#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി........ 🔻ഭാഗം_60 ✍️ രചന - Aysha akbar വീണ്ടും പാല മറ്റത്തെ മുറ്റത്തേക്കെത്തുമ്പോൾ ഭദ്രയുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടച്ചു.... ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങി പോകുന്ന ആ ദിവസത്തെ ഭാരം മനസ്സിലേക്കോടിയെത്തി .... താൻ പാല മറ്റത്തേ രക്തമാണെന്ന് അറിഞ്ഞതും ആ ദിവസമായിരുന്നു..... അലക്സ്‌ പോയ ശേഷം...... പുണ്യാളന്റെ ചിത്രം തുടച്ചു വൃത്തിയാക്കുന്നതിനിടക്ക് ആ ഫോട്ടോ തന്റെ കണ്ണുകളിൽ പതിച്ചിരുന്നു.... അതേ.... അതിൽ വല്യമ്മചിയോടൊപ്പം നില്കുന്നത് തന്റെ അമ്മയായിരുന്നു...... പെട്ടെന്ന് താനങ് വിറങ്ങലിച്ചു പോയിരുന്നു... ഇവിടെ വന്നത് മുതൽ കണ്ണുകൾ നിറച്ചു കൊണ്ട് വല്യമ്മച്ചി പറഞ്ഞ ആ മകൾ ......... ഒരു നിമിഷം നിർവികാരതയെ പേറിയിരുന്നു മനസ്സ്.... ആരും ഒന്നും ഒരിക്കലും അറിയരുതെന്ന് തന്നെ ആഗ്രഹിച്ചു.... അലക്സാ രാത്രി പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ഹൃദയം കൂട്ടി വായിച്ചു..... മനസ്സ് അലെക്സിനെ ഓർത്തായിരുന്നു തേങ്ങിയത്...... എല്ലാം അറിഞ്ഞാൽ അവൻ തന്നെ വേണ്ടെന്ന് പറയുമോയെന്ന് ഹൃദയം വല്ലാതെ ഭയന്നു..... മറന്നു തുടങ്ങിയ അനാഥത്വം വീണ്ടും അവനെ ചേർത്ത് നിർത്തുമോയെന്ന് ആശങ്ക പ്പെട്ടു...... അന്ന് ട്രീസാമ്മ വന്നു സംസാരിച്ചപ്പോൾ താൻ പോകാനുള്ള കാരണം അത് കൂടിയായിരുന്നു.... ആകേ ക്കൂടി ശൂന്യമായ നിമിഷം...... എനിക്കെല്ലാം തിരികെ കിട്ടുന്ന ദിവസം അലെക്സിന്റെ അവസ്ഥ എന്താകുമെന്ന ആശങ്ക..... പക്ഷെ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങി കഴിഞ്ഞാണ് തനിക്കവനെ ഒരിക്കലും മറക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നത് വീണ്ടും വീണ്ടും ഹൃദയം വ്യക്തമാക്കി തന്നത്.... അല്ലെങ്കിലും പ്രണയത്തിന് വല്ലാത്ത വേവും ചൂടുമാണല്ലോ...... അത് തന്ന ഒരു തീചൂളയിലെന്ന പോലങ്ങനെ ഉരുക്കുകയായിരുന്നു..... ഇന്നവിടെ വെച്ച് ജോർജങ്കിൾ അങ്ങനെ പറയുമെന്ന് സ്വപ്നത്തിൽ പോലും കരുതിയിട്ടില്ല ... എല്ലാം അവനറിയും മുന്പേ ഒരു മിന്ന് അവനിൽ നിന്നേറ്റു വാങ്ങി തന്നിൽ നിന്നടർന്നു പോകാൻ കഴിയാത്ത വീധം അവനെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കണമെന്ന് കണക്ക് കൂട്ടിയിടത് ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത തീരിച്ചടിയായിരുന്നു ജോർജങ്കിൾ...... പാവം.... തനിക്ക് നല്ലത് കരുകിയതാവാം..... അവളൊന്നു നെടു വീർപ്പിറ്റപ്പോഴേക്കും ഓരോരുത്തരായി കാറിൽ നിന്നിറങ്ങിയിരുന്നു...... ട്രീസ വേഗം തന്നെ ദേഷ്യത്തോടെ അകത്തേക്ക് കയറി പ്പോയി........ ജോണിയും പതിയെ അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ അലക്സ്‌ അങ്ങനെയിരുന്നു..... നിന്റെ.... നിന്റെ വീടാ..... എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടും നീ മറച്ചു വെച്ചു....... വല്യമ്മച്ചി ഇടറുന്ന വാക്കുകളോടെ അത് പറഞ്ഞ് ഭദ്രയുടെ കൈ പിടിച്ച് അകത്തേക്ക് കയറ്റാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അവൾ പെട്ടെന്നായിരുന്നു അവരുടെ കയ്യിൽ കയറി പിടിച്ചത്....... ഞാൻ പുതിയ ബന്ധങ്ങളൊന്നും സ്വപ്നം കാണുന്നില്ല വല്യമ്മച്ചി....... ഈ സത്യം തുറന്ന് പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ കൂടി എനിക്കും നിങ്ങൾക്കുമിടയിലെ സ്നേഹം എന്നും തീവ്രമായിരുന്നു...... അത് കൊണ്ട് തന്നെ എനിക്കാ പഴയ അടുക്കകളക്കാരിയായാൽ മതി....... ഭദ്ര അതും പറഞ്ഞു കണ്ണുകൾ നിറക്കുമ്പോൾ അതിന്റെ പൊരുൾ അലക്സാണെന്നത് വല്യമ്മച്ചിക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നു..... അത്ര മേൽ തീവ്രമായി അവളവനെ സ്നേഹിക്കുന്നു....... വല്യമ്മച്ചി ഒന്നും പറയാതെ അവളുടെ കൈ പിടിച്ചു അകത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ സീറ്റിലേക്ക് തല ചാരി കൊണ്ട് അലക്സ്‌ കണ്ണുകളടച്ചു കിടക്കുകയായിരുന്നു........ ഭദ്ര അവളുടെയാ പഴയ മുറിയിലേക് കയറി...... കട്ടിലിലേക്ക് വീണു പൊട്ടി കരയുമ്പോഴും ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ എനിക്ക് സമ്മതമാണ് എന്ന അവന്റെ ശബ്ദമായിരുന്നു ചെവിയിലാകെ മുഴങ്ങി കേട്ടത്........ 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 അല്പം കഴിഞ്ഞ് അലക്സ്‌ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി അകത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ സോഫയിൽ ജോണി ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു..... അലക്സ്‌..... അവൻ ഒരു വാക്കിനിടം കൊടുക്കാതെ മുകളിലേക്ക് കയറാൻ നിൽക്കുമ്പോഴാണ് ജോണി അവനെ വിളിച്ചത്...... എന്താടാ..... എന്താണ് ഇതൊക്കെ...... ആ കുട്ടി ആഗ്നസിന്റെ മകളാ ണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങളെ പോലെ നീയും ഒന്ന് പതറിയെന്നത് പപ്പക്കറിയാം...... ആ ഒരു അവസരത്തിൽ എന്താണ് ശെരിയെന്നത് ആലോചിക്കേണ്ട കാര്യമാണെന്നതും ശെരിയാണ്........ പാലമറ്റത്തെ യാണെന്നറിഞ്ഞതിനു ശേഷം അവൾക്കെന്താണ് പറയാനള്ളതെന്ന് അറിയാതെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല.... എല്ലാം സമ്മതിച്ചു തരുന്നു.... പപ്പക്കെല്ലാം വ്യക്തമാണ്.... ആൻഡ് ഐ അപ്പറഷിയേറ്റ് യു..... പക്ഷെ എല്ലാ സ്വഭാവവും അറിഞ്ഞു വെച്ച് നീ ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ സമ്മതമെന്ന് പറഞ്ഞത് ഒരിക്കലും ന്യായീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല അലക്സ്‌..... അതെന്തിന്റെ പേരിലായാലും...... ജോണി അത് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ വാക്കുകളിൽ ഒരമർഷമുണ്ടായിയുന്നു....... അലക്സ്‌ ഉടുത്തിരുന്ന മുണ്ടോന്ന് കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് സോഫയിലിരിക്കുന്ന ജോണിക്കരികിൽ അയാളുടെ കാൽ ചുവട്ടിലായിരുന്നു.... ജോണിയുടെ മനസ്സോന്നിളകി..... പപ്പാ.....പപ്പ എപ്പോഴും പറയാറില്ലേ.... എന്റെ അലക്സൊന്നും കാണാതെ ഒന്നും ചെയ്യില്ലായെന്ന്.... ഒരിക്കൽ കൂടി പപ്പയെന്നെ വിശ്വസിക്കണം..... അലക്സ്‌ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലത് പറയുമ്പോൾ ജോണി തലയിൽ ഒന്നുഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് അവനെ നോക്കി..... അത് പോലെയാണോ ഇത്....... മനസ്സമ്മതം പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് ഇനി യിതോഴിയുന്നത് നല്ലതാണോ..... വേണ്ടെന്ന് പറയാൻ അവസരമുണ്ടായിട്ടും സമ്മതമെന്ന് നീ പറഞ്ഞ സ്ഥിതിക്ക് ഇനി മാറ്റി പറഞ്ഞാൽ മോശമല്ലേ...... ജോണി വീണ്ടും അത് പറയുമ്പോൾ അലക്സ്‌ ഇരുന്നിടത് നിന്നെഴുന്നേറ്റു....... ഉടുത്തിരുന്ന ആ മുണ്ടവനൊന്ന് മടക്കി കുത്തി... അതിനു ഞാൻ പറയേണ്ട കാര്യമില്ല പപ്പാ..... അവളായിട്ട് പറഞ്ഞോളും.... പാല മറ്റത് കാരോരു പെൺ കുട്ടിയുടെ ജീവിതം വെച് കളിച്ചെന്ന് പറയാനിട വരുത്തരുത്തല്ലോ..... അതവളായിട്ട് വേണ്ടെന്ന് വെക്കും....... അലക്സ്‌ പുച്ഛം നിറഞ്ഞ ഒരു ചിരിയോടെ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടാ കോണി കയറി പോകുമ്പോൾ ജോണി ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ അവനെ നോക്കിയിരുന്നു..... അവന്റെ വാക്കുകളെ പൂർണമായും വിശ്വസിക്കുന്ന അയാൾക്ക് പോലും അക്കാര്യത്തിൽ ഒരു പ്രതീക്ഷയുമില്ലായിരുന്നു..... അതെങ്ങനെ നടക്കും...... ഇത്രയൊക്കെ ബുദ്ധിമുട്ടി ഈ വിവാഹം ഇവിടെ വരെയേത്തിച്ച അവർ തന്നെ ഇത് മുടക്കുമെന്നോ..... ഒന്നും അറിയില്ലെന്ന വണ്ണം അയാൾ തല ക്ക് കൈ കൊടുത്തങ്ങനെയിയുന്നു..... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 അലക്സ്‌ മുറിയിലെത്തിയതും ആ കട്ടിലിലേക്ക് വീണു...... മനസ്സ് പേരറിയാത്തൊരു അസ്വസ്ഥതയെ പേറുന്നുണ്ട്.... ആ അസ്വസ്ഥത ക്കവളുടെ മുഖമാണെന്നത് അവൻ മനപ്പൂർവം മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.. താൻ കണക്ക് കൂട്ടിയിടത്തല്ല ഇന്നത്തെ കാര്യങ്ങൾ എത്തി നിന്നത്..... ആലോചന കളിലാണ്ട് അവനൊന്നു മയങ്ങിയെന്ന് തോന്നിയ ആ നിമിഷമാണ് വാതിലിലൊരു മുട്ട് കേൾക്കുന്നത്......... അവൻ വാതിൽ പതിയെയൊന്ന് തുറന്നു..... പപ്പയാണ്..... ആ മുഖം പതിവില്ലാത്ത വിധം വലിഞ്ഞു മുറുകിയിട്ടുണ്ട്..... എന്താ പപ്പാ..... സണ്ണിയും ഫാമിലിയും വന്നിട്ടുണ്ട്.... കൂടെ പള്ളീലച്ചനുമുണ്ട്.. എല്ലാം പറഞ്ഞു ഒത്തു തീർപ്പാക്കി നിശ്ചയിച്ച ദിവസം കെട്ട് നടത്താൻ.. അലെക്സിന്റെ ചോദ്യത്തിന് ജോണി യത് പറയുമ്പോൾ അതിൽ പുച്ഛം കലർന്നത് പോലെ... അതിനേക്കാളൊരു അമർഷവും...... അതിനെന്നാ..... നമ്മുക്ക് ഒത്തു തീർപ്പാക്കി കൊടുക്കാമല്ലോ.... പപ്പാ യങ്ങോട്ട് ചെല്ല്...... ഞാനൊന്ന് മുഖം കഴുകട്ടെ.... അലക്സത് പറഞ്ഞു ബാത്റൂമിലേക് കയറുമ്പോഴും ജോണിക്കവനെ മനസ്സിലാകുന്നേയില്ലായിരുന്നു....... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ജോണി അവിടേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ സണ്ണി വലിഞ്ഞു മുറുകിയ മുഖത്തോടെ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്..... അയാൾക്കടുത്തായി പള്ളീലച്ചനും സാജനും ജോമോനുമുണ്ട്......... അപ്പുറത്തായി ജൂലിയും ശീലയും നിൽക്കുന്നത് കണ്ടതും ട്രീസ വല്യ താല്പര്യമില്ലാത്ത മട്ടിലങ്ങനെ നിന്നു..... ആന്റി.... മോളെ ഭദ്രെ....... ജൂലി എങ്ങനെയെങ്കിലും ട്രീസയോട് അടുക്കകണമെന്ന നിലക്ക് അവരെ വിളിച്ചപ്പോഴേക്കും ട്രീസ ഒട്ടും താല്പര്യമില്ലെന്ന വണ്ണം ഭദ്രയെ വിളിച്ചതും ജൂലിയുടെ മുഖമാകെ മാറിയിരുന്നു.... അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മുറിയുടെ വാതിൽ തുറന്ന് ഭദ്ര പുറത്തേക്ക് വന്നു..... കണ്ണുകൾ കലങ്ങിയിട്ടുണ്ടവളുടെ..... ജൂലിക്ക് അവളെ കണ്ട് ദേഷ്യം അടക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.... ശീലയും നിറഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ അവളെ നോക്കി...... ഭദ്ര പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവരിൽ നിന്ന് മിഴികൾ നീക്കി...... നീ ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ലല്ലോ.... വാ.... എന്നതേലും കഴിച്ചിട്ട് കിടക്ക്...... ട്രീസ അതും പറഞ്ഞു ഭദ്രയെ പിടിച്ചു ടേബിളിലേക്കിരുതി അവരും അവിടെയിരുന്നു.... ഹാളിലിരിക്കുന്നവരെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം അവരവിടെ യിരുന്നു കഴിക്കുകയാണ്..... ട്രീസയുടെ നെഞ്ചിലൊരു പാറ കല്ല് കയറ്റി വെച്ചത് പോലെയുണ്ടായിരുന്നു.... അല്പം കഴിഞ്ഞതും അലക്സിന്റെ കാലടി ശബ്ദം കേട്ടതും ഭദ്രയുടെ നെഞ്ചോന്നുലഞ്ഞു..... വല്യമ്മച്ചിയും അവർക്കിടയിലേക്ക് പതിയെ കടന്നു വന്നു...... എന്റെ പൊന്നു ജോണി.... നിങ്ങൾ കളിക്കുന്നത് എന്റെ മോൾടെ ജീവിതം വെച്ചാണ്..... അലെക്സിനു സമ്മതമാണെങ്കിലും നിങ്ങൾക്കത് ഒക്കുകേല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ എവിടുത്തെ ന്യായമാ...... സണ്ണി ജോണിക്ക് നേരെ കയർക്കുകയാണ്...... അലക്സ്‌ വന്നതും ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും ഒന്ന് നിശബ്ദരായി...... പറഞ്ഞു മുഴുവനാക്കാത്ത അക്ഷരങ്ങൾ സണ്ണി വായിലേക്ക് ചുറ്റി വെച്ചു..... കാരണം മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്നത് അലക്സാണ്...... ജൂലി പ്രണയാദ്രമായി അവനെ നോക്കി...... അപ്പോഴും അവനെതിര് പറയുമോയെന്ന ഭയമായിരുന്നു അവളുടെയുള്ളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത്...... എന്താണ് അലക്സ്‌ ഇത്.... സണ്ണി പറയുന്നതിലും കാര്യമില്ലേ.... അവരുടെ മകളുടെ ജീവിതമല്ലേ യിത്.... അലെക്സിനെ കണ്ട് മിണ്ടാട്ടം മുട്ടിയിരിക്കുന്നവർക്കിടയിൽ നിന്നത് ചോദിച്ചത് ഫാദറായിരുന്നു..... അതിന് ഇവിടെ ആരും ജൂലിയുമായുള്ള എന്റെ വിവാഹത്തിന് എതിര് പറയില്ല.... എനിക്കിപ്പോഴും സമ്മതം തന്നെയാണച്ചോ.... അലക്സ്‌ പെട്ടെന്നത് പറഞ്ഞതും ജൂലിയുടെ കണ്ണുകൾ വല്ലാതെ വിടർന്നു..... ഭദ്രയുടെ നെഞ്ചിൽ എന്തോ ഒന്ന് തറച്ചത് പോലെ.... ട്രീസ ദേഷ്യത്തോടെ പല്ലിറുമുമ്പോൾ നഷ്ടപ്പെട്ടെന്ന് കരുതിയ പ്രതീക്ഷ തിരിച്ചു കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ ജൂലി ട്രീസയെ പുച്ഛത്തോടെ യൊന്നു നോക്കിയിരുന്നു.... ട്രീസ ദേഷ്യം സഹിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന വണ്ണം കയ്യിലിരുന്ന കുപ്പി ഗ്ലാസ്സ് നിലത്തേക്കെറിഞ്ഞു..... ആന്റി ഇപ്പോ ഇതൊക്കെ ചെയ്തോ..... കുറച്ചു ദിവസം കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ മരുമോൾ വരാൻ പോകുവല്ലേ.... ഒരു ശബ്ദത്തോടെ ഗ്ലാസ്സ് ചിന്നി ചിതറുമ്പോഴാണ് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ട്രീസക്കരികിൽ വന്നു ജൂലിയത് പറഞ്ഞത്..... ട്രീസ കണ്ണുകൾ കൂർപ്പിച്ചവളെ നോക്കി..... വല്യമ്മച്ചിയും ജോണിയുമെല്ലാം അലക്സ്‌ പറഞ്ഞത് കേട്ടങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്..... സണ്ണിയുടെയും സാജന്റെയും ജോമോന്റെയുമെല്ലാം മുഖം പൂത്തിരി പോലെ കത്തി നിന്നു...... പാലാമറ്റത്തെ സ്വത്തുക്കൾ തങ്ങളുടെ കൂടി കീഴിലാകാൻ പോകുകയാണ്...... ഉള്ളാലെ അവർ ചിരിച്ചു..... എല്ലാവരും കൂടെയുള്ള സ്ഥിതിക്ക് മറ്റൊരുകാര്യം കൂടി ഞാൻ പറയാമച്ചോ.... അച്ഛനും കൂടിയറിയാവുന്ന കാര്യമാണ്.. മരിക്കും മുമ്പ് വല്യപ്പച്ചൻ ഇക്കാണുന്ന സ്വത്തുക്കളെല്ലാം എന്റെ പേരിലെഴുതി വെച്ചിരുന്നു.... എന്നാൽ ഒളിച്ചോടി പ്പോയ മകളെ ദ്രോഹിച്ചതിന്റെ സങ്കടം തീരാത്ത ത് കൊണ്ട് തന്നെ എന്നെങ്കിലും അവരാരെങ്കിലും ഈ പടി കടന്ന് വരികയാണെന്നെങ്കി ൽ പാതി സ്വത്തുക്കൾ അവർക്കാണെന്ന് വല്യപ്പച്ചൻ എന്നെ പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചിരുന്നു..... അലക്സ്‌ ഗൗരവത്തോടെ അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ എല്ലാവരും കാതുകൾ കൂർപ്പിച്ചങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്...... പക്ഷെ..... എനിക്കീ പാതി സ്വത്തുക്കളും ആവശ്യമില്ല..... വല്യപ്പച്ചൻ ചെയ്ത തെറ്റുകൾക്കുള്ള ക്ഷമാപണമെന്ന പോൽ എല്ലാ സ്വത്തും ഞാൻ എഴുതി കൊടുക്കുകയാണ്... ഇത് വരെ എന്റെ പേരിലുണ്ടായിരുന്ന പാല മറ്റത്തെ എല്ലാ സ്വത്തിനും അവകാശി ഭദ്ര മാത്രമാണ്...... അലക്സ്‌ അതും കൂടി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ജൂലിയാകേ വിളറി വെളുത്തു പോയിരുന്നു.... അണ്ണാക്കിൽ എന്തോ കുടുങ്ങിയത് പോൽ അക്ഷരങ്ങൾ പുറത്തേക്ക് വരാതെ സണ്ണിയും അങ്ങനെയിരുന്നു.... (തുടരും ) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _53 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ #📔 കഥ മോനെ.. അരികിൽ കിടക്കുന്ന ഡെവിയുടെ മുടിയിഴകളിൽ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ വിരൽ തലോടി കൊണ്ട് ഒഴുകി നടന്നു. അമ്മയും മകനും മാത്രമാണവിടെ. ഉച്ചക്ക് ശേഷം വീട്ടിലേക്ക് പോന്നിട്ടുണ്ട്. സാന്ദ്രയെയും കൂട്ടി സുദേവ് ഇറങ്ങി പോയിരുന്നു. ഇന്ദിരാമ്മ തളർന്നു വീഴുന്നത് കണ്ടിട്ടും ഒറ്റ പോക്കങ്ങു പോയ അയാളോട് അപ്പോഴും ഡെവിക്കൊരു നീരസവും തോന്നിയിരുന്നില്ല. താനും അമ്മയും അറിഞ്ഞു കൊണ്ടണ്ടല്ലങ്കിൽ കൂടി അത്രയും വലിയയൊരു തെറ്റാണ് അയാളുടെ കുടുംബത്തിനോട് ചെയ്തത്. ആ അനീതിക്കെതിരെ ആത്മ രോഷം സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഏതൊരാളും ചെയ്യുന്നത് പോലെ തന്നെയാണ് പ്രതികരിക്കുന്നത്. പക്ഷേ അപ്പോഴും ആ തെറ്റ് തിരുത്താൻ അമ്മ കണ്ട് പിടിച്ച ആ പരിഹാരംമാർഗം.. അതാണവനെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു കൊണ്ട് നിലയില്ലാ കയത്തിലേക്ക് ചവിട്ടി താഴ്ത്തി കളയുന്നത്. "മോനെ.." ഇന്ദിരാമ്മ വീണ്ടും വിളിക്കുമ്പോൾ ഡെവിയൊന്നു മൂളി. "നിനക്കമ്മയോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ ഡെവി?" അവനമ്മയെ ഇറുകെ പുണർന്നു കൊണ്ടായിരുന്നു സ്വന്തം മനസ്സവർക്ക് മുമ്പിൽ തുറന്നു കാണിച്ചത്. ഏട്ടനോടുള്ള കടപ്പാട്.. അതിനേക്കാളുപരി സാന്ദ്രയോടുള്ള ഇഷ്ടം.. അമ്മയ്ക്ക് അങ്ങനൊരു തീരുമാനം എടുക്കാനെ കഴിയൂ.. ഡെവിക്കതുമറിയാം. പക്ഷേ അവർക്കിടയിൽ താനിനി എന്ത് ചെയ്യാൻ..? അതിനെ കുറിച്ച് മാത്രമാണ് അവനൊരു രൂപവും ഇല്ലാഞ്ഞത്. ഡെവിയുടെ ആ പ്രവർത്തനം... തന്നോട് ചേർന്നു കിടന്നു പുണരുന്ന മകൻ.. നെഞ്ചിൽ കത്തി കൊണ്ട് കുത്തി വരഞ്ഞത് പോലൊരു പരവേശം.. ഇന്ദിരാമ്മ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ പോലെ മകനെ അടക്കി പിടിച്ചു. അപ്പോഴും മകന് വേണ്ടി എന്നോർത്ത് കൊണ്ടാ നോവിനെ ഇന്ദിരാ മ്മ അടക്കി പിടിച്ചു. "സാന്ദ്ര നല്ലക്കുട്ടിയാണ് ഡെവി.." അവൻ അതിനും ഒന്ന് മൂളി. അവള് നല്ലകുട്ടിയാണ്. അവനറിയാമല്ലോ അത്. അല്ലെങ്കിൽ തന്റെ മനസ്സ് തുറന്നു കാണിച്ച നിമിഷം തന്നെ അവളുടെ ഇഷ്ടം കളഞ്ഞിട്ട് തന്റെ ആവിശ്യം അംഗീകരിച്ചു തരില്ലല്ലോ..മറ്റൊരു വിവാഹത്തിനു പോലും സമ്മതിച്ചു തന്നത് തനിക് മുന്നിലൊരു തടസ്സമാവാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്. "നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കരുത് എന്നാ സ്വയം വേദനിച്ചു പിടഞ്ഞപ്പോഴും അവൾ പറഞ്ഞത്..." ഇന്ദിരാമ്മയുടെ സ്വരമിടറി.. ഡെവി വെറുതെ മൂളി. "ഡെവിച്ചായന് സങ്കടമാണെങ്കിൽ നിർബന്ധം പിടിക്കല്ലേ അമ്മായി.."എന്ന് കരഞ്ഞു കൊണ്ടിവിടെ നിന്നിട്ട് പറഞ്ഞത് ആ ബഹളങ്ങൾക്കിടയിൽ അവനും കേട്ടിരുന്നു. "എന്റെ മോന്റെ സങ്കടമെല്ലാം സ്നേഹിക്കാൻ ഒരാളെ കിട്ടുമ്പോ മാറും.." അതിന് ഡെവി മൂളിയില്ല. കാരണം അവനറിയാം, എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചാലും സാന്ദ്രയെ ത‌നിക്കൊരിക്കലും ആ ഒരു രീതിയിൽ കാണാൻ കഴിയില്ല. അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി താൻ അഭിനയിക്കാൻ ശ്രമിക്കും.. പക്ഷേ അതിനും അധികം ആയുസ്സ് കാണില്ല.. കാരണം ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസം കൊണ്ട് അവസാനിക്കുമെന്നുറപ്പുള്ള ഒന്നല്ല ദാമ്പത്യം... ജീവിതമല്ലേ.. നാടകമല്ലല്ലോ. എന്നെങ്കിലും എല്ലാം തകിടം മറിയും. അന്ന് താനും അവളും അമ്മയുമെല്ലാം ഇതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ വേദനിക്കും. ഇതിനേക്കാൾ ആഴത്തിൽ അവളുടെ ജീവിതം തകർന്ന് പോകും. ഇതിനേക്കാൾ ക്രൂരമായി അതിന്റെ പഴി തനിക് നേരെ വന്നു പതിക്കും. പക്ഷേ ഇപ്പൊ താനത് എത്ര പറഞ്ഞാലും ആരുമത് അംഗീകരിച്ചു തരില്ല.. "സാരമില്ല ഡെവി.. നിനക്ക് ദൈവം വിധിച്ച ജീവിതം സാന്ദ്രയുടെ കൂടെയുള്ളതാണ്. അങ്ങനെ കരുതിയേക്ക്.." അവര് വീണ്ടും എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. അതെല്ലാം അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ വരും നിമിഷങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമ പ്പെടുത്താലാണ് ഡെവിക്ക് എഴുന്നേറ്റു പോകണമെന്നുണ്ട്. പക്ഷേ ഇന്ദിരാമ്മ അവനെ അടക്കി പിടിച്ചു കിടപ്പാണ്.. 💜💜 ജീവിതത്തിൽ ഇനിയെന്തോ മാറ്റം വരുന്നുണ്ടെന്നു ബാലക്ക് തോന്നി. അമ്മയുടെ കണ്ണിലൊരു സംശയത്തിന്റെ കനൽ തരി. അതൊന്ന് ആളി പടർന്നു പൊങ്ങിയാൽ കത്തി പിടിക്കാൻ പ്രാപ്‌തിയുള്ള അനേകം കള്ളങ്ങൾ നിറഞ്ഞൊരു ചീട്ടുകൊട്ടാരമാണിത്. തകർന്ന് പോകട്ടെ.. എല്ലാം മുചൂട് മുടിയട്ടെ.. അവൾക്കൊരു ഹരമാണപ്പോൾ തോന്നിയത്. നഷ്ടങ്ങളുടെ കൂർത്ത മുനകൾ ഹൃദയഭിത്തികളിൽ പോറൽ വീഴുത്തുന്നത് പോലൊരു നീറ്റൽ.. നഷ്ടപ്പെട്ടതൊന്നും തനിക്കിനി തിരിച്ചു കിട്ടില്ലായിരിക്കും. എന്നാലും വേണ്ടില്ല.. ആ നഷ്ടങ്ങൾക്ക് കാരണമായവരെ ദാഹിപ്പിച്ചു കൊല്ലാൻ തോന്നുന്നൊരു മനസ്സായിരുന്നു അവൾക്കുള്ളിലപ്പോൾ.. തൊട്ടടുത്തള്ള ഫോൺ ശബ്ധിക്കുമ്പോൾ ചിന്തകളിൽ നിന്നും അവളൊന്നു ഞെട്ടി. വല്ലപ്പോഴും മാത്രം ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്ന അപൂർവ ജീവിയാണ് അവൾക്കാ ഫോൺ. അവൾക്കാരും വിശേഷം ചോദിച്ചു വിളിക്കാനില്ല. വല്ലപ്പോഴും വിളിക്കുന്ന ശ്രീ മാത്രമാണ് ഒരേയൊരു ബന്ധം. അവളും ആരെയും വിളിക്കാറില്ല. അർജുന് ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് തന്നെ കൂട്ടുകാരോ ഗ്രുപ്പുകളോ ഒന്നുമില്ല.. സേവ് ചെയ്തു വെച്ചൊരു നമ്പറിൽ ഇടക്കിടെ മാറുന്ന പ്രൊഫൈൽ ഫോട്ടോകൾ.. അവൾക്കായി മാത്രമാണെന്ന് അവൾ വിശ്വാസിക്കുന്ന കുറേ സ്റ്റാറ്റസ്.. ഇതെല്ലാം കണ്ട് സമാധാനിക്കും എന്നതിനല്ലാതെ പ്രതേകിച്ചൊരു ആത്മ ബന്ധം അവൾക്കിപ്പോഴാ ഫോണിനോടുമില്ല. ഒന്നിനൊടുമില്ല... അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഒട്ടൊരു ആശങ്കയോടെയാണ് ബാല ഫോണെടുത്തത്. "ഹലോ.." "ബലയല്ലേ.." ഇന്ദിരാന്റി.." ഒറ്റ ചോദ്യം കൊണ്ട് തന്നെ അവൾക്കാളെ മനസ്സിലായി. അത്ര പെട്ടന്ന് മറന്നു കളയുമുന്നൊരു സ്നേഹമല്ലല്ലോ ബാലക്കവർ കൊടുത്തിട്ടുള്ളത്. "എന്താ വിശേഷം.. സുഖമാണോ.." ബാല ചിരിയോടെയാണ് ചോദിച്ചത്. "ഞാൻ.. എനിക്കൊരു കാര്യം പറയാൻ.." ഇന്ദിരാമ്മക്കൊരു പരവേശം.. വളരെ പെട്ടന്ന് തന്നെ ബാലക്കതും മനസ്സിലായി. തന്നെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നൊരു വിളിയല്ല അതെന്ന് ബലക്കാ നിമിഷം തോന്നി. ഉള്ളിലൂടെ ഒരു പിടച്ചിൽ പാഞ്ഞോളിച്ചു.. അവളുടെ കൈകൾ കിടക്കാ വിരിയിൽ മുറുകി.. "നിനക്കെന്റെ മകനെ വേണോ..?" നെഞ്ച് വിണ്ടു കീറാൻ പാകത്തിനൊരു ചോദ്യം. ബാല ശ്വാസം പിടിച്ചിരുന്നു. "പറയ്യ് ശ്രീ ബാല.. ഒരുത്തനൊപ്പം അവന്റെ ഭാര്യയായി ജീവിക്കുമ്പോഴും ഇനിയും നിനക്കെന്റെ മകനെ കൂടി വേണോ.." പുച്ഛം നിറഞ്ഞൊരു ചോദ്യം. ഞൊടിയിട കൊണ്ടവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.ശരീരം മൊത്തം വിറച്ചു.. "ആന്റി..." ബാലയൊരു കരച്ചിൽ നെഞ്ചിലൊളിപ്പിച്ചു. "ഒരിക്കൽ നീ ഇഷ്ടം പറഞ്ഞെന്നൊരു കാരണം കൊണ്ട് സ്വന്തം ജീവിതം തന്നെ ഇനിയാർക്കും പങ്ക് വെക്കില്ലെന്ന് വാശി പിടിക്കുന്ന എന്റെ മകനോട് പറയാൻ എനിക്കൊരുത്തരം വേണം ശ്രീ ബാല.." അങ്ങേയറ്റം പരുഷമായൊരു സ്ത്രീയായിരുന്നു അപ്പോഴവർ. കരഞ്ഞു കണ്ണ് കലങ്ങിയ മകനെ ഓർക്കുമ്പോൾ നോവുന്ന ആ ഹൃദയം, അതേ കാരണം കൊണ്ട് പിടയുന്ന മറ്റൊരുവളെ മനഃപൂർവം കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു. "നിന്നെ എനിക്കറിയാം. എനിക്കറിയാവുന്ന ബാല ഇങ്ങനല്ല..എന്ന് മുതലാ നീ ഇങ്ങനൊക്കെ അതപതിച്ചു പോയത്..എന്ന് മുതലാ നിന്റെ മനസ്സിത്രേം ദുഷിച്ചു പോയത്" "ഡെവിച്ചായനെ ഞാൻ.. ഞാനിപ്പോ അങ്ങനൊന്നും " ബാലക്ക് കരച്ചിൽ വന്നു തൊണ്ടയിൽ തടഞ്ഞിട്ടൊന്നും പറയാൻ കഴിയുന്നില്ല. "അവനെ നീ എങ്ങനെ കണ്ടാലും ഈ നിമിഷം മുതൽ അതെല്ലാം മറന്നേക്ക്.." ഇന്ദിരാമ്മയുടെ സ്വരം കടുത്തു. "എന്റെ ആങ്ങളയുടെ മകളെ അവനുമായി കല്യാണം പറഞ്ഞിരുന്നു. അവൻ കാരണം ആ കുട്ടിയുടെ ജീവിതത്തിൽ വലിയൊരു കളങ്കമാണ് ഉണ്ടായത്. ഞങ്ങൾക്ക് സത്യമറിയാം. അവനെയും അവളെയും അറിയാം.എങ്കിലും നാട്ടുകാരോട് മുഴുവനും അത് നടന്നു പറഞ്ഞിട്ട് വിശദീകരണം കൊടുക്കാൻ വയ്യ..അവർക്ക് കൊത്തി പറിക്കാൻ ഇനിയുമെന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഇട്ട് കൊടുക്കാനും വയ്യ.." ഇന്ദിരാമ്മ പതിയെ കാര്യത്തിലേക്ക് നടന്നു കയറി.. "ആ കുട്ടിയുടെ ജീവിതം ഇനി സംരക്ഷണം കൊടുക്കേണ്ടത് അവനാണ്. അതവന്റെ കടമയാണ് പക്ഷേ അവനിപ്പോഴും ഒന്നും സമ്മതിച്ചു തരുന്നില്ല. അതിന്റെ കാരണം ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ നിനക്കറിയാമല്ലോ അല്ലേ.." ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കൂർത്ത ചോദ്യം. അതിന്റെ അഗ്രം കുത്തിവേദനയോടെ ബാല പുളഞ്ഞു പോയി. "എനിക്കെന്റെ മകനെ തിരിച്ചു വേണം ബാല.. നിന്നെ പോലെ തന്നെ എന്റെ മോനും ഒരു ജീവിതം വേണം. അവന്റെ നെഞ്ച് ആഴത്തിൽ കുത്തി മുറിച്ചു പോയിട്ട് നീ നിന്റെ ജീവിതം നന്നായി ജീവിക്കുന്നു.. അവനിപ്പോഴും ആ മുറിവും പേറി.. ജീവിതം നശിപ്പിക്കുന്നു.നിനക്ക് അൽപ്പം പോലും മനസാക്ഷിയില്ലേ.." ഇന്ദിരാമ്മ കൂടുതൽ ക്രൂരത കാണിച്ചു. മകനും അവന് തുണയായി വരുന്നു സാന്ദ്രയും അവരുടെ ജീവിതവും മാത്രം അവരുടെ ഉള്ളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു. "നീ പറയണം അവനോട്.. നീ ഉണ്ടാക്കിയ പൊല്ലാപ്പ് നീ തന്നെ തീർത്തു തന്നേക്കണം. എന്ത് പറഞ്ഞിട്ടായാലും വേണ്ടില്ല അവനീ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചു തരണം. അത് നിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണിപ്പോ. അങ്ങനെ അല്ലെങ്കിൽ ഞാനൊരു വരവ് വരും.. നീ ഉള്ളയിടത്തേക്ക്.. എനിക്കെന്റെ മകനെക്കാൾ വലുതായി ഇപ്പഴയൊന്നുമില്ല.. നിനക്കതു മനസ്സിലായി കാണും എന്ന് തന്നെ കരുതുന്നു.. വെക്കാണ് ഞാൻ. ഇനിയൊരിക്കലും നിന്നെ വിളിക്കേണ്ടി വരാതിരിക്കാൻ ഞാനും പ്രാർത്ഥിക്കാം" ബാലയുടെ മറുപടി പോലും കാത്തു നിൽക്കാൻ ക്ഷമയില്ലാതെ അവരാ കോൾ അവസാനിപ്പിച്ചു പോകുമ്പോൾ ഫോണും ചോവിയോട് ചേർത്ത് വെച്ചു കൊണ്ട് ബാല അതേയിരുപ്പ് തന്നെയാണ്. ഹൃദയമിടിപ്പൊന്ന് നിലച്ചിട്ട് താനിപ്പോമരിച്ചു പോയെങ്കിലെന്ന് അവളാ നിമിഷം ആത്മാർത്ഥമായിട്ടാണ് ആഗ്രഹിച്ചത്.. കാരണം അനുഭവിക്കുന്ന.. ഇതിന് മുന്നേ അനുഭവിച്ച നോവുകളെക്കാൾ ഒരായിരമിരട്ടി ശക്തിയുണ്ട് ഇപ്പോൾ നെഞ്ചിനേറ്റ ഈ പ്രഹരത്തിനെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി... 💜💜 അവനിനി തിരിച്ചങ്ങോട്ട് ചെന്നാൽ ഒന്നും പിന്നെ നടക്കില്ല.. അതിന് മുന്നേ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം. അത് പക്ഷേ രാഘവനോ സുനിലോ അറിയാതെ വേണം. കാരണം അവർ അറിഞ്ഞാൽ തീർച്ചയായും തന്നെ അതിന് അനുവാദിക്കില്ല. തമ്പിക്ക് ഒരാളെ തീർക്കാനും ഒതുക്കാനും ഒരാളുടെയും സഹായമോ അനുവാദമോ വേണമെന്നില്ല.. ശ്രീയോടുള്ള ദേഷ്യവും പകയും.. തമ്പിക്ക് ആത്മ നിയന്ത്രണം സ്വയം നഷ്ടപ്പെടുന്നത് പോലൊരു തോന്നലുണ്ട്. എത്രയൊക്കെ ധൈര്യം കാണിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും തനിക് വേണ്ടിയെന്തോ വലിയൊരു കെണി ഒരുങ്ങുന്നുണ്ട് എന്നൊരു തോന്നലിൽ മനഃസമാദാനം നഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലൊരു തോന്നലാണിപ്പോ. അതിന് മുന്നേ അവനെയങ് തീർത്താൽ.. ആ കുറ്റം കൂടി സുനിലിന്റെ തലയിൽ കെട്ടി വെക്കാൻ കഴിഞ്ഞേക്കും. പിന്നെയൊന്നും പേടിക്കാനില്ല.. താൻ വരച്ച വരക്കപ്പുറം ഇപ്പോഴും പുറത്തേക്ക് പോകാത്ത ദേവികയും അർജുൻ ശ്വാസമെടുക്കേണ്ടന്ന് പറഞ്ഞാൽ അതും അനുസരിക്കുന്ന ബാലയും. ഇവർ തമ്പിക്കൊരു എതിരാളിയെ അല്ലായിരുന്നു. തമ്പിയുടെ ചുണ്ടിലൊരു ചിരി മിന്നി പൊലിഞ്ഞു.. ക്രൂരത നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ മനസ്സിൽ ശ്രീയേ ചതിക്കാനുള്ള പ്ലാൻ ഒരുങ്ങി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. അതൊന്നുമറിയാതെയാണ് അന്നവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്... തുടരും.. ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഓണം പോലെ എന്ന് കേട്ടിട്ടില്ലേ.. അതെന്നെ.. ഒന്ന് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യണേ.. സ്നേഹത്തോടെ.. നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം jif

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ... ✍️ രചന - Aysha akbar എനി...ക്ക്....വേദനിക്കുന്നു പപ്പാ....... എന്നെ തല്ലല്ലേ..... വിറ കൊണ്ട അവളുടെ വാക്കുകൾ ആ വലിയ വീടിനുള്ളിൽ മുഴങ്ങി കേട്ടു..... അപ്പോഴും അയാളുടെ ദേഷ്യം അടങ്ങുന്നില്ലായിരുന്നു..... കയ്യിലുള്ള ബെൽറ്റ്‌ ഒന്ന് കൂടി ചുരുട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ടയാൾ അവൾക്ക് നേരെ വീശി..... വേദന കൊണ്ടവൾ പുളഞ്ഞു പോയി..... കാൽ മുട്ടുകൾ കൂട്ടി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ടവൾ തേങ്ങുമ്പോഴും ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ അവൾക്കാരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.... മനസ്സും ശരീരവും ഒരു പോലെ വേദനിക്കുന്നു...... എന്റെ ഈശ്വരാ.... എങ്ങനെയിനി ആ നയനയുടെയും ഋതുവിന്റെയുമെല്ലാം മുഖത്ത് ഞാൻ നോക്കും... അവരുടെ മക്കളെല്ലാം നല്ല മാർക്കോടെ പാസായി..... ഇതിങ്ങനെയിരു പാഴ് ജന്മമായല്ലോ.... അടി കൊണ്ട് പുളയുന്ന അവളെ നോക്കി ദേഷ്യത്തോടെ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഗായത്രി കസേരയിലേക്കിരുന്നു....... അവരുടെ മനസ്സിൽ മുഴുവൻ കൂട്ടുകാരുടെ മുമ്പിൽ തല കുനിച്ചു നിൽക്കേണ്ടതിന്റെ നാണക്കേടായിരുന്നു...... മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്ന രവിയുടെ മുഖത്തും അതേ അമർഷം തന്നെയാണ്..... കോംപറ്റേറ്റീവ് എക്സാംസെല്ലാം എഴുതിയിട്ടും ഒന്നിൽ പോലും കിട്ടിയില്ല....... എന്നാൽ നാശം എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒരു എഞ്ചിനീയറിങ് എങ്കിലും ഉണ്ടാകട്ടെയെന്ന് കരുതി അതിന് വിട്ടപ്പോൾ അതും തോറ്റിരിക്കുന്നു.... ഇങ്ങനെയൊരു പാഴ് ജന്മം എന്റെ മാനം കളയാൻ ഉണ്ടായി പ്പോയല്ലോ..... രവി വീണ്ടും അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവളെ അടിക്കുമ്പോൾ അടി കിട്ടി പതം വന്നിരുന്നവളുടെ ശരീരം... ഉറക്കെ ശബ്ധിക്കാൻ പോലും ശേഷിയില്ലാതെ അവൾ അങ്ങനെയിരുന്നു..... നീ ഇവനെ നോക്ക്.... നിന്നെക്കാൾ രണ്ട് വയസ്സിനിളയതാണ്..... എഴുതിയ എക്സാംസിലെല്ലാം ടോപ് മാർക്ക്‌...... ഇപ്പൊ ദേ നല്ല രീതിയിൽ മെഡിസിന് പഠിക്കുന്നു.... ഇങ്ങനെയാവണം എന്റെ മക്കൾ......... അപ്പുറത്തായി നിൽക്കുന്ന ഋതിനെ ചൂണ്ടി രവിയത് പറയുമ്പോൾ അവൻ അഭിമാനത്തോടെ തല യുയർത്തി നിന്നു.... ഒപ്പം അവളോടുള്ള പുച്ഛവും..... എന്തിന്റെ കുറവുണ്ടായിട്ടാ നിനക്ക്...... എല്ലാ സുഖങ്ങളും ഈ വീടിനുള്ളിലുണ്ട്... എന്താവശ്യത്തിനും വിളിപ്പുറത്തു ജോലിക്കാറുണ്ട്..... പറയുന്ന തെല്ലാം ണിന്റെ മുമ്പിലെത്തുന്നുണ്ട്..... എന്നിട്ടും എന്ത് കൊണ്ട് നീ പഠിക്കുന്നില്ല........ രവിയുടെ ചോദ്യം അവളിലൊരു പുച്ഛം നിറച്ചു......... സുഖം പോലും.. എന്ത് സുഗം...... ശെരിയാണ്..... വിളിപ്പുറത്തു ജോലിക്കാറുണ്ട്.... പക്ഷ അതൊന്നും തന്റെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും പകരമാകുമോ...... താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് സ്നേഹത്തോടെയുള്ള അവരുടെ സമീപനങ്ങളാണ്...... അത് തനിക്കൊരിക്കൽ പോലും ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് കിട്ടിയിട്ടില്ല ..... എല്ലാത്തിനും അവരായി നിശ്ചയിക്കുന്ന പരിധികൾ.... അവരുടെ പ്രെസ്റ്റീ ജ്..... ഇത് മാത്രമാണ് അവരുടെ ചിന്ത...... അതിനിടയിൽ മക്കൾക്ക് നൽകേണ്ട വാത്സല്യത്തെ കുറിച് അവർ മറന്നു പോകുന്നു....... പൊങ്ങച്ചതിന്റെയും ആഡംബരത്തിന്റെയും ഈ ലോകത്ത് തനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുകയാണ്..... ദൈവത്തിനു തന്നോട് വല്ലാത്ത വെറുപ്പാണെന്ന് തോന്നുന്നു.... അത് കൊണ്ടാണല്ലോ അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്ന രീതിയിൽ പഠിക്കാനും തനിക്ക് കഴിയാതെ പോകുന്നത്...... റിതിൻ പറയുന്നത് പോലെ ഒരു ലൂസർ ആയി താൻ മാറിയത്...... അവളുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാരത്താൽ നിശ്വസിക്കാൻ പോലും അവൾക്ക് പ്രയാസം തോന്നി..... ഒന്നനങ്ങിയാൽ പോലും ശരീരത്തിലെ പാടുകൾ വല്ലാതെ വേദനിക്കും പോലെ......... ഒരു ചാൻസ് കൂടി ഞാൻ തരും....... മര്യാദക്ക് പോയ പേപ്പേഴ്സ് ഒക്കെ എഴുതി എടുത്തോളണം....... അല്ലെങ്കിൽ...... മതി..... അവളെഴുതിക്കോളും..... വീണ്ടും രവിയത് പറഞ്ഞു കയ്യുയർത്തിയതും ഗായത്രി ഇടക്ക് കയറിയത് പറഞ്ഞിരുന്നു..... അവരുടെ അമ്മ മനസ്സ് ഒന്ന് മുറിപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നന്നേരം.... അപ്പോഴും എല്ലാവരുടെയും മുമ്പിൽ താൻ ചെറുതായി പോകുമെന്ന കാരണം കൊണ്ട് തന്നെ അവരുടെ മനസ്സ് അവളോടുള്ള അലിവിനെ പിടിച്ചു കെട്ടി.. രവി കയ്യിലുള്ള ബെൽറ്റ്‌ ദേഷ്യത്തോടെ നിലത്തെക്കേറിഞ്ഞു കൊണ്ട് അവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോൾ ഗായത്രിയും രൂക്ഷമായി അവളെ നോക്കി പോയിരുന്നു......... നീയൊരു മണ്ടി തന്നെ....ലൂസർ... റിതിൻ അവൾക്ക് നേരേയൊന്ന് നോക്കി പുച്ഛത്തോടെ അത് പറഞ്ഞു അവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോൾ അവളതേ ഇരിപ്പ് തുടർന്നു...... മിനുസമേറിയ അവളുടേ വെളുത്ത ശരീരത്തിലെ ചുവന്നു തിണർത്ത പാടുകളിലേക്ക് നോക്കി അവൾ കണ്ണുകൾ നിറച്ചു........ ഈ വീട്ടിൽ ആർക്കും തന്നെ ഇഷ്ടമല്ല...... ഇനി ആണെങ്കിൽ തന്നെ അതെല്ലാം അവരുടെ താല്പര്യങ്ങൾക്കാനിസരിച്ചു മാത്രം........... പപ്പക്ക് തന്നോടുള്ള വെറുപ്പ് ഇന്നും ഇന്നലെയും തുടങ്ങിയതല്ല....... ബുദ്ധി വെച്ചത് മുതൽ പപ്പ ആഗ്രഹിച്ച ഒരു മകളായിരുന്നില്ല താൻ....... റിതിൻ സ്കൂളിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങി അവന്റെ വിജയങ്ങൾ കൂടിയായത്തോടെ പപ്പയുടെ മനസ്സിൽ താൻ പൂർണമായും പിന്തള്ളപ്പെട്ടു...... എല്ലാ കാര്യത്തിലും മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്നത് തന്റെ മക്കളാകണമെന്ന സ്വാർത്ഥ ചിന്ത...... സ്നേഹം കൊണ്ട് എല്ലാ മാതാ പിതാക്കളും അതാഗ്രഹിക്കുമായിരിക്കാം...... പക്ഷെ ഇതങ്ങനെയല്ല...... സ്വയം സ്നേഹിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ് ഇത്രയേറെ സ്വാർത്തനാകുന്നത്..... പക്ഷെ തനിക്കൊരിക്കൽ പോലും പപ്പയുടെ ആ അന്തസ്സ് നൽകാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല....... രവി പിള്ളയുടെ മകളെന്ന് തന്നെ ചൂണ്ടി ആരെങ്കിലും പുകഴ്ത്തുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് തന്റെ സൗന്ദര്യം കൊണ്ടോന്ന് മാത്രമാണ്...... ശെരിയാണ്....... പപ്പായുടെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ മക്കളൊന്നും തന്നോളം ഭംഗിയില്ല....... അത് മാത്രമാണ് തന്നെ മോളെന്നു പറഞ്ഞു കൂടെ കൊണ്ട് നടക്കുന്നതിനുള്ള കാരണവും....... അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ......... അവൾക്ക് ചുണ്ടുകൾ വിതുമ്പും പോലെ....... ഇഷാനി....... അവളുടെ തോളിൽ കൈ വെച്ച് കൊണ്ട് വിളിച്ചതും അവൾ ഒരു ഞെട്ടലോടെ അവർക്ക് നേറെ തിരിഞ്ഞു... ലാലി ചേച്ചിയാഞ്...... അടുക്കള ജോലിക്ക് നിൽക്കുന്നതാണ്...... എന്നെ വലിയ ഇഷ്ടമാണെങ്കിലും താൻ കൂടുതൽ അടുപ്പത്തിന് പോകാറില്ല....... കാരണം എപ്പോ വേണമെങ്കിലും ഈ വീട്ടിലെ ജോലിക്കാരികൾ മാറി മറിയാം........ മമ്മ പപ്പയുടെ വേറൊരു വേർഷൻ ആണ്..... ആരോടും ചേരില്ല...... പപ്പയുടെ സ്വത്തുക്കൾ വിട്ട് പോകാൻ വയ്യാത്തത് കൊണ്ടാണ് പപ്പയോടു പോലും അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് പോകുന്നതെന്ന് തനിക്ക് തോന്നാറുണ്ട്..... കുഞ്ഞിലേ മുതൽ അങ്ങനെയാണ്........ വീട്ടിലുള്ളവർ തരാത്ത സ്നേഹം ജോലിക്ക് നിൽക്കുന്നവർ തരുമ്പോൾ സ്വാഭാവികമായും അവരോടടുത്തു പോകുമായിരുന്നു തന്റെ കുഞ്ഞു മനസ്സ്.... അപ്പോഴേക്കും അവരെ മമ്മ ജോലിയിൽ നിന്ന് പിരിച്ചു വിടും..... പുതിയ ആള് വരും...... അവരോടടുക്കുമ്പോഴേക്ക് വീണ്ടും........ ഉടുപ്പ് മാറുന്നത് പോലെ മനസ്സിലുള്ളവരുടെ സ്ഥാനം നീൽകാൻ കഴിയില്ലല്ലോ.... അത് കൊണ്ട് ഇനിയും ആരെയും സ്നേഹിച്ചു വേദനിക്കാൻ വയ്യെന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അതും നിർത്തി........ മോളെ ഴുന്നേൽക്ക്..... വല്ലതും കഴിക്കാം........ ലാലി ചേച്ചി അത് പറയുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന ദുഃഖം തന്റെതാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി പ്പോയി.... ഇവിടെ വരുന്നവർക്കൊക്ക തന്നോട് നിറഞ്ഞ സാത്ഥാപമായിരിക്കും..... ഈ വീട്ടിനുള്ളിലെ തന്റെ അവസ്ഥ കാണുന്നത് കൊണ്ടായിരിക്കും ഒരു പക്ഷ..... എഴുന്നേൽക്കാൻ തനിക്കൊരു താങ്ങിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ട് തന്നെ അവൾ പതിയെ അവരുടെ കൈ പിടിച്ചെഴുന്നേറ്റു.... തങ്കം പോലൊരു കൊച്..... ഭംഗിയുള്ള വെളുപ്പ് നിറവും വിടർന്ന കണ്ണുകളും ചുവന്ന ഭംഗിയുള്ള ചുണ്ടുകളും ഒക്കെയായി ഒരു പാവ കുട്ടി പോലെ....... അവൾ വേച്ചു വേച്ചു മുറിയിലേക് പോകുമ്പോൾ ലാലി അത്രയേറെ വിഷമത്തോടെ അവളെ നോക്കി നിന്നു...... അവൾ മുറിയിലെ കണ്ണാടിയിൽ ചെന്നു സ്വയമൊന്ന് നോക്കി...... ശരീരമാസകലം വേദനിക്കുന്നു..... മനസ്സതിലേറെ നോവുന്നു...... തല വെട്ടി പൊളിയും പോലെ......... അവൾക്ക് ശരീരം കുഴയുന്നത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു... ഈ വലിയ വീടിന്റെ ചുവരു കൾ തന്നെ വല്ലാതെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കും പോലെ...... ഒറ്റപ്പെടലിന്റഡ ചങ്ങല കൊണ്ട് തന്നെ ബന്ധിച്ചിരിക്കുകയാണ്...... അവൾ പോലുമറിയാതെ ബെഡിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് ചാഞ്ഞു പോയവൾ..... ഏതോ ഒരു മായാ ലോകത്തെന്ന പോൽ അവളെങ്ങനെ കിടന്നു...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 മാഡം.... എനിക്കൊന്നും വേണ്ടാ.... ഞാൻ കഴിച്ചു...... ലാലി വിളിച്ചപ്പോഴേക്കും അവരെ നോക്കുക കൂടി ചെയ്യാതെ ഗായത്രി അതും പറഞ്ഞു പോകാൻ തുടങ്ങി...... അതല്ല മാഡം.... മോള് ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല..... താഴേക്ക് കണ്ടിട്ടുമില്ല..... ലാലി അല്പം മടിച്ചു മടിച്ചു കൊണ്ടാണത് പറഞ്ഞത്... കാരണം പറയുന്നത് അവരുടെ മകളെ കുറിച്ചാണല്ലോ...... ഗായത്രി ഒരു നിമിഷം ഒന്നാലോചിച്ച ശേഷം മുകളിലേക്ക് കയറി..... ഇഷാനി........ വന്നെന്തേങ്കിലും കഴിച്ചു കിടക്ക്....... ബെഡിൽ ചെരിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഇഷാനിയെ നോക്കി ഗായത്രി വിളിച്ചു....... അവളിൽ നിന്ന് യാതൊരു ചലനവുമില്ലെന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അവർ ഒന്ന് കൂടി അടുത്ത് ചെന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു....... ഇല്ലാ അവളെഴുന്നേൽക്കുന്നില്ല..... ഇഷാനി...... ഗായത്രി യുടെ ശബ്ദം ആ വീട്ടിൽ മുഴങ്ങി കേട്ടു...... കാറെടുത്തതും അവളെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയതുമെല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു.... ആ കുട്ടിയുടെ ദേഹത്തുള്ള പാട് കണ്ടോ.... നിനക്ക് ഭ്രാന്താണോ രവി...... ഓവർ പ്രഷർ കൊണ്ട് ഇഷാനിക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിലോ..... ഇതൊക്കെ പോലീസിൽ അറിയിക്കുകയാഞ് വേണ്ടത്.... നിന്റെ സ്ഥാനത് മാറ്റാരാണെങ്കിലും ഞാൻ അത് തന്നെ ചെയ്യുമായിരുന്നു...... നിറഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ ഡോക്ടർ ഐസക് അത് പറയുമ്പോൾ കേട്ടിരിക്കാനെ രവിക്ക് കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ..... ഗായത്രിയും ഋതിനും അവരെ നോക്കി നിന്നു..... ഇഷാനി യുടെ കണ്ടീഷൻ ഇപ്പൊ ശെരിയല്ല..... അവളുടെ മൈൻഡ് ടോട്ടലി ഡിസ്റ്ററബ്ഡ് ആണ്.... ശരീരം പോലെ തന്നെയാണ് മനസ്സും..... ചില മുറിവുകൾ ഉണങ്ങാൻ സമയമെടുക്കുക തന്നെ വേണം....... സൊ....... ഷീ നീഡ്‌സ് മെന്റൽ ട്രീറ്റ്മെന്റ്..... ഐസക് അത് പറയുമ്പോൾ രവി അയാളെ യൊന്നു നോക്കി... അവളെ കൊണ്ട് നിങ്ങളൊരു യാത്ര പോകണം..... മനസ്സിന് നമ്മൾ കൊടുക്കുന്ന ഏറ്റവും നല്ല മെഡിസിനാണ് യാത്രകൾ..... അവളൊന്നു ഓക്കേ ആവട്ടെ........ ഐസക് അത് പറയുമ്പോൾ രവിയുടെ മുഖമൊന്നു ചുളിഞ്ഞിരുന്നു...... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഇപ്പൊ ഒരു ട്രിപ്പെനിക്ക് നടക്കില്ല..... ഓഫീസിൽ അത്രയും ജോലിയുണ്ട്.... നമ്മളൊന്ന് പിന്നിലാവാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന ആളുകളാണ് ചുറ്റും... ഡ്രൈവ് ചെയ്യന്നതിനിടയിൽ രാവിയത് പറയുമ്പോൾ ഗായത്രി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല..... പിന്നിലായിരിക്കുന്ന ഇഷാനിയെ ഒന്ന് നോക്കി..... പിന്നെയിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും...... ഐസക് അങ്ങനെ പറഞ്ഞതല്ലേ...... ഗായത്രി രവിയോടത് പറയുമ്പോൾ ഇഷാനിക്കത്ഭുതം തോന്നി.... അവർ ചിന്തിക്കുന്നതൊന്നും തന്നെ കുറിച്ചല്ല...... ഡോക്ടർ ഐസക് പപ്പയുടെ ഫ്രണ്ട് ആണ്..... അയാൾ പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് മാത്രമാവും ഇപ്പോ ഇങ്ങനെയൊരു സംസാരം കൂടിയെന്നവൾക്ക് തോന്നി..... അതും ശെരിയാണ്....... നമ്മൾ ആവശ്യത്തിന് യാത്ര പോകാറുള്ളതാണല്ലോ..... ഇതിപ്പോ വെറുതെ മനുഷ്യനെ മെനക്കെടുത്താൻ.......തിരക്ക് പിടിച്ചൊരു സമയത്ത്..... രവി നീരസത്തോടെ തന്നെ പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ മിററിലൂടെ ഇഷാനിയെ ഒന്ന് നോക്കിയിരുന്നു.... അവൾ അനങ്ങുക പോലും ചെയ്യാതെ ഒരു ശില കണക്കെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയാണ്....... ആളുകൾ ധൃതി പിടിച്ചു കൊണ്ടോടി നടക്കുന്ന നഗരം....... മറു വശത്തു രണ്ടറ്റവും കൂട്ടി മുട്ടിക്കാൻ ഓടി തളർന്നവർ... പൊങ്ങച്ചവും ആഡംബര വും മാത്രം മനസ്സിൽ കരുതുന്ന അവൾക്ക് ചുറ്റുമുള്ള ആളുകൾക്കിടിയിൽ അവൾക്ക് വല്ലാത്ത വീർപ്പു മുട്ടൽ തോന്നി യിരുന്നു...... അതവളെ ഞെരിക്കും പോലെ...... എനിക്കും വരാൻ പറ്റില്ല പപ്പാ.... എനിക്ക് ക്ലാസ്സുണ്ട്...... ഋതിനും ഒരു താല്പര്യമില്ലാതെ മട്ടിലത് പറയുമ്പോൾ ഇഷാനി അങ്ങനെയിരുന്നു... ഋതിനും പപ്പയെയും മമ്മയേയും പോലെ ജീവിക്കാനാണിഷ്ടം.... തനിക്ക് മാത്രമെന്താ അതിനും കഴിയാത്തത്.... താനോരിക്കലും ഈ ലൈഫ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.... ഇതുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനും കഴിയുന്നില്ല.... തന്റെ മനസ്സ് മറ്റെന്തൊക്കെയോ ആണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്...... ഇവരുടെ കൂടെയുള്ള യാത്ര എന്നാണെങ്കിൽ തന്റെ പ്രയാസം കൂടുകയേ യുള്ളൂ വെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു..... ഒരു മാതിരി കൂട്ടിലടച്ചിട്ട പോലെ...... അവൾക്കവരോട് എന്തെന്നില്ലാത്ത പുച്ഛം തോന്നി...... തനിക്കൊന്നു ചിറക് വിരിച്ചു പറക്കണമായിരുന്നു..... യാതൊരു ബന്ധനങ്ങളുമില്ലാതെ..... നിർത്താതെ തനിക്കൊന്നുറക്കെ ചിരിക്കണം..... ചെറിയ വഴിയോര തട്ടുകടയിലൊക്കെ പോയി എന്തെങ്കിലും കഴിക്കണം....... സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ ഒത്തിരി യാത്രകൾ ചെയ്യണം........ ഇതെല്ലാം തനിക്കൊരിക്കലും നടക്കാത്ത കാര്യങ്ങളാണെന്ന് അവൾക്കും അറിയാമായിരുന്നു...... കാരണം..... തന്നെ പ്രസവിച്ചവർക്ക് ധൃതിയാണ്..... മറ്റുള്ളവർക്ക് മുമ്പിൽ വലുതായി നിൽക്കാനുള്ള ധൃതി...... ഞാനൊരു കാര്യം പറയാം...... ഇവളെ തൽക്കാലം നിന്റെ വീട്ടിലേക്കു പറഞ്ഞയക്കാം.... വാട്ട്‌........എന്റെ വീട്ടിലോ... രവി പറഞ്ഞതും ഗായത്രി മുഖം ച്ചുളിച്ചു കൊണ്ടായിരുന്നത് ചോതിച്ചത്........ ലുക്ക്‌ ഗായത്രി..... അതാവുമ്പോ സേഫ് ആണ്..... ഐസകിനോട്‌ പറയാനും ഒരു കാരണമായി...... പിന്നേ വളെ കണ്ടാൽ എല്ലാവരും റിസൾട്ട്‌ എന്തായി എന്ന് ചോദിക്കും...... അതിനെ കുറിച് എല്ലാവരും അല്പമെങ്കിലും ഒന്ന് മറന്നു തുടങ്ങുകയും ചെയ്യട്ടെ......... വിട്ട് മാറാത്ത നീരസത്തോടെ രവി യത് പറയുമ്പോൾ ശെരിയെന്നു തോന്നിയത് കൊണ്ട് തന്നെ യാണ്‌ ഗായത്രിയും നിശബ്ദയായത്.... അപ്പോഴും ഒട്ടും താല്പര്യമില്ലെന്ന വണ്ണം ഗായത്രിയുടെ മുഖം കൂർത്തു തന്നെയിരുന്നിരുന്നു...... ഇഷാനി വിഷാദം നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ പിറകിലേക്കോടി മറയുന്ന കാഴ്ചകളിൽ നട്ടങ്ങനെയിരുന്നു..... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 52 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 🥰 ഞാൻ.. ഞാൻ വരണോ ശ്രീ.. " ഡെവിയുടെ തകർന്ന് പോയ സ്വരം.. ശ്രീക്കാണ് വേദനിച്ചത്. "വേണ്ട ടാ.. പറ്റിയാൽ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങുമ്പോ ഞാനതിലെ വരാം.. ഇപ്പൊ നീ അമ്മയുടെ അടുത്തിരിക്ക്. ഇവിടങ്ങനെ പ്രതേകിച്ചു കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല.." "നീ അവിടെ നിന്നും എത്രയും പെട്ടന്ന് ഇറങ്ങിയാ നാട്ടിലേക്ക് വിട്ടോ ശ്രീ.. എനിക്കതോർക്കുമ്പോ ആണ്." ഡെവിക്ക് അതായിരുന്നു ആശങ്ക. നിന്റച്ഛൻ... അയാളെ.. ആ തമ്പിയെ വെറുതെ വിടരുത് ശ്രീ.. ഗോപനങ്കിൾ ഇക്കാലം വരെയും അനുഭവിച്ചതിനൊക്കെ ആ നാറിയെ കൊണ്ട് ഉത്തരം പറയിപ്പിക്കണം നമ്മുക്ക്.." ഡെവി തത്കാലം അവന്റെ സങ്കടവും ഹൃദയനോവുകളും മറന്ന് പോയി. നെഞ്ചിൽ ആളി കത്തുന്ന തീ അൽപ്പമൊന്നണക്കാൻ ശ്രീയേ വിളിച്ചാണ് ഡെവി. അപ്പോഴാണ് ജയിലിൽ നിന്നും അച്ഛനെ കണ്ടെത്തിയ കാര്യം ശ്രീ പറയുന്നതും. അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഡെവി ഞെട്ടി പോയി. എല്ലാവരെയും പോലെ അവനുമൊരിക്കലും ചിന്തിച്ചു നോക്കിയിട്ടില്ല ജയഗോപനെ തമ്പി ഈ വിധം ചതിക്കുമെന്നുള്ളത്. അത് തന്നെയായിരുന്നു തമ്പിയുടെ വിജയവും. ഡെവിയുടെ നെഞ്ചിൽ അതോർക്കുമ്പോൾ രോഷം തിളച്ചു മറിഞ്ഞു. "വെക്കട്ടെ ഡെവി.. രോഹിത് അകത്തു പോയിട്ടുണ്ട്..സൂപ്രണ്ട് സാറിനെ യിട്ട് കുടയുന്നുണ്ടവൻ. ഇത് അയാൾ കൂടി അറിഞ്ഞിട്ടുള്ള കളിയാണ്.. രോഹിത് അത് പറയുന്നുണ്ട്.നിന്റെ കോൾ വന്നപ്പോ ഞാനിറങ്ങി പോന്നതാ. ഞാൻ നിന്നെ വിളിച്ചിട്ട് നേരത്തേ കിട്ടിയതുമില്ല. " ശ്രീ പറയുമ്പോൾ ഡെവിയൊന്നു മൂളി. പിന്നെ വിളിക്കാം കേട്ടോ.. ശ്രീ വെക്കാനൊരുങ്ങി.. അതിനും ഡെവിയൊന്നും മൂളി "ഡാ.." ശ്രീ പക്ഷേ കട്ട് ചെയ്തില്ല. "മ്മ്.. പറയ്യ്.." "വെറുതെ വേണ്ടാത്തതൊന്നും ആലോചിച്ചു വേദനിക്കല്ലേ.. എല്ലാം നല്ലതിനാവും.. അങ്ങനെ കരുതിയേക്ക്.." "മ്മ്.." "വൈകുന്നേരം പോകുമല്ലോ ല്ലേ.. " "ആ..ട.. പ്രഷർ കൂടി ട്രിപ്പ് ഇട്ടതാ.. ടെൻഷൻ കൊണ്ടാണെന്നാ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്.. അന്നയാൾ പറഞ്ഞതെല്ലാം ഞാൻ മറന്ന് പോയെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് എന്നേ കുറേ ചീത്ത പറഞ്ഞു.." 'പോട്ടെടാ ഡെവി.. നീയത് വിട്ടേക്ക്.. അമ്മയുടെ ആരോഗ്യം ഓർത്തു കൊണ്ടായിരിക്കും ഡോക്ടർ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്.. അമ്മ സുഖമായിട്ടിരിക്കുക എന്നത് തന്നെയല്ലേ നമ്മുക്കും വേണ്ടത്.. " "ഒന്നുല്ലെട.. ഞാനത് അപ്പഴേ വിട്ടു.." "എങ്കിൽ ഞാൻ വെക്കുവാ.. ഇവിടുത്തെ വിവരങ്ങൾ അറിഞ്ഞിട്ട് നിന്നെ വിളിച്ചോളാം. മിക്കവാറും ഇന്നോ അല്ലെങ്കിൽ നാളെയോ അച്ഛനെ ജാമ്യത്തിലെടുക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് പ്രതീക്ഷയുണ്ടെന്ന് രോഹിത് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഇനിയെല്ലാം ദൈവഹിതം പോലെ.." ശ്രീയുടെ ശബ്ദത്തിലും നല്ലത് പോലെ ടെൻഷനുണ്ട്. "മ്മ്.. ബൈ.." കൂടുതലൊന്നും പറയാതെ ഡെവി തന്നെയാണ് ആദ്യം ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തതും. ശ്രീ ഫോണിൽ നിന്നും പോയതും അവൻ വീണ്ടും ഒറ്റപ്പെട്ടൊരു തുരുത്തിലേക്ക് എടുത്തെറിയപ്പെട്ടത് പോലായി. അത് വരെയും മറന്നു പോയതൊക്കെയും നെഞ്ച് നീറ്റി കൊണ്ടവനിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നു. സാന്ദ്ര.. അമ്മാവൻ.. അമ്മ.. അവളുടെ കല്യാണം മുടങ്ങിയത്.. അമ്മാവൻ സീനുണ്ടാക്കിയത്.. അമ്മയത് പരിഹരിക്കാൻ താനും സാന്ദ്രയുമായി കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചു കൊണ്ട് ഉറപ്പ് കൊടുത്തത്.. തനിക് കഴിയില്ലെന്ന് പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ട് കുഴ്ഞ്ഞു വീണത്.. ഒരു തിര ശീലയില്ലെന്നത് പോലെ അവനുള്ളിൽ ചിത്രങ്ങൾ മിന്നി മാഞ്ഞു. ആരുമില്ലാത്ത ആ വലിയ ഹോസ്പിറ്റൽ വരാന്തയിൽ അവനൊറ്റക്കിരുന്നു.. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നോ എങ്ങനെ ഈ വിഷയത്തിൽ ഒരു പരിഹാരം കണ്ട് പിടിക്കണമെന്നോ അവനറിയുന്നില്ല. എല്ലാം കൂടി ഇട്ടെറിഞ്ഞു കൊണ്ടോടി പോകാൻ ഉള്ളം തുടിക്കുന്നു. അമ്മയെ അമ്മാവൻ കൂടി ഉപേക്ഷിച്ചു കഴിഞ്ഞു. ആരെയും കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല.എത്രയായാലും എത്രത്തോളം സ്നേഹം പെങ്ങളോട് ഉണ്ടെന്നാലും അമ്മാവന് വലുത് സ്വന്തം മോളുടെ ജീവിതം തന്നെയാവില്ലേ . ഒരുപാട് കാലങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു ജീവിച്ചിട്ട് അമ്മാവനെ തിരികെ കിട്ടിയ അമ്മയെന്ന സഹോദരിക്ക് ഇനിയെങ്ങനെ ആളെ പിരിയാൻ കഴിയും. അതും സ്വന്തം മകൻ കാരണം അമ്മാവന്റെ മകളുടെ ജീവിതത്തിൽ വലിയൊരു തകർച്ച വന്നു ചേരുമ്പോൾ അമ്മ അതെങ്ങനെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കും.. ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചത് പോലെ ഡെവി തലയൊന്ന് ചുവരിലിടിച്ചു.. 💜💜 അച്ചുവിനെയും അജയെയും കൂടി വിളിച്ചിട്ടാണ് ശ്രീ അകത്തേക്ക് ചെന്നത്. അജയും കൂട്ടരും ഫുള്ള് ഹാപ്പിയിലാണ്. കാർഥ്യമായിനിയും അച്ചുവും കുട്ടാപ്പിയും പകൽ അവരുടെ വീട്ടിലേക്കിറങ്ങും. അത് ശ്രീ തന്നെ പറഞ്ഞതാണ്. ആർക്കും കൂടുതൽ സംശയങ്ങളൊന്നും വരാതിരിക്കാൻ കൂടിയാണ് അവനങ്ങനെ ആവിശ്യപ്പെട്ടത്. പകൽ അജയും കൂട്ടുകാരും ശ്രീയുടെ വീട്ടിലേക്കും മാറും. അങ്ങനെയാണ് പ്ലാൻ. അവിടെ എത്തിയെന്നും വിവരങ്ങൾ അന്വേഷണം നടത്തുന്നു എന്നും മാത്രമാണ് ശ്രീ അച്ചുവിനോട് പറഞ്ഞത്. ജയഗോപനെ കണ്ട കാര്യം അവൻ അവളോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അച്ഛനെ ഇറക്കി തനിക്കൊപ്പം കൊണ്ട് പോകാനാണ് അവന്റെ പ്ലാൻ. അങ്ങനെയെങ്കിൽ അവൾ അയാളെ നേരിട്ട് കണ്ടാൽ മതിയെന്ന് അവനും തോന്നി. ജയിലിൽ നിന്നിറങ്ങിയിട്ട് വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ശ്രീ പെട്ടന്ന് തന്നെ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. അവൻ ചെല്ലുമ്പോൾ രോഹിത് സൂപ്രണ്ടിനോട്‌ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. അവൻ ചോദിക്കുന്ന പലതിനും സൂപ്രണ്ട് സാറിനുത്തരമില്ല. വിക്കിയും മൂളിയും അയാൾക്കുള്ള പതർച്ച ശ്രീ കൂടി അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നതോടെ പൂർണ്ണ മായി. കൂടെ നിൽക്കുന്നവർക്കും ഒരു മൗനം. "പത്തു വർഷതിലധികം ഒരു നിരപരാധിയായ മനുഷ്യനെ തടവിലിടുക.. ജാമ്യം പോലും നിഷേധിച്ചു കൊണ്ട്.. സത്യത്തിൽ നിങ്ങളൊരു മനുഷ്യനാണോ മിസ്റ്റർ ഓഫിസർ.. മനസാക്ഷി എന്നോന്നില്ലേ നിങ്ങൾക്.. അതോ ഈ യൂണിഫോം ദേഹത്തു വന്നതോടെ എല്ലാം നിങ്ങൾ മറന്നു പോയോ.." രോഹിത് രോഷത്തിലാണ്. കേസുണ്ടായിട്ടാണ് ജയിലിൽ ഇട്ടതെന്ന് സൂപ്രണ്ട് പറയുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ രോഹിത് അയാൾക്ക് പിടിച്ചു നിൽക്കാനുള്ള എല്ലാം പഴുതും അടച്ചു കൊണ്ടാണ് സംസാരിക്കുന്നതും വാദിക്കുന്നതും. "നിങ്ങൾ ജയഗോപന്റെ കേസ് ശെരിക്കും അന്വേഷണം നടത്തിയിട്ടില്ല.. അത് സത്യമാണോ അതോ അയാളോട് ദേഷ്യമുള്ള ആരെങ്കിലും കെട്ടി ചമച്ചതാണോ എന്ന് കൂടി ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല. ഒന്നല്ലങ്കിൽ അത് നിങ്ങളുടെ അശ്രദ്ധ. അല്ലെങ്കിൽ ആരോ നീട്ടിയ കാശ്നോടുള്ള നിങ്ങളുടെ ആത്മാർത്ഥ.. നന്ദി. രണ്ടിൽ ഏതോ ഒന്ന്. എന്തായാലും ഉത്തരം പറയാൻ ഒരുങ്ങിയിട്ടുന്നോ..സൂപ്രണ്ട് സാർ. ജയ ഗോപന് വേണ്ടി ഇനിയീ കേസ് വാദിക്കുന്നത് ഞാനാണ്.. രോഹിത് മാധവ്.." രോഹിത് പറയുമ്പോൾ സൂപ്രണ്ട് വിളറിവെളുത്തു കൊണ്ടവനെയും ശ്രീയെയും മാറി മാറി നോക്കി. കയ്യിൽ കിട്ടുന്നവരെ വലിച്ചു കീറി പൊളിച്ചു സത്യം രക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് വരുന്ന ഹൈകോർട്ട് അഡ്വകേറ്റ് രോഹിത് മാധവ്.. അയാൾക്കവനെ നന്നായി അറിയായിരുന്നു.. അത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് രണ്ടു ദിവസത്തെ സാവകാശം തന്നാൽ ജയഗോപന്റെ പേരിലുള്ള കേസുകളെല്ലാം തീർപ്പാക്കി അയാളെ വിട്ടു തരാമെന്ന് സൂപ്രണ്ട് മുന്നും പിന്നും നോക്കാതെ സമ്മതിച്ചു കൊടുത്തത്. കേസ് മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകണമെന്ന് തന്നെയാണ് ശ്രീക്കും. രോഹിതും അതിന് അനുകൂലിച്ചു. പക്ഷേ ഇനിയും തനിക്കതിനൊന്നും വയ്യെന്ന് ജയഗോപൻ പറയുമ്പോൾ അയാളെ എത്രയും പെട്ടന്നാ തടവിൽ നിന്നൊന്ന് വിട്ടു കിട്ടിയാൽ മതിയെന്നായി ശ്രീക്കും. അങ്ങേയെങ്കിൽ അതിനുള്ള വഴി നോക്കാമെന്നായി രോഹിത്. അവനുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ ശ്രീക്കും അവിടെ വലിയൊരു സഹായമാണ്. നിയമത്തിന്റെ നൂലാ മാലകളെല്ലാം അരച്ച് കലക്കി കുടിച്ചെടുത്തവൻ ഇനി ജയഗോപാന് യാതൊരു കുഴപ്പവും വരാത്തത് പോലാണ് കാര്യങ്ങൾ മുന്നോട്ടു ക്കൊണ്ട് പോകുന്നത്. പുറത്താരും ജയഗോപന്റെ റിലീസിനെ കുറിച്ചറിയരുതെന്ന് ശ്രീ പറഞ്ഞത് ഭീഷണിയുടെ രൂപത്തിൽ തന്നെ രോഹിത് സൂപ്രണ്ടിനെ അറിയിക്കുമ്പോൾ അതനുസരിക്കുകയല്ലാതെ അയാൾക്കും വേറൊരു വഴിയുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.. 💜💜 ബാലയെ നോക്കാതെ വെട്ടി തിരിഞ്ഞ് കൊണ്ട് പോന്നെങ്കിലും ദേവിക തീയിൽ നിൽക്കുന്നത് പോലായിരുന്നു. കുറച്ചു മുൻപ് നടന്നതെല്ലാം സ്വപ്നം പോലാണ് അവർക്ക് തോന്നിയത്. അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കാൻ മടിയുള്ള എന്തിനോടും ഏതൊരാൾക്കും തോന്നുന്ന ആ മടുപ്പ്.. അതവരിൽ പ്രകടമാണ്. കൂടുതൽ ആലോചിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ പിന്നിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു പോന്നതിൽ പലതും ബുദ്ധി മോശമായി പോയോ എന്നൊരു കുത്തൽ.. അതിലൂടെ നെഞ്ചിൽ അരിച്ചു കയറുന്ന അസ്വസ്ഥത.. "ഇല്ല.. അങ്ങനൊന്നും ആവില്ല.. താൻ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടിയതിന്റെയാവും. അല്ലാതെ ഏട്ടത്തി ഒരിക്കലും..." ആണെന്നും അല്ലെന്നും ഒരുപോലെ വാദിച്ചു ജയിക്കുന്ന മനസ്സ്. ബുദ്ധിക്കും വിവേകത്തിനും അപ്പുറം ദേവിക ബന്ധത്തിൽ വിശ്വാസിക്കുവാൻ തീരുമാനിച്ചു, ഒടുവിൽ. 💜💜 പുറത്ത് തന്നെയുണ്ട്.. അച്ഛനെ കൊണ്ടേ തിരിച്ചു പോകുന്നുള്ളു എന്നൊക്കെ ജയ ഗോപനോട്‌ പറഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ പുറത്തേക്ക് പോയത്. സത്യത്തിൽ അയാളെക്കാൾ അവനായിരുന്നു വിട്ടു പോകാൻ മടി. ഇത്രയും കാലത്തെ പോലല്ല. അച്ഛനിപ്പോ അവന്റെ മനസ്സിൽ ആ പഴയ ഹിറോ തന്നെയാണ്. ഇനിയും ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് പോലും പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ തോന്നാത്തവിധം അവനേറെ സ്നേഹിക്കുന്ന വ്യക്തിയാണ്. "നീ എന്നെങ്കിലും എന്നേ തേടി പിടിച്ചു വരുമെന്ന് അച്ഛന് നല്ലത് പോലെ അറിയാമായിരുന്നെടാ. അപ്പഴും ജീവിതത്തിൽ ഇനിയൊരിക്കലും നിങ്ങളെയൊന്നും കാണില്ലെന്ന് ഞാൻ.. ഞാൻ ഭയന്നിട്ടുണ്ട് ശ്രീക്കുട്ടാ.. നീ വന്നില്ലേ. അച്ഛനിപ്പോ തന്നെ രക്ഷപ്പെട്ടു പുറത്ത് വന്നൊരു ഫീലാ.. അത് കൊണ്ട് എന്റെ മോൻ സങ്കടപ്പെടാതെ ചെല്ല്.." ജയ ഗോപൻ മകനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ശ്രീ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ആ ചൂട് പറ്റി നിന്നു. "ഇനിയിപ്പോ കുറച്ചു ദിവസം കൂടി ഇവിടെ തന്നെ കിടക്കേണ്ടി വന്നാലും അച്ഛൻ അതിനും ഒരുക്കമാണ്. അതിന്റെ പേരിൽ നീ ആരോടും വഴക്കിനു പോകരുത്. അച്ഛന് നിന്നെ വേണം മോനെ.. നിങ്ങളുടെ കൂടെ ജീവിച്ചിട്ട് അച്ഛന് മതിയായിട്ടില്ല കേട്ടോ.." അതൊരു ഓർമപ്പെടുത്തൽ കൂടിയാണ്. തമ്പിയോട് നേരിട്ട് കയറി ഇടയാൻ നിൽക്കരുത് എന്നൊരു ഉപദേശമാണ്. "ഇല്ലച്ച.. ഇനി ഞാനല്ല.. ഇത്രേം കാലം ജീവിതം ഇതിനകത്ത് പിടിച്ചു കെട്ടിയതിന് അച്ഛനാണ് അയാളോട് പകരം വീട്ടുന്നത്. ഞാനും ബാലയും അനുഭവിച്ചതിനു മുഴുവനും അച്ഛനാണ് അയാളോട് കണക്ക് ചോദിക്കുന്നത്.. ഞാനീ പിറകിലുണ്ട്." ജയ ഗോപന്റെ തോളിൽ കൂടി ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ട് ശ്രീയും പറഞ്ഞു.. നിയമം വഴി വേണ്ടുന്ന എന്ത് സഹായത്തിനും ഞാനും കൂടെയുണ്ടെന്ന് ശ്രീക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തിട്ടാണ് രോഹിത് യാത്ര പറഞ്ഞു പോയതും. കോളേജ് പഠനകാലത്തെങ്ങോ ജീവിതത്തിൽ വന്നു ചേർന്നൊരു വ്യക്തി.. സ്മാർട്ട്‌ ഫോൺ യുഗത്തിൽ ഒരു വിരൽ തുമ്പിൽ ബന്ധങ്ങളെ കൊണ്ട് നടക്കാമായിരുന്നിട്ടും സഹപാടികളുടെ ഒരു ഗ്രുപ്പിൽ ഉണ്ടായിട്ടും ശ്രീ അധികമൊന്നും ആരോടും അടുത്തിടപഴകിയിട്ടില്ല. എന്നിട്ടും ഒരാവിശ്യം പറഞ്ഞു വിളിച്ചപ്പോൾ ഒരുപാട് തിരക്കുകൾ ഇട്ടെറിഞ്ഞു കൊണ്ടോടി വന്ന രോഹിത്, ഒരു നല്ല സുഹൃത്ത്‌ എങ്ങനെ ആയിരിക്കണം എന്നതിന്റെ ഉത്തമ ഉദാഹരണം കാഴ്ച വെച്ചിട്ടാണ് തിരികെ പോയതും... ❣️❣️ അച്ചു.... ശ്രീ പതിയെ വിളിക്കുമ്പോൾ മറുവശം മൗനമായിരുന്നു. "ഡീ..." കിടക്കാൻ തുടങ്ങിയ ശ്രീ വേവലാതിയോടെ ഉറക്കെ വിളിക്കുമ്പോൾ നേർത്തൊരു മൂളൽ. അവൻ ശ്വാസമെടുത്തു കൊണ്ട് നെഞ്ചിൽ കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു. ഓരോ നിമിഷവും ഭയമുണ്ട്. സുനിൽ അറിഞ്ഞു കൊണ്ടൊരു അബദ്ധം കാണിക്കില്ലെന്ന് തോന്നിയാലും അവനൊപ്പമുള്ളവരെ അവനത്ര വിശ്വാസം പോരായിരുന്നു. "അച്ചു..." അവനൊന്നു കൂടി വിളിച്ചു നോക്കി. ഇപ്രാവശ്യവും മൂളലാണ്. "വല്ലോം മിണ്ടിയില്ലേൽ ഞാൻ വെച്ചിട്ട് പോകും കേട്ടോ.. അല്ലേൽ തന്നെ രാവിലെ മുതലുള്ള ക്ഷീണം കൊണ്ട് കണ്ണടഞ്ഞു പോകുന്നുണ്ട്. കിടന്നു കൊണ്ട് ശ്രീ പറഞ്ഞു. അവനാ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ്. രാവിലെ മുതലുള്ള അലച്ചിലാണ്. "ഇന്ന് രാത്രി അവിടുന്ന് പോരും ന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്..." അച്ചു പരിഭവം പോലെ പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ശ്രീക്ക് അവളുടെ മൗനത്തിന്റെ കാരണം പിടി കിട്ടിയത്. "എന്നോട് നിഴൽ വെട്ടത്തിൽ പോലും വരാതെ വിട്ട് മാറി പോകാൻ പറഞ്ഞൊരു ടീച്ചറുണ്ടായിരുന്നു.. നീ അതിനെ അവിടെങ്ങാനും കണ്ടായിരുന്നോ അച്ചുവേ.." ശ്രീക്കും കള്ളത്തരമായിരുന്നു. അച്ചുവൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. "അച്ചു.." "മ്മ് "വരാൻ പറ്റാഞ്ഞിട്ടാ ഡീ.. അല്ലെങ്കിൽ ഞാനിവിടെ നിൽക്കും ന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ.. ഞാനെങ്ങനാ നിങ്ങളെ അവിടെയിട്ട് ഇവിടെ നിൽക്കുന്നതെന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ.." "അറിയാം.." "എന്നിട്ടാണോടി ഒരുമാതിരി കൊച്ചു പിള്ളേരെ പോലെ.. അയ്യേ.." ശ്രീ കളിയാക്കി. "എനിക്ക് കാണാൻ തോന്നുവാ.." അവന്റെ തലയിണ കെട്ടിപിടിച്ചു കിടന്നു കൊണ്ടാ പറയുന്നത് സത്യമായിരുന്നു. അവനെയൊന്ന് കാണാൻ ഉള്ളം അത്രയും ദാഹിക്കുന്നു. "നാളെ.. അല്ലെങ്കിൽ മറ്റന്നാൾ. അതിനുള്ളിൽ ഞാൻ വരുന്നുണ്ട്.. വരുമ്പോ എന്റെ അച്ചൂന് രണ്ടു ഗിഫ്റ്റും ഉണ്ടാവും" അവളുടെയാ ആഗ്രഹം.. അതിനേക്കാൾ തീവ്രമായിരുന്നു അവനിലും ആ നിമിഷം. കാത്തിരിക്കാൻ ഒരാളുള്ളയിടത്തേക്ക് ഓടി പോകാൻ വെമ്പുന്ന മനസ്സിനെ അവനും അടക്കി പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അതെന്താ.." "അതൊക്കെയുണ്ട്.." "പറയ്യ്.." "ഏയ്.. പറഞ്ഞിട്ട് അതിന്റെ ഭംഗി കളയുന്നില്ല.." ശ്രീ പിടി കൊടുക്കുന്നില്ല.. അച്ചു പലവട്ടം പലവിധത്തിൽ ചോദിച്ചിട്ടും അവനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. കാരണം എല്ലാത്തിനെയും കുറിച്ച് വളരെ വ്യക്തമായൊരു തീരുമാനമെടുത്തിട്ടുണ്ട്.. തുടരും... ജയിലിൽ പോയി ഇങ്ങനൊക്കെ കാണിക്കാൻ കഴിയുമോ എന്നെനിക്കറിയില്ല.. എന്റെ നായകൻ ചെയ്യും.. ഇല്ലേൽ ഞാൻ ചെയ്യിക്കും..😌 കഥ മുന്നോട്ടു പോകണമെങ്കിൽ ഇങ്ങനെ ചില കുറുക്ക് വഴികൾ കൂടി വേണ്ടി വരും കേട്ടോ.. സെറ്റല്ലേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി...... 🔻ഭാഗം _59 ✍️രചന -Aysha akbar Previous Part Link 👇 https://sharechat.com/post/XZplXjG?d=n&ui=DP6BRe&e1=c #📔 കഥ ആ യാത്ര മുഴുവൻ ഏറെ നിശബ്ദത നിറഞ്ഞതായിരുന്നു........ തിങ്ങി നിറഞ്ഞ ആ നിശബ്ദതക്ക് ‌ ഒരു വീർപ്പു മുട്ടലിന്റെ പ്രതീതിയുണ്ടായിരുന്നു..... ട്രീസക്ക് ദേഷ്യമോ സങ്കടമോ വന്നതെന്നറിയില്ല....... അവരാ ദേഷ്യം മുഴുവൻ അലെക്സിന്റെ മേൽ തീർക്കാനെന്ന വണ്ണം അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് പോലും നോക്കാതെ അങ്ങനെയിരുന്നു.... ജോണിയും അലെക്സിന്റെ പ്രവർത്തി ഇഷ്ടമായില്ലെന്ന നീരസത്തോടെ യാണിരിക്കുന്നത്...... വല്യമ്മച്ചിയുടെ ഹൃദയം മാത്രം പേരറിയാത്തൊരു വികാരത്തെ പേറി....... കയ്യിൽ നിന്നൂർന്നു പോയ മകളെയോർത്തുള്ള വേദനയോ തിരിച്ചു കിട്ടിയ രക്തത്തെ ഓർത്തുള്ള സങ്കടമോ അതിൽ മുന്തി നിന്നതെന്നറിയില്ല..... അതിലേറെ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ വലിഞ്ഞു മുറുകിയ മുഖത്തോടെ ഇരിക്കുന്നവന്റെ മനസ്സിലെന്തെന്ന ചിന്തയായിരുന്നു അവരിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത്........ ഭദ്രയുടെ സങ്കടം അവളിലൊതുങ്ങാത്തത് പോലെ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു ചലനം സൃഷ്ടിച്ചു..... ഒന്ന് പൊട്ടി പുറപ്പെടാൻ വെമ്പി നിന്നിരുന്ന കണ്ണ് നീർ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു..... അപ്പോഴും അവനിലേക്ക് മിഴികൾ പാറി വീഴരുതെന്ന വണ്ണം അവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കാൻ ശ്രമിച്ചു........ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സ് അറിഞ്ഞിട്ടും അലക്സ്‌ അങ്ങനെ തന്നെയിരുന്നു... എല്ലാവർക്കും തന്നോട് ദേഷ്യമാണെന്നറിയാം..... വാക്കുകൾക്ക് പോലും ഇടമില്ലെന്ന വണ്ണമുള്ള ഒരു ദേഷ്യം.... എല്ലാവരുടെയും ദേഷ്യത്തിന് താൻ അർഹനാണെന്നറിയാമെങ്കിലും തന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാരം അവർക്കൂഹിക്കാൻ പറ്റുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു....... പിറകിലിരിക്കുന്നവൾ തന്റെ പ്രാണനാണ്..... പക്ഷെ തങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉച്ഛ നീചത്വത്തിന്റെ വലിയ കൽ പടവുകൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.... അവൾക്ക് മുമ്പിൽ താനൊന്നുമല്ല..... അവളാണ് പാല മറ്റത്തെ യഥാർത്ഥ അവകാശി.... ഇനിയും അവളെ ആഗ്രഹിക്കാൻ തനിക്ക് അർഹതയുണ്ടോ..... മനസ്സ് ചിന്തകളുടെ വേലിയേറ്റങ്ങളിലാണ്..... അപ്പോഴും ഒരു വേള അവന്റെ മനസ്സ് ആ കാറിലൂടെ ഒന്ന് നീങ്ങി.... എല്ലാവരിലും നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന ആ ശോകം ഇതിനു മുൻപ് ഈ കാറിലുണ്ടായിട്ടില്ല.... അവനോർക്കുമ്പോൾ ഒരു വേദന തോന്നി..... സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്ന ഇടങ്ങൾ ദുഖത്തിലേക്ക് വഴുതി മാറുന്നത് കാണാൻ അവനൊരുക്കമായിരുന്നില്ല.... അതും താൻ കാരണം...... അവൻ പതിയെ കാറൊന്ന് സൈഡാക്കി നിർത്തി..... എന്തിനെന്ന സംശയം എല്ലാവരിലും വന്നെങ്കിലും ആരും ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല.... അലക്സ്‌ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി അടുത്തുള്ള കടയിലേക്ക് ചെന്ന് എന്തോ ഓർഡർ ചെയ്ത് നിൽക്കുന്നത് കാറിലുള്ള കണ്ണുകളെല്ലാം ഒപ്പിയെടുക്കുന്നുണ്ട്...... അവൻ തിരികെ വരുമ്പോൾ കയ്യിൽ രണ്ട് ഗ്ലാസിലായി നല്ല തണുത്ത നാരങ്ങ സോഡയുണ്ടായിയുന്നു ....... എല്ലാവരും ഒരമ്പരപ്പോടേ അവനെ നോക്കി... അത്രയും പ്രശ്നങ്ങൾ പള്ളിയിലുണ്ടാക്കി യാണ്‌ വരുന്നത്..... ആകെ ക്കൂടി തലക്ക് ചൂട് പിടിച്ച നേരമാണ്...... എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിന് ഒരേ ഭാരമാണ്..... ആ സമയത്താണ് കയ്യിൽ ഗ്ലാസുമായി അലക്സ്‌ വരുന്നത്...... ട്രീസക്ക് വല്ലാതെ ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അവൻ ഗ്ലാസ്സവർക്ക് നേരെ നീട്ടുമ്പോൾ അവർ മുഖം വീർപ്പിച്ചു കൊണ്ടവനെയൊന്ന് നോക്കി..... മ്മ്..... ഒന്ന് തണുക്കട്ടെ.... ഗൗരവം നിറഞ്ഞ ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരു കുസൃതി നിറച്ചവനത് പറയുമ്പോൾ തന്നെ ട്രീസ അല്പമൊന്ന് തണുത്തിരുന്നു..... കയ്യിലുള്ള വെള്ളത്തിനേക്കാൾ അവന്റെ വാക്കുകൾക്കാണ് തന്നെ തണുപ്പിക്കാൻ കഴിയുകയെന്നവർക്ക് വ്യക്തമായറിയാമായിരുന്നു..... അവർ മുഖം കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ ആ ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങുമ്പോഴും ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ സമ്മതമാണെന്ന അവന്റെ വാക്ക് അവരുടെ മനസ്സിലെരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... അവൻ അടുത്ത ഗ്ലാസ്സ് വല്യമ്മച്ചിക്ക് നേരെയൊന്ന് നീട്ടി....... ഹാ..... ഉപ്പ് നല്ലോണം ഇട്ടിട്ടില്ലേടാ....... വല്യമ്മച്ചി അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് വേഗത്തിൽ ആ ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങുമ്പോൾ ട്രീസ അവരെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി..... എത്ര വലിയ കാര്യമാണ് ഇന്ന് സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത്.... എന്നിട്ടും അമ്മച്ചിക്കെങ്ങനെ ഇങ്ങനെ പെരുമാറാൻ കഴിയുന്നു വെന്നോർത്ത് അത്ഭുതത്തോടോപ്പം അരിശവും തോന്നി ....... അലക്സ് വീണ്ടും പോയി രണ്ട് ഗ്ലാസ്സ് സോഡാ വാങ്ങി വന്നു ഒന്ന് കോ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലിരിക്കുന്ന ജോണിക്ക് നേരെ നീട്ടി..... എന്താടാ ഇതെല്ലാം എന്ന ഭാവത്തിൽ അയാളോന്ന് നെടു വീർപ്പിട്ട് കൊണ്ട് ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങിയെങ്കിലും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല...... അലക്സ്‌ ബാക്കി വന്ന ആ ഒരു ഗ്ലാസ്സുമായി വല്യമ്മച്ചിക്കപ്പുറം അരികിലായിട്ടിരിക്കുന്നവളെ നോക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ഹൃദയമൊന്ന് പിടച്ചു...... അവൾ തനിക്ക് മുഖം തരുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം പുറത്തേക്കു നോക്കിയാണിരിക്കുന്നത് ... ആ മനസ്സ് അത്ര മേൽ ഉരുക്കത്തെ പേറുന്നുണ്ടെന്ന് തന്നെക്കാൾ നന്നായി മറ്റാർക്കറിയും... അലക്സാ ഗ്ലാസ്സ് അവൾക്ക് കൊടുക്കാനെന്ന വണ്ണം വല്യമ്മച്ചിക്ക് നേരെ നീട്ടി..... വല്യമ്മച്ചി അതറിഞ്ഞിട്ടും തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ലെന്ന വണ്ണം ഇളക്കി യിളക്കി അവരുടെ സോഡാ കുടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്..... ഇതവൾക്ക് കൊടുക്കു എന്നത് ഒരു വാക്ക് കൊണ്ട് പറയാൻ അവനും കഴിയാത്തത് പോലെ...... അവൻ അൽപ നേരം അങ്ങനെ നിന്നു..... ട്രീസ അവനെ തുറിച്ചു നോക്കി...... വേറെ നിവൃത്തിയില്ലെന്ന് കണ്ടതും അവൻ അപ്പുറത് കൂടി ചെന്ന് ആ ഗ്ലാസ്സവൾക്ക് നേരെ നീട്ടുമ്പോൾ സിൽവർ സ്ട്രാപുള്ള ആ വാച്ച് കണ്ടതും അവൾ പെട്ടെന്ന് മുഖമൊന്നുയർത്തി........ മിഴികൾ തമ്മിൽ കൊരുത്തൊരാ സമയം രണ്ട് ഹൃദയങ്ങൾ നിശ്ചലമാകുന്നത് പോലെ.... വേണ്ടാ....... ചിലമ്പിച്ച ശബ്ദത്തിൽ അവളത് പറയുമ്പോൾ തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ തങ്ങി നിന്നിരുന്ന വിങ്ങൽ അവളുടെ വാക്കുകൾക്കൊരു വിറയൽ നൽകിയിരുന്നു..... അതെന്നാ വേണ്ടാത്തത്.... ഗൗരവത്തോടെയുള്ള അവന്റെയാ ചോദ്യം അവളോട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടില്ല...... അവൾ മിഴികളുയർത്തി അവനെ യൊന്നു നോക്കി... ആ കണ്ണുകളിൽ തനിക്ക് മാത്രം കാണാനെന്ന പോലാ കുസൃതി നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ട്........ അവളുടെ ഉള്ളിലൊരു കുളിര് വീണത് പോലെ.... അവൾ പെട്ടെന്നാ ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങുമ്പോഴും ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ എനിക്ക് സമ്മതമാണ് എന്ന വാക്ക് ഹൃദയത്തെ കീറി മുറിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു..... അവന്റെ യാ ചോദ്യം കേട്ട് ട്രീസയും വല്യമ്മച്ചിയും ജോണിയുമെല്ലാം ഒരു പോലെ അമ്പരന്നു...... അവന്റെ മനസ്സിലെന്തെന്ന് ആർക്കും ഒരു പിടിയുമില്ലായിരുന്നു.... ഓരോ സമയത്തു ഒരോ ഭാവമാണവന്...... എടി കൊച്ചേ നീ അവനെയോർത്തു കരയാതെ ആ വെള്ളം കുടിക്ക്...... അത് അലക്സാണ്...... ഇത്രയൊക്കെ തടസ്സങ്ങൾ മുന്നിൽ കണ്ടും ചങ്കൂറ്റത്തോടെ അവൻ നിന്നേ സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഒന്നിന്റെ പേരിലും അവൻ നിന്നേ വിട്ട് കളയില്ല...... അത് ഞാൻ നിനക്ക് വാക്ക് തരാം...... വല്യമ്മച്ചി അല്പം ശബ്ദം താഴ്ത്തി വെള്ളം കുടിക്കാൻ മടിച്ചു നിന്ന ഭദ്രയോടത് പറയുമ്പോൾ അവൾക്കെന്തോ ഒരു വിറയൽ തോന്നി..... സത്യമാണോ എന്നൊരിക്കൽ കൂടി വല്യമ്മച്ചിയോട് ചോദിക്കാൻ തോന്നിയെങ്കിലും അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല... അപ്പോഴും ദിവസങ്ങൾ മാത്രം ബാക്കിയുള്ള വിവാഹത്തിന് സമ്മതമെന്ന് അവൻ പറഞ്ഞതോർത്തു വീണ്ടും ആശങ്കകൾ അവളുടെ തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ തടഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു..... എല്ലാവരും കാറിലിരുന്നു വെള്ളം കുടിക്കുമ്പോൾ കാറിനെ ചാരി പുറത്ത് നിൽക്കുന്നവനിലേക്ക് ഭദ്രയൊന്ന് നോക്കി..... ഭദ്രയെന്നല്ല എല്ലാവരും.... എല്ലാവർക്കും അവനോടുള്ളത് നിറഞ്ഞ സ്നേഹമാണ്..... മനസ്സ് പല വിധ ചിന്തകളിലേക്ക് വിട്ട് കൊണ്ടാവാം അങ്ങനെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു അവനപ്പോഴും........ എല്ലാവരിൽ നിന്നും ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങി അവൻ തിരികെ കൊടുത്തു കൊണ്ട് വീണ്ടും കാറിലേക്ക് തന്നെ കയറുമ്പോൾ എല്ലാവരുടെ മുഖത്തിനും അല്പം അയവ് വന്നത് കണ്ട് അവന്റെ ഉള്ളിലൊരു ചിരിയൂറി നിന്നിരുന്നു........ (തുടരും) Aysha Akbar

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _51 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ "കുറച്ചൊക്കെ പ്രശ്നങ്ങളില്ലാതെ ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോകില്ല മോളെ.. അത് നീ ആദ്യം മനസ്സിലാക്ക്.. " തങ്കമണി വൈഗയെ തഴുകി കൊണ്ട് പറയുന്നത് കേട്ടിട്ടാണ് ദേവിക അങ്ങോട്ട്‌ ചെന്നത്. "എന്താ ഏട്ടത്തി.. എന്താ മോൾക് പ്രശ്നം.." വൈഗയുടെ മുഖം കണ്ടതും ദേവിക ആധിയോടെ ചോദിച്ചു. ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും വന്നത് മുതൽ അവളൊരു മൂകതയിലാണ്. അതെന്താണെന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അവളായിട്ട് പറയാൻ കാത്തിരുന്നതാണ്. എന്തുണ്ടങ്കിലും തന്നോട് പറയുന്നതാണ്.. അല്ല അങ്ങനെയായിരുന്നു ദേവികയുടെ വിശ്വാസം. എന്നാൽ അറിയിച്ച കാര്യങ്ങളെക്കാൾ ഒരുപാട് കൂടുതലാണ് ആ വീട്ടിലും അവരുടെ ഓരോരുത്തരുടെ മനസ്സിലും ദേവിക അറിയാത്ത.. ദേവികയെ അവർ മനഃപൂർവം അറിയിക്കാത്ത കാര്യങ്ങളെന്ന് അവർക്കറിയില്ല..അറിയിച്ചിട്ടുമില്ല. "ഒന്നുമില്ല ദേവി.. മക്കള് തമ്മിലൊരു ചെറിയ പിണക്കം.." തങ്കമണി അത് നിസ്സാരമാക്കി.. പക്ഷേ ദേവികക്കത് അങ്ങനെ വിടാൻ കഴിയില്ല എന്നൊരു ഭാവമാണ്. "പിണക്കമോ.. എന്തിനാ മോളെ..?" ദേവിക വീണ്ടും വൈഗ യുടെ നേരെ നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "അതൊരു ചെറിയ ഇഷ്യു ആണ് ആന്റി.. വിനോദേട്ടൻ അത് വലുതാക്കി.." വൈഗ ദേവിക അപ്പോഴങ്ങോട്ട് വന്നതിന്റെയും അവളത് അറിഞ്ഞതിന്റെയും ഈർഷ്യത്തിലാണത് പറഞ്ഞത്. പക്ഷേ ദേവികക്ക് മുന്നിലതും അവൾക്ക് വിനോദിനോടുള്ള കലഹമാണ്. അല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ കാപട്യം മനസ്സിലാവാതെ.. ആരൊക്കെ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും അത് അൽപ്പം പോലും മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കാത്ത അവർക്കത് അങ്ങനെ കരുതാനെ കഴിയൂ.. "അതങ്ങനെ വിട്ടാൽ പറ്റില്ലല്ലോ.. ഇപ്പൊ തന്നെ ഇങ്ങനെയാണോ.. ഇതെങ്ങനെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകും.എട്ടനോട് ഇപ്പൊ തന്നെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞേക്ക് ഏട്ടത്തി.. മോള് വിഷമിക്കേണ്ട...മോളത് സഹിക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല.." ദേവിക കേട്ടപാതി കേൾക്കാത്ത പാതി പരിഹാരം പറഞ്ഞു. പക്ഷേ തങ്കമണിയുടെ മുഖമിരുണ്ട് കൂടി. "അതെന്തു മണ്ടത്തരമാണ് ദേവു നീ പറയുന്നത്. നമ്മള് പെണ്ണുങ്ങൾ അറിയുന്നത് പോലാവുമോ ആണുങ്ങൾ ഇതറിയുമ്പോ.. അവരത് പറഞ്ഞു വലുതാക്കി പിന്നെ വലിയ പുകിലാവും.. ഇതിപ്പോ ഇവരുടെ ഇടയിലുള്ള പ്രശ്നം.. അതിലേക്ക് നമ്മൾ ഇടപെടാനേ പാടില്ല.. ജീവിതം തുടങ്ങിയിട്ടല്ലേ ഒള്ളു. രണ്ടാള്ക്കും അതിന്റെതായ കുറവുകളും ഉണ്ടാവും. അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ.. അതൊക്കെ അവർ തന്നെ പരിഹരിക്കേണ്ടതാണ്.. അവരെ കൊണ്ടതിനു പറ്റുന്നില്ലേൽ മാത്രം പുറമെ നിന്നും നമ്മള് കയറി ഇടപെടാൻ പാടുള്ളു.. ജീവിതത്തിൽ ഇനിയും എന്തെല്ലാം അഭിമുഖികരിക്കേണ്ടി വരും.. അപ്പോഴെല്ലാം ഇങ്ങനെ നിന്റെ ഏട്ടനെ കൊണ്ട് വാളെടുപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയാ.. പിന്നെ ഇവളുടെ ജീവിതമെന്താവും.. അത് കൊണ്ട് ഇതിവിടെ കേട്ട കാര്യം നീയായിട്ട് ആരോടും പറയാനൊന്നും പോവണ്ട. ഒരൂസം കാണാതെയാവുമ്പോ പിണക്കം പോയിട്ട് രണ്ടാളുംവിളിച്ചോളും.. പിന്നെ അവര് തന്നെ അത് തീർത്തു കൊണ്ട് ഒന്നായിക്കോളും.. ഇതിനൊക്കെ അത്ര ആയുസ്സെ ഉണ്ടാവൂ.. നമ്മൾ കേറി വല്ലതും പറഞ്ഞു പോയ പിന്നെ അതത്ര പെട്ടന്ന് തീരാനും പാടാണ്.." അത്രേം പറഞ്ഞിട്ട് തങ്കമണിയും ദേവികയെ ഒന്ന് കൂടി നോക്കിയിട്ട് അമ്മയ്ക്ക് പിറകെ തന്നെ വൈഗയും എഴുന്നേറ്റു പോകുമ്പോൾ തലക്കടി കിട്ടിയത് പോലെ ദേവിക കുഴഞ്ഞു പോയി.. മുന്നിലെ കാഴ്ചകൾക്ക് അവ്യക്തത വന്നു മൂടി.. അവരവിടെയുള്ളൊരു കസേരയിലേക്കിരുന്നു. എന്തൊക്കെയാണ് ഏട്ടത്തിയിപ്പോ പറഞ്ഞിട്ട് പോയത്..? സത്യത്തിൽ ഇതൊക്കെ ഇത്രേം ഒള്ളായിരുന്നോ..? എന്നിട്ടും പിന്നെ ഗോപേട്ടനുമായി ഉണ്ടാവുന്ന ചെറിയ പിണക്കങ്ങൾ പോലും തന്നെ സമർദ്ദത്തിലാക്കി കുത്തി കുത്തി പറയിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അത് തന്നോടുള്ള സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞിട്ട് എട്ടനോട് പോയി പറയുന്നതും ഏട്ടൻ പെങ്ങളോടുള്ള അളവറ്റ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ ഗോപേട്ടനെ വന്നിട്ട് ചീത്ത പറയുന്നതുമെല്ലാം നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ദേവികക്ക് മുന്നിൽ നിരന്നു.. ഉള്ളിലൂടെ ഒരു നടുക്കം.. ഹൃദയധാമനികൾക് പൊട്ടി പോകും പോലുള്ള ചൂട്. ഇതൊക്കെ ഇത്രേം പാടുള്ളു എന്ന് ഏട്ടത്തിക്കന്നും അറിയാമായിരുന്നിട്ടും പിന്നെന്തിന് അന്ന് അങ്ങനൊക്കെ ചെയ്തത്.? സ്നേഹം പൂർവ്വം തനിക്ക് തിരുത്തി തരേണ്ടതല്ലായിരുന്നോ? അമ്മയില്ലായിരുന്നു തനിക്.. ആ സ്ഥാനത്ത് ഏട്ടത്തിയെ കണ്ടിട്ടും ആ സ്നേഹവും ബഹുമാനവും കൊടുത്തിട്ടും പിന്നെയുമെന്തെ ഇന്നിപ്പോൾ വൈഗയെ കുറിച്ചോർത്തുള്ള വേവലാതിയെ പോലെ തന്റെ കാര്യത്തിൽ ഇല്ലാഞ്ഞത്? ആണുങ്ങൾ പ്രശ്നം വലുതാക്കി വഷളാക്കും എന്നാറിയാവുന്ന ഏട്ടത്തി പിന്നെന്തിന് അന്നൊക്കെ താനും ഗോപേട്ടനും തമ്മിലുള്ള പിണക്കങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക് ഏട്ടനെ പറഞ്ഞു പിരി കയറ്റി ഗോപേട്ടന്റെ അടുത്തേക്ക് പറഞ്ഞു വിട്ടിരുന്നത്..? നീ ഇതൊന്നും സഹിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ കൂടെ നിൽക്കേണ്ട കാര്യമില്ലെന്ന് നിരന്തരം പറഞ്ഞു തന്നിരുന്ന ഏട്ടത്തി എന്തേ താനും ഗോപേട്ടനും തമ്മിലുള്ള ചെറിയ പ്രശ്നങ്ങളെ നിങ്ങൾ തന്നെ പരിഹരിക്കൂ.. അതിലേക്ക് മറ്റെരെയും കൂട്ടേണ്ട.. ജീവിതത്തിൽ ഇങ്ങനൊക്കെയാണ് സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ അവസരം കിട്ടുന്നതെന്ന് പറഞ്ഞു തന്നില്ല..? ആന്നാദ്യമായിരുന്നു ദേവിക ആ ചോദ്യങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്.. തലയിൽ ഒരു കടന്നൽ കൂട്ടമിളകി ഇരമ്പി ആർക്കുന്നത് അവർക്കറിയാൻ കഴിഞ്ഞു ആ നിമിഷം. തലയിൽ കൈ അമർത്തി പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെ തന്നെ ചാരിയിരുന്നു.. പക്ഷേ ഇതെല്ലാം കേട്ടിട്ടുണ്ട് എന്നൊരു ഭാവത്തിൽ വാതിൽക്കൽ ചാരി കൈ കെട്ടി ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ബാല.. ദേവിക തീർത്തും തളർന്നു പോയിരുന്നു.. ❣️❣️ "രോഹൻ.. പെട്ടന്ന്.. പെട്ടന്ന് വരണം.. ഞാൻ.. ഞാനിവിടെ തന്നെയുണ്ട് " ശരീരത്തിനൊപ്പം ശ്രീയുടെ സ്വരം കൂടി വിറക്കുന്നു.. കോളേജ് ഗ്രൂപ്പിൽ നിന്നാണ് അവൻ രോഹന്റെ നമ്പർ തപ്പി യെടുത്തു കൊണ്ടതിലേക്ക് വിളിക്കുന്നത്. ഒരു നിമിഷം എന്ത് ചെയ്യണമെന്നൊരു രൂപവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ദിവാകരൻ തമ്പി അച്ഛനെ ചതിച്ചതാ ശ്രീ കുട്ടാ യെന്ന് ജയ ഗോപൻ പറഞ്ഞ ആ നിമിഷം അവനിൽ ദേഷ്യവും പകയും പുകഞ്ഞു.. കണ്മുന്നിൽ കാണുന്ന കാഴ്ചകൾ അവനപ്പോഴും വിശ്വാസമായിട്ടില്ല. പക്ഷേ യാഥാർഥ്യമൊന്നും അംഗീകരിക്കാതിരിക്കാനും വയ്യ.. ജയഗോപനെ നോക്കുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ ഉള്ളം പിടച്ചു.. അമ്മയുടെ അവഗണനയിൽ... തമ്പിയുടെ ചതിയിൽ.. എത്രയോ പ്രാവിശ്യം ഈ മനുഷ്യനെ ശപിച്ചിട്ടുണ്ടന്നോ വെറുപ്പോടെ പ്രാകിയിട്ടുണ്ട്.. പറഞ്ഞു തന്ന കഥകൾ അങ്ങനെ ആയിരുന്നല്ലോ.അമ്മയെയും മക്കളെയും ഉപേക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് രായ്ക്ക് രാമാനം നാട് വിട്ടൊരു ക്രൂരൻ.. തമ്പിയുടെ യഥാർത്ഥ മുഖം തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോഴും ഇങ്ങനൊരു ചതിയെ കുറിച്ചെന്തു കൊണ്ടാണ് ഓർക്കാതെ പോയത്. അയാൾക്ക് വിട്ടു കൊടുത്തിട്ട് അച്ഛൻ ഓടി പോയെന്ന് തന്നെ ഇത്രയും കാലം ഉറപ്പിച്ചു ജീവിച്ച വിഡ്ഢിയാണ് താനും.. പക്ഷേ ഈ സാധു ഇതിനുള്ളിൽ.. ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന്.. തേടി വരാൻ ആരുമില്ലാതെ.. ജീവനെ പോലെ സ്നേഹിച്ചു കൊണ്ട് നടന്ന കുടുംബം നഷ്ടപ്പെട്ട വേദനയും പേറി.. യൗവ്വനത്തിന്റെ നല്ല നാളുകളിൽ ഏറെയും ഇതിനുള്ളിൽ... ശ്രീയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. നെഞ്ച് നീറി. തമ്പിയോടുള്ള ദേഷ്യവും പകയും അവനെ പൊള്ളിക്കുന്നുണ്ട്. ശ്രീ കുറ്റബോധത്തോടെയാണ് അച്ഛനെ നോക്കുന്നതെങ്കിൽ, നേർത്തൊരു ചിരിയോടെ കൊതിയോടെ. വാത്സല്യത്തോടെ.. കണ്ണും നിറച്ചു കൊണ്ടാണ് ജയഗോപൻ തന്നോളം പോന്ന മകനെ നോക്കി കാണുന്നത്.. തഴുകി തലോടുന്നത്.. തനിക്കിവൻ നഷ്ടമാവുന്നത് ഇവനൊരു പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ്. അത് വരേയുമുള്ള ഓർമകൾ നെഞ്ചിൽ ഭദ്രമാണ്.. പിന്നെയങ്ങോട്ട് മക്കളുടെ വളർച്ച കണ്മുന്നിൽ കണ്ടില്ലേലും ഹൃദയം കൊണ്ട് കണ്ടിട്ടുണ്ട്.. മകൻ വലുതാവുന്നതും തന്നോളം പോരുന്നതുമെല്ലാം ഒത്തിരി പ്രാവശ്യം സങ്കല്പിച്ചു നോക്കിയിട്ടുണ്ട്. "ബാല.. മോള്.. അവൾക്ക് സുഖമാണോ ശ്രീകുട്ടാ.." അങ്ങേയറ്റം സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ആ സ്പർശം.. ചോദ്യം.. ശ്രീയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.. "കരയാതെടാ..." അയാൾ ചിരിയോടെ തന്നെ അവനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.. അവൾക്കവിടെ ഒട്ടും സുഖമില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഇനിയുമാ മനസ്സ് സങ്കടപ്പെടുത്താൻ വയ്യെന്നത് പോലെ ശ്രീ മൂളി.. "ദേവൂനോ.." അൽപ്പം പോലും മങ്ങാത്ത സ്നേഹത്തോടെയുള്ള അന്വേഷണം.. ശ്രീക്കാ മനുഷ്യനോട്‌ അത്ഭുതമാണ് തോന്നിയത്. നെഞ്ചിൽ സങ്കടമാണ് വിങ്ങിയത്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവനതിനുള്ള ഉത്തരമൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. "എന്റെ മോനാ സുഗുണാ.." ആരെയോ നോക്കി അച്ഛൻ അഭിമാനത്തോടെ പറയുന്നത് കേട്ടതും ശ്രീ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അച്ഛനോളം തന്നെ പ്രായമുള്ള ഒരാൾ.. "ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു " ജയഗോപൻ ശ്രീയേ നോക്കി പറഞ്ഞു.. ശ്രീ കൂടുതൽ അയാളോട് ചേർന്നു നിന്നിട്ടാ തോളിൽ കയ്യിട്ടു പിടിച്ചു. "ജയഗോപൻ എപ്പഴും പറയാറുണ്ടായിരുന്നു.. ശ്രീ കുട്ടാ, എന്റെ മകൻ വരുമെന്നുള്ളത് " സുഗുണൻ പറയുമ്പോൾ ശ്രീ സങ്കടത്തോടെ അച്ഛനെ നോക്കി. "ബാലമോൾക്കും അമ്മയ്ക്കുമെല്ലാം സുഖമാണോടാ..?" വീണ്ടുമാ മനുഷ്യൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ അയാൾക്കെല്ലാം അറിയാമെന്ന് ശ്രീക്കും മനസ്സിലായി. "വെറുതെ വിടരുത് ഡാ മോനെ.. നിനച്ഛന്റെ സ്നേഹം നിനക്ക് നിഷേധിച്ച ആ നാറിയെ നീ ജീവിക്കാൻ വിടരുത്..തീർത്തു കളഞ്ഞേക്കണം. സുഗുണൻ ശ്രീയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു. "സുഗുണാ.." ജയഗോപനൊരു താക്കീതോടെയാണ് വിളിക്കുന്നത്. "എന്തൊക്കെയാ നീ ഇവനോട് പറയുന്നത്. ആ നീചനെ ഇല്ലാതാക്കി ഇതിനുള്ളിൽ തീരാനുള്ളതാണോ എന്റെ മോൻ... എനിക്കെന്റെ മക്കളുടെ കൂടെ ജീവിച്ചു മതിയായില്ലെടോ.." ഒരച്ഛന്റെ പിടച്ചിൽ.. ശ്രീ അയാളെ ഒന്നുകൂടി തന്നിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ചു.. "അച്ഛനെ ഞാൻ ഇറക്കി കൊണ്ട് പോകും ചേട്ടാ.. എന്റച്ഛൻ ഇതിനുള്ളിൽ അനുഭവിച്ചു തീർത്തതും ഞാനും എന്റെ അനിയത്തിയും പുറത്ത് അനുഭവിച്ചു തീർത്തതുമൊന്നും ഞാനൊരിക്കലും മറക്കില്ല.. അതോടൊപ്പം തന്നെ എനിക്കെന്റെ അച്ഛനെ വേണം.. അച്ഛന്റെ കൂടെ ജീവിക്കണം.. കുഞ്ഞിലേ ഞാനും ബാലയും എത്ര കൊതിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നോ.. അപ്പോഴൊക്കെയും മനസ്സിൽ അച്ഛനെ.. അച്ഛനെ പ്രാകും..ദേഷ്യവും സങ്കടവും നിസ്സഹായവസ്ഥയുംഎല്ലാം കൂടി ഒരുമിച്ചല്ലേ ഉള്ളിൽ.. ഇട്ടിട്ട് പോയ ദേഷ്യം കൊണ്ടാ കുഞ്ഞു പ്രായത്തിൽ അതല്ലാതെ വേറെന്ത് ചെയ്യാനാണ്..പക്ഷേ.. പക്ഷേ ഒന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ അച്ഛാ.. " ശ്രീ വിങ്ങലോടെ പറയുമ്പോൾ സുഗുണനെ ഒന്നു നോക്കി ചിരിച്ചിട്ട് ജയഗോപൻ മകനെ നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചു.. പുറത്തുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് രോഹൻ വിളിക്കുമ്പോഴാണ് ശ്രീ പിന്നെയാ കൈകളിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറിയത്. ശ്രീയുടെ കൂട്ടുകാരനാണ് രോഹിത്.. ഹൈ കോർട്ട് അഡ്വകേറ്റാണവൻ. അച്ഛനെ പുറത്തിറക്കി കൊണ്ട് പോകാൻ.. അതിന് വേണ്ടി എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നറിയാൻ ശ്രീ വിളിച്ചു വരുത്തിയതാണ് രോഹിതിനെ.. "അച്ഛനിവിടെ ഇരിക്ക്.. ഞാനിപ്പോ വരാം.." രോഹിതിനെ കൂട്ടാൻ പുറത്തേക്ക് പോകും മുന്നേ ശ്രീ പറഞ്ഞു. ജയഗോപൻ തലയാട്ടി. പിന്നിലേക്ക് നോക്കി നോക്കി പോകുന്ന മകനിൽ അപ്പോഴുമൊരു പത്തു വയസ്സുകാരനെ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു അയാളാ നിമിഷം.. 💜💜 "ഞാൻ.. ഞാനൊന്ന് പോയി.. സംസാരിച്ചാൽ.." ഡെവി പറഞ്ഞു തീരും മുന്നേ സുധേവിന്റെ മൂർച്ചയുള്ള നോട്ടം. വീണ്ടുമവന്റെ മുഖം കുനിഞ്ഞു. "എന്തിന്.. അറിഞ്ഞ കാര്യം സത്യമാണെന്ന് അവനെ കൊണ്ട് കൂടുതൽ ഉറപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയോ.. ഇനിയുമെന്റെ മകളെ അപമാനിച്ചു രസിക്കാനോ.. നീയൊക്കെ ചെയ്തിടത്തോളം മതി..ചെയ്ത് തന്ന ഉപകാരങ്ങളൊന്നും ഞാനും എന്റെ കുടുംബവും ഒരിക്കലും മറക്കാനും പോണില്ല.."സുദേവ് പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. "അറിഞ്ഞു കൊണ്ടൊരു തെറ്റും അവനും ചെയ്തില്ലല്ലോ ഏട്ട.. പിന്നെയും എന്റെ മോനെ.." ഇന്ദിരാമ്മക്ക് മകന്റെയാ നിൽപ്പ് കണ്ടപ്പോൾ ചങ്ക് പൊട്ടി. "ആഹ്.. നിനക്കും നിന്റെ മോനും സങ്കടമുണ്ട്.. എനിക്കുമുണ്ട് ഇന്ദു ഒരു മോള്. ഞാനും അവളും മരപാവകളൊന്നുമല്ലല്ലോ..അവൾക്കൊരു അമ്മയുമുണ്ട്ഈ വിവരം സന്ദീപിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും വിളിച്ചറിയിച്ചത് മുതൽ ഉമാ വീട്ടിൽ നെഞ്ച് പൊട്ടി കരയുന്നുണ്ട്. നിന്നെ പോലെ തന്നെ ഒരമ്മയല്ലേ അവളും.. നിനക്കെപ്പോഴും നിന്റെ കാര്യം മാത്രം.." സുദേവ് പെങ്ങൾക്ക് നേരെ ദേഷ്യത്തോടെ തുറിച്ചു നോക്കി. "അല്ല... അത് മുന്നേയും അങ്ങനെ തന്നെ അല്ലായിരുന്നോ. നീ നിന്റെ സുഖവും സന്തോഷവും ജീവിതവും മാത്രം നോക്കി ഇഷ്ടപ്പെട്ടവന്റെ കൂടെ ഓടി പോരുമ്പോൾ ആ നാട്ടിൽ തന്നെ ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്ന ഞങ്ങളുടെ അവസ്ഥ എപ്പോഴെങ്കിലും നീ ഓർത്തിരുന്നോ.. അന്നും ഇന്നും നിനക്ക് വലുത് നീയും നിന്റെ കുടുംബവും. നിന്നെ സ്നേഹിച്ചും വീണ്ടും വീണ്ടും കൂട്ടി പിടിച്ചും നിൽക്കുന്ന ഞാൻ വെറും വിഡ്ഢി.. നന്നായിട്ടുണ്ട്.. വളരെ നന്നായിട്ടുണ്ട്.." സുധേവിന്റെ വാക്കുകൾ.. ഇന്ദിരാമ്മയുടെ നെഞ്ച് നെടുകെ പിളർന്നത് പോലായിരുന്നു. പക്ഷേ ചോര ചിന്തിയതും കൂടുതൽ പിടഞ്ഞതും ഡെവിക്കാണ്. തനിക്ക് വേണ്ടിയാണ് അമ്മയിതൊക്കെ കേൾക്കേണ്ടി വന്നത്.. താൻ കാരണമാണ്... അമ്മാവൻ ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് അമ്മയെ വേദനിപ്പിക്കുന്നത്.. "പ്ലീസ് അമ്മാവാ ഇങ്ങനൊന്നും പറയല്ലേ.. കഴിഞ്ഞു പോയ കാര്യം വീണ്ടും വീണ്ടും പറഞ്ഞിട്ട് അമ്മയെ വേദപ്പിച്ചിട്ടെന്തു കിട്ടും.." ഡെവി ഇന്ദിരാമ്മയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ അവരുടെ കണ്ണുനീർ വീണു നനഞ്ഞു കുതിർന്നു. അതവനെ കൂടുതൽ പൊള്ളിച്ചു. "ഇവളുടെ മകനല്ലേ.. നീയും ഇവളെ പോലെ തന്നെയല്ലേ ചിന്തിക്കൂ.. സ്വർത്ഥത.. അത് തന്നെ.എല്ലാവർക്കും സ്വന്തം കാര്യം.. അതിനിടക്ക് പെട്ടു പോയതെന്റെ മകളും.. നീ കാരണം കിട്ടിയ ചീത്ത പേര്.. അതിനി ഇവളുടെ തലയിൽ നിന്നും പോകുമോ.. ഉറപ്പിച്ച നിശ്ചയം ഞാൻ എത്രയോ പേരോട് പറഞ്ഞു.. അവരോടൊക്കെ ഞാൻ ഇനിയെന്ത് കാരണം പറയും.? ഇതൊന്നും നിന്നേം നിന്റെ അമ്മയെയും ബാധിക്കില്ലല്ലോ.. എന്തായാലും ഞാനും എന്റെ മകളും നിങ്ങളെ സഹായിച്ചതിനും സ്നേഹിച്ച ത്തിനുമുള്ളത് ഞങ്ങൾക്ക് കിട്ടി.. സന്തോഷമായി.. ഇനി അമ്മേം മോനും കൂടി ഞങ്ങളെ തിരഞ്ഞു വന്നിട്ട് കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കരുത് എന്നൊരു അപേക്ഷ മാത്രം.. പറഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ സുദേവ് എഴുന്നേറ്റു. "എടുക്കാനുള്ളതൊക്കെ എടുത്തില്ലേ? വല്ലാത്തൊരു മുറുക്കമുള്ള ആ ചോദ്യം പിന്നെ സാന്ദ്ര യുടെ നേരെയായിരുന്നു. മുഖം കുനിച്ചു നിൽക്കുന്ന അവൾക്ക് നേരെയും ഡെവിയുടെ കണ്ണുകളും നീണ്ടു. അവളുടെയാ നിൽപ്.. അവനെയും ആ നിമിഷം വല്ലാതെ നോവിച്ചു.. താൻ കാരണം.. കൂടുതൽ തളർച്ചയോടെ അവനമ്മയെ മുറുക്കി പിടിച്ചു.. "ഒന്നുമിവിടെ ബാക്കി വെക്കേണ്ട. അതെടുക്കാൻ കൂടി ഇനിയിങ്ങോട്ടൊരു വരവും ഉണ്ടാവില്ല. ഇതോടെ തീരുകയാണ് ഇനി ഈ ബന്ധം.." സുദേവ് മകളെ നോക്കി പറഞ്ഞു.. സുധിയേട്ടാ... ഇന്ദിരാമ്മയുടെ സ്വരമിടറി.. അയാളൊന്നും മിണ്ടാതെ.. മുഖം തിരിച്ചപ്പോൾ. ഇന്ദിരാമ്മ ഡെവിയിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറി ഏട്ടന്റെ മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. എന്റെ മകൻ കാരണം സാന്ദ്ര മോളുടെ ജീവിതം തകരാൻ പാടില്ല.. അത് ഞാനും എന്റെ മോനും ഇവളോട് ചെയ്യുന്ന പാപമാണ്.. അത് കൊണ്ട്..." അമ്മയെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഡെവിയുടെ ഹൃദയമപ്പോൾ അതിദൃതം മിടിച്ചു.. അവൻ കൈ കൊണ്ട് നെഞ്ചിലമർത്തി പിടിച്ചു.. "അത് കൊണ്ട് ഡേവിഡ് സാന്ദ്രയെ വിവാഹം കഴിക്കും..ഇതെന്റെ വാക്കാണ്.. ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ എന്റെ മകൻ കേൾക്കും.." ഇന്ദിരാമ്മയുടെ സ്വരം അവിടെയൊന്നാകെ മുഴങ്ങി.. അമ്മേ... ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന നോവോടെ ഡെവി വിളിച്ചത് പക്ഷേ പുറത്തേക്കൊഴുകി വന്നതുമില്ല.. തുടരും.. സാഹചര്യങ്ങളിൽ പലതും ഉണ്ടാവുകയാണ്.. 😎 നമുക്കുള്ളത്, അതിനി നമ്മളെത്ര തടഞ്ഞാലും അത് കൃത്യമായി നമ്മളിൽ തന്നെ വന്നു പതിക്കും.. എന്നാലും നാട്ടുകാർ തെണ്ടികളൊരു കുട്ടിയുടെ കല്യാണം മുടക്കി.. എനിക്ക് അതോർക്കുമ്പോഴാണ് 😌 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി...... 🔻ഭാഗം _58 ✍️രചന -Aysha akbar Previous Part Link 👇 https://sharechat.com/post/X6QQj9Gb?d=n&ui=DP6BRe&e1=c #📔 കഥ അതേ മോളെ..... നിന്നോട് പോലും പറയാതെ ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചത് നിന്റെ ജന്മ രഹസ്യമായിരുന്നു........ ഇവരാണ് നിന്റെ കുടുംബം..... നിന്നേ സ്നേഹിക്കാനും നിനക്ക് സ്നേഹിക്കാനും ഇത്രയും പേരുണ്ടെന്നറിഞ്ഞിട്ടും നിന്നേ ചൂണ്ടി കാണിക്കാനെനിക്ക് ഭയമായിരുന്നു..... എന്നാലിപ്പോ അതില്ല..... ജോർജ് അവൾക്കടുത്തേക്ക് വന്നു കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകളിൽ ഒരേ സമയം ദുഖവും സന്തോഷവും തെളിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു ..... ആലീസ് താടിക്ക് കൈ വെച്ച കൊണ്ടവളെ നോക്കി നിന്നു.... തെറ്റ് പറ്റി....... ആൽബിക്ക് വേണ്ടി അവളെ ആലോചിക്കാമായിരുന്നു..... തന്റെ കൈ വെള്ളയിൽ കിട്ടിയതൊരു നിധിയായിരുന്നെന്ന് അവർ തിരിച്ചറിയാനേറേ വൈകിയിയിരുന്നു .... തന്നോടെങ്കിലും ആ സത്യം തുറന്ന് പറയാത്തതിൽ ജോർജിനോടവർക്ക് അതിയായ ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... ഭദ്ര അപ്പോഴും നിശബ്ദയായിരുന്നു.... അവളുടെ ഉള്ളം തേങ്ങിയിരുന്നത് അലെക്സിനെ ഓർത്തായിരുന്നു.... ആളുകൾക്കിടയിൽ നിൽക്കുന്ന അവനെ അവളൊന്നു കൂടി നോക്കി.... അതേ.... ആ കണ്ണുകൾ തന്നിൽ നിന്ന് അകന്ന് മാറിയിരിക്കുന്നു..... ഈയൊരു കാരണം കൊണ്ട് ആ മനസ്സിനും തന്നിൽ നിന്ന് തെന്നി മാറാൻ കഴിയുമോ......... അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ ആകെ ക്കൂടി ഒരു പ്രകമ്പനം തോന്നി....... ജോണി അവൾക്കടുത്തേക്ക് വന്നവളുടെ മുടിയിഴകളിൽ പതിയെ തഴുകുമ്പോൾ എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ കുഞ്ഞനുജത്തിയെ അയാൾക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു....... ജോണി കുഞ്ഞന്നാമ്മയെ ഒന്ന് നോക്കിയതും ഓർമകളുടെ കുത്തൊഴുക്കിൽ ഇരുവരും പൊട്ടി കരഞ്ഞു പോയിരുന്നു..... അതേ..... അതൊരു സത്യമാണ്...... അവളിന്നീ ലോകത്തില്ല..ഏറെ സ്വപ്നം കണ്ട് വളർത്തിയ പൊന്ന് മോളെ ഇനി കാണാൻ കഴിയില്ലെന്ന സത്യം........ കൈ വിരലിൽ തൂങ്ങി തന്നോടൊപ്പം വളർന്നവൾ ഇനി ഓർമയാണെന്നുള്ള സത്യം...... അതിനു പകരമായി ഇനി ഇവളെയുള്ളു എന്നതാണ് യാഥാർഥ്യം..... അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആ വിരലുകളിൽ കുഞ്ഞന്നാമ്മ പിടുത്തം മുറുക്കി...... എന്റെ ആഗ്നസ് തന്നെയാണ് നീ....... അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വീണ്ടും അവർ കണ്ണുകളോപ്പുമ്പോൾ ഭദ്രയുടെ ഉള്ളവും വല്ലാതെ നിറഞ്ഞു.... അമ്മ പറഞ്ഞു കേട്ട കഥയിലെ മുഖങ്ങൾ....... പക്ഷെ ഒരിക്കൽ പോലും അവരുടെ പേരോ നാടോ തനിക്ക് മുമ്പിൽ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല.... അച്ഛനെ വേദനിപ്പിച്ചതിന്റെ കണക്കിൽ അതെല്ലാം അമ്മ മായ്ച്ചു കളഞ്ഞതാവാം...... എങ്കിലും ഈ പള്ളി മുറ്റം മുതൽ പാല മാറ്റം വീട് വരെയെല്ലാം അമ്മയുടെ വാക്കുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.... ഇപ്പോൾ ഓർക്കുമ്പോൾ അതെല്ലാം കൺ മുന്നിൽ കാണുന്നത് പോലെ..... ഒരോറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് തന്നെ ഈ ഭൂമിയിൽ അനാഥയാക്കിയ അതേ വിധി അത് പോലെ ഒരൊറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് നാഥയുള്ളവ ളാക്കി മാറ്റി.... തനിക്ക് സ്വന്തക്കാരെ കിട്ടിയപ്പോൾ സ്വയം അനാഥനായൊരു വന്റെ മുഖം പെട്ടെന്ന് മനസ്സവളെ ഓർമിപ്പിച്ചു..... അവളുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടച്ചു....... അലക്സ്‌ ശില കണക്കെ അങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്..... കണക്ക് കൂട്ടലുകളെല്ലാം തകിടം മറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.... തങ്ങളെ ഒരുമിച്ചു പിടിച്ച പ്രധാന കാരണം അനാഥത്വമായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന് താൻ മാത്രം അനാഥനായി അവശേഷിക്കുന്നു...... അവൾക്കെല്ലാമായി മാറണമെന്ന് സ്വപ്നം കണ്ടവൾക്ക് ഇന്നെല്ലാവരുമായിരിക്കുന്നു.... അവളെ ആഗ്രഹിക്കാൻ തനിക്കൊട്ടും അർഹതയില്ല...... ഒറ്റപ്പെട്ടത് താൻ മാത്രം...... അവന്റെ ചങ്കിൽ എന്തോ ഒന്ന് കൊളുത്തി പ്പിടിച്ചത് പോലെ....... ഇനിയും അവളെ വേണമെന്ന് വാശി പിടിച്ച് തരം താഴാൻ കഴിയില്ല അലെക്സിന്... പാല മറ്റത്തെ കൊച്ചു മകൾക്ക് അവരായി നല്ലൊരു ബന്ധം കണ്ട് പിടിക്കട്ടെ.... അവരുടെ അന്തസിനു ചേരുന്ന ബന്ധം.... അവൻ എന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലൊന്നു തിരിഞ്ഞു ജൂലിയെ നോക്കി..... അവൾ തെറ്റ് പറ്റിയെന്ന പോൽ തല താഴ്ത്തി നിൽക്കുകയാണ്....... ഫാദർ......ഈ നിൽക്കുന്ന ജൂലിയെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ എനിക്ക് സമ്മതമാണ്..... അലക്സിന്റെ ശബ്ദം അവിടെയുയർന്നതും ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും ഞെട്ടി പോയിരുന്നു..... അത് വരെ ഭദ്രയിൽ തറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന കണ്ണുകളൊക്കെയും അലക്സിലേക്ക് നീണ്ടു.... വല്യമ്മച്ചിയും ട്രീസയും ജോണിയുമെല്ലാം ഞെട്ടലോടെ അലെക്സിനെ നോക്കി...... ജൂലിയുടെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷം കൊണ്ട് വിടർന്നു.... അവൾ കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്ന വണ്ണം സണ്ണിയെയും ജോമോനെയും ശീലയെയും നോക്കി.... അവരും കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന വണ്ണം പരസ്പരം നോക്കുമ്പോഴും എവിടെയോ ഒരു പുഞ്ചിരി അവരിൽ പറ്റി പിടിച്ചിരുന്നു..... ഭദ്ര അത് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും മനസ്സിന്നത് ഇത്രയേറെ ഭാരം നൽകുമെന്ന് കരുതിയിട്ടില്ല........ കൈ വെള്ളയിൽ വെച്ചവൻ ചോർന്നു പോയിരിക്കുന്നു...... ജോർജ് പതിയെ അവൾക്കടുത്തേക്ക് വന്നു..... അങ്കിൾ..... അങ്കിളത് പറയരുതായിരുന്നു....... അങ്കിൾ പറയാതെ മുന്പേ ഞാനതറിഞ്ഞിരുന്നു..... നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുകൾ തുറക്കാതെ ഭദ്രയത് പറയുമ്പോൾ ജോർജ് ഞെട്ടലോടെ അവളെ നോക്കി... ചുറ്റുമുള്ള ആളും ശബ്ദങ്ങളുമെല്ലാം വെറും ഇരമ്പലായി അയാളുടെ കാതിൽ പതിഞ്ഞത് പോലെ....... പുണ്യാളന്റെ ഫോട്ടോക്ക് പിറകിൽ വല്യമ്മച്ചി സൂക്ഷിച്ച ഫോട്ടോ എന്റമ്മയുടേതാണെന്ന് ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു...... അവൾ വീണ്ടും അത് പറയുമ്പോൾ ജോരജിന് ശ്വാസം വിലങ്ങുന്നത് പോലെ തോന്നി....... എന്നിട്ടും അവൾ പറയാതെ വെച്ചത് അലെക്സിനു വേണ്ടിയാണെന്ന് ഒരു നിമിഷം അയാൾ തിരിച്ചറിയുക യായിരുന്നു...... ബന്ധങ്ങൾ തിരിച്ചു കിട്ടുന്നതിനേക്കാൾ അവനെ കുറിച് മാത്രമേ ഞാൻ ചിന്തിച്ചതുള്ളു...... എനിക്ക് എന്റെ ബന്ധുക്കളെ കിട്ടുന്ന സമയം അവൻ അനാഥനാകുമല്ലോ എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ഭയം...... അവനെ വേദനിപ്പിക്കാനും നഷ്ടപെടുത്താൻ എനിക്ക് വയ്യായിരുന്നു അങ്കിൾ... ഒരു തേങ്ങി കരച്ചിലോടേ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറയുന്ന വളെ ജോർജ് അത്ഭുതതോടേ നോക്കി നിന്നു...... അതേ.... ഇവൾ ആഗ്നസിന്റെ മകളാണ്..... പാല മറ്റത്തെ സകല സ്വാതുക്കലും വേണ്ടെന്ന് വെച്ച് തന്റെ പ്രണയം മാത്രം മുറുകെ പ്പിടിച്ചവൾ......... അയാളുടെ നെഞ്ചിൽ എന്തോ ഒന്ന് വിങ്ങി... തെറ്റ് ചെയ്ത ദുഃഖ ഭാരത്താൽ ജോർജിന്റെ തല കുനിഞ്ഞു പോയി..... അയാളവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് കൊണ്ട് പൊട്ടി കരഞ്ഞു..... അവൾ കരയാൻ പോലും കഴിയാതെയെന്ന വണ്ണം അങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്...... അപ്പോഴാണ് ട്രീസ വന്നവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് കൊണ്ട് മുന്നിലേക്ക് നടന്നത് ..... ഇല്ലാ......ഞാനിതിനു സമ്മതിക്കില്ല.... ഇവളാണ് നിന്റെ പെണ്ണ്...... ഇവളുടെ കഴുത്തിലാണ് നീ മിന്നു കെട്ടേണ്ടത്..... എന്തിന്റെ പേരിലാണ് നീയിവളെ വേണ്ടെന്ന് വെക്കുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയണം അലക്സ്‌..... ദേഷ്യത്തോടെ ട്രീസ അലെക്സിനു നേരെ നിന്നത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.... തല കുനിച്ചു നിൽക്കുന്ന അവനെയും അപ്പുറത്തായി നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ നിൽക്കുന്ന ജുലിയെയും കാൻകെ ട്രീസക്ക് ദേഷ്യം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..... എന്തിന്റെ പേരിലായായും ഇവളെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല...... അതെന്നാ ആന്റി അങ്ങനൊരു വർത്തമാനം.... മനസ്സമതത്തിന് സമ്മതം പറയേണ്ടത് അവനാണ്.... അവനത് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു....... ഇനി ഇതിനിടയിൽ കയറി പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയാൽ എടുത്ത് പുറത്ത് കളയും ഞാൻ..... ട്രീസ വീണ്ടും അലക്സാനോടത് പറയുമ്പോഴാണ് ജോമോൻ നിറഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെയും അതിലേറെ തിരിച്ചു കിട്ടിയ പ്രതീക്ഷയോടെയും നഷ്ടപ്പെടുമോയെന്ന ആശങ്കയുടെയും കൂട്ട് പിടിച്ച് കൊണ്ടത് പറഞ്ഞത്..... എന്റെ മമ്മ യെ കളയാൻ നീയാരാടാ..... അപ്പോഴേക്കും അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അലക്സ്‌ ജോമോന്റെ കോളറിൽ പിടിച്ചത് പെട്ടന്നായിരുന്നു....... എല്ലാവരും കൂടി അലക്സിനെയും ജോമോനെയും പിടിച്ച് മാറ്റുമ്പോഴും ഈ വിവാഹം നടക്കില്ലേനയെന്ന ആശങ്കയായിരുന്നു ജൂലിയിൽ നിറഞ്ഞു കണ്ടത്....... ഇവിടെ നിന്ന് ആവശ്യമില്ലാതെ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കരുത്..... ഇത് പള്ളിയാണ്...... നിങ്ങൾ ഇരുന്ന് സംസാരിച്ചു തീരുമാനമാക്കു... കെട്ട് നടത്തണോ വേണ്ടയോ എന്ന് നമുക്കപ്പോൾ തീരുമാനിക്കാം....... അപ്പോഴേക്കും അച്ഛന്റെ ശബ്ദം അവിടെയുയർന്നതും എല്ലാവരും ഒന്ന് ശാന്തമായി..... ജോമോൻ ദേഷ്യത്തോടെ അലെക്സിനെ നോക്കുന്നുണ്ട്.. ദയവ് ചെയ്ത് എല്ലാവരും ഒന്ന് പിരിഞ്ഞു പോകണം..... അച്ഛൻ വീണ്ടും അത് പറഞ്ഞതും എല്ലാവരും പിരിയാൻ തുടങ്ങി..... ആളുകളുടെ അടക്കം പറച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം അവിടമാകെ ഉയർന്നു കേൾക്കുന്നുണ്ട്.... ആളുകൾ പതിയെ അവിടം ഒഴിഞ്ഞു തുടങ്ങി..... ജോണി അലെക്സിനെ വന്നു പിടിച്ച് കൊണ്ട് കാറിലേക്ക് കയറ്റി.... ഇനിയും അവിടെ നിർത്തിയാൽ ചിലപ്പോൾ ജോമോനുമായി കോർക്കുമെന്നുറപ്പുള്ളതിനാലായിരുന്നത്..... നിറഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ തന്നെ ട്രീസയും കാറിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു.... വാ.... നമുക്ക്..... നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാം..... വല്യമ്മച്ചി അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഭദ്രയുടെ കൈ പിടിച്ചു കാറിലേക്ക് കയറി.... അപ്പോഴും ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലിരിക്കുന്നവന്റെ നെഞ്ചിന്റെ ഭാരമായിരുന്നു ഭദ്രയുടെ ഉള്ളിലാക്ക് നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നത്.... അത്ര മേൽ താനവനെ സ്നേഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ......... (തുടരും) Aysha Akbar

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 50 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤️ "ഇതെന്തായിപ്പോ പെട്ടന്നൊരു തോന്നൽ.. രാവിലെ വിളിച്ചപ്പോൾ കൂടി വരുന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞതാണല്ലോ" തങ്ക മണി ചോദിക്കുമ്പോൾ വൈഗ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. തമ്പിയെയാണ് വിനോദ് വിളിച്ചതെങ്കിലും അങ്ങോട്ട് വന്നത് ദേവികയും അർജുനും തങ്കമണിയും കൂടിയാണ്. തമ്പി സ്ഥലത്തില്ലെന്ന് അവരാണ് പറഞ്ഞത്. താൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം വിനോദിന് നന്നായി കൊണ്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് അവന്റെ വലിഞ്ഞു മുറുകിയ മുഖം കാണുമ്പോൾ വൈഗക്ക് മനസ്സിലായി. കുറെയേറെ തവണ സോറി പറഞ്ഞിട്ടും ഇങ്ങനൊന്നുമല്ല ഉദ്ദേശിച്ചതെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും ആശാന് അതൊന്നും കേട്ട മട്ടില്ല. കുറേ പറഞ്ഞിട്ടും മാറ്റമില്ലെന്ന് കണ്ടതും വൈഗക്കും പിന്നെ ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അതവൾ മനസ്സിലടക്കി. ഇതിനിടയിൽ ദേഷ്യം കൂടി കാണിച്ചിട്ട് സംഭവം ഒന്ന് കൂടി വലുതാക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല. വീട്ടിലുള്ളവരെ വിളിച്ചു വരുത്തിയ സ്ഥിതിക്ക് അവർക്കൊപ്പം പോകാൻ തന്നെ അവളും തീരുമാനിച്ചു. വന്നവരോട് വിനോദ് ദേഷ്യമൊന്നും കാണിക്കുന്നില്ല എന്നതും അവൾക്കാശ്വാസമായിരുന്നു. "അങ്ങനെ പ്രതേകിച്ചൊന്നുമില്ല ആന്റി.. രണ്ടു ദിവസമായില്ലേ അവളിവിടെ.. വീട്ടിൽ പോയിക്കോ എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടാ" അവർക്ക് മുന്നിൽ വൈഗയെ കുറിച്ചൊന്നും പറയാൻ അവൻ ആഗ്രഹിച്ചതുമില്ല. അതും അവൾക്കാശ്വാസയിരുന്നു. അധികം വൈകാതെ തന്നെ അവർ പോകാനിറങ്ങി.. അവർക്ക് മുന്നിൽ അവർക്ക് മനസ്സിലാകാത്ത വിധം വിനോദപ്പോഴും വൈഗയോട് പിണക്കത്തിലായിരുന്നു.. 💜💜 "ഇതിനേക്കാൾ നല്ലൊരു അവസരം ഇനി കിട്ടില്ലെന്നാ എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് " തമ്പി പറഞ്ഞത് സുനിൽ ഒരു പൊടിക്കും സമ്മതിച്ചു കൊടുത്തില്ല. "അവസരമല്ല തമ്പി സാറേ ഇത്.. നല്ലൊന്താരം കെണിയാണെന്നാ എനിക്ക് തോന്നുന്നത്.. നിങ്ങളുടെ മരുമകൻ അത്രയും പൊട്ടാനൊന്നുമല്ല. ഇത് പോലൊരു അവസ്ഥയിൽ അവനവരെ തനിയെ ഇട്ട് പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതിന് പിന്നിൽ എനിക്കിട്ടൊരു അടിപൊളി കെണിയും കാണും.. അറിഞ്ഞകൊണ്ട് ഞാനതിൽ പോയി വീഴുന്നില്ല.. നഷ്ടം എനിക്ക് മാത്രമാവും. അതെനിക് നന്നായി അറിയാം. ഇതെന്റെ തീരുമാനമാണ്.. ഇവിടിപ്പോ എനിക്ക് വലിയ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല. ഇനിയൊരു കുറച്ചു ദിവസം കൂടി ഇത് പോലെ തന്നെ തുടർന്നിട്ട് അവനൊരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്തൊരു സമയം വേണം ഇനിയവരെ കടത്തി കൊണ്ട് പോരാൻ.. ഒരിക്കലത് ചെയ്തിട്ട് അവനൊരു വർഷത്തിനപ്പുറം തിരഞ്ഞു നടന്നിട്ടും കണ്ട് കിട്ടാത്ത പോലെ.. അത്രയും സൂക്ഷിച് കൊണ്ട്.. അവരിനി ഒരിക്കലും പരസ്പരം കാണാത്ത വിധം.. അവളെ ഒറ്റയ്ക്ക് കടത്താൻ കഴിയില്ല.. ആ തള്ളയേം ചെക്കനേം മുന്നിലേക്കിട്ട് കൊടുത്തിട്ട് എന്ത് തന്നെ ആവിശ്യപ്പെട്ടാലും അർച്ചനക്കത് അനുസരിക്കാതിരിക്കാൻ പറ്റില്ല. അത് കൊണ്ട് അവരെയെല്ലാം ഒരുമിച്ച് കിട്ടണം.. കിട്ടും.." ആവേശത്തിനൊപ്പം സുനിൽ കിതക്കുന്നുണ്ട്. ശ്രീ പോയതെല്ലാം അവനറിഞ്ഞിട്ടിട്ടുണ്ട്. അവനത് തമ്പിയെയും രാഘവനെയും വിളിച്ചറിയിച്ചതാണ്. രാഘവൻ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും പറഞ്ഞില്ലങ്കിലും കിട്ടിയ അവസരത്തിൽ അവനിട്ടൊന്ന് പണിയാനാണ് തമ്പി അവനോണോടവിശ്വാപ്പെട്ടത്. പക്ഷേ സുനിൽ അത്ര പൊട്ടാനൊന്നുമല്ലെന്ന് അതോടെ തമ്പിക്ക് മനസ്സിലായി.. അവനെല്ലാം കരുതി കൂട്ടി തന്നെയാണ്. ചെറിയൊരു പിഴവ് പോലും വലിയ വില കൊടുക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് അവനറിയാം.. അവനത് വളരെ മനോഹരമായി തമ്പിക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.. 💜💜 വിചാരിച്ചത് പോലെ തന്നെ.. ശ്രീ ടൗണിലെത്തുമ്പോൾ ഒൻപത് മണി കഴിഞ്ഞു. അന്നിനി യാത്രയില്ല. അച്ചുവിനെ മാത്രമല്ല. തന്നേ കൂടി അപകടത്തിൽ പെടുത്താൻ സാധ്യതയുണ്ട്. എല്ലാം ശ്രദ്ധിക്കണം. ഇനിയൊരു അനാസ്ഥ കൊണ്ട് വലിയൊരു ദുഃഖത്തിനിട കൊടുക്കരുത്.. അവിടെത്തിയ ഉടനെ തന്നെ അവനാദ്യം അച്ചുവിനെ വിളിക്കുകയാണ്‌ ചെയ്തത്.. എത്തിയെന്നും ഫ്രി ആയിട്ട് വിശദമായി വിളിക്കാമെന്നും പറഞ്ഞിട്ട് പെട്ടന്ന് തന്നെ കോൾ കട്ട് ചെയ്തു.. പിന്നെയവൻ അജയെ കൂടി വിളിച്ചു. ചെക്കന്മാർ അപ്പോഴും നല്ല ത്രില്ലിൽ തന്നെയാണ്. സൂക്ഷിക്കണമെന്ന് വീണ്ടും വീണ്ടും ശ്രീ പറഞ്ഞിട്ടും അവർക്ക് വലിയ കൂസലൊന്നുമില്ല.. പിന്നെയൊന്നും പറയാൻ നിൽക്കാതെ ശ്രീ അവരോടും പിന്നെ വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ഫോണ് കട്ട് ചെയ്തു. അത്യാവശ്യം സൗകാര്യങ്ങൾ മാത്രമുള്ളൊരു സാധാരണ ഹോട്ടൽ മുറിയാണ്. ഒരു രാത്രി കഴിയാൻ അത് തന്നെ ധാരാളമാണെന്ന് കരുതി ശ്രീ ആദ്യം കണ്ടയിടത്തു തന്നെ മുറിയെടുത്തു. കുളിയും കഴിഞ്ഞു കയറി കിടന്നിട്ടാദ്യം തന്നെ ഡെവിയെയാണ് വിളിച്ചത്. കൂടുതലൊന്നും പറഞില്ലങ്കിലും അവനും നല്ല ടെൻഷനിൽ തന്നെയാണ്. താനിനി തിരികെ അച്ചുവിന്റെ അരികിലെത്തും വരെയും അതങ്ങനെ തന്നെ നിൽക്കുമെന്ന് ശ്രീക്കറിയാം. 💜💜 ശ്രീയുടെ മുറിയാണ്.. അവന്റെ ഗന്ധം പേറുന്ന തലയിണയും പുതപ്പും. മാറ്റി വിരിക്കാനൊന്നും നിൽക്കാതെ അവളെങ്ങോട്ട് തന്നെ കയറി കിടന്നു. കാർത്യായിനിയും കുട്ടനും അപ്പുറത്തെ മുറിയിലാണ്. ആ ചെറിയ കട്ടിലിൽ മൂന്ന് പേർക്കും കൂടി കിടക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് അവര് രണ്ടു പേരും മാറി കിടന്നു. അവനരികിൽ കിടക്കുന്നത് പോലൊരു നിർവൃതിയുണ്ട് അച്ചുവിന്റെ ഉള്ളം മുഴുവനും. "എനിക്കൊരുമ്മ തന്നേ ന്നും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ തന്നെ നോക്കി കിടപ്പുണ്ടെന്നുള്ള ചിന്ത.. സുനിലിനെ ഭയന്ന് കൊണ്ട് അവനെ അടുപ്പിക്കാതിരിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചിട്ടും ഒടുവിൽ അവനാണ് ജയിച്ചത്. അവന്റെ സ്നേഹമാണ് ജയിച്ചത്. സുനിലിനോട് ഇപ്പോഴും ആ ഭയം അങ്ങനെ തന്നെയുണ്ട്. പക്ഷേ തനിക്കൊപ്പം ശ്രീ ഉണ്ടെന്നുള്ള ധൈര്യത്തേക്കാൾ ആ ഭയം വളരുന്നില്ല എന്നൊരു വലിയ വ്യത്യാസമുണ്ടെന്ന് മാത്രം.. അച്ചു കുളിർന്നു കൊണ്ടാ പുതപ്പിനുള്ളിൽ പതിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോഴാണ് വീണ്ടും ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നത്. എടുക്കാതെ തന്നെ അവൾക്കറിയാം. "അച്ചു..." നീട്ടിയുള്ള വിളിക്കൊരു മൂളലാണ് ഉത്തരം നൽകിയത്.. കഴിച്ചോ.. മ്മ് "കിടന്നോ.." മ്മ്മ്.. "അമ്മയും കുട്ടാപ്പിയുമോ?" അവരും കിടന്നു.. എവിടാ കിടന്നത്.. ഞാൻ ശ്രീയേട്ടന്റെ മുറിയിൽ.. "ഒറ്റക്കോ? മ്മ് ശോ ഞാനും കൂടെ വേണമായിരുന്നു.. അതെന്തിനാ..? ശ്രീ അതിനുത്തരം മിണ്ടുന്നില്ല... മൊത്തം കള്ളത്തരം.. ശ്രീയേട്ടൻ കഴിച്ചോ..? മ്മ്മ്. കിടന്നോ...? മ്മ്.. അച്ചു.. മ്മ്.. മിസ് യൂ... പതിഞ്ഞ സ്വരം.. എനിക്കും... നിറഞ്ഞ മൗനയതിനപ്പുറം പ്രണയം മാത്രം നിറഞ്ഞു.. ഉറങ്ങിക്കോ ട്ടോ.. ഞാനിനി രാവിലെ വിളിച്ചോളാം.. " വെച്ചിട്ട് പോകാൻ ഒട്ടും മനസ്സില്ലാഞ്ഞിട്ടും ശ്രീ പറയുമ്പോൾ അച്ചു വെറുതെ മൂളി.. ❣️❣️ വെളുപ്പിന് പോയാൽ ഉച്ചയോടെ അവിടെത്താം. പോയ കാര്യങ്ങൾക്കെല്ലാം പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനമായാൽ വളരെ പെട്ടന്ന് തന്നെ തനിക് തിരിച്ചു പോരുകയും ചെയ്യാം. അതിനേക്കാൾ ധൃതി പെട്ടന്ന് നാട്ടിലെത്തി ചേരാനാണ് ഹൃദയം തുടിക്കുന്നത്. ഹൃദയമാണവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോന്നതെന്ന് തോന്നി ശ്രീക്കാ നിമിഷം. അത്രയും പരവേശം.. ഹോട്ടൽ മുറി വെക്കേറ്റ് ചെയ്തു കൊണ്ടവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോഴും ഇരുട്ട് പൂർണ്ണമായും മാഞ്ഞു പോയിട്ടില്ല.. ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടാണ് റോഡിലേക്കിറങ്ങിയത്.. ഒരു മണികൂർ നേരത്തെ ഡ്രൈവിംഗിനോടുവിൽ സെൻട്രൽ ജയിലിന് മുന്നിലവന്റെ ബുള്ളറ്റ് ചെന്നു നിൽക്കുമ്പോൾ വെയിലുദിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. അകത്തേക്ക് കയറാൻ ഒരു നിമിഷം പോലും വെറുതെ കളയാൻ വയ്യെങ്കിലും ഉള്ളിൽ വിശപ്പിന്റെ ആളലുണ്ട്. അടുത്ത് കണ്ടൊരു കടയിൽ നിന്നും ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടാണ് ശ്രീ അകത്തേക്കു ചെന്നത്. നേരത്തേ പെർമിഷൻ വാങ്ങിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെ അധിക കാത്തിരിപ്പുകളൊന്നുമില്ല. പക്ഷേ അതായിരുന്നില്ല ശെരിക്കുമുള്ള പ്രശ്നം... തമ്പിയോട് കൂറുള്ള ജയിൽ സൂപ്രണ്ട്.. അയാളുടെ ശിങ്കിടികൾ..അവരൊന്നും ശ്രീയോട് വിട്ടു പറയുന്നില്ല എന്നതായിരുന്നു. സുനിലിനെ കുറിച്ചറിയാൻ വന്നതാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ ജയിൽ സൂപ്രണ്ടിനൊരു പതർച്ചയുണ്ട്. അയാൾക്കരികിൽ നിൽക്കുന്നവനും ശ്രീയെയും സൂപ്രണ്ടിനെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നത് ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടതോടെ സുനിൽ എന്തായാലും നേരായ വഴിയിൽ കൂടിയല്ല പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതെന്നും.. അവനിവിടെ സംരക്ഷണമൊരുക്കാൻ ആളുണ്ടെന്നും അവരൊരിക്കലും തനിക്ക് മുന്നിലൊന്നും വിട്ടു പറയില്ലെന്നും ശ്രീകുറപ്പായി. "അപ്പഴേ.. ഓഫീസറെ.. ഞാൻ ഒരുപാട് ദൂരെ നിന്നും സുനിലിനെ കുറിച്ചറിയാൻ വന്നത് വെറുതെ അല്ലെന്ന് ആദ്യം താങ്കൾ മനസ്സിലാക്കണം. ഇത് വരെയും ഞാൻ നിങ്ങളോട് സംസാരിച്ചത് മര്യാദയോടെ തന്നെയാണ്. എനിക്കും എന്റെ വൈഫിനും സുനിൽ എന്ന് പറഞ്ഞ ക്രിമിനലിനെ കൊണ്ട് ജീവന് തന്നെ ഭീക്ഷണിയുള്ളൊരു സാഹചര്യത്തിലാണ് ഞാനിങ്ങോട്ട് വന്നു പെട്ടത്. നിങ്ങളെന്നോട് സഹകരിച്ചില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല സ്വന്തം ജോലിയോട് കാണിക്കേണ്ട യാതൊരു ഉത്തര വാദിത്തവും കാണിച്ചിട്ടുമില്ല. നിങ്ങൾക്കൊന്നും അറിയില്ല എന്നല്ല.. നിങ്ങളൊന്നും എന്നോട് പറയുന്നില്ല എന്നതാണ് എനിക്കിവിടെ നിന്നും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്. ഇതിന് എന്തായാലും നിങ്ങൾ ഉത്തരം പറയേണ്ടി വരും.. കുറെയൊക്കെ നിയമം എനിക്കുമറിയാം.. അതൊക്കെ വെച്ചിട്ട് ഞാനുമൊന്ന് ശ്രമിച്ചു നോക്കട്ടേ..." ശ്രീ രൂക്ഷമായൊന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് അവന്റെ ഐഡി കാർഡെടുത്തു കൊണ്ട് സൂപ്രണ്ടിന് നേരെ നീട്ടി കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ അയാൾ നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് അവനു മുന്നിൽ വിയർത്തു പോയി. "സോറി.. സോറി മിസ്റ്റർ ശ്രീദേവ്.. താങ്കൾ ഇരിക്കണം.. ഞാൻ.." സൂപ്രണ്ട് ചാടി എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ടവന് നേരെ നോക്കി. കൂടെ നിൽക്കുന്നയാളും വിളറി വെളുത്തു നിൽക്കുന്നു.. "ഇനി നിങ്ങളൊന്നും പറയണമെന്നില്ല സൂപ്രണ്ട് സാറേ.. ആളും ത്തരവും അറിഞ്ഞിട്ടല്ല മുന്നിൽ ഒരാൾ വന്നിട്ടിരിക്കുമ്പോൾ അയാൾക്കുത്തരം കൊടുക്കേണ്ടത്.. അത് നിങ്ങളുടെ ഉത്തര വാദിത്തമാണ്..നിങ്ങളത് ചെയ്തില്ല. അല്ലെങ്കിൽ അത് ചെയ്യാതിരിക്കുക എന്നൊരു നിർദ്ദേശം നിങ്ങൾക്കുണ്ട്പക്ഷേ അതൊരിക്കലും നിയമം പറഞ്ഞിട്ടല്ല എന്നെനിക്കുറപ്പുണ്ട്. സൂപ്പറാണ്ട് സാറിനു ഇനിയത് മനസിലായി കൊള്ളും. അതിനുള്ള പണികൾ ഞാൻ ചെയ്തു കൊള്ളാം.." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ അവിടെ നിന്നുമിറങ്ങി. അവനറിയമായിരുന്നു ഇനിയയാൾ പറയാൻ പോകുന്നത് കള്ളമായിരിക്കുമെന്ന്. ആരുടേയും സഹായമില്ലാതെ തന്നെ സുനിലിനെ നേരിടാൻ ആ നിമിഷം മുതൽ അവൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു.. തടവുകാരെല്ലാം സെല്ലിന് പുറത്തെന്തോ ജോലിയിലാണ്. വരാന്തയിൽ കൂടി അവരെയെല്ലാം നോക്കികൊണ്ടാണ് ശ്രീ നടക്കുന്നത്. അത് പോലൊരു സ്ഥലത്ത് ആദ്യമായിരുന്നു അവനും. അതിന്റെയൊരു കൗതുകം ഉള്ളിലുണ്ട്. വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ചിട്ട് അച്ചടക്കം അഭിനയിച്ച് ശാന്തരായി നിൽക്കുന്നവരിൽ എത്ര മാത്രം അപകടകരികളെയാണ് ചങ്ങലക്കിട്ട് അടക്കി പിടിച്ചിട്ട് അവരിൽ പലരുമെന്ന് ഓർത്തു കൊണ്ടാണ് ശ്രീ നടക്കുന്നത്. പെട്ടന്നവന്റെ നടത്തം നിലച്ചു. കണ്ണുകൾ അത്ഭുതം കൊണ്ട് മിഴിഞ്ഞു.. ഉള്ളിലൊരു ഉഗ്ര സ്ഫോടനം നടന്നത് പോലെ അവനൊന്നാടി.. അച്ഛൻ... കാലങ്ങൾക്കപ്പുറം അവന്റെ ചുണ്ടുകളാ നാമം ഉരുവിട്ടു.. 💜💜 "മതിയായില്ലേ.. സഹായിച്ചു സഹായിച്ചു ഒടുവിൽ സ്വന്തം ജീവിതം തന്നെ തകർന്ന് പോയപ്പോ നിനക്ക് മതിയായില്ലേ.. ഇപ്പൊ ഈ നിമിഷം നീ ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിയേക്കണം. ഇനിയിങ്ങനൊരു പെങ്ങളോ പെങ്ങളുടെ മകനോ എനിക്കില്ല.. അത് കൊണ്ടുള്ള ഈ ബന്ധം നിനക്കുമില്ല.." ഉള്ളിൽ നിന്നും സുദേവ് ഉറക്കെ സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് ഡെവി പുറത്ത് നിന്നും കയറി ചെല്ലുന്നത്. അവൻ ടൗണിൽ പോയതായിരുന്നു. പോകുമ്പോൾ വരെയും യാതൊരു കുഴപ്പവുമില്ലായിരുന്നു.. പെട്ടന്ന് എന്താവോ..? അവന്റെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു. കണ്മുന്നിൽ കാണുന്ന കാഴ്ച.. അവൻ ഞെട്ടി പകച്ചു. അടി കൊണ്ട് ചീർത്ത മുഖവുമായി സാന്ദ്ര നിൽപ്പുണ്ട്. അവൾക്കരികിൽ ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു പോയൊരു പരുവത്തിൽ സുദേവ്.. എല്ലാത്തിനും പിറകിൽ കണ്ണീരും കൊണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മയും. അവനൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. നിശ്ചയത്തിന്റെ ഒരുക്കങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ഓട്ടപ്പാച്ചിൽ ആയിരുന്നു. എല്ലാം ഭംഗിയായി വേണമെന്നൊരു വാശിയുണ്ട്. സാന്ദ്രക്കൊരു കുറവും വരുത്തരുത്. തനിക്കും തന്റെ അമ്മയ്ക്കും വേണ്ടി വന്നവരാണ്. "എന്താ.. എന്താ അമ്മാവാ.." ഡെവിയുടെ സ്വരം വിറച്ചു.. കേൾക്കാൻ ഇഷ്ടപെടാത്ത എന്തോ കേൾക്കാൻ പോകുന്നെന്ന് ഹൃദയം മുന്നറിയിപ്പ് കൊടുക്കുന്നത് പോലെ ഉറക്കെ മിടിച്ചു... സുദേവ് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും ഡെവിയുടെ നേരെയൊരു കത്തുന്ന നോട്ടമെറിഞ്ഞു കൊണ്ടയാൾ തിരിഞ്ഞു പോകുകയാണ് ചെയ്തത്. വീണ്ടുമവന്റെ നെഞ്ച് ഭയം കൊണ്ട് പതച്ചു. 'എന്താ.. എന്താ അമ്മേ.. എന്താ അമ്മാവൻ പറയുന്നേ.. " വിറങ്ങലിച്ചു നിൽക്കുന്ന സാന്ദ്രയെ കൂടിയൊന്ന് നോക്കിയിട്ടാണ് ഡെവി ഇന്ദിരാമ്മയുടെ നേരെ ചെന്നിട്ട് ചോദിച്ചത്. അവരുടെ കരച്ചിൽ കുറേ കൂടി ഉച്ചത്തിലായി.. ആരെങ്കിലും ഒന്ന് പറയുമോ.. " തന്റെ ശരീരത്തിനൊപ്പം സ്വരം കൂടി വിറക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നി ഡെവിക്ക്.. സാന്ദ്ര ഒന്നും മിണ്ടാതെ.. അനങ്ങാതെ.. ഒരേ നിൽപ്പാണപ്പോഴും.. ശ്വാസമെടുക്കാൻകൂടി മടിച്ചിട്ട് നില്കുന്നവളെ നോക്കുമ്പോൾ ഡെവിയുടെഉള്ളം കൂടുതൽ വിറച്ചു.. "പറയമ്മേ.. പ്ലീസ്.." അവന്റെ സ്വരം കൂടുതൽ ദയനീയ മായി.. "അവർക്ക്.. അവർക്ക് കല്യാണത്തിന് സമ്മതമല്ലെന്ന്.. നീയും ഇവളും തമ്മിൽ... തമ്മിൽ..." ബാക്കി പറയാൻ കഴിയാതെ ഇന്ദിരാമ്മ ഉറക്കെ കരയുമ്പോൾ.. ഡെവി നടുക്കത്തോടെ പിന്നിലെ ചുവരിൽ ചാരി കൊണ്ട് കുഴഞ്ഞു നിന്നു... തുടരും... കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഞാൻ മനസ്സിൽ കാണുമ്പോൾ ഇങ്ങളൊക്കെ അത് മാനത്തു കാണും.. പിന്നെങ്ങനെയാണ് പരട്ടകളെ ഞാനൊരു ട്വിസ്റ്റ്‌ ഉണ്ടാക്കുന്നത്.. സമ്മയ്ക്കൂല😬😬 പറഞ്ഞതിലേറെ ഇനിയും പറയാനുണ്ട്.. എനിക്ക് തോന്നുന്നു ഈ കഥ...ഇതത്ര പെട്ടന്ന് തീരില്ലെന്ന് 😎 കുഴപ്പമില്ല ല്ലോ ല്ലേ 😌 അപ്പൊ 50പാർട്ടിന് പ്രോത്സാഹനം കൊടുത്തു കൊണ്ടൊന്നു റിവ്യൂ ഇട്ടേ.. I am waiting🥰🥰 സ്നേഹത്തോടെ നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം j❣️f #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _49 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ "പറഞ്ഞതെല്ലാം ഓർമയില്ലെടാ..." തിരിച്ചിറങ്ങും മുന്നേ ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അജയും അവന്റെ കൂട്ടുകാരും ഒരുമിച്ചാണ് കൈ പൊക്കി കാണിച്ചത്. "ഒരു കാരണവശാലും വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തിറങ്ങി കൊണ്ട് ഹീറോയിസം കാണിക്കരുത്.. ആരും. എന്തുണ്ടെങ്കിലും ആ നിമിഷം പോലിസ് സ്റ്റേഷനിൽ വിളിച്ചു പറയണം.. പിന്നെ അടുത്തുള്ള ഒന്ന് രണ്ടു ചേട്ടന്മാരുടെ നമ്പർ കൂടി ഞാൻ നിന്റെ ഫോണിലെക്ക് അയച്ചിട്ടുണ്ട്.. അവരെയും വിളിച്ചു കാര്യം പറയണം.. ആ കാര്യംത്തിൽ വലിയൊരു പ്രതീക്ഷയൊന്നും വേണ്ട.. വിളിച്ചാലും ആരുമങ്ങനെ ഇറങ്ങി വരാനൊന്നും സാധ്യതയില്ല.. പിന്നെ ഞാനൊരു തെളിവിന് പറഞ്ഞു ന്ന് മാത്രം.. മനസ്സിലാവുണ്ടോ " ശ്രീ ചോദിക്കുന്നതിനെല്ലാം അവര് തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. സത്യത്തിൽ അവരെല്ലാം നല്ല ആവേശത്തിലാണ്. സുനിലോ അവന്റെ കൂട്ടാളികളോ ആരെങ്കിലുമൊന്നു വന്നിരുന്നെങ്കിൽ കൈ തരിപ്പ് മാറ്റാമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നത്രേം ആവേശത്തിൽ. പക്ഷേ ശ്രീക്ക് നല്ലത് പോലെ ടെൻഷൻനുണ്ട്..ആ ആവേശം അവനെ ഭയപ്പെടുത്തി.. ചോര തിളപ്പുള്ള പ്രായമാണ് വന്നവർക്ക് എല്ലാത്തിനും. അവര് ഏഴ് പേരുണ്ട്. താൻ കാരണം ഇവർക്കൊക്കെ വല്ലതും സംഭവിച്ചു പോകുമോ എന്നുള്ള ഭയം അവൻ പുറമെ കാണിച്ചില്ലേലും അൽപ്പം ധൈര്യം കാണിക്കാതെ.. ആത്മ വിശ്വാസം കാണിക്കാതെ തനിക് പോകാനും കഴിയില്ലെന്ന് ശ്രീക്ക് തന്നെ അറിയാം.. അച്ചുവിന്റെ വീട്ടിലാണ് അജയും അവന്റെ കൂട്ടുകാരും. ശ്രീ ഇങ്ങനൊരു കാര്യം പറഞ്ഞിട്ട് വിളിക്കുമ്പോൾ അതിനെന്താ ചേട്ടാ ഞങ്ങൾ വരാമെന്നു പറഞ്ഞിട്ടിറങ്ങി വന്നവരോട് അവൻ കാര്യമായിട്ട് തന്നെ വരാനിരുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ സീരിയസ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അവർക്കതൊന്നും വലിയൊരു കാര്യമായേ തോന്നിയില്ല. ശ്രീക്ക് അവരെ പോലെ അത്ര ലാഘവത്തിൽ കരുതാനും കഴിഞ്ഞില്ല. അച്ചുവിനെയും കാർത്യായിനിയെയും കുട്ടാപ്പിയെയും മുകളിലെ അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മാറ്റി നിർത്തി, അവരുടെ വീട്ടിൽ അജയെയും കൂട്ടുകാരെയും നിർത്താനാണ് ശ്രീയുടെ പ്ലാൻ.. പെട്ടന്നൊരു ആക്രമണം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും സുനിലിനെ അവനൊട്ടും വിശ്വാസവുമില്ല.. മുറിവേറ്റ കാട്ട് പന്നിയെ പോലെ ഒരു അവസരം തേടിയുള്ള അവന്റെ ചുറ്റി തിരിയൽ അപകടം തന്നെയാണ്.. ചേട്ടൻ ധൈര്യമായിട്ട് പോയിട്ട് വാ ചേട്ടാ.. ഇവിടുത്തെ കാര്യം ഞങ്ങളേറ്റു.. " അജയ് ഒടുക്കത്തെ ആത്മവിശ്വാസത്തിലാണ്. "പൊന്ന് മക്കളെ.. സുനിലിനെകാളും എനിക്കിപ്പോ നിങ്ങളെയാണ് പേടി.. ഞാൻ കാരണം നിങ്ങൾകാർക്കെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറ്റിയാൽ.. എനിക്കത് ഓർക്കാൻ കൂടി വയ്യ.. ദയവായി എനിക്കൊരു തീരാത്ത വേദന ഒന്നിലേക്കും എടുത്തു ചാടി ചെയ്തിട്ട് നിങ്ങളെനിക്ക് തരരുത്.. കേട്ടല്ലോ.." ശ്രീ ഒന്നുകൂടി ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. അവരതും ഏറ്റു പിടിച്ചു.. "ഭക്ഷണം അടുക്കളയിൽ മൂടി വെച്ചിട്ടുണ്ട്.. അത് കഴിച്ചിട്ട് പോയി കിടന്നുറങ്ങി കൊള്ളണം.. ആര് വന്നു വിളിച്ചാലും വാതിൽ തുറന്നു കൊടുക്കരുത്.. ഉടനെ പോലീസിൽ ഇൻഫോ ചെയ്യണം.. എന്നെയും വിളിക്കാൻ മറക്കരുത്.." ശ്രീ ഒന്ന് കൂടി ഓർമ്മിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തിരികെ അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് കയറി പോയി. അന്നാണവൻ സുനിലിന്റെ വരവിന്റെ പിന്നിലെ ഉറവിടം തേടി പോകാൻ കരുതിയിരിക്കുന്നത്. കൂടുതൽ കാത്തിരിക്കുന്നതിൽ അർഥമില്ല. പോകാനുള്ള പരിമിതികൾ കൂടുതലാവും എന്ന് മാത്രമേ അത് കൊണ്ട് നേടാനാവൂ.. രാത്രിയോടെ ചുരമിറങ്ങി.. ഡൗണിൽ എത്തും പോലെ ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയിട്ട് പോകാനാണ് ശ്രീ ഉദ്ദേശിച്ചത്. അതിന് മുന്നേ ആർക്കും സംശയങ്ങളൊന്നും തോന്നാത്ത വിധം കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ കൂടി ചെയ്യാനുണ്ട്. അച്ചുവിനും കാർത്യായിനിക്കും അപ്പോഴും ആ പോക്കിന് പാതി സമ്മതമേ ഉണ്ടായിരുന്നൊള്ളു. കുറച്ചു കൂടി ഇരുട്ടിയിട് മുകളിലേക്ക് കയറി ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞിട്ടാണ് ശ്രീ അങ്ങോട്ട്‌ പോയത്. അവനും പോകാനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ ബാക്കിയുണ്ട്. വീട്ടിലെത്തി ബാഗിൽ കൊണ്ട് പോകാനുള്ള രണ്ടു മൂന്ന് ജോഡി ഡ്രസ്സുമെടുത്ത് വെച്ചിട്ട് അവൻ കുളിച്ചു വന്നു. ഡ്രസ്സ്‌ മാടിയുന്നതിനിടെ തന്നെ താൻ പോണ കാര്യവും അജയെയും കൂട്ടരെയും വിളിച്ചു വരുത്തിയ കാര്യവും ശ്രീ ഡേവിയെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. ഇങ്ങനൊരു കല്യാണതിരക്കിൽ പെട്ടത് കൊണ്ടാണ് ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ വരുമായിരുന്നു അവർക്ക് കൂട്ടിനെന്ന് ഡെവി പറയുമ്പോൾ അവന്റെയാ അവസ്ഥ അറിഞ്ഞിട്ട് തന്നെയാണ് അവനെ വിളിക്കാഞ്ഞതെന്നും ശ്രീ പറഞ്ഞു.. നാട്ടിലെത്തിയിട്ട് വിളിക്കെന്നും പറ്റിയാൽ ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ വന്നു കൊള്ളാമെന്നും ഡെവി ശ്രീയോട് പറഞ്ഞു.. വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് തിരിയുമ്പോൾ പിന്നിൽ അവനെ തന്നെ നോക്കി അച്ചുവുണ്ട്. "ഏഹ്.. ഇതെപ്പോ വന്നു.." അവൻ ആശ്ചര്യത്തോടെ നോക്കുമ്പോൾ അച്ചു ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. "ഒറ്റക്കാണോ വന്നത്." അവൾക്ക് പിന്നിലേക്ക് കൂടിയൊന്ന് പാളി നോക്കി കൊണ്ടവൻ ചോദിക്കുമ്പോൾഅച്ചു പതിയെ മൂളി. "അമ്മ എവിടെ..?" "കുളിച്ചിട്ട് വരാമെന്നു പറഞ്ഞു.." അച്ചു അവനെ നോക്കി.. "പിന്നെന്താ അച്ചൂസ് നേരത്തെയിങ് പോന്നത്.. ഏഹ്." അവനവളെ വട്ടം കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു പിടഞ്ഞു മാറാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ ശ്രീ വിട്ടില്ല.. "ഇനിയും പേടിയുണ്ടോ..?" ആർദ്രമായുള്ള ആ ചോദ്യം. അച്ചു ഉണ്ടെന്നോ ഇല്ലെന്നോ പറഞ്ഞില്ല.. "പറയ്യച്ചു.. " മുഖം പിടിച്ചിയർത്തി അവളേയേറെ മോഹിപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ആ ചോദ്യം.. ജീൻസും ഒരു ഇന്നർ ബനിയനും മാത്രമിട്ട് നിൽക്കുന്നവന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർന്നുള്ള ആ നിൽപ്പ്. അച്ചുവിന്റെ ശ്വാസമുയർന്നു. എത്ര തള്ളി മാറ്റിയിട്ടും ശ്രീ അവളെ വിട്ടതുമില്ല. "ഉത്തരം പറയ്യ്.. അത്രേം വിശദീകരണം തന്നിട്ടും ഇപ്പോഴും ഈ മുഖമെന്താ ഇങ്ങനെ.. ഇതിങ്ങനെ കണ്ടിട്ട് സമാധാനത്തോടെ ഞാൻ എങ്ങനെ പോകും.." ശ്രീ അവളെ നോക്കി..കവിളിലൊന്ന് പതിയെ കുത്തി.. "ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാ പോകാതിരിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ.. അത് കൊണ്ട് ഈ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരമില്ല.. ശ്രീയേട്ടൻ വിട്ടേ.. അമ്മയിപ്പോ വരും.." അച്ചു ഒന്നുകൂടി കുതറി നോക്കി.. "പോവേണ്ടന്ന് നീ പറഞ ഞാൻ പോകാതിരിക്കാം. പകരം ഞാൻ പറയുന്നത് നീ കേൾക്കുമോ?" അവനിലൊരു ചിരിയുണ്ട്.. അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ കൂർത്തു.. "വല്ല കോണിശ്ടുമാകും എനിക്കറിയാം.." അവളവനെ നോക്കി കൊണ്ട് പറയുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ ചിരി കൂടുതൽ സുന്ദരമായി. "അല്ലന്നേ.. പറയട്ടെ.." അവനൊരു താളത്തിൽചോദിച്ചു കൊണ്ട് അവളെ ഒന്നുകൂടി മുറുക്കി പിടിച്ചു.. "മ്മ്.." അവന്റെയാ ഭാവത്തിൽ മുറുകുന്ന ഹൃദയമിടിപ്പിനെ മറച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ടവൾ മൂളി.. "നമ്മുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ.." ശ്രീ കണ്ണ് ചിമ്മി കൊണ്ടവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.. "ഏഹ്.." അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു.. "ആഹ്.. നമ്മളുകണ്ട സ്വപ്നം പോലെ നീ എനിക്കും ഞാൻ നിനക്കും സ്വന്തമാവുന്നു.. നാളെ തന്നെ.. എന്നിട്ട് നമ്മളിവിടെ തന്നെ ജീവിച്ചു തുടങ്ങുന്നു.. ഓക്കെയാണോ..?" ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അതിനുള്ള ആഗ്രഹമവളുടെ കണ്ണിലും ഓളം വെട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അച്ചു വേണ്ടന്നാണ് ഉത്തരം പറഞ്ഞത്. സുനിൽ വെറുതെയിരിക്കില്ല" അവളത്ര മാത്രം പറഞ്ഞു. "ഇല്ല.. അവനെ കൊണ്ടെന്തൊക്കെ ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ അതൊക്കെ ചെയ്യും. അതെന്തൊക്കെയാണെന്ന് നമ്മൾക്കു ഊഹിക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല.. ശെരിയല്ലേ" ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു മൂളി. "അതിനെയെല്ലാം നേരിടാൻ ഞാനൊരുക്കമാണ്.. എനിക്കതിനുള്ള ധൈര്യവുമുണ്ട്.. പക്ഷേ നീയപ്പഴും ഇങ്ങനെ തന്നെയാവും.. ഏതു നിമിഷവും അവൻ വരുമെന്നും എന്നേ അപകടത്തിൽ പെടുത്തുമെന്നുംഭയന്ന് കൊണ്ടൊരു ജീവിതം. സന്തോഷവും സമാധാനവും അതിന്റെ ഏറ്റവും ആഴത്തിൽ അനുഭവിക്കാൻ കഴിയാതെ.. ജോലിക് പോകാനും വീട്ടിൽ ഒറ്റക്കിരിക്കാനും ഭയന്നിട്ട്...ല്ലേ" ശ്രീ പറയുന്നതെല്ലാം സത്യമാണ്. സുനിലിൽ നിന്നും തനിക്കിനിയൊരു മോചനമില്ലെയെന്ന് കൂടി അച്ചു ഭയന്ന് തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഭയം,അത്.. അതൊരിക്കലും അവനോടല്ല.. മറിച്ച് അവൻ കാരണം തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവർക്കെന്തേലും വരുമോ എന്നുള്ള ചിന്ത ശ്വാസം പോലെ അവളുടെ കൂടെയുണ്ട്. "അതിനൊരു അവസാനം വേണ്ടേ അച്ചു.. ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാം ലഹരികളും അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ നമ്മൾക്ക് ജീവിക്കണ്ടേ. നിന്റെ മനസ്സിൽ സുനിലിനോടുള്ള ഭയത്തെക്കാൾ എന്നോടുള്ള സ്നേഹം മാത്രം മതി.. അതെനിക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്.. അതിന് കൂടിയുള്ളതാ എന്റെയീ യാത്ര.." സുനിലിന്റെ അടിവേരിളക്കി അവനിനി നിനക്കൊരു ഭയമല്ലാതായി മാറുന്ന നിമിഷത്തെ കുറിച്ചാണ് ഇപ്പോൾ ഞാനോർക്കുന്നത്.. നീയും അങ്ങനെ മതി.. കേട്ടോ.. " ശ്രീ അലിവോടെ അവളുടെ കവിളിൽ തട്ടി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അച്ചു പതിയെ തലയാട്ടി.. മനസ്സിലായോ.. " ശ്രീ വീണ്ടും ചോദിച്ചപ്പോഴും അവളൊന്നു മൂളി. ആശങ്ക ഉള്ളിൽ അത് പോലെ തന്നെ ബാക്കിയുണ്ട്.. അതവൾക്കും അവനും നന്നായി അറിയുകയും ചെയ്യും. അതത്ര പെട്ടന്നൊന്നും അവസാനിക്കുന്നതല്ലെന്നും. "എങ്കിൽ ഇനി എനിക്കൊരുമ്മ തന്നേ.." ശ്രീ അവൾക്ക് നേരെ കവിൾ ചെരിച്ചു പിടിച്ചു കൊടുത്തു. അവന്റെയാ വാക്കുകളും പ്രവർത്തിയും. അച്ചുവിന്റെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു.. "വേഗം ത്താ.. നിന്റെ അമ്മയും കുട്ടാപ്പിയും ഇപ്പൊ വരും.." കുറുമ്പോളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചിട്ട് ശ്രീ ഗൗരവം നടിച്ചു കൊണ്ട് ധൃതി കൂട്ടുമ്പോൾ അച്ചുവിന്റെ മുഖത്തും കുസൃതി മിന്നി.. "ഉമ്മയൊന്നും ഇപ്പൊ കിട്ടൂല.. ശ്രീയേട്ടൻ വിട്ടേ.." അവളും അത്യാവശ്യം ഗൗരവം കൂട്ട് പിടിച്ചിട്ട് അവനിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറാൻ ശ്രമിച്ചു.. പക്ഷേ ഉടുമ്പടക്കം കെട്ടിപിടിച്ചു നിൽക്കുന്നവന് യാതൊരു അനക്കവുമില്ല. "ശെരി.. നിനക്കല്ലേ ജാഡ.. എനിക്കങ്ങനെയൊന്നുമില്ല.." ശ്രീ പെട്ടന്ന് തന്നെ ടൂൺ മാറ്റുമ്പോൾ അച്ചു അവനെ പകച്ചു നോക്കി.. "ശ്രീയേട്ടാ... വേണ്ട.." അവള് വീണ്ടും അവനെ പിടിച്ചു തള്ളി.. "പ്ലീസ്... അച്ചു. ഒറ്റൊരോണ്ണം.. പെട്ടന്ന് പോയിട്ടിങ് വരാൻ എനിക്കൊരു എനർജി ക്ക് വേണ്ടി.. പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്.." പറയുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ അവനത് ചെയ്യാനൊരുങ്ങുന്നുവെന്ന് കണ്ടതും അച്ചു നിശ്ചലയായി.. പക്ഷേ പുറത്ത് നിന്നും കാർത്യായിനി അച്ചുവിനെ വിളിച്ചു കൊണ്ടങ്ങോട്ട് കയറി വരുമ്പോൾ രണ്ടു പേരും ഞൊടിയിട കൊണ്ടകന്നു മാറി.. അപ്പോഴും കിതപ്പൊതുങ്ങിയില്ല. അച്ചു മുറിയിൽ നിന്നും ധൃതിയിൽ പുറത്തേക്കിറങ്ങി..പോയി. ശ്രീ കിടക്കയിൽ എടുത്തു വെച്ച ബനിയനിട്ട് കൊണ്ട് പോകാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ്. ബാഗു മെടുത്ത് കൊണ്ടവൻ പുറത്തേക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ കാർത്യായിനിക്കടുതിരിക്കുന്നവളുടെ വോൾട്ടേജ് വീണ്ടും പോയിരിക്കുന്നു. കാർത്യായിനിയും ഏറെക്കുറെ അങ്ങനൊരു ഭാവത്തിൽ തന്നെയാണ്. "പറഞ്ഞതൊന്നും രണ്ടാളും മറന്നിട്ടില്ലല്ലോ.. " ശ്രീ ചോദിക്കുമ്പോൾ ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി കൊണ്ടവർ എഴുന്നേറ്റു.. "രണ്ടൂസം ലീവല്ലേ..എന്നാലും അധികമൊന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങരുത്.. അജയും കൂട്ടുകാരും പകൽ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നോളും.. നാളെ രാത്രിയിൽ.. അല്ലെങ്കിൽ മറ്റന്നാൾ രാവിലെ എന്തായാലും ഞാൻ വരും.. ധൈര്യമായിരിക്കണം.. കേട്ടോ.." രണ്ടാളോടുമായി പറഞ്ഞിട്ട്.. കുട്ടാപ്പിയുടെതലയിലൊന്ന് തൊട്ട് കൊണ്ടവൻ മുറ്റത്തെക്കിറങ്ങി. അവന്റെ ബാഗു മായി അച്ചു പിന്നിലും. ഇരുട്ട് നന്നായി മൂടിയിട്ടില്ല. പരസ്പരം കാണാവുന്ന പരുവത്തിൽ തന്നെയാണ്.. ശ്രീ ബാഗ് വാങ്ങിയിട്ട് ബുള്ളറ്റിലേക്ക് വെച്ചു.. "സൂക്ഷിച്ചു പോണം.. പതിയെ വണ്ടിയോടിച്ച മതി.." അവന്റെ സ്പീഡ് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ടാണ് അച്ചു ഓർമിപ്പിച്ചത്. തലയാട്ടുന്നതിനൊപ്പംതന്നെ ശ്രീ ബാഗിന്റെ മുകളിലെ അറയിൽ നിന്നെന്തോ വലിച്ചെടുത്തുകൊണ്ട് അച്ചുവിന്റെ കൈ പിടിച്ചെടുത്തു കൊണ്ടതിലേക്ക് വെച്ചു കൊടുത്തു.. "എന്റെയാണ്.. ലൈസൻസ് ഉള്ളതാ.. ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻമറ്റൊരു വഴിയുമില്ലെങ്കിൽ ഇത് ഉപയോഗിക്കണം.. ബാക്കി ഞാൻ നോക്കി കൊള്ളാം.. നിനക്കും ഇവർക്കും ഒന്നും പറ്റരുത്.. എനിക്ക് തിരികെ വേണം.." അത് പറഞ്ഞു കൊണ്ടവളുടെ കവിളിലൊന്ന് തട്ടിയിട്ട് ശ്രീ ബുള്ളറ്റിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു. ഉള്ളം കയ്യിലെ തോക്കിൽ പിടി മുറുക്കുമ്പോഴും അച്ചു വിറക്കുന്നുണ്ട്. ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയും അടുത്ത് അവളത് പോലൊരു സാധനം കണ്ടിട്ട് കൂടിയില്ലായിരുന്നു.. "ഇന്നെനിക്ക് കടമായി പോയ ആ ഉമ്മ തരാനും തിരികെ വാങ്ങിക്കാനും ഞാനുടനെ വരും..അകത്തേക്ക് പോയിക്കോ.." പതിയെ അവൾക്ക് കേൾക്കാൻ വേണ്ടി അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട്.. കാർത്യായിനിയെയും കുട്ടാപ്പിയെയും നോക്കിയൊന്നു തല കുലുക്കി ശ്രീ പതിയെ കുന്നിറങ്ങി പോയി.. തുടരും.. അന്ത്യചുംബനം വല്ലതുമാണോ പിള്ളേരെ ലവൻ കൊടുക്കാനൊരുങ്ങിയിരുന്നത്🫣 റിവ്യൂ ഇല്ലാതെ എനിക്കൊട്ടും വയ്യെന്ന് എനിക്കല്ലേ അറിയൂ..🥰 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയ സഖി...... 🔻ഭാഗം _57 ✍️രചന -Aysha akbar Previous Part Link 👇 https://sharechat.com/post/XOQEReb?d=n&ui=DP6BRe&e1=c #📔 കഥ എന്താണ് ട്രീസ യീ പറയുന്നതെന്ന് ബോധ്യമുണ്ടോ..... സണ്ണി ഇടക്ക് കയറി ദേഷ്യത്തോടെ അത് പറയുമ്പോൾ ജൂലി ദയനീയമായി അലെക്സിനെ നോക്കി... അവൻ പതിവ് ഗൗരവം കൈ വിടാതെ അങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്....... നിന്റെ മോൾക്ക് അവനെയല്ല വേണ്ടത്.... അവന്റെ പേരിലുള്ള സ്വത്താണത്രേ....... അങ്ങനെ സ്വത്ത്‌ സ്നേഹിച്ചോരുത്തിയെ എനിക്ക് മരുമകളായി വേണ്ടാ..... ഇവൾക്ക് വേണ്ടി യാണ്‌ അവൻ സ്നേഹിച്ച പെണ്ണിനെ പാല മറ്റത് നിന്ന് ഞാനിറക്കി വിട്ടത്........ തെറ്റാണ് ഞാൻ ചെയ്തത്... വലിയ തെറ്റ്....... ട്രീസ സണ്ണിക്ക് നേരെ ദേഷ്യത്തോടെ അത് പറയുമ്പോൾ എല്ലാവരും ഒന്ന് പകച്ചു പോയിരുന്നു.... പാല മറ്റതെ സ്വത്തിനെ സ്നേഹിച്ച ഇവളല്ലാ...... എന്റെ അലെക്സിനെ പ്രണയിച്ച അവളാണെന്റെ മരുമകൾ....... ട്രീസ ഉറച്ച ശബ്ദത്തോടേ അത് പറഞ്ഞു വിരൽ ചൂണ്ടിയിടത്തേക്ക് എല്ലാവരുടെയും മിഴികൾ ഒരു വേള സഞ്ചരിച്ചു........ ജോക്ക് പിറകിലൊതുങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഭദ്രയുടെ ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടച്ചു..... ആരു പറഞ്ഞിട്ടാണോ ഇവിടെ നിന്ന് പോകേണ്ടി വന്നത് അവരാണ് മരുമകളെന്ന് പറഞ്ഞു തന്നെ വരവേൽക്കുന്നത് ..... അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു കുളിര് പടർന്നെങ്കിലും അത്രയും ആളുകൾക്ക് മുഖം കൊടുക്കാനവൾക്ക് പ്രയാസം തോന്നിയിരുന്നു.... ഭദ്രയെ കണ്ട് ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും ഞെട്ടിയിരുന്നു... ആളുകളുടെ അടക്കം പറച്ചിലുകളും മുറു മുറുപ്പുകളും കൂടി...... വല്യമ്മച്ചിയുടെയും ജോണിയുടെയും കണ്ണുകൾ ഒരു പോലെ വിടർന്നു...... അവളെ കണ്ടതും ജോർജിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു തണുപ്പ് പടർന്നു...... ജൂലി ഇടി വേട്ടറ്റത് പോലെ നിൽക്കുകയാണ്..... തലയിലെ മുറിവിൽ കൈ വെച്ച് കൊണ്ട് ജോമോനും അവളെ നോക്കി...... എല്ലാവരുടെയും മിഴികൾ ഒരുനിമിഷം അലക്സിലേക്കായി..... ആൾ തിരക്കിനപ്പുറം നിൽക്കുന്ന ഭദ്രയെ അവനു കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല...... ഹൃദയം വല്ലാതെ പിടക്കുകയാണ്.... അവളെ കാണുന്ന നിമിഷമടുക്കും തോറും താനേറെ ബല ഹീനനാകുന്നത് പോലെ അലക്സിനു തോന്നി..... ട്രീസ പെട്ടെന്ന് പോയി അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു.... തെറ്റാണ്...... ഞാൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണ്.... ഇവൾക്ക് വേണ്ടി നിന്നെ ഞാൻ ഒഴിവാക്കരുതായിരുന്നു.... ട്രീസ അത് പറയുമ്പോൾ ആ കണ്ണുകളൊന്ന് നനഞ്ഞു....... ആളുകളെല്ലാം തന്നെ നോക്കുന്നതിലുള്ള പകപ്പോടെ നിൽക്കുന്ന ഭദ്ര ദയനീയമായി അവരെ നോക്കുമ്പോൾ ഹൃദയം വല്ലാതെ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിയുന്നു..... വല്യമ്മച്ചി.... എവിടെ നിന്നോ കയറി വന്ന ഇവളെയാണോ പാല മറ്റതെ റാണി യായി വാഴിക്കാൻ പോകുന്നത്...... അതും ഒരു അന്യ ജാതിക്കാരി.... ഇവളും സ്വത്ത്‌ കണ്ടല്ല ഇവനെ മോഹിച്ചതെന്ന് പറയാനൊക്കുമോ.... ഉള്ളിലെ വിങ്ങൽ കടിച്ചമർത്തി ജൂലി വല്യമ്മച്ചിക്ക് നേരെ നിന്ന് കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അവരൊന്നും മിണ്ടിയില്ല...... അത് ശെരി തന്നെയാ...... ട്രീസാന്റി തന്നെ അവിടെ നിന്നിറക്കി വിട്ടിട്ടും ഇന്ന് വീണ്ടും ഇവിടേക്ക് വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് പാല മറ്റത്തെ ജീവിതം വല്ലാതങ് സുഖം പിടിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ്...... ജൂലി പറഞ്ഞതിനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്തെന്ന വണ്ണം ജോമോനത് പറയുമ്പോൾ വാക്കുകളിൽ പുച്ഛം കലർന്നിരുന്നു..... ആളുകളെല്ലാം വല്ലാതൊരു ഭാവത്തോടെ തന്നെ നോക്കുന്നത് കാൺകെ അങ്ങോട്ട് വരേണ്ടിയിരുന്നില്ലെന്ന് പോലും അവൾക്ക് തോന്നിപ്പോയി...... അപ്പോഴും അലെക്സിനെ ഒന്ന് കാണുക എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സിൽ.... എന്നാൽ ആളുകൾ ക്കിടയിലൂടെ അവനെ അവൾക്ക് കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... അവനെന്തായിരിക്കും തന്റെ അടുത്തേക്ക് വരാത്തതെന്നോർത്ത് അവൾക്ക് ആധി തോന്നി..... അതേ യതേ..... കുടുംബത്തിൽ പിറന്ന എന്റെ മോളെ വേണ്ടെന്ന് വെച്ച് ഏതോ ഒരു ഊര് തെണ്ടിയെ പ്രേമിക്കാൻ നടന്ന ഇവനെ ഞങ്ങൾക്കും വേണ്ടാ..... ഈ വക പെണ്ണുങ്ങളൊക്കെ ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ്..... വല്യ വീട്ടിലെ ചെക്കന്മാരെ മയക്കിയെടുക്കും.... അത് കൊണ്ടാണല്ലോ പൂച്ച കുട്ടികളെ കളയും പോലെ വഴിയിൽ കൊണ്ട് പോയി കളഞ്ഞിട്ടും വീണ്ടും തേടി പ്പിടിച്ചു വന്നേക്കുന്നത്..... മക്കളുടെ രണ്ടാളുടെയും അഭിപ്രായം തികച്ചും ന്യായമെന്ന വണ്ണം ദേഷ്യത്തോടെ സണ്ണി അത് പറഞ്ഞതും ഈ ഭൂമി രണ്ടായി പിളർന്നിരുന്നെങ്കിലെന്ന് ഭദ്രക്ക് തോന്നി പ്പോയി...... അപമാന ഭാരത്താൽ അവളുടെ തല കുനിഞ്ഞു... കണ്ണുകൾ എന്തിനോ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ട്.... ജോ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന വണ്ണം അവളുടെ വിരലുകൾ മുറുകെ പ്പിടിച്ചു...... അത്രയും ആളുകളുടെ മുമ്പിൽ വെച്ച് അവളൊരു മോശം പെൺകുട്ടിയായതിൽ അവൾക്ക് ശരീരം തളരുന്നത് പോലെ തോന്നി..... അതിനവൾ കയറി വന്നത് നിന്റെ തന്തേടെ സ്വത്തിലേക്കല്ല സണ്ണി.... അവളുടെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കാ...... പാല മറ്റത് ആഗ്നസിന്റെ മകളാണവൾ......... സണ്ണിയുടെ വാക്കുകൾ വല്ലാതെ അലെക്സിന്റെ ശരീരത്തെ ചൂട് പിടിപ്പിച്ചതും ദേഷ്യത്തോടെ മുണ്ട് മടക്കി എടുത്ത് മുമ്പോട്ട് വെച്ച കാൽ ഒരു നിമിഷം നിശ്ചലമായത് ജോർജിന്റെ ആ വലിയ ശബ്ദം അവിടെ മുഴങ്ങിയപ്പോഴായിരുന്നു.... ഒരു നിമിഷം അവിടെയൊരു വെള്ളിടി വെട്ടിയത് പോലെയായി..... കുഞ്ഞന്നാമ്മ ഞെട്ടലോടേ ജോർജിനേ നോക്കി..... ട്രീസയും ജോണിയും കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയാതെ പരസ്പരം നോക്കി....... കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയാതെയെന്ന വണ്ണം അലക്സൊരു നിമിഷം ഞെട്ടലോടേ അവളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞതും അതേ അവസ്ഥയിൽ നനഞ്ഞ പീലികളുയർത്തി അവളും ജോർജിനെ യൊന്നു നോക്കി....... അപ്പോഴാണ് ഓഫ് വൈറ്റ് കളർ കുർത്തിയും മുണ്ടുമിട്ട് മണവാളന്റെ വേഷത്തിൽ നിൽക്കുന്ന അലക്സ്‌ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ പതിയുന്നത്.... ഒറു നിമിഷം അവനും അവളെ നോക്കി നിന്നു..... ഓടി പ്പോയി അവളെ വാരി പുണരാൻ മനസ്സ് വെമ്പിയെങ്കിലും ജോർജിന്റെ ശബ്ദം നൽകിയ പ്രകമ്പനം അവനിൽ നിന്ന് വിട്ട് മാറിയിരുന്നില്ല..... ഒരു പാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷമുള്ള ഈ കൂടി ക്കാഴ്ചക് ഇത്രയേറെ ഭാരം അവൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു....... അലെക്സിനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി..... ജോർജ് പറഞ്ഞ വാക്കുകളുടെ സത്യത്തെ കുറിച് ഓർക്കുന്നതിനേക്കാൾ അലെക്സിനെ കണ്ട സന്തോഷമായിരുന്നു അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത്...... സണ്ണിയും ശീലയും ജൂലിയും ജോമോനുമെല്ലാം ഉമി നീരിറക്കി നിൽക്കുകയാണ്... ഒരു വേള കേട്ടത് സത്യമാകുമോ... ആവരുതെന്ന് അവർ മനസ്സുരുകി പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്....... ജോർജേ... നീയെന്നതൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നത്...... കുഞ്ഞന്നാമ്മ ക്ക് എത്രയും പെട്ടെന്ന് സത്യം അറിയണമെന്ന വണ്ണം മുമ്പിലേക്ക് വന്നത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ആ വാക്കുകൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു വിറയലുണ്ടായിരുന്നു..... അലക്സുൾപ്പടെ എല്ലാവർക്കും അറിയേണ്ടത് അതാണ്‌.... ജോർജ് പറഞ്ഞത് സത്യമാണോ അല്ലയോ എന്ന കാര്യം....... ഭദ്ര അപ്പോഴും അലെക്സിനെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്...... അതേ അമ്മച്ചി.... ഇനിയും.... ഇനിയും എനിക്ക് പറയാതിരിക്കാൻ വയ്യ.....ഇത് വരെ നിങ്ങളെല്ലാം ആഗ്നസിനെ വെറുക്കുന്നു എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാനെല്ലാം മറച്ചു വെച്ചത്...... എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് അത് തെറ്റായിരുന്നു വെന്ന് എനിക്ക് വ്യക്തമായി....... അവൾ.... അവൾ ശെരിക്കും അമ്മച്ചിയുടെ കൊച്ചു മോളാണ്...... നമ്മടെ ആഗ്നസ് പ്രസവിച്ചതാണ് അവളെ..... ജോർജ് കുഞ്ഞന്നാമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ച് കൊണ്ടത് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ വികാരങ്ങൾ ഏറിയ ആ നിമിഷം അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിർവികാരതയെ പേറി....... പറയുന്നത് ജോർജായത് കൊണ്ട് മാത്രം വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാൻ തരമില്ലായിരുന്നു...... ഭദ്രയടക്കം എല്ലാവരും കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയാതെ ജോർജിനേ നോക്കി...... അലക്സിന്റെ ചങ്കിൽ എന്തോ ഒന്ന് കുത്തി തറച്ചു നിന്നു..... അവനെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഭദ്രക്കത് പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലായിരുന്നു.... പാല മറ്റത്തെ അവകാശിയെ കണ്ട് കിട്ടുന്ന ദിവസത്തെ കുറിച് അവൻ പറഞ്ഞത് അവളുടെ മനസ്സോന്നോർമിപ്പിച്ചു..... അതൊരിക്കലും നടക്കക്കരു തെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച ആളായിരുന്നു താൻ..... എന്നാൽ ആ താൻ തന്നെയാണോ ആ അവകാശി...... ഭദ്രക്ക് ഉള്ളാലെ ഒരു വിറയൽ തോന്നി....... അപ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ അലെക്സിനെ തന്നെ ഒപ്പിയെടുക്കുകയായിരുന്നു...... അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട ഭാവ മാറ്റം സത്യത്തിൽ അവളെ ഭയപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.... ആരുമില്ലെന്ന ചിന്ത വരാത്ത വണ്ണം അവനെ പൊതിഞ്ഞു പിടിക്കണമായിരുന്നവൾക്ക്...... എനിക്ക്.... എനിക്കറിയാമായിരുന്നു നീയെന്റേതാണെന്ന്..... എവിടെയൊക്കെയോ എന്റെ മനസിന്‌ നിന്നേ കണ്ട് പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു... കുഞ്ഞന്നാമ്മ ഭദ്രയുടെ കൈ പിടിച്ച് കൊണ്ടത് പറഞ്ഞു കെട്ടി പിടിക്കുമ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി..... കല്യാണം മുടങ്ങിയ ഒരു അന്തരീക്ഷത്തേക്കാൾ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമുള്ള ഒത്തുകൂടലിനു ആ നാട്ടുകാർ സാക്ഷിയാകുകയായിരുന്നു..... ജൂലിയും ജോമോനും സണ്ണിയും ഇനിയൊന്നും ചെയ്യാനില്ലെന്ന പോൽ നിൽക്കുമ്പോഴും അവരുടെ ഉള്ളിലെ ദേഷ്യം ആളി കത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു... (തുടരും) ഇന്നലെ മുതൽ try ചെയ്യുവാണ്... എന്തോ ഒരു pblm..... അപ്‌ലോഡ് ആവുന്നേ യില്ലായിരുന്നു...... Aysha Akbar