലിക്കൽ നിന്നുകൊണ്ട് ഏറെ കൗതുകത്തോടുകൂടിയാണ് ഞാൻ നോക്കിക്കണ്ടത്... ലൈലത്താനെ പെണ്ണ് കാണാൻ വേണ്ടിയാണ് വരുന്നതെന്നും അടുത്തു തന്നെ കല്യാണമുണ്ടാവും എന്നൊക്കെ അറിയാമെങ്കിലും ഒരു നിരാശാകാമുകന്റെ യാതൊരുവിധ ഭാവവിന്യാസങ്ങളും തെളിയാത്ത മുഖവുമായി വായും പൊളിച്ചു വളരെ കൗതുകത്തോടുകൂടിയായിരുന്നു ഞാനാ കാഴ്ച കണ്ടുനിന്നത്... കാരണം വേറൊന്നുമല്ല... ഞാൻ ആദ്യമായൊരു പെണ്ണുകാണലിനു ദൃക്‌സാക്ഷിയാവുന്നത് അന്നായിരുന്നു... ചെറുക്കൻ നല്ല വെളുത്തു തുടുത്ത് തക്കാളിപ്പഴം പോലുള്ള ചുണ്ടും മമ്മുട്ടീടെ മൊഞ്ചും ഒക്കെയുള്ള ഒരു ചുന്ദരക്കുട്ടപ്പൻ ആയിരുന്നു.... നല്ല പുള്ളിക്കുപ്പായമൊക്കെ ഇട്ടു പഴംപൊരിക്ക് റബ്ബർബാൻഡ്‌ ഇട്ടപോലുള്ള വീതികുറഞ്ഞ ബെൽറ്റും കെട്ടി വേലിക്കൽ നിന്നിരുന്ന എന്റെ അടുത്തൂടെ മൂപ്പര് കടന്നുപോയപ്പോൾ നല്ല ഫോറിൻ അത്തറിന്റെ മണം എന്റെ മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചു കേറി.... പിറ്റേന്ന് മുതൽ ലൈലത്താ ഭയങ്കര സന്തോഷത്തിൽ ആയിരുന്നു... കാബൂളിവാലാ വിളിയൊക്കെ നിന്നു... ഏത് സമയവും ഒറ്റക്കിരുന്ന് എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചു ചിരിച്ചോണ്ടിരിക്കും... ഞാൻ അല്പം മാറിയിരുന്നു വല്ലാത്തൊരു കൗതുകത്തോടെ ആ ചിരി കണ്ടാസ്വദിക്കും... അങ്ങനെ ഒറ്റക്കിരുന്നു ചിരിച്ചു ചിരിച്ചു ലൈലത്താക്ക് വട്ടായോ എന്ന് വരെ എനിക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി... വേറൊന്നുമല്ല അതുവരെ ശാന്തസ്വഭാവക്കാരിയായിരുന്ന ലൈലത്താ ഇടയ്ക്കിടെ അക്രമകാരിയായി മാറാൻ തുടങ്ങി... മുപ്പത്തി ഇടയ്ക്കിടെ ഒറ്റക്കിരുന്നു ചിരിക്കുന്നതിനിടക്ക് എന്നെ നുള്ളാനും മാന്താനും കടിക്കാനുമൊക്കെ തുടങ്ങി... കവിളിൽ രണ്ടു കൈകൊണ്ടും പിടിച്ചു ഞെക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് നന്നായി വേദനിക്കും... അവസാനം ഞാൻ ഇപ്പൊ കരയും എന്നാവുമ്പോഴാണ് പിടി വിടുക... അങ്ങനെ അധികം വൈകാതെത്തന്നെ ലൈലത്താന്റെ കല്യാണദിവസവും വന്നെത്തി... മൂപ്പത്തിയുടെ കല്യാണത്തലേന്നാണ് ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി പാന്റിടുന്നത്.. പെണ്ണ് കാണാൻ വന്നപ്പോൾ മൂപ്പരിട്ട അതേ കളർ കുപ്പായവും പിന്നെ വീതികുറഞ്ഞൊരു ബെൽറ്റും അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ വീട്ടിൽ പടപൊരുതി സ്വന്തമാക്കിയിരുന്നു... ലൈലത്താന്റെ അടുത്തേക്ക്‌ അടുക്കാൻ പറ്റിയില്ല... അങ്ങോട്ടേക്ക് ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും ആരെങ്കിലും പിടിച്ചു പുറത്തിടും... ഏതായാലും ആ കല്യാണവീട്ടിലും പരിസരത്തുമൊക്കെയായി ഞാൻ കറങ്ങി നടക്കുന്നതിനിടക്ക് അതുവരെ കാണാത്ത കുറെ കൂട്ടുകാരെ കിട്ടി... അവരോടൊപ്പം കൂടിയതോടെ ഞാൻ പതിയെ ലൈലത്താനെ മറന്നു.. പിന്നെ കളിയും ചിരിയും ഓട്ടവും പാച്ചിലുമൊക്കെയായി വല്ലാതങ് അർമാദിച്ചു അവസാനമായി ലൈലത്താനെ കാണുന്നത് മൂപ്പത്തിയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുമ്പോഴാണ്... മൂപ്പത്തിയുടെ ചുണ്ടിൽ എന്നും കാണുന്ന ചിരി അന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... ആ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു കലങ്ങി കവിളിലൂടെ കണ്ണുനീർ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നത് ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിലൂടെ നുഴഞ്ഞു കയറി മുന്നിലെത്തിയ ഞാൻ അല്പം ഗദ്ഗദത്തോടെയാണ് നോക്കിക്കണ്ടത്... അപ്പോഴെനിക്ക് ശരിക്കുമൊരു നിരാശാകാമുകന്റെ ഫീൽ ഉണ്ടായിരുന്നു... അവസാനം കാറിൽ കയറി പോകുന്നതിനു മുൻപ് എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് കൈവീശി കാണിച്ചപ്പോൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടാൻ തോന്നി.. ആദ്യമായാണ്‌ എനിക്കൊരാൾ ടാറ്റ തരുന്നത്... ഇത്ത കണ്ണിൽ നിന്നും മായുന്നത് വരെ ഞാൻ കൈകൾ വീശിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു... ലൈലത്താ പോയി കുറച്ചു കഴിഞ്ഞതോടെ ഇത്താന്റെ വീട്ടുകാരും അവിടെനിന്നും എങ്ങോട്ടോ പോയി.. വീട് വിറ്റിട്ടാണ് കല്യാണം നടത്തിയതെന്ന് ആരൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകേട്ടു... പിന്നീടൊരിക്കലും ഞാൻ എന്റെ ലൈലത്താനെ കണ്ടിട്ടില്ല... ആയിടക്കാണ് ഞാൻ സ്ത്രീധനം എന്താണെന്നൊക്കെ അറിഞ്ഞു വരുന്നത്... എന്റെ ലൈലത്താനെ ഒരിക്കലും കാണാൻ പറ്റാത്ത വണ്ണം എന്നിൽ നിന്നും അകറ്റിയത് സ്ത്രീധനമാണെന്ന് ഞാൻ എങ്ങനെയൊക്കെയോ അറിഞ്ഞു... അല്ലെങ്കിൽ ആ വീട് വിറ്റു ലൈലത്താന്റെ വീട്ടുകാർക്ക് അവിടെനിന്നും പോകേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു... അങ്ങനെയാവുമ്പോൾ ഇടയ്ക്കിടെ പുത്യാപ്ലയുടെ കൂടെ വിരുന്നുവരുന്ന ലൈലത്താനെ എനിക്ക് അകലെനിന്നെങ്കിലും കാണാൻ പറ്റുമായിരുന്നു എന്നെന്റെ കുഞ്ഞി മനസ്സ് എന്നോടായി മന്ത്രിച്ചു... എന്റെ ലൈലത്താനെ എന്നിൽനിന്നകറ്റിയ സ്ത്രീധനത്തെ ഞാൻ അറിയാതെ വെറുത്തു തുടങ്ങി... പാന്റിട്ടു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ കാബൂളിവാല വിളിയൊക്കെ ഏകദേശം അവസാനിച്ചു... പിന്നെയുണ്ടായിരുന്നത് നിറത്തിന്റെ പ്രശ്നമാണ്... അത് ഞാൻ ഒരുവിധം നല്ല വൃത്തിയായി നടന്നും പ്രത്യേക തരത്തിൽ മുടിയൊക്കെ ഒതുക്കി വച്ചും അല്പം പരിഷ്കാരി ആയതോടെ ആളുകൾ നിറത്തെക്കുറിച്ചൊന്നും മിണ്ടാതായി... അല്ലേലും ഞാൻ അത്ര കരുത്തിട്ടൊന്നുമല്ല... വെളുപ്പിനും കറുപ്പിനും ഇടയിലുള്ള രണ്ടിനേക്കാളും മൊഞ്ച് കൂടുതലുള്ള ഒരു പ്രത്യേക നിറമായിരുന്നു എനിക്ക്... അതുകൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ നടപ്പും കോലവും മാറിയതോടെ പരിഹസിച്ചിരുന്നവരെല്ലാം അല്പം അസൂയയോടെ എന്നെ നോക്കിക്കാണാൻ തുടങ്ങി... സ്ത്രീധനം വീണ്ടും വില്ലനായത് എന്റെ ഇത്താത്താന്റെ കല്യാണത്തിനാണ്.. അന്നത്തെ നടപ്പനുസരിച്ചു വളരെ കുറഞ്ഞ സ്ത്രീധനമായിരുന്നു അളിയന്റെ വീട്ടുകാർ ചോദിച്ചിരുന്നത്... അതുപോലും കൊടുക്കാൻ ഗതിയില്ലായിരുന്നെങ്കിലും കല്യാണം ഉറപ്പിച്ചു... കടം വാങ്ങിയും പലരുടെയും സഹായത്താലുമൊക്കെ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചതിന്റ പാതിയെ കൊടുക്കാൻ പറ്റിയിരുന്നുള്ളൂ.. അളിയന്റെ വീട്ടുകാർ നല്ല സ്നേഹമുള്ളവരായതുകൊണ്ട് അവർ പിന്നീടൊരിക്കലും സ്ത്രീധനത്തെക്കുറിച്ചൊന്നും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഉപ്പാന്റെയും ഉമ്മയുടെയും ഉള്ളിൽ തീ തന്നെ ആയിരുന്നു... അങ്ങനെയാണ് ഇക്കയെക്കൊണ്ട് നേരത്തെ കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്.. അങ്ങനെ അവനു കിട്ടിയ സ്ത്രീധനം കൊണ്ട് പെങ്ങളുടെ കടം വീട്ടി... പിന്നീട് വലിയ അല്ലലൊന്നും ഇല്ലാതെ കഴിയുന്നതിനിടക്കാണ് എനിക്ക് മരുഭൂമിയിലേക്ക് നിധി തേടിപ്പോകാൻ ഒരു അവസരം വന്നു ചേർന്നത്‌... നാടും നാട്ടുകാരെയും വീട്ടുകാരെയുമൊക്കെ പിരിഞ്ഞു കുറച്ചുകാലം കഴിയേണ്ടി വന്നെങ്കിലും അത്യാവശ്യം വീടൊക്കെ നന്നാക്കി മഹറു വാങ്ങാനും കല്യാണച്ചിലവിനുള്ള പണവും കണ്ടെത്തിയിട്ടാണ് അവിടെനിന്നും നാട്ടിലേക്ക് പോന്നത്.. നാട്ടിലെത്തിയ ഉടനെ വീട്ടുകാർ ജോറായി കല്യാണം നോക്കാൻ തുടങ്ങി... ഇങ്ങനെയുള്ള പെണ്ണ് വേണം എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ പാവപ്പെട്ട വീട്ടിലെ സ്ത്രീധനം തരാൻ ഗതിയില്ലാത്ത ഒരു കുട്ടി മതി എന്നായിരുന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞത്... വീട്ടുകാരും സന്തോഷത്തോടെ എന്റെ ഡിമാൻഡ് അംഗീകരിച്ചു... അപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിൽ ലൈലത്തായുടെ മുഖമായിരുന്നു... മൂപ്പത്തിയെപ്പോലെ എപ്പോഴും ച്ചിരിക്കുന്ന വെളുത്തു ചുവന്ന കവിളുകളും വിടർന്ന കണ്ണുകളുമൊക്കെയുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടി ആയിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ... അവസാനം ബ്രോക്കർ ഹംസക്കായുടെ കെയറോഫിൽ അങ്ങനെതന്നെ ഉള്ള ഒരു മൊഞ്ചത്തിയെ എനിക്ക് കിട്ടി... മൂപ്പര് ഫോട്ടോ കാണിച്ചപ്പോൾ ഞാനാകെ അന്തംവിട്ടുപോയി.. എന്റെ ലൈലത്താനെ മുറിച്ചു വച്ചതുപോലെയുണ്ട് ആ മൊഞ്ചത്തിയെ കാണാൻ... "വാപ്പയില്ലാത്ത കുട്ടിയാണ് പാവപ്പെട്ട വീടാണ്.. ഉമ്മയും മൂന്നു പെണ്കുട്ടികളും ഉള്ളതിൽ മൂത്ത കുട്ടിയാണ് ഇത്... സ്ത്രീധനം വാങ്ങാത്തതൊക്കെ നല്ല കാര്യം തന്നെ... പക്ഷേ നീയൊന്നു വീണാൽ താങ്ങി നിർത്താൻ പോലും ആരും ഉണ്ടാവില്ല... പോരാത്തതിന് ആ കുടുംബത്തിന്റെ മുഴുവൻ ഉത്തരവാദിത്തവും നിന്റെ തലയിലായിരിക്കും.. ശരിക്കൊന്നു ആലോചിക്ക് " എന്നൊക്കെ ഹംസക്കാ എന്നോട് പറഞ്ഞെങ്കിലും എന്റെ ചെവിയിൽ അന്നേരം അതൊന്നും കേറിയില്ല... അങ്ങനെ പെണ്ണുകാണൽ ദിനം വന്നെത്തി... ഞാനും ഹംസാക്കായും കൂടി കുളിച്ചൊരുങ്ങി കുട്ടപ്പന്മാരായി പെണ്ണ് കാണാൻ വേണ്ടി ആ കൊച്ചു വീടിന്റെ പടികൾ കടന്നു നടുമുറ്റത്തെത്തിയപ്പോൾ കുട്ടിയുടെ ഉമ്മ ഞങ്ങളെയും കാത്ത് പടിവാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... മൂപ്പത്തി ഞങ്ങളെ വിളിച്ചു അകത്തിരുത്തി.. അപ്പോഴാണ്‌ വീടിന്റെ അകം ശ്രദ്ധിച്ചത്... പുറത്തുനിന്ന് നോക്കുന്നതുപോലെയല്ല.. അകത്തു നല്ല വൃത്തിയും അടുക്കും ചിട്ടയുമൊക്കെ ഉണ്ട്... പെൺകുട്ടികൾ ഉള്ള വീടിന്റെ മാഹാത്മ്യം തന്നെയാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലോർത്തു... ചുമരിൽ ചാരി നിന്നുകൊണ്ട് മൂപ്പത്തി ഹംസാക്കായോടും മൂപ്പര് അങ്ങോട്ടും എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കുകയും പറയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... അതിനിടക്ക് എന്റെ മൊഞ്ചത്തി ചായയും കൊണ്ട് വന്നു.. അത് മെല്ലെ ആറ്റികുടിച്ചു ഞാൻ അങ്ങനെ ഇരുന്നു... എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് ടെൻഷൻ ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു.. സ്വന്തം വീട്ടിൽ ഇരിക്കുന്ന ലാഘവത്തോടെയായിരുന്നു ഞാനവിടെ ഇരുന്നത്... ചായ കുടിച്ചു കഴിയാറായപ്പോഴേക്കും.. ഹംസക്കാ പെണ്ണിനെ വിളിപ്പിക്കട്ടെ എന്ന് ചോദിച്ചു... "വേണ്ട... പെണ്ണിനെ വിളിക്കണ്ട... എനിക്ക് പെണ്ണിന്റെ ഉമ്മയോടാണ് സംസാരിക്കാനുള്ളത് ഇങ്ങള് കുറച്ചു നേരം പുറത്തേക്ക് നിക്കാമോ" എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ ഹംസാക്കായും പെണ്ണിന്റെ ഉമ്മയും അന്തം വിട്ടുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി... ഹംസക്കാ മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ സിറ്റൗട്ടിൽ ചെന്നു നിന്ന് ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കേൾക്കാൻ ചെവി വട്ടം പിടിച്ചു... "ലൈലത്താ".... എന്ന് ഞാൻ നീട്ടി വിളിച്ചപ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ ചുരുങ്ങുന്നതും അൽപ്പം അമ്പരപ്പോടെ എന്നെത്തന്നെ നോക്കി ഷോക്കടിച്ചപോലെ നില്ക്കുന്നതും കണ്ട്‌ ഞാൻ ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി... അപ്പോഴേക്കും മൂപ്പത്തിയുടെ അമ്പരപ്പ് മാറി ചിരി പൊട്ടി... "ഡാ... കാബൂളിവാലാ.. നീയായിരുന്നോ ഇത് " എന്നും ചോദിച്ചുകൊണ്ട് മൂപ്പത്തി പൊട്ടിപ്പൊട്ടി ചിരിച്ചു.... സിറ്റൗട്ടിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ഇതൊക്കെ കണ്ട്‌ ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ ഹംസക്കാ വായും പൊളിച്ചു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പിന്നീടെല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു... അങ്ങനെ ലൈലത്താനെ ഞാൻ സ്വന്തമാക്കി... ലൈലത്താന്റെ മോൾ ഹസീനയിലൂടെ.. പഴയപോലെ കാമുകിയായിട്ടല്ല..... ട്ടോ അതൊക്കെ തിരിച്ചറിവില്ലാത്ത പ്രായത്തിലെ ഓരോ ചാപല്യങ്ങളാണ്..... .. എന്റെ സ്വന്തം അമ്മയുടെ സ്ഥാനം തന്നെയാണ് ഇപ്പൊ ലൈലത്താക്കും..... ഹസീനയുടെ കൈ പിടിച്ചു എന്റെ കയ്യിൽ ഏൽപ്പിക്കുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് വീണ്ടും ഒരിക്കൽക്കൂടി ഞാൻ കണ്ടു.. ഇനിയൊരിക്കലും ആ കണ്ണുകൾ നിറയാതിരിക്കാൻ ഞാൻ പടച്ചതമ്പുരാനോട് ദുആ ചെയ്തു.... ആദ്യത്തെ സൽക്കാരത്തിന് വേണ്ടി ഞാൻ ഹസീനയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു ഞാൻ കയറിചെന്നപ്പോൾ ചെറുപ്പത്തിൽ ഞാൻ കണ്ട സ്വപ്നത്തിലെന്നതുപോലെ വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണം ഒരുക്കിവച്ചു ലൈലത്താ എന്നെ മാടിവിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... കുഞ്ഞുന്നാളിൽ നമ്മള് കാണുന്ന സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം ഫലിക്കുമെന്ന് പറയുന്നത് ശരിയാണല്ലേ ;) രചന :സലീൽ #📝 ഞാൻ എഴുതിയ വരികൾ #📙 നോവൽ #📔 കഥ #📖 കുട്ടി കഥകൾ #💞 പ്രണയകഥകൾ