#📙 നോവൽ -ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 102 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤️ കോളിംഗ് ബെല്ലിൽ വിരലമർത്തി കാത്തുനിൽക്കുമ്പോൾ അതിനേക്കാളെത്രയോ ഉച്ചത്തിലും വേഗത്തിലുമാണ് തന്റെ ഹൃദയം മിടിക്കുന്നതെന്ന് തമ്പി തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വാതിൽ തുറക്കുന്നത് നോക്കി ആകാംക്ഷയോടെ നിൽക്കുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ.. അയാൾ നന്നായി വിറക്കുന്നുണ്ട്. ആ കാത്തിരിപ്പ് ഇത്തിരി നേരം നീളുന്നതിനനുസരിച്ച് അയാൾക്കും പരവേശം കൂടുകയാണ്. അകത്താളുണ്ടെന്ന് വ്യക്തമാണ്. പക്ഷേ അത് തുറക്കാത്തത് മനപ്പൂർവമാണോ എന്നതിലാണ് തമ്പിക്കൊരു സംശയം. ആണെന്നോ അല്ലെന്നോ വ്യക്തമായ ഒരു നിഗമനത്തിലെത്താൻ കഴിയുന്നില്ല. ഇനി അത് മനഃപൂർവം തുറക്കാതിരിക്കുന്നതാണെങ്കിൽ.. തുറക്കാൻ വൈകിക്കുന്നതാണെങ്കിൽ കൂടിയും അത് ശ്രീദേവ് തന്നോട് ചെയ്യേണ്ടത് തന്നെയാണ്. ഇതുപോലെ...അല്ലെങ്കിൽ ഇതിനേക്കാൾ ക്രൂരമായിട്ട് എത്രയോ തവണ താനും തന്റെ വീടിന്റെ വാതിൽക്കൽ അവനെ കാത്തുനിർത്തിയിട്ടുണ്ട്.. മനഃപൂർവം. അവന്റെ കൂടപ്പിറപ്പിനെ കാണാൻ വരുമ്പോഴും അവന്റെ അമ്മയെ കാണാൻ വരുമ്പോഴുമെല്ലാം.. അവൻ വരുന്നത് വ്യക്തമായും കണ്ടിട്ട് വീടിന്റെ അകത്തേക്ക് ധൃതിയിൽ കയറി പോയിട്ട് ആ വാതിൽ അടച്ചു കുറ്റിയിട്ട് പുറത്ത് അവൻ കോളിംഗ് ബെൽ അടിച്ചു കാത്തുനിൽക്കുന്നത് ഓർക്കുമ്പോൾ തനിക്ക് കിട്ടുന്ന ഒരു ഹരമുണ്ടായിരുന്നു.. ഇന്നവന്റെ വീടിനു മുന്നിൽ വാതിൽ തുറക്കപ്പെടാൻ കാത്തുനിൽക്കുമ്പോൾ അന്നവൻ അനുഭവിച്ച മാനസിക സംഘർഷങ്ങളും പ്രയാസങ്ങളും തമ്പി തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു... ഇനി ഒരിക്കലും തിരികെ നടന്നു പോയി പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്തു തിരികെ വരാൻ കഴിയാത്ത ആ ക്രൂരത അയാൾക്ക് മുന്നിലങ്ങനെ മികവോടെ നിൽക്കുന്ന നേരം തന്നെയാണ് ആ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വാതിൽ തമ്പിക്ക് മുന്നിൽ തുറക്കപ്പെട്ടത്.. ❣️❣️ ഹാളിലേക്ക് ധൃതി യിൽ കടന്ന് വന്ന ബാല അവിടെ ശ്രീക്കൊപ്പം ഡെവിയെ കൂടി കണ്ടതോടെ കാലിൽ ചങ്ങല വീണത് പോലെ അവിടെ തന്നെ നിന്ന് പോയി.. തലേന്നവൻ പറഞ്ഞു തീർത്ത വാക്ക്.. അതിലവൻ ചേർത്തു വെച്ച എന്റെയെന്നുള്ള ആ വാക്ക്..അത് കേട്ടത് മുതൽ അവളത്രയും നേരം ഭയപ്പെട്ട ആ വാക്ക്... അവനെ കണ്ട നിമിഷം ബാലക്കത് തന്നെ വീണ്ടും ഓർമ വന്നു.. "ബാല..." തിരിച്ചു പോകാൻ തുടങ്ങും മുന്നേ ശ്രീയുടെ വിളിയെത്തി.. അവൾക്ക് മുന്നോട്ടു നടക്കുകയെ നിവൃത്തിയുണ്ടായിരുന്നോള്ളൂ.. തന്നെ നോക്കി മനോഹരമായൊരു ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ഡെവിയെ നോക്കില്ലെന്ന വാശിയുള്ളത് പോലെ ബാല അച്ചുവിന്റെ അരികിൽ പോയി നിന്നു. അച്ചു അവളെ ചുറ്റി പിടിച്ചു.. "പുറത്ത് തമ്പി വന്നിട്ടുണ്ട്.." ശ്രീ പറയുമ്പോൾ ബാല അവനെ പകച്ചു നോക്കി. "പേടിക്കേണ്ട... അയാൾ വന്നത് നിങ്ങളുടെ സഹായം തേടിയാണ്.." ശ്രീ എന്തെങ്കിലും പറയും മുന്നേ ആ ഭയ മറിഞ്ഞത് പോലെ ഡെവി അച്ചുവിന്റെ പിന്നിലൊളിച്ചെന്ന പോലെ നിൽക്കുന്ന അവളെ കാണാൻ കുറച്ചു മുന്നോട്ടു നീങ്ങി നിന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.. "തല കുനിക്കാതെ.. ചിരി മായാതെ അയാൾക്ക് മുന്നിൽ നിൽക്കണം നമ്മൾ.. അതാണ്‌ അയാൾക്കിപ്പോ കൊടുക്കാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും വലിയൊരു ശിക്ഷ.." ബാലയെ നോക്കി അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ ജയ ഗോപന് വാതിൽ തുറക്കാനുള്ള നിർദ്ദേശം കൊടുത്തു... ബാലയപ്പോഴും ഡെവി കാണാതെ മറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു... ❤‍🔥❤‍🔥 ഒരു പ്രാവശ്യം.. വാതിൽ തുറന്നു വന്ന അയാളിൽ കണ്ണുകൾ പതിഞ്ഞതും ശ്വാസം നിലച്ചത് അയാലൊന്നു വിറച്ചു.. നെറുകയിൽ അടി കിട്ടിയത് പോലെ അയാൾ നിന്നാടി... ഇളം മഞ്ഞ കളർ ഷർട്ട്.. അതിനൊപ്പിച്ച കരയുള്ള മുണ്ട്.. കണ്ണിൽ നേരെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നയാളെ കൊന്ന് കളയാൻ പാകത്തിനൊരു തീ കനൽ..നിറച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട്.. ചുണ്ടിൽ ചിരിക്ക് പകരം.. വിവേചിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത ഏതൊക്കെയോ വികാരങ്ങളുടെ സമ്മിശ്രമായൊരു ഭാവം.. തന്റെ വീടിനും വാതിൽ പടിയിൽ കൈ രണ്ടും ചേർത്തുവെച്ചിട്ട് ജയഗോപനങ്ങനെ തമ്പിയുടെ മുന്നിൽ വിടർന്നു നിന്നു.. ആ കാഴ്ചയിലേക്ക് നോക്കിനിൽക്കെ തമ്പി അയാൾ വന്ന കാര്യം മറന്നു.. മകനെ മറന്നു..അവന്റെ ഗുരുതരമായ അവസ്ഥ മറന്നു.. അവന്റെ ജീവൻ മറന്നു.. തന്റെ നിലനിൽപ്പ് മറന്നു.. തനിക്കെതിരെയുള്ള കേസിനെ മറന്നു..എല്ലാം... എല്ലാം മറന്നു.. എങ്ങോട്ടെങ്കിലും ഇറങ്ങിയോടിയാലോ എന്നത് മാത്രമായി അയാളുടെ ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരേയൊരു കാര്യം ... "തമ്പി അളിയോ.. എന്താ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നെ.. മനസ്സിലായില്ലേ എന്നെ..." ക്രൂരമായ ഒരു ചിരിയൊളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചുകൊണ്ട് ജയഗോപന്റെ ആ ചോദ്യം കൂടി.. അതോടെ തമ്പി അപ്പാടെ തകർന്ന് തരിപ്പണമായതുപോലെയാ ഉമ്മറപ്പടിയിലേക്ക് തളർന്നിരുന്നു.. " അളിയൻ ഇതെന്താണ് ഒരുമാതിരി പിച്ചക്കാരെ പോലെ ഉമ്മറപ്പടിയിലിരിക്കുന്നത്.. ഇങ്ങോട്ട് കയറി വാ അളിയാ.. ഇരിക്കാനും കിടക്കാനുമെല്ലാം എന്റെ വീട്ടിൽ ഇഷ്ടം പോലെ സ്ഥലമുണ്ടെന്ന് അളിയന് അറിയാവുന്നതല്ലേ... " നിന്നിടത്തു നിന്നും തനിക്കരികിലേക്ക് നടന്നുവന്നു പറയുന്ന ജയഗോപനെ തമ്പി വെപ്രാളത്തോടെയാണ് നോക്കിയത്.. " നീ നിന്റെ പെങ്ങളെ കൂടെ കൊണ്ടുവന്നിട്ടില്ലേ അളിയാ...അല്ല എങ്ങോട്ട് പോയാലും വാല് പോലെ നിനക്ക് പിറകിൽ അവളുമുണ്ടാകുമെന്നറിയാവുന്നതു കൊണ്ടാണ് ഞാനിത് ചോദിക്കുന്നത്.." തമ്പി ഒന്നും മിണ്ടാതെ മുഖം കുനിച്ചു.. ജയഗോപനെ ആ വീടിനുള്ളിൽ കണ്ടതോടെ തമ്പി തന്റെ പതനം ഏറെക്കുറെ ഉറപ്പിച്ച മട്ടാണ്.. ശ്രീയോട് പറയാൻ കരുതി കൊണ്ടുവന്ന കാര്യങ്ങൾ പോലും അയാൾക്കുള്ളിലിരുന്ന് തണുത്ത് മരവിച്ചു.. ഒരക്ഷരം പോലും ആ മരവിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ മടിച്ചു.. " ഉപേക്ഷിച്ചു പോയ ഭർത്താവ് തിരികെ വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് നീ നിന്റെ പെങ്ങളോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ അളിയാ.. ഓഓഓ... അതിന് നീയത് അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ.. അല്ലേ. അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ വേറെ എന്തെങ്കിലും കുരുക്കൊപ്പിക്കുമായിരുന്നല്ലോ.. അത് ഞാനോർത്തില്ല കേട്ടോ... തമ്പി ഒരക്ഷരം പോലും മറുപടി പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും ജയഗോപന് അയാളോട് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ വല്ലാത്തൊരു ഉത്സാഹം ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഇതൊന്നുമായില്ല.. ഇതൊക്കെ ഒരു തുടക്കം മാത്രമായുള്ള ചോദ്യങ്ങളാണ്.. ഇതിനേക്കാൾ വലിയ ഭീകരസത്വം പോലുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ തനിക്ക് നേരെ ഉയർന്നു വരാൻ കാത്തിരിപ്പുണ്ടെന്ന് തമ്പിക്കറിയാമായിരുന്നു.. അത് തന്നെയായിരുന്നപ്പോൾ അയാളുടെ ഏറ്റവും വലിയ വിറയലും.. "അളിയന് കുടിക്കാൻ വെള്ളം വല്ലതും വേണോ..നന്നായി വിറക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.. പനി വല്ലതുമുണ്ടോ.." തമ്പികരികിൽ കിടപ്പുണ്ടായിരുന്ന വലിയൊരു കസേരയിലേക്ക് വിസ്തരിച്ചിരുന്നു കൊണ്ട് ജയഗോപൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ തമ്പി അയാളെ ദയനീയമായി നോക്കി. പക്ഷേ ജയഗോപന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്ന ഭാവം... അയാളുടെ നോട്ടത്തിലെ രൂക്ഷത.. അതെല്ലാം അയാൾക്കുള്ളിൽ തിളച്ചു മറിയുന്ന വലിയൊരു കനലിന്റെ തിളയ്ക്കുന്ന ഉദാഹരണങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു. " അളിയൻ എന്നെ ഇവിടെ തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. അതിന്റെയൊരു ഞെട്ടലുണ്ടല്ലേ..എന്ത് ചെയ്യാനാ അളിയാ.. ഒരു ചതിയും അധിക കാലം മറച്ചു വെക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നൊരു പ്രപഞ്ചസത്യമില്ലേ... അത് തന്നെ ഇവിടെയും നടന്നു.. അന്ന് ഭാര്യയെയും മക്കളെയുമൊക്കെ ഉപേക്ഷിച്ച ഞാൻ ഒരു പോക്കങ്ങ് പോയെന്ന് ലോകത്തെ മുഴുവനും വിശ്വാസിപ്പിച്ചു..എന്റെ മക്കളെ പോലും അത് പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചു..പക്ഷേ എനിക്കൊരു മകനുണ്ടായിരുന്നല്ലോ ദിവാകരൻ തമ്പി... താനൊരുപ്പാട് ഇല്ലാതാക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ദൈവം എന്റെ മകനെ എനിക്ക് വേണ്ടി കാത്ത് സൂക്ഷിച്ചു.. " ജയഗോപന്റെ ചിരി മായുന്നത് തമ്പി ഭയത്തോടെ നോക്കിയിരുന്നു.. " അന്ന്...അന്നൊരു ദുർബല നിമിഷത്തിൽ...അന്നങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചു പോയി ജയഗോപാ..നീ അതൊന്നും മനസ്സിൽ വച്ചേക്കല്ലേ.എല്ലാം എന്റെ വിവരക്കേടും വിഡ്ഢിത്തവുമായി തന്നെ എനിക്കിപ്പോൾ ബോധ്യമാകുന്നുണ്ട് പക്ഷേ ആത്മാർത്ഥമായിട്ട് പശ്ചാത്തപിക്കാനല്ലാതെ എനിക്കിപ്പോൾ ഒന്നിനും കഴിയില്ല.. അത്രമേൽ ദയനീയമാണ് എന്റെ അവസ്ഥ... " അതേയിരിപ്പിൽ തന്നെ തമ്പി ജയഗോപന് നേരെ കൈകൾകൂപ്പി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അയാളുടെ ചുണ്ടിലെ ചിരിയിൽ താൻ ഒരു പുഴുവിനെപ്പോലെയാണെന്ന് തമ്പിക്ക് തോന്നി. " അപ്പൊ അന്നെന്നെ ചതിച്ചതടക്കം ഒരു ദുർബല നിമിഷത്തിൽ അളിയന് സംഭവിച്ച തെറ്റാണ്... അല്ലേ.. " തമ്പി പറഞ്ഞതുപോലെതന്നെ ജയഗോപൻ ആ വാക്കുകൾ ഒന്നും കൂടെ ഒരുമിട്ടു.. " ശരി..അന്നങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചത് ഒരു ദുർബല നിമിഷത്തിൽ അളിയന് പറ്റിയത് തെറ്റ് തന്നെയാണെന്ന് ഞാനും അംഗീകരിക്കുന്നു. ഇനിയിപ്പോ എന്താ വേണ്ടത്.അതിനെക്കുറിച്ച് പറ അളിയൻ ഏതായാലും കഷ്ടപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഇത്രയും ദൂരം എന്നെ കാണാൻ വന്നതല്ലേ... " ജയഗോപൻ തമ്പിയെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. "എന്നോട്.. പൊറുക്കണം.. എനിക്ക്... എനിക്ക് മാപ്പ്.. തരണം..ഞാനും എന്റെ മകനും..." ജയ് ഗോപന് നേരെ നോക്കി തമ്പിക്കാ വാക്കുകൾ പറയാൻ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല..അയാളുടെ തല താണ് പോയി. "ഓ.മാപ്പ് വേണമല്ലേ..."അയാളോന്നു ചിരിച്ചു.. പക്ഷേ തമ്പിക്കത് കൊല ചിരി പോലാണ് തോന്നിയത്.. ശ്രീകുട്ടാ... അകത്തേക്ക് നോക്കി അയാൾ ഉറക്കെ വിളിക്കുമ്പോൾ തമ്പി പൊള്ളിയത് പോലെ ഇരിക്കുന്നിടത്തുനിന്നും പിടഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റു.. " അളിയനെങ്ങോട്ടാ എഴുന്നേറ്റോlടുന്നത്.. അവിടിരിക്ക്.. ഞാൻ ശ്രീക്കുട്ടനെയല്ലേ വിളിച്ചത്.. " ആ വെപ്രാളം കണ്ടിട്ട് ജയഗോപനൊരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.. ഗൂഡമായൊരു ചിരിയോടെ... ജയഗോപൻ തമ്പിയെ തന്നെ നോക്കി നിൽപ്പുണ്ട്.. ശ്രീ വരുന്ന കാഴ്ച കാണാൻ നിൽക്കാതെ അയാൾ ഇറങ്ങി ഓടിക്കുമോ എന്നൊരു സന്ദേഹം പോലും ജയഗോപന് തമ്പിയുടെ നിൽപ്പ് കണ്ടപ്പോൾ തോന്നുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. വല്ലാത്തൊരു നിർവൃതിയോടെ അയാളാ കാഴ്ച ആസ്വദിക്കുകയാണ്.. ഏറെ നേരമൊന്നും കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല,അച്ചുവിനെയും ബാലയെയും ചേർത്തു പിടിച്ചു കൊണ്ടുതന്നെയാണ് ശ്രീ ഇറങ്ങിവന്നത്... വീണ്ടും നടുക്കം... തമ്പി വീഴാതിരിക്കാൻ ചുവരിൽ കൈ കൊണ്ട് പരതി..അച്ചുവിന്റെ നെറ്റിയിലെ സിന്ദൂരചുവപ്പ്.. ബാലയുടെ ചുണ്ടിലെ ചിരിയുടെ തിളക്കം.. തമ്പി വിശ്വാസം വരാതെ അവരെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.. "ആഹാ.. അമ്മാവൻ.. എപ്പോ വന്നു..." അങ്ങേയറ്റം പുച്ഛം നിറച്ചു കൊണ്ടുള്ള ശ്രീയുടെ ചോദ്യം.. കഴുത്തൊടിഞ്ഞത് പോലെ തമ്പിയുടെ തല താണ് പോയി. " വന്ന കാലിൽ നിൽക്കാതെ ഇങ്ങോട്ട് അകത്തോട്ട് കയറിയിരിക്കമ്മാവാ..അച്ഛനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലേ അമ്മാവനോട് കയറിയിരിക്കാൻ... ഇങ്ങനെ പുറത്തു നിർത്തി സംസാരിക്കേണ്ട ആളൊന്നുമല്ല ഇത്..നമുക്ക് ഒരുപാട് ഉപകാരം ചെയ്തതെന്ന് വ്യക്തിയാണ്... അത് നമ്മൾ മറക്കാൻ പാടുണ്ടോ അച്ഛാ.. " ശ്രീയുടെ പരിഹാസം.. അതെല്ലാം അമ്പുകൾ പോലെ തമ്പിയിൽ തുളച്ചു തറഞ്ഞു കയറിയിറങ്ങി.. " അല്ല....നിങ്ങളുടെ പെങ്ങളെ കൊണ്ടുവന്നില്ലേ..അതല്ലേ അമ്മാവാ അമ്മാവന്റെ മെയിൻ ആയുധം..ആയുധമില്ലാതെ അമ്മാവൻ എങ്ങനെയാണ് യുദ്ധഭൂമിയിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് പോരാടുന്നത്..തോറ്റുപോകും കേട്ടോ. പിന്നെ അതു പറഞ്ഞിട്ട് നിലവിളിച്ചിട്ട് യാതൊരു കാര്യവുമുണ്ടാവില്ല... " അച്ചുവിന്റെയും ബാലയുടെയും തോളിൽ നിന്ന് കൈയെടുത്ത് മാറ്റിയിട്ട് ശ്രീ തമ്പിയുടെ നേരെ മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നുയരുന്ന തീ ജ്വാലകൾക്ക് തന്നെ ഉരുക്കി കളയാനുള്ള ശക്തിയുണ്ടെന്നു പോലും തമ്പിക്കാ നിമിഷം തോന്നി.. " ഭാര്യയെയും മക്കളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് പോയ എന്റെ അച്ഛൻ തിരികെ വന്നിട്ടുണ്ടമ്മാവാ..അങ്ങനെ തിരികെ വരുന്ന അച്ഛനെ എന്തോക്കെയോ ചെയ്യുമെന്നൊക്കെ അമ്മാവൻ പെങ്ങൾക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തിരുന്നതായി എനിക്കറിയാമല്ലോ.. ദാ എന്റച്ഛൻ...ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ലേ നിങ്ങള്... അമ്മാവൻ വെറുതെ വാക്ക് പറഞ്ഞു പറ്റിക്കരുത് കേട്ടോ.. അത് നിങ്ങൾക്ക് ചേരില്ല.. പറഞ്ഞതൊക്കെ അങ്ങോട്ട് ചെയ്തേക്കമ്മാവാ ഇങ്ങനെ നോക്കി നിൽക്കാതെ... " പല്ല് കടിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ തമ്പി ഭയത്തോടെ അവനെ നോക്കി..ശേഷം പിന്നിലേക്കൊരടി വെച്ചു.. "മോനെ... അത്.." അയാളെന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങി.. ശ്രീയുടെ കത്തികൊണ്ട് കുത്തും പോലുള്ള ആ നോട്ടം.... തമ്പി വീണ്ടും പിന്നിലേക്ക് നീങ്ങി.. " വെറും മോനേ എന്ന് വിളിക്കല്ലേ...എന്നെ വിളിക്കുമ്പോ അതിനുമുന്നിൽ ഇയാൾ ചേർക്കാറുള്ള വേറെ കുറെ വാക്കുകളൊക്കെയില്ലേ...അതൊക്കെ ചേർത്തിട്ട് ഒന്നുകൂടി വിളിക്കങ്ങോട്ട്...ഇപ്പൊ കുറെയായി ഞാനതൊക്കെ കേട്ടിട്ട്.. " ശ്രീ പുച്ഛത്തോടെ തമ്പിയെ നോക്കി.. " എന്റെ പൊന്നു ശ്രീക്കുട്ടാ നീ അളിയനെ നിർത്തിയിങ്ങനെ അപമാനിക്കല്ലേ...എന്തിന്റെയോ മാപ്പ് എടുത്തോണ്ട് പോകാന്‍ വന്നതാ മൂപ്പര്.. നിന്റെ കയ്യിലുണ്ടെങ്കിൽ അത് കൊടുത്തു വിട്ടേക്ക്...അളിയൻ പോയ്ക്കോട്ടേ ഡാ..അളിയന്റെ പെങ്ങള് കുട്ടി കാത്തിരുന്നു മുഷിയുന്നുണ്ടാവും.." വീണ്ടും ജയഗോപന്റെസ്വരം... തമ്പി വീണ്ടുംമുഖംകുനിച്ചു.. " താൻ എന്താടോ അമ്മാവാ വിചാരിച്ചിരുന്നത്..എന്നും എക്കാലത്തും എല്ലാവരെയും ദ്രോഹിച്ചും പറ്റിച്ചു കൊണ്ട് ജീവിക്കാമെന്നോ. എന്റെ അച്ഛനെ കൊണ്ടുപോയി ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന് ജയിലിലടച്ചിട്ട് അച്ഛൻ ഞങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയെന്ന് ഞങ്ങൾ മക്കളെയടക്കം പറഞ്ഞു വിശ്വസിപ്പിച്ച ദുഷ്ടനാണ് താൻ.. ആ തനിക്ക് ഞങ്ങൾ മാപ്പ്തരണമല്ലേ.. " ശ്രീയയാളെ തല്ലിയെക്കുമോ എന്നൊരു തോന്നലുണ്ട് കണ്ടുനിൽക്കുന്നവർക്ക്.. " ഒന്നും മറന്നിട്ടില്ല ഞാൻ..നീ എന്നോട് കാണിച്ച എല്ലാ ക്രൂരതകളും ഇവിടെ എന്റെ നെഞ്ചിലുണ്ട്.. ശ്രീ സ്വന്തംനെഞ്ചിലൊന്ന്തട്ടി.. " ഇപ്പൊ നീ കിടന്നോടുന്ന ഈ കുരുക്കില്ലേ, ഇതൊരു സാമ്പിളാണ്. ഇതൊന്നുമല്ല, എന്നോടും എന്റെ കൂടെപ്പിറപ്പിനോടും എന്റെ അച്ഛനോടും താൻ ചെയ്തതിനുള്ളതെല്ലാം പകരം ചോദിക്കാൻ തന്നെയാണ് ശ്രീദേവ് തിരിച്ചുവന്നിട്ടുള്ളത്.. " തമ്പി അവനെ നോക്കിഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നു. " താനും തന്റെ കുടുംബവും ഇനി ഓടി ഓടി ച്ചാവും..ഞങ്ങൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടതിന് ഇതൊന്നും പകരമാവില്ലന്നറിയാം.എന്നായാലും ഞങ്ങൾ അനുഭവിച്ചതെല്ലാം നിങ്ങളെ കൂടി അറിയിച്ചിട്ടെ ഞാനീ കളി നിർത്തൂ.. അതിന് വേണ്ടി ഞാൻ എന്തും ചെയ്യും...എന്നിട്ടേ ഈ ശ്രീദേവിനിനിയൊരു ഒരു വിശ്രമമുള്ളു..ഓടി ഓടി നീ തളരും അമ്മാവാ.. അന്ന്.. അന്ന് ഞാൻ നിനക്കുള്ള അവസാന ആണിയും തറക്കും.. പിന്നെ നീ പുറം ലോകം കാണില്ല.. എന്റച്ഛന്റെ ലൈഫിൽ കയറി കളിച്ച നിന്നോട് ഞാൻ ഇത്രയെങ്കിലും ചെയ്യണ്ടേ അമ്മാ...വാ." ശ്രീയുടെ പല്ലുകൾ ഞെരിഞ്ഞാമർന്നു.. "പെങ്ങൾക്ക്.. എന്നൊരു മന്ത്രം പറഞ്ഞു നടന്നിട്ട് ആ പെങ്ങളോട് പോലും നീതി കാണിക്കാൻ കഴിയാത്ത ചെറ്റയാണ് നീ... ശരിക്കും നിനക്ക് നിന്നോടും നിന്റെ കുടുംബത്തിനോടുമല്ലാതെ ആരോടാണ് സ്നേഹമുണ്ടായിരുന്നത്.. സ്നേഹത്തിന്റെ മറവിൽ എന്റെ അമ്മയെ ഞങ്ങളിൽ നിന്നകറ്റി... അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ജീവിതം തകർത്തു... ഞങ്ങളുടെ ബാല്യം.. കൗമാരം.. എല്ലാം നശിപ്പിച്ചു...അമ്മയുടെ സമ്പാദ്യമെല്ലാം നിന്റെ പേരിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.. ഇത്രയൊക്കെ ക്രൂരത ഞങ്ങളോട് ചെയ്തിട്ടും യാതൊരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ ഞങ്ങൾക്ക് മുന്നിലേക്ക് മാപ്പ് അന്വേഷിച്ചു വരാൻ മാത്രം നാണമില്ലാത്തവനാണോ താൻ..നിനക്ക് മാപ്പ് വേണമല്ലേ.. തരാം.. തന്നിട്ടേ വിടൂ.." ശ്രീയുടെ ചിരിക്ക് കൂടുതൽ ക്രൂരതയേറി.. അതോടെ തമ്പിയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പും വല്ലാതെ ഉയർന്നു.. വിറച്ചിട്ടും വെപ്രാളവും കൊണ്ട് അയാൾക്ക് നിൽക്കാനും ഇരിക്കാനും കഴിയാത്ത ഒരു പരവേശമാണ്. " നോക്ക്...കണ്ണ് തുറന്ന് നോക്ക്.നീ നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചവരെല്ലാം മുന്നിൽ നിവർന്ന് നിൽക്കുന്നു.അവർക്കാർക്കും ഒന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല..പക്ഷേ നിനക്കോ.നശിപ്പിക്കാൻ നടന്നിട്ടോടുവില് നിനക്കുള്ളതെല്ലാം നഷ്ടം വന്നില്ലേ... നിന്റെ കുടുംബം...നീയുണ്ടാക്കിയെടുത്ത പൊള്ളയായ നിന്റെ സൽപ്പേര്..നീ തട്ടിപ്പറിച്ച എന്റച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം...എല്ലാം ഞാൻ തിരികെ മേടിക്കും... നിനക്കിനി സ്വന്തമായി ഒന്നുമില്ല...എന്റെ ഭിക്ഷ സ്വീകരിക്കാൻ വേണ്ടി എന്റെ കാൽ കീഴിലേക്ക് വന്ന വെറുമൊരു പിച്ചക്കാരൻ മാത്രമാണ് ദിവാകരൻ തമ്പി എന്ന നീ.... " ശ്രീ പറയുമ്പോൾ ഒരു നിമിഷം തമ്പിയുടെ കണ്ണുകൾ ജയ ഗോപന് നേരെയും അയാൾക്കരികിൽ തന്നെ നിൽക്കുന്ന അച്ചുവിനെയും ബാലയുടെയും നേരെ നീങ്ങി.. ശരിയാണ് ... അവൻ പറഞ്ഞത് വളരെ ശരിയാണ്. നശിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടായിരുന്നു തന്റെ ഓട്ടങ്ങളൊക്കെയും.. പക്ഷേ അവർക്കാർക്കും ഇപ്പോൾ യാതൊരു കുറവുമില്ല. അവരെല്ലാം അവനൊപ്പം തന്നെ തലയുയത്തി നിൽക്കുന്നു. താനോ എല്ലാം നഷ്ടം വന്നിട്ട് തലകുനിച്ചു നിൽക്കുന്നു.. " എന്റെ അച്ഛനെ നാടുകടത്തി.... എന്റെ അമ്മയെ പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചു ഞങ്ങളുടെ ജീവിതവും ജീവനും കൂടെ നീ നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു...എന്റെ പെങ്ങളുടെ കണ്ണുനീരിന് കുറെ കുടിച്ചു രസിച്ചു.. ഇതിനൊന്നും നിനക്ക് മാപ്പില്ല... നിന്നെക്കൊണ്ട് ഞാൻ ഉത്തരം പറയിപ്പിക്കാതിരിക്കില്ല തമ്പി.. ശ്രീ പല്ല് ഞെരിയിക്കുന്ന ശബ്ദം തമ്പിക്ക് കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്. " എന്ത് സന്തോഷത്തോടെയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം...അതിനിടയിലേക്ക് ഒരു അപശകുനം പോലെ നീ എന്തിനാണ് വന്നത്.. പെങ്ങളോട് സ്നേഹമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ പെങ്ങളുടെ ജീവിതം തളരാതെ നോക്കണ്ടേ.. അതല്ലേ ഒരാങ്ങള ചെയ്യേണ്ടത്... പക്ഷേ നീ ചെയ്തത് അതല്ലല്ലോ. എന്താ എന്റച്ഛൻ നിന്നോട് ചെയ്തു പോയ തെറ്റ്. നിങ്ങളെ പെങ്ങൾക്കൊരു നല്ല ജീവിതം കൊടുത്തതോ.പറ്റില്ലെങ്കിൽ നീ ആദ്യം തന്നെ നിന്റെ പെങ്ങളെ എന്റച്ഛന് കൊടുക്കേണ്ടായിരുന്നു.. പക തീർക്കാൻ ഇറങ്ങിയപ്പോ പെങ്ങളെ ജീവിതം നിനക്കൊരു പ്രശ്നമല്ലായിരുന്നു.. അല്ലേ... " തമ്പി ഒന്നും മിണ്ടാനില്ലാതെ ആ വെറും നിലത്ത് തകർന്നിരുന്നു. "മാപ്പും കോപ്പുമൊന്നുമില്ല.. പകരം നിനക്ക് ഞാനൊരു ഓപ്ഷൻ തരും.." ശ്രീയുടെ കടുത്ത സ്വരം. തമ്പി പ്രതീക്ഷയോടെ മുഖമുയർത്തി നോക്കി. "എന്റച്ഛനെ ചതിയിലൂടെ ജയിലിൽ തള്ളി.. നിങ്ങളുടെ പെങ്ങളെ പറഞ്ഞു മയക്കി നിങ്ങൾ നേടിയെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ച എന്റെ അച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം.. ഒരണ പോലും കുറയാതെ.. നാളെ ഇന്നേരത്തിനുള്ളിൽ ഇവിടെ കൊണ്ട് വന്നേൽപ്പിച്ചാൽ..." ശ്രീ പറഞ്ഞു നിർത്തി.. തമ്പി അവനെ തന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി നിൽപ്പുണ്ട്. "നിന്റെയും നിന്റെ മകന്റെയും പേരിലുള്ള കേസ്.. അതിന്റെ കാര്യത്തിലൊന്ന് പരിഗണിക്കാം.അതിന്റെ കാര്യം മാത്രം.." ശ്രീക്ക് വല്ലാത്തൊരു ചിരിയുണ്ട്. "സമ്മതിച്ചോ..." തമ്പിക്ക് മുന്നിൽ കൈ കെട്ടി നിന്നിട്ട് ശ്രീ അത് ചോദിച്ചു. അവന്റെയാ ചിരിയിൽ.. ജയഗോപന്റെ നേരെയാണ് തമ്പിയുടെ നോട്ടം നീങ്ങിയത്. അവരുടെ രണ്ടു പേരിലും കാണുന്ന ആ വിജയചിരി.. അവിടെ മുതൽ താൻ തീർത്തും തോറ്റു പോയെന്ന് തമ്പി ഉറപ്പിച്ചു. ഇനി കീഴടങ്ങി കൊടുക്കുകയേ നിവൃത്തിയൊള്ളു. "ഉത്തരം പറഞ്ഞിട്ട് പോകാൻ നോക്ക് അമ്മാവാ.. എനിക്കുണ്ടല്ലോ.. നിങ്ങളെ ഇങ്ങനെ കാണുമ്പോൾ ഏതാണ്ടൊക്കെ ചെയ്യാൻ തോന്നുന്നുണ്ട്... പ്രവർത്തനം കൊണ്ട് യാതൊരു അർഹതയുമില്ലെങ്കിലും സ്ഥാനം കൊണ്ട് നിങ്ങളെന്റെ അമ്മാവനായി പോയില്ലേ.. എന്നേക്കാൾ വയസ്സിൽ മൂത്തതല്ലേ എന്നൊക്കെ കരുതി ഞാൻ എന്നേ തന്നെ കണ്ട്രോൾ ചെയ്തു നിർത്തിയേക്കുവാ.. ഇനിയും ഇങ്ങനെ നിന്ന് സമയം കൂട്ടി നിങ്ങളാ അനുകൂല്യങ്ങളൊന്നും ഇല്ലാണ്ടാക്കല്ലേ.. അറിയാലോ.. ഒന്നു തുടങ്ങി കിട്ടിയാൽ.. എന്നോട് ചെയ്തതെല്ലാം വെച്ച് നോക്കിയാൽ പിന്നെ നിങ്ങളോടുങ്ങിയിട്ടേ ഞാനത് നിർത്തൂ.. അത് കൊണ്ട് നേരത്തേ ഞാൻ പറഞ്ഞ ഓപ്ഷൻ ഓക്കെയാണെങ്കിൽ അത് പറഞ്ഞിട്ട് പോ.. ഇനിയെങ്ങനെ അല്ലെങ്കിലും ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങി പോ...എനിക്ക് തന്നേ കാണുന്നത് വെറുപ്പാണ്.. അറപ്പാണ്.. ശ്രീയുടെ സ്വരം അങ്ങേയറ്റം പരുക്കമായിരുന്നു അത് പറയുമ്പോൾ. എത്രയടക്കി പിടിക്കാൻ അവൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ചിലതൊക്കെ വീണ്ടും വീണ്ടും തികട്ടി വരുന്നത് കൊണ്ട് വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടു കൊണ്ടാണ് അവനങ്ങനെ നിൽക്കുന്നത്.. "സമ്മതിച്ചു..." തീരെ താഴ്ന്ന തമ്പിയുടെ സ്വരം.. ഉന്മാദം നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ അയാൾ പറയുന്നത് കേട്ടു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ പിന്നിലേക്ക് പാഞ്ഞു. അച്ഛന്റെ മുഖത്തെ നിർവൃതി.. അവനുള്ളം നിറഞ്ഞു.. അത് മതി.. "എങ്കിൽ വിട്ടോ... ഇനി നാളെ ഈ പറഞ്ഞതെല്ലാം.. അതായത് അച്ഛന്റെ പേരിലുള്ള ഓഫീസുകളിൽ താൻ നടത്തിയ ക്രമക്കേടുകൾ അടക്കമുള്ള ഫയൽ.. അതല്ലാതെ അവിടുന്ന് താൻ വെട്ടിച്ചു മാറ്റിയ കാശ്.. അതിന്റെ ലാഭം നീ ഒറ്റയ്ക്ക് വിഴുങ്ങിയത്..എന്റച്ഛന്റെ കാശ് കൊണ്ട് താൻ വാങ്ങി കൂട്ടിയ സ്ഥലത്തിന്റെയും സ്ഥാപനത്തിന്റെയും രെജിസ്റ്റർഡ് പേപോഴ്സ്.. എന്റെ അച്ഛന്റെ കാശ് കൊണ്ട് താൻ തന്റെ മകൾക്ക് കൊടുത്ത സ്ത്രീ ധനം.. മരുമകനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ കൊടുത്ത ബെൻസ് കാർ.. മക്കളെ പേരിൽ പലയിടത്തും വാങ്ങി കൂട്ടിയ സ്ഥലം.. മറ്റ് വസ്തുക്കൾ...എന്നതിന്റെ ഒറിജിനൽ പ്രമാണങ്ങൾ... നിന്റെ ഭാര്യയും മക്കളും ധൂർത്തടിച്ചു കളഞ്ഞതെല്ലാം..ഭാര്യ യുടെ പേരിലുള്ളതിന്റെ പ്രമാണങ്ങൾ...അങ്ങനെ എല്ലാം.. ഒന്നു പോലും മിസ്സാവാതെ എല്ലാം കൊണ്ട് വന്നേക്കണം..നാളെ ഇവിടെ വന്നിട്ട് ബ്ബ ബ്ബ കളിച്ചാൽ.. നേരെ ജയിലോട്ട് എൻട്രി തരും ഞാൻ. പറഞ്ഞേക്കാം.." ശ്രീ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.. ദുർബലമായൊന്ന് മൂളി കൊണ്ട് തമ്പി തിരിഞ്ഞു. "പിന്നൊരു കാര്യം..." ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ... തമ്പി വിറയലോടെ തിരിഞ്ഞു.. "താൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയതെല്ലാം.. എന്റെ അച്ഛന്റെ ജയിൽവാസം അടക്കം.. താൻ പറഞ്ഞിട്ട് തന്നെ തന്റെ പെങ്ങൾ അറിയണം.. അതറിയിച്ചു കൊടുത്തിട്ട് നാളെ നീ ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോൾ നിന്റെ പെങ്ങളെയും കൂടെ കൂട്ടിക്കോ...അതും മറക്കണ്ട..." ക്രൂരത നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. വന്നത് മുതൽ അമ്മയെന്ന വാക്ക് ശ്രീ അധികം പറഞ്ഞില്ലെന്നു കൂടി തമ്പി ഓർത്തു..ആ വഴി ഇനിയൊരു രക്ഷയില്ലെന്ന് കൂടി തമ്പി ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു... അവനാ പറഞ്ഞതും തമ്പി മൂളി സമ്മതിച്ചു.. "ഇനിയൊന്നു കൂടി.." ശ്രീ വീണ്ടും ഗുഡമായൊരു ചിരിയോടെ തമ്പിയെ നോക്കി. ഇനിയുമെന്താ അവന്റെ ഉള്ളിലെന്നറിയാതെ തമ്പി അവനെ പകച്ചു നോക്കി.. ഡെവി... അവനുറക്കെ വിളിക്കുമ്പോൾ ആ വിളി കാത്തിരുന്നത് പോലെ ഡെവി പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു.. അവനും വല്ലാത്തൊരു ചിരിയുണ്ട്. ബാലയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു. ഡെവി വന്നിട്ട് ബാലയുടെ അരികിൽ നിൽപ്പുറച്ചു. ബാല അവനിൽ നിന്നും അൽപ്പം അകന്ന് നിൽക്കുന്ന ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഡെവി അതിന് വിടാതെ പിന്നിൽ കൂടി അവളെ അവനോട് ചേർത്ത് നിർത്തി.. തമ്പിയൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയാതെ അവരുടേയാ നിൽപ്പ് നോക്കി നിന്നു. അതേ നിമിഷം തന്നെ ശ്രീയുടെയും ഡെവിയുടെയും നോട്ടമിടഞ്ഞു.. ശേഷം രണ്ടുപേരും ജയഗോപനെ നോക്കി. അവർക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാവുന്ന ഒരു സമ്മതം.. അതേ ചിരിയോടെ തന്നെ..ഡെവി പോക്കറ്റിൽ നിന്നൊരു താലിമാല വലിച്ചെടുത്തു.. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് ബാലക്ക് പോലും മനസ്സിലാവും മുന്നേ അവളെ തനിക് നേരെ തിരിച്ചു നിർത്തി ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് ഡെവി അവന്റെ അവകാശം അവളുടെ കഴുത്തിൽ കെട്ടി മുറുക്കി കഴിഞ്ഞിരുന്നു... തുടരും... സമാധാനം.. സന്തോഷം.. ന്റെ ഡെവി 🥰🥰🥰🥰 പറഞ്ഞതല്ലേ ഞാൻ.. അവനെനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവനാണ്.. അവനെ ഞാനങ്ങനെ നീറാൻ വിടില്ലെന്ന്.. പ്രണയിച്ചവരെയാരെയും ഞാനിന്ന് വരെയും വേർ പിരിച്ചിട്ടില്ല ഗയ്‌സ്.. അതിന്... അതിന് വല്ലാത്ത നോവാണ്.. മുറിച്ചു മുറിച്ചു എഴുതിയാൽ ഇതിന്റെ ഭംഗി പോകും ന്ന് തോന്നി..തമ്പിയോട് പറഞ്ഞിട്ട് എനിക്കും എന്റെ ചെക്കനും കലിപ്പ് തീരാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ പാർട് വല്ലാതെ നീണ്ടു പോയി.. എനിക്കിന്ന് വലിയ റിവ്യൂ വേണം കേട്ടോ.. ഇന്ന് ഞാനത് അർഹിക്കുന്നുണ്ട്.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് _101 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤‍🔥 അന്നൊരു ദിവസം മുഴുവനും ഡെവി മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങിയതേ ഇല്ലായിരുന്നു. ആരുമവനെ അന്വേഷിച്ചു ചെന്നതുമില്ല.. ശ്രീയുടെ ഫോൺ കോൾ കഴിഞ്ഞും അവൻ വീണ്ടും ബാലയിലേക്കിറങ്ങി നടന്നു... ഒരിക്കൽ അനുഭവിച്ചു തീർത്ത കനൽവഴികളിൽ കൂടി.. അന്നത്തെ അതേ തപിക്കുന്ന മനസ്സോടെ തന്നെ അവനൊന്നുകൂടിയിറങ്ങി നടന്നു.. കൂടെ നടന്നു ആറ്റി തണുപ്പിക്കാൻ ബാലയുടെ സാന്നിധ്യമുള്ളത് കൊണ്ടാണോ എന്തോ.. അവനപ്പോൾ അന്നത്തെയാ പൊള്ളൽ അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. സമാധാനത്തോടെ.. സന്തോഷത്തോടെ വീണ്ടും കണ്ണിലുറക്കം വരും വരെയും ഡെവിയാ സന്തോഷത്തിന്റെ തടവിലായിരുന്നു. വെളുപ്പിനെ ഉണർന്നു കൊണ്ടവൻ ചെല്ലുമ്പോഴും അൽപ്പം പോലും തെളിച്ചമില്ലാത്ത മുഖത്തോടെ തന്നെ അമ്മയും അമ്മയുടെ സഹോദരനും അയാളുടെ കുടുംബവും. അവനാ ഭാഗത്തേക്ക് പോലും ശ്രദ്ധിച്ചില്ല.. അടുക്കളയിൽ കയറി ഒരു ഗ്ലാസ്‌ ചായായിട്ട്.. പുറത്തെ സിറ്റൗട്ടിൽ പോയിരുന്നു കൊണ്ടത് ആസ്വദിച്ചു കുടിച്ചു. ശേഷം അവന്റെ മുറിയിലേക്ക് തന്നെ തിരികെ പോയി.. സമയമെടുത്ത് കൊണ്ട് കുളിച്ചു മാറ്റി വന്നപ്പോഴും നേരത്തേ ഇരുന്നിടത് നിന്നൊന്ന് ചലിക്കുക കൂടി ചെയ്യാതെ അവരെല്ലാമുണ്ട്.അവിടെ തന്നെ. ആരെയും നോക്കാതെ അവൻ ഹാളിൽ നിന്നിറങ്ങി... സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് ചെന്നു.. "മോനെ..." അങ്ങേയറ്റം ദയനീയമായൊരു സ്വരം.. ഇനിയും മിണ്ടാതിരുന്നാൽ തന്റെ മകളുടെ ജീവിതം.. രണ്ട് നാൾ കൂടിയേ ബാക്കിയൊള്ളു. അവരുടെ പറഞ്ഞു വെച്ച കല്യാണത്തിന്. എന്ത് പറഞ്ഞിട്ടായാലും.. വേണമെങ്കിൽ ഡെവിയുടെ കാൽ പിടിച്ചിട്ടായാലും അവനെ കൊണ്ട് ആ കല്യാണത്തിന് തന്നെ സമ്മതിപ്പിക്കാം എന്നൊരു ധാരണയോടെയാണ് സുദേവ് ഡെവിയെ വിളിച്ചത്. പക്ഷേ അവന്റെ രൂക്ഷമായുള്ള നോട്ടം.. അയാൾ നിന്ന നിൽപ്പിൽ ദഹിച്ചു പോയത് പോലായിരുന്നു. "പെട്ടന്ന് പറയണം.. എനിക്ക് പോയിട്ട് കുറച്ചു ധൃതിയുണ്ട്.. അസഹിഷ്ണുത നിറഞ്ഞ അവന്റെ വാക്കുകൾ. "അത് പിന്നെ മോനെ..." സുദേവ് ഒരു തുടക്കത്തിനായി ശ്രമിക്കുകയാണ്. "ഡേവിഡ് തരകൻ.. അങ്ങനെ വിളിച്ചാൽ മതി.. മോനെ എന്നൊക്കെ വിളിച്ചു കേൾക്കുമ്പോൾ എനിക്കെന്തോ പോലെ.." ഡെവി ഉള്ളത് പോലെ തുറന്നു പറഞ്ഞതും അവന്റെ വാക്കിലെ ആ അപരിചിതത്വം മനസിലായത് പോലെ സുധേവിന്റെ മുഖം വിളറി വെളുത്തു. അവരുടെ സംഭാക്ഷണം കേട്ടിരിക്കുന്ന ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു. "അല്ല.. അന്ന് അങ്ങനൊക്കെ.. " തലയൊന്ന് കുടഞ്ഞിട്ട് സുദേവ് വീണ്ടും പറഞ്ഞു. "എങ്ങനൊക്കെ.." ഡെവി അയാൾക് നേരെ തിരിഞ്ഞ് നിന്നിട്ട് കടുപ്പത്തിൽ ചോദിച്ചു.. "അതൊക്കെ വിധിയെന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വെളുപ്പിക്കാൻ വരുവാണോ നിങ്ങള്.." അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ കോടി പോയി.. "നിനക്കൊരു ജീവിതമുണ്ടായി കാണുമല്ലോ എന്നോർത്ത് കൊണ്ടാ ഞാൻ..." എന്തൊക്കെയോ പറയണമെന്നുണ്ട് സുധേവിന്. പക്ഷേ ഡെവിയെ നോക്കുമ്പോൾ അവന്റെ നോട്ടത്തിൽ ഒളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പരിഹാസമറിയുമ്പോൾ നോട്ടത്തിലേ രൂക്ഷതാ ഏൽക്കുമ്പോൾ അയാൾക്കൊന്നിനും വയ്യ. വാക്കുകൾ തണുത്തുറഞ്ഞു പോകുന്നു. എത്രയൊക്കെ ന്യായികരണങ്ങൾ നിരത്തി വെച്ചാലും അവനോട് ചെയ്തത് തെറ്റായിരുന്നു. ആ ചിന്ത ഉള്ളിലിങ്ങനെ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ് നേർക്ക് നേർ നോക്കാൻ കൂടി കഴിയാത്തതും. "ഇനിയുമിങ്ങനെ നുണ കൂടി പറഞ്ഞിട്ട് സ്വയം ചെറുതാവല്ലേ നിങ്ങള്..." ഡെവി വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ അയാളെ നോക്കി. "നിങ്ങളുടെ മകളുടെ ഇഷ്ടം... അവളുടെ സന്തോഷം.. അവളുടെ സുരക്ഷ.. അത് മാത്രമാണ് നിങ്ങളുടെ മുന്നിലുണ്ടായിരുന്നത്.. ഒരിക്കൽ പോലും ഞാനെന്ന മനുഷ്യനെയൊ എന്റെ വേദനകളെയോ.. നിസ്സഹായാവസ്ഥയെയോ നിങ്ങക്ക് അറിയണ്ടായിരുന്നു.." അവൻ പുച്ഛത്തോടെ അയാളെ ഒന്ന് നോക്കി. "ഒന്നും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നൊന്നും പറഞ്ഞു കളയല്ലേ നിങ്ങള്.. നിങ്ങളുടെ മകളോട് ഞാനെന്റെ അവസ്ഥ തുറന്നു പറഞ്ഞതാണ്.. മറ്റൊരുത്തി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന എന്റെയുള്ളിൽ നിങ്ങളുടെ മകൾക്കൊരിക്കാലും സ്ഥാനമില്ലെന്ന് നിങ്ങളുടെ മകളോട് തന്നെ ഞാൻ നേരിട്ടു പറഞ്ഞതാണ്.. അന്നവൾ അതെല്ലാം മനസ്സിലാക്കിയത് പോലെ എന്നെ പറ്റിച്ചതുമാണ്.. ഡെവി കിതപ്പോടെ പറഞ്ഞു നിർത്തി.. "അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഞാനെന്തിന് നിങ്ങളെ കുറ്റം പറയുന്നു.. എന്റമ്മക്ക് പോലും ഞാൻ ആരുമല്ലായിരുന്നു.. ഇത്രയും വലിയൊരു ചതി എന്നോട് ചെയ്യുമ്പോൾ അൽപ്പം പോലും കുറ്റബോധം തോന്നാതിരിക്കാൻ മാത്രം അടുപ്പമേ എന്റമ്മയ്ക്ക് എന്നോടൊള്ളുവെന്ന് തിരിച്ചറിവ് തന്നു ഈ ഒരൊറ്റ സംഭവമെനിക്ക്.... ഡെവി മനഃപൂർവം ഇന്ദിരാമ്മയെ നോക്കിയില്ല. ആ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ കാണെ ഇപ്പഴും തനിക്കൊന്നും പറയാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അവനറിയാം. "നിങ്ങളുടെ മകൾക്കെന്നോട് സ്നേഹമാണെന്ന് പറഞ്ഞല്ലോ.." അവന്റെ നോട്ടം സാന്ദ്രക്ക് നേരെ നീണ്ടു.അവൾ മുഖമുയർത്തി നോക്കുന്നത് കൂടിയില്ല. "സ്നേഹമുള്ളവർ ആരും സ്നേഹിക്കുന്നവരെ ചതിക്കാൻ കൂട്ട് നിൽക്കില്ല.. അവർക്കതിനു കഴിയില്ല.." ആരുമാരും ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. "സന്ദീപ് എന്നേ കണ്ടില്ലെങ്കിൽ..അവനെന്നോട് ഇങ്ങനെയൊരു ചതിയുടെ കാര്യം പങ്കുവെച്ചില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ ജീവിതാവസാനം വരെയും ഞാനിത് അറിയുമായിരുന്നോ..?" നെഞ്ചിൽ കൊള്ളുന്ന ഡെവിയുടെ ചോദ്യം.. ആർക്കും ഉത്തരമില്ല. " നിങ്ങളുടെ മകൾ അവളുടെ ഇഷ്ടം നോക്കി...നിങ്ങൾ മകളുടെ സന്തോഷം നോക്കി..എന്റെ അമ്മ സഹോദരന്റെ മകളുടെ പ്രണയം സംരക്ഷണം കൊടുത്തു..... അപ്പോഴൊന്നും നിങ്ങളിൽ ആരും എന്നെ എവിടെയും കണ്ടില്ല..നിങ്ങൾക്കാർക്കും എന്നോട് ഒരു ഇഷ്ടവുമില്ല...ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ ഞാൻ അത്രത്തോളം നിങ്ങൾക്കു മുന്നിൽ നീറി പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഒരിക്കലെങ്കിലും നിങ്ങൾ ഈ സത്യം എന്നോട് പങ്കുവെക്കുമായിരുന്നു.. ഒരല്പം കുറ്റബോധത്തോടെ സംഭവിച്ചു പോയി നിന്റെ ജീവിതം ഓർത്തു പോയതാന്നുള്ള ഒരു ക്ഷമാപണത്തോടെ എന്റെ അമ്മയെങ്കിലും എന്നോട് ഇത് പറയുമായിരുന്നെങ്കിൽ എനിക്ക് ഇത്രയും വേദനിക്കില്ലായിരുന്നു.. പക്ഷേ ഒന്നുമുണ്ടായില്ലല്ലോ.. അവസാനം വരെയും നിങ്ങൾ ചെയ്തു കൂട്ടിയതിൽ തന്നെ നിങ്ങൾക്കുറച്ചു നിൽക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.. ഇനിയും അത് അങ്ങനെ തന്നെ മതി.. എന്നോട് നിങ്ങൾ കാണിക്കാത്ത സ്നേഹവും സഹകരണവും ഞാനും നിങ്ങളോട് കാണിക്കില്ല.. നിങ്ങളാരും തന്നെ അതിന് അർഹരല്ല.. കാരണം... " ഒന്ന് നിർത്തിയിട്ടു ഡെവി അവരെയെല്ലാം നോക്കി. ശില്പ പോലും അവനെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. " ഞാൻ കാരണം നിങ്ങൾ വേദനിക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടാണ് പ്രാണൻ പോകുന്ന വേദന സഹിച്ചും ഞാൻ സാന്ദ്രയുമായിട്ടുള്ള വിവാഹത്തിന് സമ്മതിച്ചത്.. അപ്പോഴൊന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ നിങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ എനിക്കുള്ള സ്ഥാനം ഇതായിരിക്കുമെന്ന്. അതുകൊണ്ട് ഇനി അതിനെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ സംസാരിച്ചു ഇനിയും മുഷിയാൻ എനിക്ക് തൽക്കാലം താല്പര്യമില്ല. ഇത് ഇവിടം കൊണ്ട് അവസാനിക്കുന്നു. നേരത്തെ പറഞ്ഞതുപോലെതന്നെ ഈ കല്യാണം നിങ്ങളായിട്ട് തീരുമാനിച്ചതാണ്. അതുകൊണ്ട് ഇനി ഇത് എന്ത് വേണമെന്ന് നിങ്ങൾ തന്നെ തീരുമാനിക്കുക. എനിക്കതിൽ യാതൊരു റോളുമില്ല. എന്നെ അതിനൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുകയും വേണ്ട.." തലേന്ന് ഇന്ദിരമ്മയോട് സംസാരിച്ചപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന അതെ കലിപ്പും ദേഷ്യവും കടുപ്പവും തന്നെയാണ് അപ്പോൾ സംസാരിച്ചപ്പോഴും ഡെവിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടത്. ഇനിയും അവിടെ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും സംസാരിച്ചാൽ നിലവിട്ട് വല്ലതും പറഞ്ഞു പോകുമെന്നുറപ്പുണ്ടായതുകൊണ്ട് ഡെവി തിരിച്ചിറങ്ങാൻ തുനിഞ്ഞു.. പക്ഷേ പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഓർത്തുപോലെ അവൻ തിരികെ കയറിയിട്ട് അമ്മയുടെ കാലിലൊന്ന് തൊട്ട് തൊഴുതു.. എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് അവർക്കെല്ലാം മനസ്സിലാകുന്നതിനു മുമ്പേ ഡെവി ഓടിയിറങ്ങിപ്പോയി കാറിൽ കയറി.. സ്പീഡിൽ അതോടിച്ചു പോയി... ❤‍🔥❤‍🔥 തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയും ദയനീയമായ ഒരു അവസ്ഥയെ ത്താൻ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് തമ്പി ഉറങ്ങുന്ന ഉറക്കിൽ പോലും ചിന്തിച്ചു നോക്കിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിന്റെയൊരു വിറയലിനൊപ്പം തന്നെ ശ്രീയെ കാണണമെന്നും അവൻ എങ്ങനെയായിരിക്കും പ്രതികരിക്കുക എന്നും ഓർക്കുമ്പോയുള്ള ആകുലതകൾ.. തമ്പിക്ക് വല്ലാത്തൊരു വെപ്രാളവും പരവേശവുമാണ്. തലേന്ന് രാത്രിയിൽ ഒരുപോള കണ്ണടക്കാതെ അയാൾ ചിന്തിച്ചു കൂട്ടിയതത്രയും പിറ്റേന്ന് ശ്രീയുമായിട്ടുള്ള കൂടിക്കാഴ്ചയെ കുറിച്ചാണ്. നല്ലതൊരു അംശം പോലും തന്നെയവിടെ കാത്തിരിക്കുന്നില്ലെന്ന് തമ്പിക്ക്തന്നെ നന്നായിട്ടറിയാം.. എതിരെയുള്ളത് ശ്രീദേവാണ്.. താൻ ഒരുപാട് ഉപദ്രവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ചവിട്ടി താഴ്ത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും അതിലൊന്നും തളരാതെ പൊരുതി നേടി വിജയിച്ച തനിക്ക് മുമ്പിൽ ഒരു വൻമരം പോലെ പടർന്നു നിൽക്കുന്നവൻ.. ഇന്നിപ്പോൾ തന്റെ മുന്നോട്ടുള്ള നിലനിൽപ്പ് പോലും അവനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു...ശ്രീദേവന്ന വാക്ക് പോലും ഒരു ഭീകരസത്വം പോലെ തമ്പിയെ ഭയപ്പെടുത്തി തുടങ്ങി.. ഒന്നുറങ്ങാൻ പോയിട്ട് തമ്പിക്ക് ശ്വാസമെടുക്കാൻ കൂടി കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. തങ്കമണിയും വൈഗയും അയാളുടെ ആ പരവേശങ്ങളും വെപ്രാളവുമെല്ലാം കാണുന്നുണ്ടെങ്കിലും എന്തു പറഞ്ഞിട്ടാണ് അതിനൊരു ആശ്വാസമാവേണ്ടതെന്ന് അവർക്കുമറിയില്ല. ഈയൊരു ഒറ്റ കൂടിക്കാഴ്ച കൊണ്ട് ഒന്നും നേരെയാവാൻ പോണില്ലെന്നും ഇതിനേക്കാൾ വലിയ എന്തൊക്കെയോ താങ്കളെ കാത്തിരിക്കുന്നു എന്ന് വൈഗക്കൊരു ഉത്ഭയമുണ്ട്.. അളവെട്ടും കുറയാതെ തങ്കമണിയിലും ആ ഭയം പ്രതിഫലിച്ചു കാണുന്നുണ്ട്. അർജുൻ മാത്രം ഇതൊന്നുമറിയാതെ അപ്പോഴും ക്രൂരമായ വേദനയും അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട് ആ ഐസിയുവിൽ തന്നെയാണ്.. ഒടുവിൽ പോകാതെ വയ്യെന്നുള്ള ഉറപ്പിൽ.. ഒരു പത്തു മണിയോടെ തമ്പി പോകാനിറങ്ങി.. ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചു പോയാ മതി.. " ഹോസ്പിറ്റലിൽ വരാന്തയിൽ കൂടി നടക്കുന്ന അയാളോട് തങ്ക മണി പിന്നിൽ നിന്നും വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. അതയാൾ കേട്ടോ എന്ന് പോലും സംശയ മാണ്.. അത് പോലൊരു ഭാവം. 💜💜 കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്ന ഡെവിയെ കണ്ടപ്പോൾ ശ്രീക്ക് ചിരി വന്നു. "ഇതിങ്ങനെ വെള്ളേം വെള്ളേം ഇട്ട് വന്നിട്ട് ഒടുക്കം എല്ലാം കൂടി കുളമാക്കുമോ എന്റെ ചെങ്ങായി നീ.." കയിലുള്ള ഹോസ്‌ താഴെയിട്ട് കൊണ്ട് ടാപ്പ് അടച്ചിട്ട് ശ്രീ ഡെവിയെ നോക്കി ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു. "എങ്ങനുണ്ട്.. കൊള്ളാവോ.." ഡെവി അവന് മുന്നിൽ സ്റ്റടിയായി നിന്ന് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.. "മ്മ്മ്.. കൊള്ളിക്കാം." അവനോമർത്തി മൂളി. "എത്തിയില്ലല്ലോ..." ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ ഗൂഡമായൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. "നിങ്ങളുടെ കഴിപ്പൊക്കെ കഴിഞ്ഞോടാ. എനിക്ക് വിശന്നിട്ടു പാടില്ല.. ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ കൂടി ഒന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല.." ഡെവി വയർ തടവി കൊണ്ട് മുഖം ചുളിച്ചു.. "ഇനി നിനക്കുള്ള ചിലവ് കൂടി ഞാൻ നോക്കേണ്ടി വരുമോടെ.." ശ്രീ കളിയായി ചോദിച്ചു.. "മിക്കവാറും..." ഡെവി കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു. "ഇന്നലെ നീ വീട്ടിൽ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയോടാ.." "ചെറുതായി.." ഡെവിക്കൊരു അലസഭാവം. നിന്റമ്മാവൻ ലാന്റിയോ..? "മ്മ്.. ഇന്നലെ തന്നെ.." "എന്താണാവോ പ്ലാൻ.. എനിക്കറിയില്ല.. ഡെവിയിലൊരു അസ്വസ്ഥത നിറയുന്നുണ്ടാ സംസാരമെന്ന് കണ്ടതും ശ്രീ പിന്നൊന്നും മിണ്ടാതെ അകത്തേക്ക് കയറി.. അവന് പിറകെ ഡെവിയും.. "ആഹാ.. ആരിത്.. ഡെവിയോ.. വാ ഇരിക്ക്.. നിന്നെ പിന്നെ ഈ വഴി കണ്ടതേ ഇല്ലല്ലോടാ.. നിന്റച്ഛനെപ്പോലെ തന്നെ നാട് നന്നാക്കി നന്നാക്കി നിനക്കൊന്നിനും സമയമില്ലെന്നായോ.." അവനെ കണ്ടതും ഹാളിൽ തന്നെയുണ്ടായിരുന്ന ജയഗോപൻ ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.. "അച്ഛന്റെ അത്രക്കൊന്നും നമ്മളായിട്ടില്ല അങ്കിൾ..." ഡെവിയോരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. "അച്ഛനെകാൾ കേമനാവണം നീ.. നിന്റച്ഛന്റെ സ്വപ്നമായിരുന്നു അത്.." അതിനവനൊന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നു. "അവന് വിശക്കുന്നു ന്ന്... ഭക്ഷണം കൊടുക്കട്ടെ.. വാടാ.." ശ്രീ ഡെവിയെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് പോയി. പോകും വഴിയേ അവന്റെ കണ്ണുകൾ നാലു പാടും ചിതറി തെറിക്കുന്നുണ്ട്. അതറിഞ്ഞിട്ടും ശ്രീ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. "ഇവിടാരുമില്ലെടാ.." ഒടുവിൽ സഹികെട്ടു കൊണ്ട് ഡെവി ചോദിച്ചു. "എല്ലാരും ഉണ്ട്.." അവന് മുന്നിലെ പാത്രത്തിൽ ഭക്ഷണം വിളബുന്നതിനിടെ ശ്രീ യൊരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. "എന്നിട്ടെല്ലാം എവിടെ പോയി.." "അച്ചുവും കാർത്യായിനിയമ്മയും അടുക്കള മുറ്റത്തുണ്ട്.. അവിടെന്തോ പണി.." അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ശ്രീ നിർത്തി. അവൻ ബാക്കി കൂടി പറയുമെന്ന് ഡെവി കാത്തെങ്കിലും അതുണ്ടായില്ല. "ബാലയോ.." കള്ളത്തരം ചെയ്യുന്നത് പോലൊരു ഭാവത്തിൽ ഡെവി ചോദിച്ചു. "ആഹ്.. അങ്ങനെ ചോദിക്ക്. അല്ലാതെ നിനക്കിവിടെ എല്ലാരേം കാണണ്ടല്ലോ.." ഊറി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ പറഞ്ഞു. "അവളകത്തുണ്ട്.. ഇന്നലെ നിന്നേ വിളിച്ചത് മുതലുള്ള വെപ്രാളം വിട്ടിട്ടില്ല.." അതോടെ ഡെവിയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. "നീ കഴിക്ക്.. തമ്പി വരുമ്പോ എന്തോ ഡയലോഗ് പറയാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ.. അതിനുള്ള ആരോഗ്യം കിട്ടണ്ടേ.. ഞാനെ.. ആ വാതിലൊക്കെ ഒന്നടച്ചിട്ട് തമ്പിയെ സ്വീകരിക്കാനുള്ള ബാക്കി പരിപാടി ചെയ്യട്ടെ.. ഏത് നിമിഷവും ഇനി വന്നേക്കാം.." ശ്രീക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഉത്സാഹമുണ്ട്. "ഒവറാക്കാണോഡാ അളിയാ.." ഒറ്റ കണ്ണിറുക്കി കൊണ്ട് ഡെവി ചോദിച്ചു. "കുറച്ചു ഓവറായിക്കോട്ടെ അളിയാ.. ഞാനെ... ഇതെന്ന് മുതൽ കൊതിക്കുന്ന കാര്യമാണെന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ.. ഓരോ പ്രാവശ്യവും അവനെന്റെ നെഞ്ചിൽ ഓരോ ചതിയുടെ രൂപത്തിൽ വെട്ടി മുറിവേൽപ്പിക്കുബോഴും ഞാൻ കണ്ടൊരു സ്വപ്നമുണ്ടായിരിന്നു.. നിനക്കറിയില്ലേ അത്. അതാണ്‌.. ശ്രീദേവ് മന്ത്രം പോലെ കൊണ്ട് നടന്നിരുന്ന.. അവനെ ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച... അതിനുള്ള ഊർജ്ജം നൽകിയ.. ആ സ്വപ്നമാണിന്ന് സഫലമാകുന്നത്..അത് കുറച്ചു ഓവറായാലും നീ അങ്ങ് ക്ഷമിച്ചേക്ക്.. കേട്ടോടാ.. അ..ളിയാ.." അതും പറഞ്ഞിട്ട് മുണ്ടും മടക്കി കുത്തി ശ്രീ പോകുന്നത് കാണെ ഡെവിയും ഹൃദയം നിറഞ്ഞു ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഏതായാലും.. അധിക സമയമൊന്നും അവർക്ക് കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല.. ഓട്ടോ കാശ് കൊടുത്തു കൊണ്ട് പതർച്ചയോടെ തമ്പി തന്റെ വീടിന്റെ ഗേറ്റിങ്ങൽ വന്നിറങ്ങുന്നത് ജനലിൽ കൂടി കണ്ടതും ഉന്മാദത്തോടെ ശ്രീ ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ജയഗോപന് നേരെ നീണ്ടു.. അവനന്ന് വരെയും കാണാത്തൊരു ഭാവത്തിൽ.. കോളിങ് ബെൽ കാതോർത്തു കൊണ്ടുള്ള ആ നിൽപ്പ്.. ശ്രീ ധന്യനായി... തുടരും... തമ്പി വന്നാച്.. ഗയ്‌സ്.. ഓന് മാപ്പ് വേണം ന്ന്.. രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാൻ അനുവാദം കൊടുക്കണം ന്ന്.. കൊടുത്തു വിട്ടേക്കാം.. ല്ലേ 😌 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. ഇന്നലെയങ് നിറഞ്ഞു പോയി ട്ടാ 🥰🥰🥰 സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 100 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤‍🔥 "വേറെ... വേറെ വഴിയൊന്നുമില്ലെന്നുറപ്പാണോ വക്കീലേ?" തമ്പിയുടെ സ്വരം പതിവുപോലെ ദയനീയമാണ്. ഉള്ളിൽ ആർത്തു ചിരിക്കാനുള്ള ത്വരയടക്കി കൊണ്ട് നിരാശ നിറഞ്ഞൊരു ഭാവത്തിൽ അശോകൻ ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി കാണിക്കുമ്പോൾ തമ്പി വീണ്ടും തളർന്നു തൂങ്ങി പോയി. "എന്റെ അറിവിൽ ദിവാകരൻ തമ്പി എന്ന സർ ഒരു ബുദ്ധി രാക്ഷസൻ തന്നെയാണ്. തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും ഇതല്ലാതെ ഈ കുരുക്കിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാനുള്ള വഴികൾ സർ തന്നെ നിരവധി തവണ ഓർത്തു കാണും. അതൊന്നും നടക്കില്ലെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ.. അല്ലെങ്കിൽ മുന്നിലുള്ള എല്ലാ വഴികളും അവസാനിച്ചു എന്നുറപ്പിച്ചപ്പോൾ മാത്രമായിരിക്കും എന്നേ ഇങ്ങോട്ട് വിളിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക.. അല്ലേ.." അശോകൻ പറഞ്ഞു കേട്ടതും തമ്പി ഉണ്ടെന്നോ ഇല്ലെന്നോ പറയാതെ മുഖം കുനിച്ചു. "വേറൊന്നും ഓർക്കേണ്ട.. ഇത്രയും കാലം സുഖമായി സന്തോഷമായി ജീവിച്ചില്ലേ.. ഇനിയങ്ങോട്ട് അതിനുള്ള യോഗമില്ലെന്ന് കരുതിയാൽ മതി.. ശ്രീ ദേവ് വിചാരിക്കാതെ സാറിനും നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിനും മേലുള്ള ഈ കെട്ട്.. അതൊരിക്കലും അഴിയാൻ പോണില്ലെന്ന് ഉറപ്പാണ്. എന്തിനാ ഈ വയസ്സ് കാലത്ത് ഇനിയും വാശി.. അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും തട്ടി പറിച്ചെടുത്തതെല്ലാം തിരിച്ചു കൊടുക്കുമെന്നും ഇനി തമ്പി സർ കാരണം അവനൊരു ബുദ്ധി മുട്ടും ഉണ്ടാവില്ലെന്നും അവനോട് പോയി പറഞ്ഞിട്ട് ഈ പൊല്ലാപ്പിൽ നിന്നും തടി ഊരുന്നതല്ലേ തമ്പി സാറേ ബുദ്ധി.. " മുഖം കുനിച്ചു നിൽക്കുന്നതിനാൽ അശോകന്റെ മുഖത്തുള്ള പരിഹാസമൊന്നും തമ്പി കാണുന്നില്ല.. "ഇനിയിപ്പോ അർജുന്റെ കാര്യം... ഈ അവസ്ഥയിൽ നിനൊന്ന് മാറ്റം വരാൻ കാത്തിരിപ്പാണ് പോലിസ്.. അവനെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യാൻ.. അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും അതിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു ഊരി പോരാൻ അവന് കഴിയുമെന്ന് സർ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും കരുതണ്ടാ.. പിന്നെ സാറിന്റെ മേലുള്ള കേസ്.. ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ അറിയാലോ അതിന്റെ അവസ്ഥ.. ഇതിലൊന്നും ഇപ്പോൾ കാഷിറക്കി കളിച്ചാൽ പോലും നിങ്ങൾക്ക് അച്ഛനും മോനും രക്ഷപ്പെടില്ല..." തമ്പിയുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന അവസാനപ്രതീക്ഷകളെയും കൂടി ഇല്ലാതാക്കി കൊണ്ട് വേണം അയാളെ നീ ശ്രീയുടെ മുന്നിലേക്ക് വിടാൻ എന്നുള്ള രോഹിത്തിന്റെ ആക്ഞ്ഞ അക്ഷരം പ്രതി അനുസരിക്കുന്നുണ്ട് അശോകൻ. "നിലനിൽപ്പിനെക്കാൾ വലുതൊന്നുമല്ല തമ്പി സാറെ നാണക്കേട്.. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ നിങ്ങളവന്റെ അമ്മാവനല്ലേ.. അവൻ പൊറുത്തു തരാതിരിക്കില്ല.." തമ്പി തീ കൊള്ളി കൊണ്ട് കുത്ത് കിട്ടിയത് പോലൊന്നു പുളഞ്ഞു. അമ്മാവൻ.. അത് കൊണ്ടവൻ പൊറുത്തു തരുമെന്ന്... തമ്പി അശോകനെ ഒന്ന് നോക്കി.. ഈ ലോകത്തിലെ ആർക്ക് പൊറുത്തു കൊടുത്താലും ശ്രീ ദേവ് തനിക്കും തന്റെ കുടുംബത്തിനും മാപ്പ് തരില്ലെന്ന് തമ്പിയോളം ആർക്കറിയാം.. അത്രയും ദ്രോഹങ്ങളാണ് താനവനോട് ചെയ്തു കൂട്ടിയത്.. അതൊന്നും അറിയാതെ ഒരു ദുർബല നിമിഷത്തിൽ സംഭവിച്ചു പോയി എന്നുള്ള പതിവ് ന്യായികാരണങ്ങൾക്കൊന്നും തന്നെയവിടെ സ്ഥാനമില്ല.. അറിഞ്ഞുകൊണ്ട്... മനഃപൂർവം ദ്രോഹിക്കണമെന്നുള്ള ചിന്തയോടെ തന്നെ അവനെ വേദനിപ്പിക്കാൻ.. അവന്റെ കുടുംബം ഇല്ലാതാക്കാൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയ പാപങ്ങൾ.. നഷ്ടങ്ങളെല്ലാം അവനാണ്.. അവന്റെ കുടുംബത്തിനു മാത്രമാണ്.. പകയും ദേഷ്യവും പിന്നെ... പണത്തിനോടുള്ള ആർത്തിയും കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തു.. ഇനി രക്ഷിക്കണമെന്നവിശ്വാപ്പെട്ടു കൊണ്ട് താനവന്റെ മുന്നിൽ.. തമ്പിക്കാ ചിത്രം സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലും ഭയമായിരുന്നു. പക്ഷേ അശോകൻ പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തി തന്നത് പോലെ തന്നെയാണ് തന്റെ അവസ്ഥ.. തിരിച്ചും മറിച്ചും ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും ചിന്തിച്ചു കൂട്ടിയ നിരവധി വഴികളിൽ എല്ലാം പരാജയപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു.. ഇനിയുള്ള ഒരേ ഒരു വഴി.. അത് ശ്രീ ദേവിനെ പോയി കാണുക.. അവൻ തന്നോട് കരുണ കാണിക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ്.. തമ്പിയാ ഇരുപ്പിൽ വിയർത്തു നനഞ്ഞു... ❤‍🔥❤‍🔥 ഏട്ടാ... ബാല വിളിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് ശ്രീ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത്. തമ്പി കാണാൻ വന്നേക്കുമെന്നുള്ള സൂചന.. അശോകൻ അറിയിച്ചിട്ട് രോഹിത് അത് ശ്രീയേ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നു. അതിനെ കുറിച്ച് അവനും ജയ ഗോപനും സംസാരിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയിലേക്കാണ് ബാല വന്നത്. "വന്നേ..." വാതിൽക്കൽ തന്നെ അറച്ചു നിൽക്കുന്നവളെ ശ്രീ കൈ മാടി വിളിച്ചു. ജയഗോപനെ കൂടി അവനരികിൽ കണ്ടതോടെ തിരിഞ്ഞു പോകാൻ തുനിഞ്ഞതാണ്. പക്ഷേ നെഞ്ചിലെ പിടപ്പ് സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ ഓടി വന്നിട്ട് വീണ്ടും തിരിച്ചു പോകാൻ വയ്യെന്നത് പോലാണ് ശ്രീയേ വിളിച്ചതും. "വാ മോളെ.." ജയഗോപൻ കൂടി കൈ നീട്ടി വിളിക്കുമ്പോൾ ബാല സിറ്റൗട്ടിലേക്കിറങ്ങി ചെന്നു. ശ്രീ താനിരിക്കുന്നതിന്റെ അരികിലേക്ക് തന്നെ അവളെയും പിടിച്ചുത്തിരുത്തി. വീർപ്പു മുട്ടലോടെ തന്നെ ബാല അവന്റെ അരികിലിരുന്നു. "മോൾക്കെന്തോ പറയാനുണ്ടാല്ലോ.. ശ്രീ ചിരിയോടെ അവളുടെ കൈയ്യിൽ കോർത്തു പിടിച്ചു. "അത്. ഒന്നുല്ലാ ഏട്ടാ.." ബാല പത്തരികൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അത് ചുമ്മാ.. പറയ്യ് ബാല.. ഏട്ടനോടല്ലേ മോളെ.." ശ്രീ വാത്സല്യത്തോടെ ഒന്ന് കൂടി അവളോട് ചേർന്നിരുന്നു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "ഏട്ടന്റെ.. ഫോൺ... ഒന്ന്.." കള്ളത്തരം കാണിക്കുന്നൊരു ഭാവമുണ്ടവൾക്ക്. നേരെ നോക്കുന്നില്ല. ജയഗോപന്റെ നെഞ്ച് നീറി അവളെ അങ്ങനെ കണ്ടപ്പോൾ.. തല്ലി കൊഴിച്ചു പിച്ചി പറിച്ചൊരു പൂ പോലെഎന്റെ കുഞ്ഞ്.. അയാൾക്കുള്ളാം പിടഞ്ഞു.പല്ലുകൾ ഞെരിഞ്ഞു.. "നിന്റെ ഫോൺ തമ്പിയുടെ വീട്ടിൽ പെട്ടു പോയല്ലേ..." എന്തിനാ ഇപ്പൊ നിനക്ക് ഫോൺ.. അതുമല്ലെങ്ങിൽ ആരെ വിളിക്കാനാ ഫോൺ എന്നൊരു ചോദ്യമായിരുന്നു ബാല പ്രതീക്ഷിച്ചത്. പക്ഷേ അത് രണ്ടും ശ്രീ ചോദിച്ചവളെ ബുദ്ധി മുട്ടിയില്ല.. "വൈകുന്നേരം റെഡിയായി നിൽക് കേട്ടോ.. നമ്മുക്കൊന്ന് ടൗണിൽ പോണം.. നിനക്ക് വേണ്ടതെല്ലാം വാങ്ങിക്കാൻ.." ശ്രീ അവന്റെ ഫോണെടുത്തു കൊണ്ട് ബാലയുടെ കയ്യിലേക്ക് വെച്ച് കൊടുത്തു പറഞ്ഞു. ഫോൺ മുറുകെ പിടിച്ചു കൊണ്ടവൾ അവനെ നോക്കിയൊന്നു തലയാട്ടി. അതേ നിമിഷം തന്നെ ജയഗോപനെ കൂടി ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് അവിടെ തന്നെ നിന്നു. ചെല്ല്.. പോയിട്ട് വിളിച്ചോ.. "ശ്രീ പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ വീണ്ടുമവൾക്കൊരു വെപ്രാളം പാഞ്ഞു കയറി.. ഓടി പോകും പോലാണ് അവിടെ നിന്നും അകത്തേക്ക് ചെന്നത്. "പതിയെ പോ.." പിന്നിൽ നിന്നും ആ ധൃതി കണ്ടിട്ട് ജയഗോപൻ വിളിച്ചു പറയുന്നതൊന്നും അവൾ കേട്ടിട്ടേയില്ലായിരുന്നു.. "ഡെവിക്ക് വിളിക്കാനാവും..." ശ്രീയൊരു ചിരിയോടെ അച്ഛനെ നോക്കി. "ഏഹ്.. അവളോ.. അതിനാവില്ല ഡാ." ജയ ഗോപൻ ബാല പോയ വഴിയേ നോക്കി. "ആണച്ചാ.. അവന്റെ കാര്യം നമ്മൾ പറയുന്നതവൾ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. ഞാനത് കണ്ടതാണ്.. മനഃപൂർവം കാണാത്ത പോലെ നിന്നു.." ഗൂഡമായൊരു ചിരിയോടെ ശ്രീ അച്ഛനെ നോക്കി കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു. "അവൻ ചതിക്കപ്പെട്ടതാണെന്ന് അവൾക്കിപ്പോ അറിയാം.. അവനെന്ത്‌ മാത്രം വേദന സഹിച്ചു കൊണ്ടാവും ഇപ്പോഴുള്ളതെന്നും അവൾക്കറിയാം.. അപ്പോഴാ ഫോൺ കൊണ്ട് പോയത് അവനെ വിളിക്കാൻ തന്നെയാണ്.." ശ്രീ അവന്റെ വാദത്തിലുറച്ചു നിന്നു. "അവൾക്ക് നേരെ ഇനി നമ്മളൊന്ന് ചെറുതായി കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു നിന്നാൽ മാത്രം മതി.. ബാക്കിയെല്ലാം അവൻ നോക്കി കൊള്ളുമെന്നേ.." ശ്രീയുടെ മുഖത്തെ തെളിച്ചം.. അത് കൂട്ട്ക്കാരനോടുള്ള വിശ്വാസമായിരുന്നു.. പെങ്ങളുടെ ജീവിതം അവന്റെ കയ്യിൽ സേഫായിരിക്കും എന്നുള്ള ആശ്വാസമായിരുന്നു.. ശ്രീ പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെ തന്നെ.. വാതിലടച്ചു പൂട്ടി.. ശ്രീയുടെ ഫോണിൽ ഡെവിയുടെ നമ്പറിൽ വിളിക്കുമ്പോൾ അവൾ നന്നായി വിറക്കുന്നുണ്ട്.. എന്തിനായിപ്പോ അവനെ വിളിക്കുന്നതെന്ന് അവൾക് പോലും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇന്നത്തെ അവന്റെ അവസ്ഥ.. അത് ശ്രീ പറഞ്ഞ നിമിഷം മുതൽ അന്നേരം വരെയും അവളവനെ ഓർത്തു കൊണ്ടൊരു പിടപ്പിലാണ്. പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ ചതി.. അതവനെ എത്ര മാത്രം തകർത്തു കാണുമെന്നുള്ളതും അവൾക്കറിയാം. ഒന്നു വിളിച്ചു നോക്കിയാലോ എന്നുള്ള ഒരു നിമിഷത്തെ തോന്നൽ. പിന്നെയത് ഹൃദയത്തിന്റെ സഹിക്കാൻ വയ്യാത്തത് പോലൊരു നിർബന്ധമായി തീരുകയായിരുന്നു. ഗാഡനിദ്രയിലായിരുന്ന ഡെവി പക്ഷേ അതൊന്നുമറിഞ്ഞില്ല. ഒരു പ്രാവശ്യം മുഴുവനും ബെല്ലടിച്ചു തീർത്തിട്ടും അവനത് എടുക്കാഞ്ഞത് ബാലയുടെ പരവേശം കൂടിയുകയാണ് ചെയ്തത്. അവളൊന്നു കൂടി വിളിച്ചു നോക്കി.. "പറയ്യ് ശ്രീ എന്നൊരു നേർത്ത ശബ്ദം. മിണ്ടാൻ കഴിയാതെ ബാല ഫോണിൽ പിടി മുറുക്കി കൊണ്ടങ്ങനെ നിന്നു പോയി.. "ബാലാ.. നീയാണോ.." അമ്പരപ്പ് നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഡെവിയുടെ സ്വരം.. ശ്വാസം കൊണ്ട് പോലും തന്നെയവൻ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നു. ബാലക്കൊരു തരിപ്പാണ് തോന്നിയത്. "എന്താ.. എന്തേലും പ്രശ്നമുണ്ടോ.." തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ വേവലാതിയാണ്. "ബാലാ.. " വീണ്ടും വിളിക്കുമ്പോൾ ഡെവിയുടെ ഉറക്കമൊക്കെ പാടെ മാഞ്ഞു പോയിരുന്നു. "എല്ലാരും കൂടി.. ഡെവിച്ചായനെ... ചതിച്ചെന്ന്..ഏട്ടൻ.." ബാലക്ക് കരച്ചിൽ വന്നിട്ട് മുഴുവനും പറയാൻ കഴിയുന്നില്ല. എങ്കിലും അവളാ പറഞ്ഞു തീർത്ത കുറച്ചു വാക്കുകൾ കൊണ്ട് തന്നെ അവന് മനസ്സിലായിരുന്നു ആ ഉള്ളുരുക്കം. "ശ്രീ പറഞ്ഞോ...?" ആർദ്ര മായൊരു ചോദ്യം. "എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല.. ഞാൻ.. ഞാൻ കേട്ടതാ.." പിന്നൊരു നിമിഷം മൗനമായിരുന്നു. "സാരമില്ല.. അമ്മയല്ലേ.. ഡേവിച്ചായന്റെ ജീവിതം നന്നായി കാണാനല്ലേ.. അങ്ങനെ കരുതിയ മാത്രം മതി.. അപ്പൊ.. അപ്പൊ വേദനിക്കില്ല..." ബാല അവളെ കൊണ്ടാവും പോലെ അവനെ ആശ്വാസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.. കാരണം എതിരെയുള്ളവന്റെ നോവ് അവളുടേത് കൂടിയാണല്ലോ..? എന്റെ പെണ്ണേ... ഡെവിയുടെ ഉള്ള് വിങ്ങി.. അവളുടെയാ പറച്ചിൽ കേട്ടതും. തന്റെ നോവറിഞ്ഞിട്ട്... അതിനെതിരെ അവൾ തന്നെ മരുന്നായി കൊണ്ട് വിളിക്കുകയാണ്.. "അപ്പഴല്ല.. ഇപ്പഴാ ബാല നിന്റെ ഡെവിച്ചായന് കൂടുതൽ സങ്കടമായത്.." നനുത്തൊരു ചിരിയോടെ കണ്ണടച്ച് കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ബാലയുടെയാ നിൽപ്പ് അവൻ അക കണ്ണ് കൊണ്ട് കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "അമ്മ.. അമ്മ നല്ലൊരു ജീവിതം..." ബാല അത് തന്നെ വീണ്ടും പറയാൻ ശ്രമിക്കുകയാണെന്ന് കണ്ടതും ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു. "ഇനിയത് പറയല്ലേ.. അത് കഴിഞ്ഞു പോയി.. ഞാനത് വിട്ട് കളഞ്ഞു..ആ സമയം നന്നായി സങ്കടമുണ്ടായിരുന്നു.. വേദന കൊണ്ട് ഞാൻ.... പക്ഷേ.. പക്ഷേ ഇപ്പൊ അതൊന്നുമില്ല.." ഡെവിയുടെ സ്വരം പോലും ഉത്സാഹത്തിലാണ്. ബാലയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി. "ചില നല്ല കാര്യങ്ങൾ തെറ്റിൽ കൂടിയാണ് സംഭവിക്കുകയെന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട് ഞാൻ... എന്റെ കാര്യവും ഇനിയങ്ങോട്ട് അങ്ങനെ നോക്കി കാണാനാണ് എനിക്കിഷ്ട്ടം.. എന്റമ്മയ്ക്ക്.. എന്തിന്റെ പേരിലായിരുന്നാലുംഅങ്ങനൊക്കെ ചെയ്യാൻ തോന്നിയത് നന്നായി.." ഡെവി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ബാല വീണ്ടും വീണ്ടും വിറക്കുന്നുണ്ട്. എന്താണാവന്റെ മനസ്സിലെന്ന് ഡെവി വിട്ട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല.പക്ഷേ അവൾക്കാതോർക്കാൻ കൂടി ഭയമായിരുന്നു. "ശ്രീ അറിയാതെ വിളിച്ചതാണോ.." ഡെവി ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. "അല്ല.. ഞാൻ ചോദിച്ചു മേടിച്ചതാ.." നന്നേ പതിഞ്ഞു പോകുന്ന ആ വാക്കുകൾ.. ഡെവി ആർത്തിയോടെ കാതോർത്തു.. "എന്നേ വിളിക്കാനാണെന്ന് അവനോട് പറഞ്ഞോ..." "ഇല്ല... ഫോൺ വേണമെന്ന് മാത്രം..." "നിന്റെ ഫോൺ അവിടെ പെട്ടു കാണും ല്ലേ.." "മ്മ്മ്.." 'അവിടെ ഉള്ളതൊക്ക പോട്ടെ.. അതിനി എന്തായാലും അതൊന്നും തന്നെ എന്റെ ബാലക്ക് വേണ്ട.. എന്നേ വിളിക്കാൻ ഫോണോന്ന് ഞാൻ വാങ്ങിച്ചു തന്നേക്കാം.. " ഡെവിയത് പറഞ്ഞു തീർക്കും മുന്നേ തന്നെ.. ബാലയാ കോൾ കട്ട് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. അതറിയാതെ ഒന്ന് രണ്ടു പ്രാവശ്യം കൂടി ഹലോ യെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടവൻ നെറ്റി ചുളിച്ചു. അതവൾ കട്ട് ചെയ്തു പോയെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടും ഉള്ളം നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയോടെ ഡെവി അവളെയോർത്തു.. തീർച്ചയായും തന്റെ വാക്കുകൾ അതിര് കടന്നിട്ടുണ്ട്. അത് മനഃപൂർവം തന്നെയാണ്..അതിനെ ഭയന്നിട്ടാണ് അവൾ കട്ട് ചെയ്തു പോയതെന്നുറപ്പാണ് എന്നാലും വേണ്ടില്ല.. ഇനി ഡേവിഡ് തരകൻ ഇങ്ങനാണ്.. ശ്രീ ബാലയെ സ്വന്തമാക്കും വരെയും ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ്..അതാണ്‌ തീരുമാനം.. അതിനി ആരെയും ഭയക്കേണ്ടതില്ല.. ശാഢ്യം പോലൊരു ഭാവമാണവനപ്പോൾ.... നനഞ്ഞു കുതിർന്ന രണ്ടു കടലാസ് കഷ്ണങ്ങളെ പോലെയാണ് താനും അവളുമെന്നു തോന്നി അവനാ നിമിഷം... എത്രമേൽ അടർത്തി മാറ്റാൻ നോക്കുന്നോ.. അത്ര മേൽ പിന്നി കീറി പോകുന്ന രണ്ട് നേർത്ത കടലാസ് കഷ്ണങ്ങൾ..... അതേ കിടപ്പിൽ തന്നെ ഡെവിയുടെ ഫോൺ വീണ്ടും ശബ്ദിച്ചു.. ശ്രീ എന്ന് തന്നെയാണ് കാണിക്കുന്നത്. "പറയ്യ്..." എഴുന്നേൽക്കാതെ തന്നെ ഡെവി വീണ്ടും പറഞ്ഞു. "അവളല്ല.. ഞാനാണ്.. അയ്യാ.. എന്താ അവന്റെയൊരു ഒലിപ്പീര്.." ശ്രീയുടെ ശബ്ദമാണ് മറുവശത്തു നിന്നും കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നത്. അവൻ കളിയാക്കുകയാണ്.. ഡെവിയപ്പോൾ അതും ആസ്വദിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു... പഠിച്ചു.. "എനിക്കറിയാം.. നീ തന്നെയാണെന്ന്.. അവളിനി ഉടനെയെങ്ങും എനിക്ക് വിളിക്കില്ല" "അതെന്താ.. എന്ത് പറഞിട്ടാടാ നീ എന്റെ പെങ്ങളെ പേടിപ്പിച്ചത്.. അതിന്റെ മുഖമൊക്കെ വിളറി വെളുത്തിട്ട്..." ശ്രീ പറഞ്ഞു കേട്ടപ്പോൾ ഡെവിക്ക് ചിരി വന്നു.. "പോടാ.. ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല.." "പിന്നെന്താ അവള് ഫോണ് കൊണ്ട് തന്നിട്ട് ഓടി പാഞ്ഞു പോയത്..?" "നിന്റെ പെങ്ങള് അവിടെയില്ലേ.. നീ പോയി അവളോട് ചോദിക്ക് ശ്രീ.." "എനിക്ക്.. നീ പറഞ്ഞിട്ട് തന്നെയറിയണം ഡേവിഡ് തരകൻ...കാരണം എന്റെ ചെങ്ങാതിയെ ഞാനിങ്ങനെ സന്തോഷത്തോടെ കണ്ടിട്ട് കുറെ കാലമായി.." പറയുമ്പോൾ അവന്റെയും കേൾക്കുമ്പോൾ ഡെവിയുടെയും കണ്ണുകൾ ഒരുപോലെ നിറഞ്ഞു തൂവിയത്..സന്തോഷം കൊണ്ടായിരുന്നു... "എങ്കിൽ ചോദിക്ക് ശ്രീദേവ്.. ഇനിയെന്താ നിനക്കറിയേണ്ടത്.." ഡെവിക്ക് കുസൃതി... 'ഒന്നും വേണ്ട. ഇനിയെന്നും.. ഇങ്ങനെ.. ഇത് പോലെ നിന്നേ കാണാൻ കഴിഞ്ഞാ മാത്രം മതിയെനിക്ക്... " ശ്രീ ഹൃദയം നിറച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. "അവളെ നീ എനിക്ക് താ.. പിന്നെ ഞാനെന്നും ഇങ്ങനാ.." ഡെവിയും വാക്ക് കൊടുത്തു... "നാളെ എന്റെ അമ്മാവൻ എത്തുമെന്ന് രോഹിത് വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. നീ ഉണ്ടാവില്ലേ ഇവിടെ..." "പിന്നില്ലാതെ ശ്രീ... നിന്നേ പോലെ തന്നെ... അവനോട്... നിന്റെ ചെറ്റ അമ്മാവനോട് എനിക്കുമില്ലേ ചിലതൊക്കെ കണക്ക് തീർക്കാൻ.. ഞാനും കാത്തിരിപ്പല്ലേ." ഡെവിയും പല്ല് ഞെരിയുന്ന ശബ്ദം.. ശ്രീക്ക് കേൾക്കാം. "അപ്പോഴെങ്ങനാ." "അത് തന്നെ... അവനുള്ള മനോഹരമായ വിരുന്നൊരുക്കാൻ തന്നെ ഡേവിഡ് തരകൻ രാ...വിലെ എത്തിയേക്കും.." അനുദ്ദേശിച്ചത് മനസ്സിലായത് പോലെ ശ്രീ ചിരിയോടെ മൂളി. "അങ്കിളിനോട് നീ സൂചന കൊടുത്തിട്ടില്ലേ.." "അതൊക്കെ റെഡിയാണ്..." "എങ്കിൽ പിന്നെന്ത്... പേടിക്കാൻ.." ഡെവിക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഉത്സാഹമുണ്ട്. "അല്ലേടാ.. അവിടെ കൂടിയൊന്ന്.." "വേണ്ട..." ഡെവിയുടെ സ്വരം മുറുകി.. "ഇനിയെല്ലാം കഴിഞ്ഞു മതി ഇവിടെ അറിയുന്നത്.." ഡെവി പറഞ്ഞത് ശ്രീയും അംഗീകരിച്ചു.. "അങ്ങനെ യെങ്കിൽ അങ്ങനെ..." "ശ്രീ.." "മ്മ്.. പറഞ്ഞോ..." "നീ എന്തിനാടാ... ബാല കേൾക്കേ അതെല്ലാം പറഞ്ഞത്...?" ഡെവിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ വീണ്ടും സങ്കടം വലിഞ്ഞു കയറി.. "പിന്നെ അവളെറിയണ്ടേ..?" "അവൾക്കത് സങ്കടമായി കാണും..." "ആഹ്.. ഇത്‌ വരെയും അവള് സങ്കടം തന്നെയല്ലേ അനുഭവിച്ചത്.. ഇനിയിപ്പോ നിന്റെ കൂടെ എത്തും വരെയും കുറച്ചു കൂടി സഹിക്കട്ടെ ഡെവി.." ശ്രീ നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു. "എടാ.." "മിണ്ടാതിരിയെടാ... ഞാനെങ്ങനെയെങ്കിലും ഒന്ന് കരക്കെത്തിക്കാൻ നോക്കുമ്പോൾ അവന്റെയൊരു ഒടുക്കത്തെ സെന്റി..അവളെ ഇനിയും സങ്കടപെടുത്തരുത് എന്ന് തന്നെയാണ് നിന്റെ പ്ലാണെങ്കിൽ.. നിന്റെ മനസ്സിൽ പിന്നെ അവളൊരിക്കലും ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല.. അത് നിനക്ക് ഓക്കെയാണോ..?" "ഡാ..." ഡെവിയുടെ സ്വരം ഉയർന്നു പോയി.. "ആഹ്.. എങ്കിൽ ഇനി മിണ്ടാതെ നിൽക്..അപ്പൊ ഇതൊക്കെ ഇത്തിരി കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചേക്ക്..ഇപ്പൊ ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് പോലെ.അല്ലെങ്കിൽ ഈ ജന്മം മുഴുവനും അവളിങ്ങനെ ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കാൻ തീരുമാനമെടുക്കും.ഒരിക്കൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയാ മനുഷ്യനെ പിന്നെ പേടിക്കണം ഡെവി.. പിന്നെയവർക്ക് വല്ലാത്തൊരു ധൈര്യമുണ്ടാകും. എന്തും ഒറ്റയ്ക്ക് നേരിടാൻ ഒരു ചങ്കൂറ്റമുണ്ടാവും.. അവരുടെ ഉറപ്പിനെ തകർക്കാൻ മതിയായ ആയുധങ്ങളൊന്നും തന്നെ നമ്മൾക്ക് പിന്നെ കിട്ടിയെന്ന് വരില്ല..ബാലയെ നിനക്കറിയില്ലേ.. അർജുന്റെ ഭാര്യ.. നിന്റെ സാന്ദ്ര എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് സ്വയം ഉൾവലിഞ്ഞു പോകും.. അപ്പൊ പിന്നെ ഇതാ ഭേദം.. അവള് നിന്റെ കൂടെ ഹാപ്പിയായിരിക്കും ഡെവി.. എനിക്കുറപ്പാ.. അത് വരെയുമുള്ളത്.. നമ്മൾക്കൊന്ന് കണ്ണടച്ചേക്കാം..." ബാല വേദനിക്കുന്നത് അവനിനിയും ഓർക്കാൻ കൂടി വയ്യാ.. പക്ഷേ ശ്രീ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ട്. ബന്ധങ്ങളിലെ.. ബന്ധനം.. ഒരാളെ കണ്ടു മുട്ടുക.. തനിക്കിയാൾ ഓക്കെയാണെന്നുള്ള തോന്നലിൽ അയാളോട് ഒരിഷ്ടമുണ്ടാവുക.. അയാൾ കൂടെ ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് ആത്മാർത്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുക.. അതിനായി അങ്ങേയറ്റം പരിശ്രമിക്കുക.. ബന്ധങ്ങളിൽ ലളിതമായ ഈ ഘട്ടങ്ങൾ.. അതിൽ തന്നെ ഇനിയൊന്നു കൂടിയുണ്ട്.. അതിലേറ്റവും സങ്കീർണമായ ഒരെണ്ണം.. ആ ഇഷ്ടം എന്നേക്കുമായി നില നിർത്തുകയെന്നുള്ളത്... അതാണ്‌ ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ട്.. ഡെവിയപ്പോൾ ആ അഞ്ചാം പടിയിലാണ്.. എന്ത് ചെയ്തിട്ടായാലും അവന്റെ ഇഷ്ടം നില നിർത്തുക എന്നുള്ള ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള പടിയിൽ... തുടരും.. നൂറാമത്തെ പാർട്ടാണ്. ഹൃദയം നിറച്ചും റിവ്യൂ തന്നേ... തന്നിട്ടുള്ളതൊന്നും പരിഗണിക്കുന്നില്ല എന്നൊരു തോന്നലല്ലേ നിങ്ങൾക്ക്.. എനിക്കറിയാം കേട്ടോ.. എല്ലാം ഞാൻ കാണുന്നുണ്ട്.. ദൈവത്തെ പോലെ 😌 പക്ഷേ റിപ്ലൈ ചെയ്യാനുള്ള ടൈം ഇല്ല.. സത്യം.. ഇവിടെ.. ലിപിയിൽ.. ഷെയർ ചാറ്റിൽ.. പിന്നെ യൂ ട്യൂബിൽ പ്രിയേ പ്രാണനെ എന്നുള്ള സ്റ്റോറി ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഷാഹുൽ.. അങ്ങനെ എല്ലായിടത്തും ഓടി എത്താഞ്ഞിട്ടാ..ഞാൻ. ചില റിവ്യൂ കാണുമ്പോൾ റിപ്ലൈ ചെയ്യാൻ വല്ലാതെ മുട്ടും.. പിന്നെ ഒരാൾക്ക് മാത്രം റിപ്ലൈ കൊടുക്കാൻ തോന്നാത്തത് കൊണ്ട് തത്കാലം ആ മുട്ടൽ ഞാൻ ഒതുക്കി പിടിക്കും... ആദ്യത്തെ എന്നെ ഓർമ വരും.. നിങ്ങളോട് കട്ടയ്ക്ക് കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഞാൻ.. ആ എന്നെ എനിക്ക് മിസ് ചെയ്യും.. ഇതിനൊക്കെ പുറമെ.. ഡെയിലി സ്റ്റോറി എഴുതി ഉണ്ടാകുകയും വേണം. . തണുപ്പ് കൊണ്ടുള്ള മാറാത്ത പിള്ളേരുടെ ജലദോഷം..വേറെ ഒരു ഭാഗത്ത്.. എല്ലാംകൂടി എനിക്ക് എന്നെ തന്നെ പിടിക്കാത്ത ഒരു അവസ്ഥയിലാണ് ഞാനിപ്പോ.. അതിനിടയിൽ കൂടി വരുന്ന ലെങ്ത് കുറഞ്ഞു.. രണ്ടു പാർട്ട്.. എന്നൊക്കെയുള്ള റിവ്യൂ.. ഇതൊക്കെ ഞാൻ കാണുന്നുണ്ട്.. നിങ്ങളുടെ സ്നേഹമാണ് അതെന്നുള്ള ഒറ്റ കാരണം കൊണ്ട് ഞാൻ മൈന്റ് ചെയ്യാതെ വിടുന്നതാ.. നിങ്ങളുടെ റിവ്യൂ നൽകുന്ന സന്തോഷം കൊണ്ട്.. ശക്തി കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് പോകുകയാ.. മനസിലാകുമല്ലോ.. ല്ലേ.. പിന്നെ രണ്ടു സ്റ്റോറി എന്ന് പറഞ്ഞത്... ഒന്ന് ഞാൻ എവിടെയും പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തു തുടങ്ങിയില്ല.. തീരട്ടെ എന്നിട്ട് മതി എന്ന് കരുതിയതാ.. അതെന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോ എഴുതി തുടങ്ങി എന്ന് മാത്രം.. ക്ലിയർ ആയല്ലോ ല്ലേ... ഇനി നമ്മുടെ ഡെവിടെ കാര്യം... Not the point... നമ്മുടെ ഡെവി 🥰 നമ്മളവന്റെ വിരഹമല്ലേ കണ്ടിട്ടുള്ളു.. പ്രണയം കാണണ്ടേ.. തോറ്റു തോറ്റു ഒടുവിൽ ജയിക്കുന്ന എന്റെ ചെക്കന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ തീവ്രത അറിയണ്ടേ...ബാ.. കാണിച്ചു തരാം ഞാൻ... റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - മുറ ചെറുക്കൻ..... 🔻 ഭാഗം_20 ✍️രചന - Aysha akbar അമ്മു....... പറ.... എന്താ നിന്റെ പ്രശ്‌നം..... സച്ചു അമ്മുവിനെ നോക്കി അല്പം ഗൗരവത്തിലത് ചോദിച്ചതും അമ്മു ഒന്ന് ഞെട്ടിയിരുന്നു...... എല്ലാവരും അതേ സംശയത്തോടെ അവനെ നോക്കി..... എനിക്ക്.... എനി.... ക്കെന്ത് പ്രശ്..... നിനക്കെന്താ സങ്കടമെന്നാണ് ചോദിച്ചത്..... അമ്മു പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയത് മുഴുവനാക്കും മുന്പേ അവന്റെ ശബ്ദം അവിടെ ഉയർന്നിരുന്നു.... ഒരു നിമിഷം ഇഷാനി ഭയന്നു കൊണ്ട് മീനുവിന്റെ കയ്യിലൊന്ന് വിരലമർത്തി.... ഉറക്കെ ശബ്ധിക്കുന്നതൊക്കെ സത്യം പറഞ്ഞാൽ തനിക്ക് ഭയമാണ്..... പപ്പയെ ഓർമ വരും...... അവളവനെ യൊന്നു നോക്കി.... ആ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ടോ സങ്കടം കൊണ്ടോ വരിഞ്ഞു മുറുകിയിട്ടുണ്ട്.... ഇങ്ങനെയൊരു ഭാവം അവനിൽ നിന്നാധ്യമായാണ് താൻ കാണുന്നത്..... അവളാകെ ക്കൂടി ഒന്ന് വിറച്ചിരുന്നു...... എന്താ സച്ചു നീയീ പറയുന്നത്...... അവൾക്കെന്ത് പ്രശ്നം..... ആദർശാണോ നിന്റെ പ്രശ്നം.... അതോ അവന്റെ വീട്ടുകാരോ.... മുത്തശ്ശി ഇടക്ക് കയറിയത് പറഞ്ഞെങ്കിലും അത്‌ കേട്ടില്ലെന്ന വണ്ണം സച്ചു ഗൗരവത്തോടെ തന്നെ അമ്മുവിനോടത് ചോദിച്ചിരുന്നു.... അമ്മു ഒരു നിമിഷം ഒന്നും പറയാനാവാതേ നിന്ന് വിറച്ചു...... അവളൊന്നും മിണ്ടാതെ തല താഴ്ത്തി നിന്നു.... ഉള്ളിലുള്ളതോക്കെയും നുരഞ്ഞു പൊന്തുന്നുണ്ടായിരുന്നവൾക്ക്...... ആദർശെത്ര നല്ല പയ്യനാ....അവനുമായിട്ട് എന്ത് പ്രശ്നം അവൾക്കുണ്ടാവാനാ...... അവന്റെ വീട്ടുകാരും കാണാൻ തരക്കേടോന്നുമില്ലല്ലോ... മുത്തശ്ശി വീണ്ടും തന്റെ സംശയം മറച്ചു വെക്കാതെ അത്‌ പറയുമ്പോൾ സച്ചു അവരിലേക്കൊന്ന് തിരിഞ്ഞു...... ദൂരെ നിന്ന് കാണുന്ന നമുക്ക് ആദർഷ് നല്ലതായിരിക്കാം.... പക്ഷെ അവന്റെ കൂടെ കഴിയുന്ന അവൾക്കേ അവനെ അറിയൂ...... താലി കെട്ടിയ പെണ്ണിനോളം അവനെ അറിയുന്ന മറ്റൊരാളുണ്ടാവില്ല..... പെറ്റമ്മക്ക് പോലും ഒരു മകന്റെ നല്ല വശം മാത്രമേ ഒരു പക്ഷെ കാണാൻ കഴിയു.... പക്ഷെ....... അവന്റെ കൂടെ കഴിയുന്ന പെണ്ണിനേ അവനെന്തെന്നറിയു....... അത്‌ കൊണ്ട് നീ പറ..... അവൻ മോശമെന്ന് നീ പറഞ്ഞാൽ ഒരാളും നിന്റെ വാക്കിവിടെ തള്ളി ക്കളയില്ല..... നിന്റെ സങ്കടം പറഞ്ഞാൽ ആരും നിന്നേ ഒറ്റപ്പെടുത്തുകയുമില്ല...... സച്ചു അവളെ നോക്കി ഗൗരവത്തിൽ അത്‌ പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും അമ്മു ചുമരിലൊന്ന് ചാരി നിന്നു....... ശരീരം തളരുന്നത് പോലെ തോന്നുകയാണ്.... അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നത് ആരും കാണാതിരിക്കാനെന്ന വണ്ണം അവൾ താഴേക്ക് നോക്കി നിന്നു.... എല്ലാവരും ഇരുവരെയും മാറി മാറി നോക്കുകയാണ്...... അമ്മു എന്ത് പറയുമെന്ന ആകാംക്ഷയിലാണ് ഓരോരുത്തരും.... ഇഷാനി മീനുവിന്റെ അരികിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടി നീങ്ങി നിന്നു.... തനൂജ യാവട്ടെ ഒരു ശില കണക്കെ അങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്.... അമ്മു..... നീ ഓക്കേ ആണോ...... അവളുടെ അവസ്ഥ കണ്ട് ഉള്ളു നീറിയെന്ന വണ്ണം വിറക്കുന്ന ശബ്ദത്തിൽ അവനതും കൂടി ചോതിച്ചതും അമ്മു ഓടി വന്നവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു..... അത്‌ വരെ പിടിച്ചു വെച്ചിരുന്നെന്ന വണ്ണം അവൾ കണ്ണ് നീർ അവന്റെ മാറിലായി ഒഴുക്കി കളയുമ്പോൾ അവളുറക്കെ യുള്ള ശബ്ദത്തിൽ അലറി ക്കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... സച്ചു ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും അവളെ ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു... തൊണ്ട ക്കുഴിയിൽ നിന്നും വരുന്ന അവളുടെ കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദത്തിന് ഈ വിവാഹത്തോളം പഴക്കമുണ്ടെന്ന് തോന്നി പ്പോയവന്..... അവന്റെ നെഞ്ച് വല്ലാതെ കീറി മുറിയുന്നത് പോലെ തോന്നിയിരുന്നു..... മീനുവും തനൂജയും മുത്തശ്ശിയുമെല്ലാം കരഞ്ഞു പോയിരുന്നു... ഇത്രയൊക്കെ സങ്കടം അവളുള്ളിലൊളിപ്പിചിരുന്നതോർത്തു അവരുടെ ഹൃദയം വിങ്ങി...... ഇഷാനിയുടെ കണ്ണുകൾ അവിടെയുള്ള എല്ലാവരെക്കാളും വേഗതയിൽ ഒഴുകിയിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... നെഞ്ചിലെന്തോ പേരറിയാത്ത നൊമ്പരം കടന്ന് പിടിച്ചത് പോലെ..... ആദ്യമായി കാണുന്ന അവരുടെ സങ്കടം എങ്ങനെ തന്റെതായെന്നോർത്ത് അവൾക്കത്ഭുതം തോന്നിയിരുന്നു......... നിന്നേ ഇത്രയും കാലം പൊന്ന് പോലെ കൊണ്ട് നടന്നിട്ട് ഒരുത്തന്റെ കയ്യിലേൽപ്പിച്ചത് നീയിവിടെ അധിക പറ്റായത് കൊണ്ടല്ല..... മറിച് ഇവിടെയുള്ളതിനേക്കാൾ സന്തോഷത്തിൽ നീ കഴിയാനാണ്..... ജീവിതത്തിൽ നിനക്കൊരു കൂട്ട് വേണമെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ടാണ്.... നമ്മളെക്കാൾ നല്ലൊരു കുടുംബം നീ സ്വന്തമായുണ്ടാക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്...... നിനക്ക് സന്തോഷമില്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്തിനാ ഈ വേഷം കെട്ടൽ...... ഇട്ടിട്ട് വാടി...... എന്റെ ശ്വാസം നിലക്കും വരെ ഞാനുണ്ട് നിനക്ക്...... തന്റെ നെഞ്ചിൽ പറ്റി ചേർന്നു അലറി കരയുന്നവളെ അടക്കി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവനത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ ഉള്ളിലെ വിങ്ങൽ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞു കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു..... അത്‌ കാൺകെ ഇഷാനിക്ക് കൂടുതൽ വേദന തോന്നി..... അവനെ വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നും തനിക്കും സഹിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിയുകയായിയുന്നു..... എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും അവനിൽ ഇറക്കി വെച്ചത് കൊണ്ടോ അതോ അവൻ കൊടുത്ത ധൈര്യം കൊണ്ടോയെന്നറിയില്ല....അമ്മു വിന്റെ കരച്ചിലിaന്റെ ശബ്ദം പതിയെ പതിയെ കുറഞ്ഞു വന്നു........ മോളെ..... അമ്മു..... തനൂജ ഒരു വിറയലോടെ അവളെ വിളിച്ചു...... അവളിൽ നിന്ന് മറുപടിയൊന്നുമില്ലാ.... പകരം ഒരു തേങ്ങലിന്റെ ശബ്ദം മാത്രം ഉയർന്നു കേട്ടു....... തന്റെ നെഞ്ചിൽ അടക്കി പ്പിടിച്ചിരുന്നവളിലേ പിടുത്തം അവൻ പതിയെ ഒന്നയച്ചതും അവളൂർന്നു പോകുന്നത് പോലെ തോന്നി സച്ചുവിന്.... അവൻ വേഗം അവളെ തിണ്ണയിലേക്ക് കിടത്തി..... അല്പം വെള്ളമെടുക്ക്..... കണ്ണുകൾ ചിമ്മി കിടക്കുന്നവളെ നോക്കി അവൻ വെപ്രാളത്തിലത് പറഞ്ഞതും ഇഷാനി വേഗം അടുക്കളയിലേക്കോടിയിരുന്നു..... തനൂജയും മീനുവും കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അമ്മുവിനെ കുലുക്കി വിളിക്കുകയായിരുന്നു.... എന്റീഷ്വരാ.. എന്റെ കുട്ടിക്കെന്ത് പറ്റി..... മുത്തശ്ശി നെഞ്ചത് കൈ വെച്ചു.... അപ്പോഴേക്കും ഇഷാനി വെള്ളവുമായി വന്നിരുന്നു..... സച്ചു അവളിൽ നിന്ന് വെള്ളം വാങ്ങി അമ്മുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് തെളിക്കുമ്പോൾ സച്ചുവിന് സങ്കടം സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലായിരുന്നു...... അത് വരെ പിടിച്ചു വെച്ചിരുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി..... കരഞ്ഞു തളർന്ന അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് വീണു കിടക്കുന്ന മുടിയിഴകളെല്ലാം അവൻ ഒതുക്കി വെച്ചു..... അവൾ ചെറിയൊരു ഞെരക്കത്തോടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നതും അത്രയും കരഞ്ഞ ക്ഷീണം കൊണ്ടന്ന പോൽ വീണ്ടും കണ്ണുകളടച്ചു....... സച്ചു അവളെയെടുത് മുറിയിലേക് കിടത്തി കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് കയറി പോയത് നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ ആരും കാണാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി തന്നെയായിരുന്നു....... അവളൊന്നു കിടക്കട്ടെ..... എല്ലാവരും ഒന്ന് പുറത്തേക്ക് കടക്കു.... ശുദ്ധ വായു കിട്ടട്ടെ ന്റെ കുട്ടിക്ക്..... വീശിയും ഉഴിഞ്ഞും അവൾക്കടുത്ത് എല്ലാവരുമിരിക്കുമ്പോൾ ൾ മുത്തശ്ശിയത് പറഞ്ഞതും എല്ലാവരും കണ്ണുകളോപ്പി കരയാനൊഴിഞ്ഞൊരു സ്ഥലം തേടി പോകവേ ഇഷാനിയുടെ മനസ്സും വല്ലാതെ നോവുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... എല്ലാവരും കരഞ്ഞു തീർക്കുന്ന സങ്കടങ്ങളത്രയും ഉള്ളിലൊതുക്കി നിൽക്കുന്ന വനെ അവളുടെ മനസ്സോർമിപ്പിച്ചു..... മോളെ..... സച്ചുവിന് അല്പം വെള്ളം കൊണ്ട് കൊടുത്തേ..... പാവം വല്ലാതെ തളർന്നിട്ടുണ്ട്.... തന്റെ മനസ്സിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടെന്ന വണ്ണം മുത്തശിയത് പറയുമ്പോൾ അവൾ വേഗം ഒരു ഗ്ലാസ്സ് വെള്ളവുമായി മുകളിലേക്ക് കയറിയിരുന്നു..... മരത്തിന്റെ യാ കോണിപ്പടികൾ കയറുമ്പോൾ അവളുടെ നെഞ്ച് വല്ലാതെ പിടയുന്നുണ്ടായിരുന്നു....... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട് 99 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ "ബാല.. അവള് സമ്മതിക്കുമോ ശ്രീയേട്ടാ.." മുറിയിലെത്തിയ ഉടനെ അച്ചു അതാണ്‌ ആദ്യം ചോദിച്ചത്.. ഇല്ലെന്നുറപ്പല്ലേ.. " ശ്രീ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. "പിന്നെന്ത് ചെയ്യും.. ഡെവിച്ചായന്..." അച്ചുവിന്റെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. "ആ ഡെവിച്ചായൻ തന്നെ അതിന് വേണ്ടതെല്ലാം ചെയ്‌തോളുമെടി.. അവനെ കൊണ്ട് പറ്റും.. കാരണം എന്റെ ചെക്കൻ ഹൃദയം കൊണ്ട് സ്നേഹിച്ചവനാ.. അവനെ തോൽപ്പിക്കാൻ പറ്റില്ല.." നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ശ്രീ അത് പറയുമ്പോഴും അച്ചുവിന്റെ മുഖത്തെ ആശങ്ക ഒഴിഞ്ഞു പോയിട്ടില്ല. ബാലയുടെ തീരുമാനം എന്തായിരിക്കുമെന്ന് അവൾ പറയാതെ തന്നെ അച്ചുവിന് ഊഹിക്കാൻകഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ഡെവിയെ അവൾക്ക് ജീവനാണ്. എന്നാലും അവളൊരിക്കലും അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കൊരു പ്രവേശനം.. അതാഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടാവില്ല. അതിനി ഡെവി പറഞ്ഞാൽ പോലും... ആ തീരുമാനം മാറാനും സാധ്യത കുറവാണ്. പിന്നെന്ത് ചെയ്യുമാവോ..? "ഇതെന്താ ഈ ഓർത്തു കൂട്ടുന്നെ..." ശ്രീ പിന്നിൽ വന്നു നിന്ന് കൊണ്ട് കെട്ടിപിടിച്ചു ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് അച്ചു ഞെട്ടി കൊണ്ട് ചിന്തകളുടെ ചുഴിയിൽ നിന്നും പിടഞ്ഞു മാറിയത്.. "ബാലയെ കുറിച്ചല്ലേ..." ശ്രീ ഇറുകെ പുണർന്നു കൊണ്ട് ചോദിക്കുമ്പോൾ അച്ചു അതേയെന്ന് മൂളി.. "അവളൊരിക്കലും ഡെവിയുടെ തീരുമാനം അംഗീകരിച്ചു കൊടുക്കില്ല എന്നതിനെ കുറിച്ചല്ലേ..?" "മ്മ്മ്.." "നിങ്ങൾ പെണ്ണുങ്ങൾക്കൊരു വിചാരമുണ്ട്.. നിങ്ങളുടേത് മാത്രമാണ് പരിശുദ്ധമായ പ്രണയമെന്ന്..സാഹചര്യം കൊണ്ട് അകന്ന് പോകേണ്ടി വന്നിട്ട്... നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ മറ്റൊരാൾ വന്നു ചേരുമ്പോൾ.. പിന്നീട് നിങ്ങളെ പൂർണ്ണ മനസ്സോടെ സ്വീകരിക്കാൻ ഞങ്ങൾ ആണുങ്ങൾക്ക് കഴിയില്ലെന്ന്... ശെരിയല്ലേ.." ശ്രീ അച്ചുവിനെ അവന് നേരെ പിടിച്ചു തിരിച്ചു കൊണ്ടവന്റെ നെഞ്ചിലൊതുക്കി പിടിച്ചു. "അല്ലേ.. പറയ്യ്.. നിനക്കുമില്ലേ അങ്ങനൊരു ചിന്ത.." ശ്രീ അച്ചുവിനെ പിടിച്ചുലച്ചു കൊണ്ടാ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു. "പിന്നെ.. എനിക്കങ്ങനെ ഒന്നുമില്ല.." അച്ചുവത് നിഷേധിക്കാൻ ശ്രമിച്ചതും ശ്രീ തലയാട്ടി ചിരിച്ചു. "ഉവ്വ്.. എന്നോട് തന്നെ പറയണം നീയിത്.. സുനിലേട്ടൻ നിങ്ങളെ കൊല്ലും ശ്രീയേട്ടാ.. അത് കൊണ്ട് എനിക്ക് നിങ്ങളെ ഇഷ്ടമേയല്ല.. എന്നെ വിട്ട് പോയിക്കോ.. സുനിലേട്ടാൻ മാങ്ങയാണ് തേങ്ങയാണ്.. ആനയാണ്.. എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞത് പിന്നെ നിന്റെ പ്രേതമാണോടി.." ശ്രീ കണ്ണുരുട്ടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "ഞാൻ സുനിലേട്ടാനെന്നൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല.." "ഓഓഓ.. ശെരി.. ഈ ഏട്ടൻ ക്യാൻസൽ ചെയ്തേക്കാം.. ബാക്കിയൊക്കെ നീ പറഞ്ഞത് തന്നെയാ.." "അത് പിന്നെ.. ശ്രീയേട്ടൻ.." "നീ കാരണം ബുദ്ധി മുട്ടരുത് എന്ന് കരുതി നീയങ്ങു ത്യാഗം ചെയ്തേക്കാമെന്ന് കരുതി.. അല്ലേ.." അവൾ പറഞ്ഞു വന്നത് ശ്രീ പൂരിപ്പിച്ചു കൊടുത്തു. അച്ചു അതേയെന്ന് തലയാട്ടി.. "പക്ഷേ അതിനേക്കാൾ ഒരായിരമിരട്ടി ബുദ്ധിമുട്ടാണ് സ്നേഹിക്കുന്നവളുടെ നാവിൽ നിന്നങ്ങനെ കേൾമ്പോഴെന്ന് നിനക്കറിയാമോ.. അവരില്ലാതെ.. ഒരു ജീവിതം മുഴുവനും ശൂന്യമായി പോകുമോ എന്നോർക്കുമ്പോഴുള്ള ഭയത്തെ കുറിച്ച് നിനക്കറിയാമോ.." ശ്രീ ആർദ്രമായി ചോദിച്ചു.. അച്ചു ഒന്നും മിണ്ടാതെ കണ്ണ് നിറച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "ഒരിക്കൽ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നുറപ്പിച്ച ലൈഫിലെ ഏറ്റവും മൂല്യമുള്ളൊരു നിധി. തിരികെ കിട്ടാൻ നേർത്തൊരു സാധ്യത ഉണ്ടെങ്കിൽ കൂടിയും എന്ത് റിസ്ക് സഹിച്ചും അത് സ്വന്തമാക്കാൻ കൊതിക്കുന്ന ആണിന്റെ കരുത്തുള്ള പ്രണയത്തെ കുറിച്ചറിയാമോ നിനക്ക്.. അവന്റെ മുന്നിൽ എന്തൊക്കെ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നാലും.. സാഹചര്യം കൊണ്ട്.. പൂർണ്ണമനസ്സോടെ അല്ലെന്ന് അവനുറപ്പുണ്ടെങ്കിൽ അവളിനി മറ്റൊരാൾക്കൊപ്പം ജീവിച്ചവളാണെങ്കിൽ കൂടിയും അതൊന്നും പ്രശ്നമാക്കാത്ത ഉശിരുള്ള ആൺകുട്ടികളുടെ പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു തരണോ നിനക്ക് ഞാൻ.. ശ്രീ അച്ചുവിന്റെ രണ്ടു കവിളിലും കൈകൾ ചേർത്ത് വെച്ചു.. "എല്ലാവരും അങ്ങനെ ആണെന്നല്ലച്ചു.. അങ്ങനെ ഉള്ളവർ കൂടി ഈ ലോകത്തുണ്ട്.. അവസരങ്ങൾ ഏറെയുണ്ടായിട്ടും ആഗ്രഹങ്ങൾ ഒറ്റയോരാളിൽ ഒതുങ്ങി പോകുന്നതിനെയല്ലേടി ആത്മാർത്ഥ സ്നേഹമെന്ന് പറയുന്നത്.. അങ്ങനെ സ്നേഹിക്കാനറിയാവുന്ന ആണുങ്ങളും ഇവിടുണ്ട്.. ആത്മാർത്ഥ പ്രണയമുള്ള ഒരുവന്.. ഏതൊരു സുഗന്ധദ്രവ്യത്തേക്കാളും ഗന്ധമുളവളാക്കി സ്വന്തം പെണ്ണിനെ മാറ്റാൻ കഴിയും..അവന്റെ സ്നേഹം പകർന്നു കൊടുത്തിട്ട്.. അവളെ ഏതൊരു വീര്യമുള്ള വീഞ്ഞിനെകാളും ലഹരിയുള്ളവലളാക്കാനും കഴിയും... അരയിൽ തൂക്കിയിട്ട വാള് പോലെയുള്ള അങ്ങനെയുള്ളവന്റെ പ്രണയം അവൾക്കൊരു സംരക്ഷണം കൂടിയാണ്.. അതിന് ചിലപ്പോൾ ശബ്ദമില്ലായിരിക്കും.. പക്ഷേ ആഴമുണ്ടാവും.. ഒരു കടലോളമാഴം. അവൻ പലപ്പോഴും പ്രണയപ്രകടനം നടത്താറില്ല.. പക്ഷേ ശ്രദ്ധയും കരുതലും കൊണ്ടവന്റെ നെഞ്ചിലവളെ ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കും.. സ്നേഹിക്കുന്നവളുടെ ഒരൊറ്റ ചിരിയാൽ അവനുള്ളം നിറഞ്ഞു പോകും.. ഹൃദയം കൊണ്ട് സ്നേഹിച്ചു പോയെന്ന ഒരൊറ്റ കാരണം കൊണ്ട് ഈ ലോകത്തിലെ ഏതൊന്നിനും വേണ്ടി അവർ സ്വന്തം പ്രണയിനിയെ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാനൊരുക്കമാവില്ല..അത് പോലൊരാളുടെ പ്രണയത്തിൽ അകപ്പെട്ടു പോയൊരു പെണ്ണ്.. അവരെ തന്നെ മറന്ന് പോകും പോലെയാവും.. പരസ്പരം പ്രണയം കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നത്..ഞാൻ കണ്ടതിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും മത്തു പിടിക്കാൻ പ്രാപ്‌തിയുള്ള ലഹരി..അത് സ്നേഹമാണച്ചു.. കിട്ടി കിട്ടി കിട്ടാതാവുമ്പോൾ ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചു പോകും..നമ്മൾക്ക്.. എന്നെപോലെ.... ഡെവിയെയും പോലെ.. " പറഞ്ഞു തീർന്നു കൊണ്ട് ശ്രീ അച്ചുവിന്റെ നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തു. നിറഞ്ഞു തൂവിയ അവളുടെ കണ്ണുനീർ അവൻ തന്നെ തുടച്ചു കൊടുത്തു.. "ഡെവിക്ക് സാധിക്കും എന്ന് ഞാനിത്ര മാത്രം ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞത്.. എന്റെ അതേ മനസ്സ് തന്നെയാണ് ഞാൻ അവനിലും കണ്ടത്.. ബാലയുടെ സ്ഥാനത്ത് നീ ആയിരുന്നാൽ.. നിന്നെ ഞാനൊരിക്കലും ഉപേക്ഷിച്ചു കളയില്ല.. അത് പോലെ തന്നെയാവും അവനും.. അവിടെ കുറവുകൾക്കൊന്നും യാതൊരു സ്ഥാനവുമില്ല.. സ്വന്തം ജീവിതവും ജീവനുമായവൾ ഇനിയങ്ങോട്ട് കൂടെ വേണമെന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ.. അത് കൊണ്ട്... ബാലയെ സ്വന്തമാക്കാൻ അവനെന്ത്‌ സഹായം വേണമെങ്കിൽ പോലും ഞാൻ ചെയ്തു കൊടുക്കും.." ശ്രീ അച്ചുവിനെ ഒതുക്കി പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. അച്ചുവിനും പിന്നെ അവനോടൊന്നും പറയാനില്ലായിരുന്നു.. ശ്രീയേ ചുറ്റി പിടിച്ചു കൊണ്ടാ ഹൃദയമിടിപ്പിന് കാതോർത്തു നിൽക്കെ..അവനല്ലാതെ മറ്റൊന്നും തന്നെ അവളുടെ ഉള്ളിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.. ❤️❤️ ഡെവി പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെതന്നെ വന്നത് സുദേവായിരുന്നു.. സാന്ദ്ര വിളിച്ചു പറഞ്ഞതനുസരിച്ചു വെപ്രാളത്തോടെ വന്നതാണയാൾ 'നമ്മളിനി എന്ത് ചെയ്യും...? വന്നു കയറിയതേ..പാതി കരച്ചിൽ പോലെയുള്ള ആ ചോദ്യം.. ഇന്ദിരാമ്മക്കും സാന്ദ്രക്കുമെന്നും അതിന് ഉത്തരം കൊടുക്കാനില്ലായിരുന്നു. കാരണം അവർക്കുമറിയില്ലായിരുന്നു ഇനിയെന്ത് ചെയ്യണമെന്ന്. ഡെവി അവന്റെ സ്റ്റാന്റ് വ്യക്തമായും പറഞ്ഞു തീർത്തു.. അതിനി മാറാനൊന്നും പോകുന്നില്ലെന്ന് അത് കേട്ട നിമിഷം തന്നെ ഇന്ദിരാമ്മക്കും സാന്ദ്രക്കും. മനസ്സിലായതാണ്.. " ഇങ്ങനെയിരുന്നതു കൊണ്ടായില്ല ഇന്ദു. എന്റെ മകളുടെ ജീവിതമാണ്.അതിന് വ്യക്തമായ ഒരു തീരുമാനം തന്നെ എനിക്ക് വേണം.നിനക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് നഷ്ടമൊന്നും വരാനില്ലല്ലോ.. " ഇന്ദിരാമ്മയുടെ മൗനത്തോടെയുള്ള ഇരിപ്പു കണ്ടിട്ട് സുദേവിന് ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിനേക്കാൾ അയാളെ തളർത്തിയത് തൊട്ടപ്പുറത്ത് ഒരു ശില പോലെ കണ്ണീരൊലിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മകളുടെ രൂപമായിരുന്നു. അതയാളെയപ്പോൾ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുകയും ഭയപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.. " ചേട്ടൻ പറഞ്ഞത് വളരെ ശരിയാണ്.എനിക്കിനി ഇതിനേക്കാൾ വലിയൊരു നഷ്ടമൊന്നും വരാനില്ല. കാരണം ഞാൻ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്ന...എന്നെ ഒരുപാട് വിശ്വസിച്ചിരുന്ന...എന്റെ മകനിപ്പോൾ എന്നിൽ നിന്ന് ഒരുപാട് ദൂരെയാണ്. എനിക്കതിൽ ആരോടും പരാതിയോ പരിഭവമോ ഒന്നും പറയാനില്ല. ഈ ഒരു അവസ്ഥ വരുത്തിവെച്ചത് ഞാൻ തന്നെയായതുകൊണ്ട് തന്നെ എനിക്കിത് സഹിക്കുക നിവർത്തിയുള്ളൂ..." അത് പറയുമ്പോൾ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. അതോടെ സുദേവിന്റെ അസ്വസ്ഥത കൂടുകയാണ് ചെയ്തത്. "അതിനിവിടെ ആരാണിപ്പോൾ തെറ്റ് ചെയ്തത്. അവനൊരു ജീവിതമുണ്ടായി കാണട്ടെ എന്ന് കരുതിയിട്ടല്ലേ നമ്മളെല്ലാവരും കൂടി ഇങ്ങനെ ഒരു കാര്യം ചെയ്തത്.. അവനോട് പറയാതെ ചെയ്തു എന്നൊക്കെ അവനു തോന്നിയേക്കാം. അതൊക്കെയൊരു തെറ്റാണോ..അവന്റെ നന്മക്ക് വേണ്ടിയാണെന്ന് പറഞ്ഞത് അവന് മനസ്സിലായില്ലേ.. അവനെന്താ കൊച്ചു കുട്ടി വല്ലതുമാണോ..നീ അവനെ ഇങ്ങോട്ട് വിളിക്ക്.ഞാൻ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാം. നിന്റടുത്തെ അവന്റെ ചാട്ടമൊക്കെ നടക്കുകയുള്ളൂ. എന്നോട് നടക്കില്ല. എന്റെ മകളുടെ കൂടി ജീവിതമാണ്. എനിക്കതങ്ങനെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കാൻ കഴിയില്ല.." സുദേവ് ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.. "നമ്മൾക്ക് ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയാം ചേട്ടാ..പക്ഷേ.. പക്ഷേ..അവനിപ്പോൾ അനുഭവിക്കുന്ന ആ ഒരു വേദനയുണ്ടല്ലോ.. എന്റെ മോൻ പറഞ്ഞപോലെ അത് അനുഭവിക്കുമ്പോൾ മാത്രം മനസ്സിലാകുന്നതാണ്.. അതിന്റെ നീറ്റലും വിങ്ങളുമെല്ലാം... എല്ലാം എന്റെ മകനിപ്പോ ഒറ്റയ്ക്ക് അനുഭവിക്കുകയാണ്.. അവന് ഞാനും എനിക്കവനും മാത്രമായിരുന്നുല്ലോ ഉണ്ടായിരുന്നത്.. അവനിപ്പോൾ ആ ഒരു ബലമാണ് നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയിട്ടുള്ളത്. അതിന്റെ വേദന എത്രയെന്ന് നമുക്കൊന്നും ഊഹിക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല..." സാരി തലപ്പുകൊണ്ട് കണ്ണുകളൊപ്പി ഇന്ദിരാമ്മ പറഞ്ഞു.. അവർ മകനുവേണ്ടി ന്യായീകരിക്കുന്നത് സുദേവിന്റെ ദേഷ്യം കൂടാനാണ് ഉപകരിച്ചത്. " കൊള്ളാം ഇന്ദു.. അസ്സലായി.. ഇപ്പൊ നീയും നിന്റെ മകനും ഒന്നായി. നിനക്ക് വേണ്ടി എന്റെ മകളെ കല്യാണം ആലോചിച്ച് വന്ന ആ ചെറുക്കനെ പിണക്കവിട്ട ഞാനിപ്പോ ആരായി... ഇതാണ് പറഞ്ഞത് എല്ലാവർക്കും സ്വന്തം കാര്യം തന്നെയാണ് ഏറ്റവും വലുതെന്ന്. അതല്ലാതെ അവനവന്റെ കാര്യം മറന്നിട്ട് പെങ്ങളും കുടുംബക്കാരുമാണ് എല്ലാമെന്ന് കരുതി നടക്കുന്ന വിഡ്ഢിയായി മാറി ഞാൻ. നിന്റെ കൂടെ മകന്റെ നന്മ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു നിന്നിട്ട് എനിക്കിപ്പോൾ അതാണ് ചുരുക്കത്തിൽ കിട്ടിയത്.. സുദേവ് ഇന്ദിരാമ്മയെ തുറിച്ചു നോക്കി. " ചേട്ടനിപ്പോ എന്തുവേണമെങ്കിലും പറയാം.അതെല്ലാം കേൾക്കാൻ ഞാൻ ബാധ്യസ്ഥയുമാണ് പക്ഷേ ഇനിയും ഇതും പറഞ്ഞിട്ട് എന്റെ മകനെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു തരില്ല..ഒരായുസ്സ് മുഴുവൻ വേദനിക്കാനുള്ള കാര്യങ്ങൾ ഈ ഒരൊറ്റ കല്യാണത്തിന്റെ പേരും പറഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ അവനോട് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു. ഒരു കണക്കിന് ഈ ചെയ്തത് അവൻ എന്നോട് ആയിരുന്നുവെങ്കിൽ എനിക്കത് എത്രമാത്രം വേദനിക്കുമായിരുന്നെന്ന് ഓർത്താൽ തീരാവുന്ന പരിഭവമേ എനിക്കെന്റെ മകനോടുള്ളൂ.. പക്ഷേ അവന്റെ മനസ്സിന്റെ പൊള്ളൽ.. അതും ഞാൻ കാരണം.." ഇന്ദിരാമ്മ വീണ്ടും കരഞ്ഞു തുടങ്ങി... "അത് നിങ്ങളെ അമ്മയും മകനും സൗകര്യം പോലെ എപ്പോഴാണെന്ന് വെച്ചാൽ പറഞ്ഞു തീർത്തോ..ഞങ്ങൾ ഇനി ഇവളെ എന്ത് ചെയ്യണം. നാത്തൂൻ അതുകൂടി ഒന്ന് പറഞ്ഞു തന്നേക്ക്....കാരണം നല്ലൊരു ആലോചന യായിരുന്നു ആ പയ്യന്റേത്.. അന്നത് വേണ്ടന്ന് വെച്ചിട്ട് ഡെവിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞിട്ട് വന്നത് നാത്തൂൻ തന്നെയാണ്. എന്നിട്ടിപ്പോ മകന്റെ വേദന മാത്രം പറഞ്ഞു നിങ്ങള് നിലവിളിച്ചു അതെങ്ങനെ ശരിയാവും.. എന്റെ മോൾക്കെന്താ സങ്കടമില്ലേ.. ഞങ്ങൾക്കില്ലേ.. അതോ.. അതിനൊന്നും തന്നെ യിപ്പോ നാത്തൂന്റെ മുന്നിലൊരു വിലയുമില്ലേ.." അതുവരെയും മിണ്ടാതെ നിന്നിരുന്ന ഉമ സാന്ദ്രയെ അവൾക്ക് മുന്നിലേക്ക് പിടിച്ചു തലയിട്ട് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഇന്ദിരാമ അവരെയൊന്ന് പകച്ചു നോക്കി.. "എനിക്കറിയില്ല ഉമേ.. ഇങ്ങനൊന്നും വരുമെന്ന് ഞാനും കരുതിയില്ലല്ലോ." തീർത്തും തളർന്നത് പോലെ ഇന്ദിരാമ്മ ചുവരിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു.. പക്ഷേ ഈ പേരിൽ ഇനി താൻ ഡെവിയെ വേദനിപ്പിക്കില്ലെന്ന്... ആരെയും വേദനിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കില്ലെന്ന് അവരുടെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു.. അവരത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും സാന്ദ്രയപ്പോഴും ഒരക്ഷരം മിണ്ടിയില്ല.. സുധേവും ഉമയും എന്ത് വേണമെന്നറിയാത്തയവസ്ഥയിൽ അവിടെ തളർന്നിരിക്കുമ്പോൾ... കുറെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം.. സമാധാനത്തോടെ ഉറക്കം പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു അകത്തുള്ള ഡെവി... തുടരും.. കുറച്ചേ ഒള്ളു എന്നൊന്നും പറയല്ലേ കേട്ടോ... എഴുതി എത്താഞ്ഞിട്ടാ.. രണ്ട് സ്റ്റോറി ഒരേ സമയത്തു ചെയ്യുമ്പോൾ ലെങ്ത് പ്രശ്നം ഭീകരനാണ്.. കൊടും ഭീകരൻ... ശ്രീ.. പറഞ്ഞത് ശരിയാണ് കേട്ടോ... ഈ ലോകത്ത് സ്നേഹിക്കാനറിയാവുന്ന ആണുങ്ങൾ കൂടിയുണ്ട് guys🥰🥰💪 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ -ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി.. 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 98 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ ഇതുവരെയും ഉണ്ടായ പ്രശ്നങ്ങളൊന്നും പോരാഞ്ഞിട്ടാണോ ദൈവമേ ഇവൻ ഇനി ഇതുകൂടി തലയിലെടുത്ത് വച്ചേക്കുന്നത്..? " നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് അത്രയും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് തങ്കമണി ചുവരിലൂടെ താഴെകൂർന്നിരുന്നു.. അർജുന് അപകടം പറ്റി എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അവർക്ക് കിട്ടിയിരുന്ന അറിവ്.. അത്രയൊന്നും വലുതായിരിക്കില്ലെന്ന് കരുതി സമാധാനിച്ചാണ് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് ഓടി വന്നതും. പക്ഷേ കാത്തിരുന്നത് അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു ദുരന്തമായിരുന്നു. കാറിൽ ഒന്നരക്കിലോ എംഡിഎയുമായിട്ടാണ് അർജുൻ പിടിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്.. അത് സംരക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടി അമിതവേഗതയിൽ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്ന അർജുന്റെ കാറാണ് അപകടത്തിൽപ്പെട്ടത് എന്നാണ് അവർക്ക് കിട്ടിയ പ്രാഥമിക വിവരം.. ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോലിസ് അടക്കം ഒരുപാട് ആളുകളുണ്ട്.. മനസ്സിൽ കരുതിയതിനെക്കാൾ എത്രയോ അധികം വ്യാപ്തിയുള്ള ഒരു ദുരന്തമാണ് തനിക്ക് മുന്നിൽ വന്നുചേർന്നിട്ടുള്ളത് തമ്പിക്കുറപ്പായിരുന്നു. ശെരിക്കും പ്രശ്നം അതായിരുന്നില്ല.. ഇതുവരെയുള്ള പ്രശ്നങ്ങളിൽ നിന്നുതന്നെ തനിക്ക് പൂർണ്ണമായും ഊരി പോരാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അതിനിടയിലേക്കാണ് ഇനി അതിനേക്കാൾ വലിയൊരു പ്രശ്നവുമായിട്ട് തലക്ക് മുകളിൽ തൂങ്ങിയാടുന്ന വാള് പോലെ ഇത് കൂടി നിൽക്കുന്നത്. എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അയാൾക്കൊരു ഊഹവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അർജുന്റെ പരിക്കുകളും അത്ര നിസ്സാരമൊന്നുമല്ല. എന്തായാലും ഒരു ആറുമാസത്തിനുശേഷമേ അവനിനി കിടക്കയിൽ എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയുള്ളൂ എന്നാണ് ഡോക്ടർമാർ ഒന്നടങ്കം പറയുന്നതും.. പിന്നെ അവന്റെ പേരിൽ രെജിസ്റ്റർ ചെയ്യപ്പെട്ട കേസും.. എന്നാലും ഇവന് ഇത് പോലൊരു ചുറ്റിക്കളി കൂടി ഉണ്ടെന്ന് തനിക്കിത് വരെയും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്നായിരുന്നു തമ്പിയുടെ മനസ്സിൽ.. ഇനി... ഇനി എന്താ ചെയ്യാ...അച്ഛാ.." വൈഗ വെപ്രാളത്തോടെ തമ്പിയുടെ ചുമലിൽ തൊട്ടു. എനിക്ക്...ആലോചിച്ചിട്ടൊരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.. ഇവന് എന്തിന്റെ കേടായിരുന്നു..ചോദിക്കുന്നതിനെല്ലാം ഞാൻ ക്യാഷ് കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ലേ.. എന്നിട്ട് അതിന് പുറമേ ഇങ്ങനെയൊരു നെറികേട് കൂടി ചെയ്യാൻ അവന് എങ്ങനെ മനസ്സ് വന്നു. അതും ഇത്രയും പ്രശ്നങ്ങൾ തലയിൽ തൂങ്ങി കിടക്കുന്ന ഈ സമയത്ത് തന്നെ...ഇവനെന്താ പൊട്ടനാണോ.. ഇതിനാണോ ഇന്ന് രാവിലെ വലിയ ഉത്സാഹത്തിൽ മാറ്റി ഒരുങ്ങി പോയത്..? " തമ്പിക്കൊരു തളർച്ച തോന്നി.. എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആലോചിച്ചിട്ടും രക്ഷപ്പെട്ടു പോകാനുള്ള വഴി മാത്രം അയാളുടെ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞില്ല.. കേസിനു പുറമേ...അപകടനില പൂർണമായും തരണം ചെയ്തു കഴിഞ്ഞുവെങ്കിലും അർജന് എണീറ്റ് നടക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ ഇനിയും ഒരുപാട് കാശിറക്കേണ്ടിവരും.. ഇവിടെ വന്ന നിമിഷം തന്നെ ഡോക്ടർമാർ അതും സൂചിപ്പിച്ചതാണ്. ഇതുവരെയുള്ള ക്യാഷ് തന്നെ എങ്ങനെ അടച്ചു തീർക്കണമെന്നറിയാത്ത ഒരു നിസ്സഹായതയിലാണ് തമ്പി. എല്ലാംകൊണ്ടും താൻ പൂർണ്ണമായുമൊരു കുരുക്കിൽ അകപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു എന്ന് തമ്പിക്കും ഏറെക്കുറെ ബോധ്യമായി..തുടങ്ങി.. ഫോൺ എടുത്തിട്ട് അശോകന്റെ നമ്പറിൽ കോൾ ചെയ്യുമ്പോൾ അവനന്ന് പറഞ്ഞ അവസാന ആശ്രയം തന്നെയായിരുന്നു തമ്പിയുടെ മനസ്സിലും.. ❤‍🔥❤‍🔥 സത്യമാണ് ഞാൻ ഈ പറഞ്ഞതെല്ലാം.." ശ്രീ അച്ഛനെയും അച്ചുവിനെയും നോക്കിയിട്ട് ഒന്നു കൂടി ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു. അവർക്കപ്പോഴും ഒന്നും വിശ്വാസമാകാത്ത ഒരു ഭാവമാണ് മുഖത്തുള്ളത്. "എന്നാലുമെടാ.. ഇന്ദിര അങ്ങനൊക്കെ.. എനിക്കങ്ങോട്ട്..." ജയഗോപൻ ശ്രീയെ നോക്കിയിട്ട് അതു തന്നെ വീണ്ടും പറഞ്ഞു " നമ്മൾക്ക് തന്നെ ഇത് അംഗീകരിക്കാൻ ഇത്രയും സങ്കടവും ബുദ്ധിമുട്ടുമുണ്ടെങ്കിൽ അച്ഛനാ ചെക്കന്റെ കാര്യമൊന്നോർത്ത് നോക്കൂ.. അവന്റെ പാതി ജീവൻ പോയതു പോലെയുള്ള ഇരിപ്പും നോട്ടവും.. ശ്രീ ഒരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.. "എന്തൊക്കെ ന്യായങ്ങൾ നിരത്തിയാലും സ്വന്തം മകന്റെ ജീവിതമാണെന്ന് വലുതെന്നൊക്കെ വാദിച്ചാലും ഇത്രയും നീചമായ ഒരു പ്രവർത്തി സ്വന്തം അമ്മ അവനോട് ചെയ്തുവെന്ന് അവനിപ്പോഴും അംഗീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.. അതാണ് ഏറ്റവും സങ്കടം.. എനിക്കവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ കൂടി വയ്യ.. എന്തു പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഞാനവനെ സമാധാനിപ്പിക്കേണ്ടത് എന്ന് പോലും എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. അത്രയ്ക്കും തകർന്നു പോയിട്ടുണ്ടാകും ആ പാവം.." ഡെവിയുടെ സങ്കടങ്ങളെല്ലാം അപ്പാടെ ഏറ്റെടുത്തത് പോലൊരു വീർപ്പുമുട്ടലായിരുന്നു ശ്രീക്കുള്ളിൽ. അവന്റെ മുഖത്തും വാക്കിലും നോക്കിലുമെല്ലാം ആ സങ്കടത്തിന്റെ അലകൾ തെളിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു.. " അവനനിനി വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് വഴക്കുണ്ടാക്കുവോടാ..ശ്രീകുട്ടാ " ജയ ഗോപൻ ആശങ്കയോടെ ചോദിക്കുമ്പോൾ ശ്രീയുടെ മുഖം കടുത്തുപോയി. " പിന്നെ...എല്ലാം കൂടി മനസ്സിൽ ഒതുക്കി പിടിച്ചിട്ട് അവന്നതെല്ലാം ഒറ്റയ്ക്ക് സഹിക്കട്ടെ എന്നാണോ.. ശ്രീ അച്ഛനെ നോക്കി.. "അങ്ങനെയല്ലടാ.." "എങ്ങനെ ആയിരുന്നു അവന്റെ സങ്കടം തീരുവോളം അവൻ എന്തുവേണമെങ്കിലും ചെയ്യട്ടെ അച്ഛാ..ഞാൻ അവന്റെ കൂടെത്തന്നെ നിൽക്കും.തെറ്റ് ചെയ്തത് അവനല്ല. അവനോടാണ് അവരെല്ലാം കൂടി തെറ്റ് ചെയ്തത്. അതവനെ അത്രമാത്രം തകർത്തു കളയുന്ന ഒരു ചതിയുടെ രൂപത്തിൽ. അവനേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട അവന്റെ അമ്മ തന്നെ.. അപ്പോൾ പിന്നെ അവരോട് പ്രതികരിക്കാൻ തീർച്ചയായും അവന് അവകാശമുണ്ട്.. അവനത് ചെയ്യട്ടെ..അത്രയെങ്കിലും അവന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു ആശ്വാസം കിട്ടട്ടെ.. ശ്രീ ഡെവിക്ക് വേണ്ടി ശക്തമായി വാദിച്ചു. " എന്റെ മനസ്സിലും അതുതന്നെയാണ് ശ്രീകുട്ടാ.പക്ഷേ ഡെവിയെ നിനക്കറിയില്ലേ.ഇന്ദിരയെ അവന് എന്തുമാത്രം പ്രിയപ്പെട്ടതാണെന്നും നിനക്കറിയില്ലേ.. അങ്ങനെയുള്ളവൻ അവരോട് വാ വിട്ട് വല്ലതും പറഞ്ഞു പോയിട്ട് പിന്നെ അതിന്റെ പേരിൽ കൂടി സങ്കടപ്പെടുന്നത് നമ്മൾ കാണേണ്ടിവരും..." ജയഗോപൻ തന്റെ ആശങ്ക ഒന്ന് കൂടി വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തു കൊണ്ട് ശ്രീയെ നോക്കി.. " അവരെല്ലാം അവന് അത്രയും പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ...പക്ഷേ അവർക്ക് അത്രത്തോളം പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നില്ല എന്റെ ഡെവിയെന്ന് എനികുറപ്പുണ്ട്.. സ്നേഹമുള്ള ഒരാളോട് നമ്മൾ എങ്ങനെയാണ് അറിഞ്ഞുകൊണ്ടൊരു ചതി ചെയ്യുന്നത്..? നമ്മുടെ മനസ്സിൽ അവരോടുള്ള സ്നേഹം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ നമുക്ക് മുന്നിൽ അവർ വേദനയോടെ പിടയുന്നത് കാണുമ്പോൾ വീണ്ടും വീണ്ടും അവരെ വേദനിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ഒരു ചതിക്കു കൂട്ടുനിന്നിട്ട് അത് അവരുടെ നല്ലതിനുവേണ്ടി ആണെന്ന് ന്യായീകരിക്കുന്നതിൽ എവിടെയാണ് സ്നേഹമുള്ളത്..." ശ്രീക്ക് അമർഷം തീരുന്നില്ല. "കുറച്ചു കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ട് നീ അവനെ ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കണം വല്ലാത്തൊരു മാനസികാവസ്ഥയിലായിരിക്കും അവനിപ്പോൾ. നീ കൂടെയുണ്ടെന്ന് അവനൊരു ഉറപ്പ് കൊടുക്കണം ശ്രീ കുട്ടാ..".. " ജയഗോപൻ ഓർമിപ്പിച്ചു. എനിക്കറിയാമച്ഛ..ഞാനും അത് വിചാരിച്ചതാണ്. അവൻ എന്തായാലും വീട്ടിലേക്കാണ് പോയിട്ടുള്ളത് അതുറപ്പിച്ചിട്ടാണ് ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്.. " ഡെവി തന്നോട് ആവിശ്യപ്പെട്ട കാര്യം ഇവിടെയിപ്പോ പറയണമോ എന്നായിരുന്നു ശ്രീ പിന്നെ ആലോചിച്ചത്. പറഞ്ഞേക്കാം.. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ.. പെട്ടന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ ഇവരത് എങ്ങനെ എടുക്കുമെന്നറിയില്ല.. "അച്ഛാ.. ശ്രീ പതിയെ വിളിച്ചു.. "ഡെവി.. എന്നോട്.. ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചു. " പതിഞ്ഞ സ്വരതിൽ ശ്രീ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.. ജയഗോപന്റെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. "പക്ഷേ.. ശ്രീ.." ഡെവി ആവിശ്യപ്പെട്ട കാര്യം പറഞ്ഞു തീർന്നയുടനെ ജയ ഗോപൻ അവനെ അന്ധാളിപ്പോടെ വിളിച്ചു. ശ്രീക്ക് വളരെ പെട്ടന്ന് തന്നെ ആ വിളിയുടെ അർഥം മനസ്സിലായി.. "അവനവളോട് സ്നേഹമാണ്.. അതിപ്പോ അവളുടെ കുറവു കളോടും അത് തന്നെ.. ഡെവിയുടെ സ്നേഹം ആത്മാർത്ഥമാണ്.. അതിൽ കൂടുതലൊന്നും എനിക്ക് പറയാനില്ല.. അവന്റെ മുന്നിൽ അവന്റെ പ്രണയിനിക്കൊരു കുറവുമില്ല.. നമ്മൾക്ക് തോന്നുന്ന ആ വലിയ കുറവ്.. അതിനി അവനൊരു പ്രശ്നവുമല്ല.. സ്നേഹം തോന്നിയ പിന്നെ അത് അങ്ങനെ തന്നെ യാവുമെന്ന് അച്ഛന് ഞാൻ പറഞ്ഞു തരേണ്ടല്ലോ.." അതും പറഞ്ഞു അച്ചുവിനെയും കൈപിടിച്ച് കൊണ്ട് ശ്രീ തിരിഞ്ഞു പോകുമ്പോഴും ജയ ഗോപൻ എന്തൊക്കെയോ ചിന്ത കളെയും കൂട്ട് പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെ തന്നെയിരുന്നു... ❤‍🔥❤‍🔥 ചതിയായിരുന്നോ..? ബാല കൈകൾ കൊണ്ട് വാ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു തന്റെ മുറിയിലെക്കോടി. ശ്രീ പറഞ്ഞു തീർത്ത വാക്കുകൾ അവൾക്കുള്ളിൽ ഓരോ നിമിഷവും ഓരോ സ്ഫോടനം പോലാണ്.അവൻ പറയുന്നത് മുഴുവനും കേട്ട് നിൽക്കാൻ കഴിയാതെ അവൾ തിരിഞ്ഞു പോരുകയായിരുന്നു.. അത്രയും... അത്രയും സ്നേഹത്തോടെ കൂടെ നിന്നവനോട് എങ്ങനെ ഇത്രേം ക്രൂരമായൊരു ച്ചതി ചെയ്യാൻ അവർക്കെങ്ങനെ തോന്നി..? ബാലയുടെ ഹൃദയം വിറച്ചു. ഇതറിയുമ്പോൾ തനിക്കിത്രയും വേദനിക്കുന്നു. അപ്പോൾ പിന്നെ അതിന്റെ ഇരയായവൻ.. അവന്റെ ഉള്ളം പിടയുന്നത് അവൾക്കവിടെയിരുന്നു കൊണ്ട് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു.. എങ്ങനെ അവനത് സഹിക്കും ദൈവമേ.. എത്ര മാത്രം നീറുന്നുണ്ടാവും.. അവളുടെ ഹൃദയം പിടഞ്ഞതും കണ്ണ് നിറഞ്ഞതുമെല്ലാം അവന് വേണ്ടിയിട്ടായിരുന്നു.. ഇതൊന്നുമറിയാതെയാണല്ലോ താൻ കൂടി സാന്ദ്രയെ സ്വീകരിക്കാൻ പറഞ്ഞു കൊണ്ടവനെ.. ബാല തലയിണയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി കരച്ചിലൊതുക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവൾ തോറ്റു പോയി... അന്നവൻ തന്നെ കാണാൻ വരുമ്പോൾ പറഞ്ഞ ഓരോ വാക്കുകളും.. തന്നോടുള്ള സ്നേഹം മാത്രം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ കണ്ണുകളും വേദന നിറഞ്ഞ ചിരിയും... താൻ സാന്ദ്രയെ സ്വീകരിക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ ആ നിസ്സഹായവസ്ഥ. ഒടുവിൽ തനിക് വേണ്ടി സമ്മതം പറയുമ്പോഴും അവനിൽ കണ്ടത് തന്നോടുള്ള സ്നേഹം മാത്രമായിരുന്നു.. അന്ന് മുഴുവനും ഡെവിയെ ഓർത്തു കൊണ്ടവൾ പിടഞ്ഞു.. ❤‍🔥❤‍🔥 ശ്മാശാന മൂകതയാണ് വീടിനുള്ളിൽ.. പക്ഷേ ഡെവിയെ അതൊന്നും അല്പം പോലും ബാധിച്ചിട്ടില്ല. ഒരുപാട് നാളുകളായി അവന്റെ മുന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന വലിയൊരു പ്രശ്നത്തിന്റെ കൊടുമുടിയാണ് മഞ്ഞുപോലെ ഉരുകി ഒലിച്ചില്ലാതായിരിക്കുന്നത്.. ഇനിയെന്തുവേണമെന്നും ഇനി എങ്ങനെ വേണമെന്നുമൊക്കെ അവന്‍റെ മനസ്സിലിപ്പോൾ വ്യക്തമായ ഒരു തീരുമാനങ്ങളുണ്ട്. അതിന്റെയൊരു ആശ്വാസവുമുണ്ട്.. ആർക്കുവേണ്ടിയും കൈവിട്ടു കളയാൻ കഴിയാത്ത അവന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മകളെ നെഞ്ചോടടക്കി പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. ഇനി ആ പ്രതീക്ഷകൾ മാത്രം മതിയാവും അവന് മുന്നോട്ടു ജീവിക്കാൻ.. അവൾക് വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പാണ്. ആ കാത്തിരിപ്പിന് എത്രത്തോളം ദൈർഘ്യമുണ്ടെങ്കിൽ കൂടിയും അത് അവനെ ഒരിക്കലും അലോസരപ്പെടുത്തുകയോ മടുപ്പുളവാക്കുകയോ ചെയ്യുകയില്ല. കാരണം അതിന്റെ അപ്പുറത്തുള്ളത് അവനെ ഒരുപാട് മോഹിപ്പിച്ച..സ്വപ്നം കണ്ടതുപോലുള്ള ജീവിതമാണ്. അത് കയ്യെത്തി പിടിക്കാൻ വേണ്ടി എത്രവേണമെങ്കിലും പോലും കാത്തിരിക്കാൻ അവൻ തയ്യാറായിരുന്നു.. കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞു വന്നു സ്വന്തം മുറിയിലെ കിടക്കയിൽ തലയിണ കെട്ടിപിടിച്ചു കിടക്കുമ്പോൾ മുന്നൊന്നും ഇല്ലാത്ത വിധമൊരു സമാധാനമുണ്ടവന്. സ്വന്തം അമ്മയടക്കം തന്നെ ചതിക്കാൻ കൂട്ട് നിന്നവരെ പോലും അവൻ മനഃപൂർവം മറന്നു കളഞ്ഞു.. ആ ച്ചതി ഓർക്കുമ്പോൾ.. അന്നത്തെ തന്റെ അവസ്ഥയോർക്കുമ്പോൾ...തോന്നുന്ന കുഞ്ഞൊരുനോവിനപ്പുറം അന്നവന്റെ ഓർമയിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നതത്രയും ബാലയാണ്.. അവളോടൊപ്പമുള്ള തന്റെ ജീവിതമാണ്. അതിന്റെ നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങളാണ്. അവനപ്പോൾ അത് മതിയായിരുന്നു.. അതേ കിടപ്പിൽ തന്നെ പുറത്തു ഒരു വണ്ടി വന്നു നിൽക്കുന്നതും വളരെ സ്പീഡിൽ അതിന്റെ ഡോറുകൾ തുറന്നടയുന്നതും എല്ലാം കിടപ്പിൽ ഡെവി അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതാരാണെന്ന് അവന് വ്യക്തമായി അറിയാം.. ചുണ്ടിലൊരു ചിരിയോടെ ഡെവി അനങ്ങാതെ അതേ കിടപ്പ് തന്നെ തുടർന്നു. അവനപ്പോഴും എഴുന്നേറ്റു പോകണമെന്ന് തോന്നിയില്ല. ആ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കിയവർ തന്നെ അത് പരിഹരിക്കട്ടെ.. അതിനെ പേരിലിനി എന്തിനായാലും താൻ അതിലേക്കിടപ്പെടുന്നില്ല എന്നൊരു മനോഭാവമായിരുന്നു അന്നേരമൊക്കെയും അവന്റെയുള്ളിൽ.. തുടരും... ചെക്കൻ കളത്തിലിറങ്ങി തുടങ്ങി ഗയ്‌സ്.. ഇനിയെന്റെ ഡെവി എന്താണെന്ന് നിങ്ങളറിയും. ഇത് വരെയും വെള്ളത്തിൽ വീണത് പോലൊരു നനഞ്ഞു കുതിർന്ന ഡെവിയെ അല്ലേ നമ്മള് കണ്ടത്.. ഇനിയങ്ങോട്ട് കളി മാറുകയാണ്.. ഡെവിയും.. ഞാനും 😌 കാത്തിരിക്കുക.. 🥰🥰 റിവ്യൂ ഇടണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif❣️ #📔 കഥ

#📙 നോവൽ -മുറ ചെറുക്കൻ... 🔻 ഭാഗം_19 ✍️ രചന - Aysha akbar തറയിലെ പായയിൽ ചേർന്നു കിടന്നുറങ്ങുന്ന രണ്ട് പേരെയും കണ്ട് അമ്മുവിന്റെ കണ്ണുകൾ ഒന്ന് വികസിച്ചു..... അവൾ അതേ ഭാവത്തോടെ മീനുവിനെ നോക്കുമ്പോൾ മീനു കണ്ണുകൾ ചുരുക്കി നാവൊന്ന് കടിച്ചു....... അമ്മേ.... അമ്മു അവിടെ തന്നെ നിന്ന് കൊണ്ട് ഒരീണത്തോടെ വിളിച്ചപ്പോഴേക്കും മീനു വന്നു അവളുടെ വാ പൊത്തിയിരുന്നു..... വേണ്ടെടി ചേച്ചി..... ഞാൻ അവരുടെ ഇടയിൽ കിടന്നിരുന്നു... ഞാൻ എഴുന്നേറ്റത് കൊണ്ടാവും.... ഇന്നലെ നല്ല ഇടി യായത് കൊണ്ട് ഞങ്ങളെല്ലാം ഒന്നിച്ചാണ് കിടന്നത്..... മീനു അടക്കി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അമ്മുവിനോടത് പറയുമ്പോഴും അമ്മുവിന്റെ വാ പൊത്തിയിരുന്ന കയ്യെടുത്തിരുന്നില്ല..... അമ്മു അവളുടെ കൈ പെട്ടെന്ന് തട്ടി മാറ്റി....... നീ രണ്ട് പേരെയും വിളിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചേ..... അമ്മു അവരെ ഒന്ന് കൂടി നോക്കി കൊണ്ടതും പറഞ്ഞു അവിടെ നിന്ന് പോകുമ്പോഴാണ് മീനു അവരിലേക്കൊന്ന് നോക്കിയത്..... എന്റീഷ്വരാ..... അവർ കിടക്കുന്നത് കണ്ട് അവൾ നെഞ്ചത് കൈ വെച്ചു..... കാരണം താൻ ഇടയിൽ നിന്നൂർന്ന പോന്ന ആ വിടവ് ഇപ്പോഴവിടെയില്ലായിരുന്നു...... അവന്റെ കയ്യിനു മുകളിൽ തല ചേർത്ത് വെച്ച് കൊണ്ടവന്റെ നെഞ്ചിനോരം ചേർന്നാണവൾ കിടക്കുന്നത്...... കണ്ടപ്പോൾ ഒരേ സമയം ഒരു വെപ്രാളവും അത്‌ പോലൊരു സന്തോഷവും അവൾക്ക് തോന്നി.... പാവം.... അവളുടെ ആഗ്രഹം സാധിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു..... ഏട്ടൻ അവളെ സ്നേഹിച്ചാൽ മതിയായിരുന്നു...... അത്‌ തന്നെയാണ് ഇപ്പൊ തന്റെ ആഗ്രഹവും..... രണ്ട് പേരും തമ്മിൽ എന്ത് കൊണ്ടും നല്ല ചേർച്ചയാണ്...... കാണാനും സ്വഭാവം കൊണ്ടുമെല്ലാം..... അവൾക്കെന്ത്‌ കൊണ്ടും അവനെ പോലൊരാളും അവനെന്ത്‌ കൊണ്ടും അവളെ പോലൊരു പെണ്ണുമാണ് വേണ്ടത്..... ഇവിടെയും ആർക്കും എതിർപ്പൊന്നുമുണ്ടാവില്ലെങ്കിൽ കൂടി അവളുടെ വീട്ടുകാരെ ഭയന്നേ മതിയാവു.... അവരോരിക്കലും ഇതിന് സമ്മതിക്കില്ലെന്നതുറപ്പാണ്.... ഓർക്കുമ്പോൾ തന്നെ അവൾക്കൊരു ഭയം തോന്നിയിരുന്നു..... അതോർത്തെന്ന വണ്ണം ഏട്ടനും അവളോട് അകന്ന് നിൽക്കുമായിരിക്കും.... പാവം ഇഷാനി.... അവൾക്ക് ഓർക്കും തോറും വല്ലാത്തൊരു വിഷമം തോന്നി... അതേയ്..... നേരം വെളുത്തു.... ഇടിയും മിന്നലും മഴയും ഒക്കെ പോയി വെയില് വന്നു.... രണ്ട് പേരും ഒന്നെഴുന്നേറ്റെ.... മീനു രണ്ട് പേരെയും ഒന്ന് തട്ടി വിളിച്ചു കൊണ്ടത് പറഞ്ഞതും രണ്ട് പേരും ഉറക്കിൽ നിന്നോന്നുണർന്നു..... ഇഷാനി കണ്ണുകളൊന്ന് തുറന്ന് സ്വബോധത്തിലേക്ക് വന്നതും കരി നീല നിറത്തിലുള്ള അവന്റെ ഷർട്ടിലെ വെള്ള നിറത്തിലുള്ള ബട്ടണിലാണ് കണ്ണുകൾ പതിഞ്ഞത്..... ഒരു നിമിഷം അവളൊരു ഞെട്ടലോടെ മിഴികളുയർത്തി....... അവനും കണ്ണുകൾ തുറന്ന പാടെ തന്റെ മുഖത്തേക്ക് പാറി വീണു കിടക്കുന്ന അവളുടെ നീളൻ മുടിയിഴകൾ ഒന്ന് വകഞ്ഞു മാറ്റി നോക്കുമ്പോഴാണ് തന്നോട് പറ്റി ചേർന്നു കിടക്കുന്നവളെ കാണുന്നത്.... ആ നിമിഷം ഇരുവരുടെയും കണ്ണുകൾ തമ്മിലൊന്നുടക്കി..... വിടർന്ന ആ കണ്ണുകളിലെ പിടച്ചിൽ അവന്റെ നെഞ്ചിന്റെ താളത്തോട് ചേർന്നു നിൽക്കും പോലെ...... അവന്റെ കൈകൾക്ക് മുകളിൽ വെച്ച തലയൊന്ന് അനക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ അവനിൽ മാത്രമായി അവളും തറഞ്ഞു നിന്നു.... അവന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ചൂടാണ് തന്നിൽ പതിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതെന്ന് പറഞ്ഞവൾ മനസ്സിനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു..... ഉറക്ക ചടവിലും ആ കണ്ണുകൾ വല്ലാത തിളങ്ങുന്നത് സച്ചുവറിഞ്ഞു...... അവൻെറയുള്ളിലും എന്തിനോ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞിരുന്നു.... പക്ഷേ അതിനെയവൻ ഒരു ഗൗരവം കൊണ്ട് അതി വിദഗ് ധമായി മറച്ചു പിടിച്ചിരുന്നു... അതേയ്..... എഴുന്നേറ്റെ ..... ഞാൻ പോയ തക്കം നോക്കി അടുത് കിടക്കുവാ രണ്ടും കൂടി...... പെട്ടെന്ന് മീനുവത് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് രണ്ട് പേരുടെയും ശ്രദ്ധ ഒരു നിമിഷം തങ്ങൾക്കടുത്തായി എളിയിൽ കൈ കുത്തി നിൽക്കുന്ന മീനുവിൽ പതിയുന്നത്...... ഒരു നിമിഷം ഇരുവരും ഞെട്ടലോടെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു..... മീനുവിന്റെ ചുണ്ടിലൊരു കുസൃതി ചിരി വിരിഞ്ഞു.... അമ്മു ചേച്ചി വന്നിട്ടുണ്ട്..... മീനു അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് സചുവിനെ നോക്കിയതും അവനു മീനുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ തന്നെ പ്രയാസം തോന്നിയിരുന്നു.... അവൻ രണ്ട് പേർക്കും മുഖം കൊടുക്കാതെ അവിടേ നിന്നും നടന്നു....... ഇഷാനിയും ഒരു ചമ്മലോടെ അങ്ങനെ നിൽക്കുകയാണ്.... അതേയ്.... നീ മനപ്പൂർവം അവനടുത്തേക്ക് നീങ്ങി കിടന്നതാണോ.... ഏയ് അല്ലാ.... മീനു ഇഷാനിയോട് ഒരു പ്രത്യേക താളത്തിൽ അത്‌ ചോദിചപ്പോഴേക്കും അവൾ പെട്ടെന്നൊരു വെപ്രാളത്തിൽ അത്‌ പറഞ്ഞിരുന്നു...... മീനു ഒരു ചിരിയോടെ അവളെ ചുറ്റി പ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു...... നീ പോയി വായും മുഖവുമൊക്കെ കഴുകി വാ..... അമ്മു ചേച്ചി വന്നിട്ടുണ്ട്.... മീനു അത്‌ പറഞ്ഞതും ഇഷാനി വേഗം പുറത്തേക്ക് നടന്നു..... അപ്പോഴും മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേക സുഖം ഇഷാനിയറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു....... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 ഉമ്മറത്തു നിന്ന് വായും മുഖവും കഴുകി സച്ചു അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നിരുന്നു...... അമ്മയുടെ അടുത്തായി നിൽക്കുന്ന അമ്മു സച്ചുവിനെ കണ്ടതും ഓടി വന്നു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു...... അവന്റെയുള്ളിലും അതേ വാത്സല്യം തിര തല്ലി...... നീയെപ്പോ വന്നു.... വിളിച്ചാൽ ഞാൻ വരില്ലായിരുന്നൊ...... സച്ചുവത് പറഞ്ഞതും അമ്മു ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.... അവൾ അവനെ തന്നെ ചുറ്റി പ്പിടിച്ചങ്ങനെ നിന്നു.... ഉള്ളിൽ കിടന്ന് വിങ്ങുന്നതിന്റെ ആഴം അവനെ കണ്ടതും കൂടുന്നത് അവളറിഞ്ഞു.... ഏറെ പ്രയാസപ്പെട്ടു കൊണ്ടവൾ അവനിൽ നിന്നും അടർന്നു മാറി..... സച്ചു ഒരു നിമിഷം അവളെ തന്നെ നോക്കി...... അവന്റെ നെഞ്ചും ഒന്ന് പിടച്ചത് പോലേ..... ദേ..... കഴിക്കാനിരിക്കു എല്ലാവരും....... അപ്പോഴേക്കും തനൂജ അത്‌ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മേശ മേൽ പലഹാരം നിരത്തി...... നീ വരികയാണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ നിനക്കിഷ്ടപ്പെട്ട പൂരി ഉണ്ടാക്കുമായിരുന്നില്ല..... ഇതിപ്പോ ഇഡ്ഡലി നിനക്കിഷ്ടമില്ലല്ലോ..... പൂ പോലുള്ള ഇഡ്ഡലി ടേബിളിലേക്ക് എടുത്ത് വെക്കുമ്പോൾ തനൂജ അത്‌ പറഞ്ഞതും അമ്മുവിന്റെ ചുണ്ടിലൊരു പുച്ഛം വിരിഞ്ഞു.... ഇപ്പോ അങ്ങനെ ഒന്നിനോടും ഇഷ്ടവും ഇഷ്ടക്കുറവുമില്ല അമ്മേ.... അവളത് പറയുമ്പോൾ സച്ചു അവളെയോന്ന് നോക്കി... ആ വാക്കുകളിൽ പതിവില്ലാത്തൊരു തളർച്ച പോലെ.... സദാ വിടർന്നു കണ്ടിരുന്ന കണ്ണുകളിൽ ഒരു തരം നിസ്സംഗത നിറഞ്ഞത് പോലേ.... സച്ചുവിന് വല്ലാത്തൊരു അസ്വസ്ഥത തോന്നിയിരുന്നു...... പക്ഷ അവനൊന്നും ചോദിച്ചില്ല...... അപ്പോഴാണ് പുറത്ത് നിന്നും ഇഷാനിയങ്ങോട്ട് കയറി വരുന്നത്.... അവൾക്ക് പിറകെയായി മീനുവുമുണ്ട്..... പെട്ടെന്ന് ഇഷാനിയെ കണ്ടതും സച്ചു വിനൊരു ജാള്യത തോന്നിയിരുന്നു.... അവനവളെ അഭി മുഖേകരിക്കാനേറേ പ്രയാസം തോന്നി..... അവളും മുഖമുയർത്തി അവനെ നോക്കിയില്ല.. അവന്റെ സാമീപ്യം അറിയുമ്പോൾ തന്നെ അവളിലൊരു നാണം വിരിഞ്ഞിരുന്നു...... ആ.... ഇതാണോ ഇഷാനി...... അവളെ കണ്ടതും അമ്മു ഒരിളം ചിരിയോടെ അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അവളുടെ കയ്യിലൊന്ന് പിടിച്ചിരുന്നു...... ഇഷാനിയും അവളെയൊന്ന് നോക്കി.... ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ താടിയും മീശയും ഇല്ലാത്ത സച്ചു തന്നെയെന്നവൾക്ക് തോന്നി പ്പോയി... മാത്രവുമല്ല അവനെക്കാൾ അല്പം കൂടി നിറവുമുണ്ടവൾ.... അതേ ഭംഗിയുള്ള ചിരി.... അവൾ കണ്ണിമ വെട്ടാതെ അമ്മുവിനെ നോക്കി..... കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോഴുള്ള മുഖമായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ..... ഒരു ബാർബി പോലെ...... അമ്മു അതും പറഞ്ഞൊന്ന് ചിരിക്കുമ്പോൾ ഇഷാനിയും ചിരിച്ചു.... എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ ഇഷാനിയിലാണെന്ന് മനസ്സിലായതും അവളിലേക്ക് നോക്കാൻ കഴിയാനിട്ട് തന്നെയാണ് സച്ചു വേഗം ടേബിളിലേക്കിരുന്നത്..... ഹാ.... ഇനി കഴിച്ചിട്ടാവാം സംസാരം..... നിക്ക് നല്ല വിശപ്പുണ്ട്..... മുത്തശ്ശി അതും പറഞ്ഞു സച്ചുവിനരികിലേക്കിരുന്നപ്പോൾ ഓരോരുത്തരായി ടേബിളിലേക്കിരുന്നു.... സച്ചുവിന് നേരെ അഭിമുഖമായിരിക്കുമ്പോൾ ഇഷാനിയുടെ നെഞ്ച് വല്ലാതെ പിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അറിയാതെ പോലും മിഴികളവനിൽ തറക്കാനുള്ള ധൈര്യം അവൾക്കില്ലാത്തത് പോലെ....... അവനും ഭാവ ഭേതങ്ങളൊന്നുമില്ലെന്ന വണ്ണമിരുന്നു കഴിക്കുമ്പോഴും ഉള്ളിലെന്തോ ഒരു അനുഭൂതി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് അവനറിഞ്ഞു..... 🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 സച്ചു...... ഇന്ന് നേരത്തെ വരാൻ പറ്റുമോ നിനക്ക്..... സച്ചു ഇറങ്ങും നേരം പിറകിൽ നിന്ന് അമ്മുവത് ചോദിച്ചതും അവനവൾക്ക് നേരെയോന്ന് തിരിഞ്ഞു.... എല്ലാവരും ഉമ്മറത്തു തന്നെയുണ്ട്..... മീനുവും പോകാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ്..... ഇഷാനിയും മുത്തശ്ശിയും തനൂജയും എല്ലാം അവിടെ തന്നെയുണ്ട്..... അല്ലാ..... ഞാൻ നാളെ തിരിച്ചു പോകും..... അത് കൊണ്ട് പറഞ്ഞതാ..... എല്ലാവരുടെയും സംശയ ഭാവത്തിനുള്ള ഉത്തരമെന്ന പോൽ അമ്മുവത് പറഞ്ഞതും ബൈക്കിന്റെ അടുത്തെത്തിയിരുന്ന സച്ചു തിരികെ അകത്തേക്ക് കയറി.... മുറ്റത്തെ വലിയ ആ ചെടിയിൽ നിന്നും നന്ദ്യാർ വട്ട പ്പൂക്കൾ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നുണ്ട്..... രാത്രി പെയ്ത മഴ കൊണ്ടാവും വെയിലിനു തീരെ വെട്ടമില്ല..... ഒരു നേർത്ത കാറ്റ് നന്ദ്യാർ വട്ട പ്പൂക്കളെ ഇറുക്കാനെന്ന വണ്ണം ഒഴുകിയെത്തി..... തിരികെ അകത്തേക്ക് കയറിയ സച്ചുവിനെ എല്ലാവരും സംശയത്തോടെ നോക്കുകയാണ്...... അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ആ അര തിണ്ണയിലേക്കിരുന്നു...... അവന്റെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞു നിന്നൊരു നിസ്സംഗതയുണ്ടായിരുന്നു...... (തുടരും) Aysha Akbar #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻പാർട്ട്_ 97 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 💞 തങ്കമണിയേക്കാൾ തകർന്ന് പോയത് തമ്പിയാണെന്ന് തോന്നും..അയാളെ കാണുമ്പോൾ. കണക്ക് കൂട്ടലുകളെല്ലാം ഒരിക്കൽ കൂടി ദയനീയമായി പരാജയപ്പെടുന്നതിന്റ ഭീതി അയാളുടെ കണ്ണിലും മുഖത്തും കല്ലിച്ചു കിടപ്പുണ്ട്. വൈഗക്കും എന്ത് വേണമെന്നറിയില്ലായിരുന്നു. സഹായം ചോദിച്ചു വിളിക്കാൻ പാകത്തിന് ഒരു മുഖം പോലും മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞതുമില്ല. "ഞാൻ.. ഞാൻ ഓടിക്കാം അച്ഛാ.. അച്ഛനിപ്പോ ഒട്ടും വയ്യ.." ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകാനിറങ്ങി വന്ന തമ്പിയുടെ നേരെ വൈഗ ചാവിക്ക് വേണ്ടി കൈ നീട്ടി. എതിർത്തൊരു വാക്ക് പോലും പറയാതെ അവളുടെ കയ്യിലേക്കത് വെച്ച് കൊടുത്തു കൊണ്ടയാൾ മറുവശത്തേക്ക് പോയി കയറുന്നതു കണ്ടതും വൈഗയൊന്നു വിറച്ചു. തോൽവി അപ്പാടെ അംഗീകരിച്ചത് പോലുള്ള അയാളിലെ തളർച്ച.... ഇനിയൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ല എന്നുള്ളൊരു നിസംഘത മനോഭാവം.. അത് രണ്ടും അവളാ പ്രവർത്തികളിൽ തെളിഞ്ഞു കണ്ടു. "നോക്കി നിക്കാതെ ഇങ്ങോട്ട് കയറി വണ്ടിയെടുക്ക് വൈഗ.. എന്റെ കുഞ്ഞവിടെ.. ദൈവമേ.. എന്തൊരു പരീക്ഷണമാണ്..എന്റെ മോനെന്തു തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടാ ഇങ്ങനെ... എനിക്കിത് സഹിക്കാൻ വയ്യേ.." തങ്ക മണി വീണ്ടും കരഞ്ഞു തുടങ്ങി.. തലയൊന്ന് കുടഞ്ഞു കൊണ്ട് വൈഗ ഓടിപ്പോയി കാറിന്റെ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് കയറി.. കാത്തിരിക്കുന്ന ദുരന്തമറിയാതെ.. അതിന്റെ വ്യാപ്തിയറിയാതെ അവരുടെ കാർ അകന്ന് പോകുന്നതും നോക്കി തന്റെ മുറിയുടെ ജനലിനരികിൽ ദേവിക നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. അവരവളെ അന്വേഷിച്ചതുമില്ല.. എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടും അവൾ അവരുടെ കൂടെ പോയതുമില്ല.. ❤‍🔥❤‍🔥 ഏട്ടനെവിടെ പോയതാ അച്ചു..? എന്നും ചോദിച്ചു കൊണ്ടാണ് ബാല അടുക്കള പുറത്തേക് ചെന്നത്. അവരെല്ലാം അവിടുണ്ട്.. "ഡെവിയെ കാണാൻ പോകുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോയതാ ബാലെ.." എന്നിട്ടിത് വരേയ്ക്കും വന്നില്ലേ.? " അവൾ കൂടി അച്ചുവിനെ അരികിലേക്കിരുന്നു.. "ഇല്ലന്നേ.. "നീ വിളിച്ചു നോക്കിയോ." അച്ചു ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. "അവിടെ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ ആവോ.. ഇത്രയും നേരമായിട്ടും ഏട്ടനെന്താ തിരികെ വരാത്തത്.." ബാലയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. "ആർക് പ്രശ്നം.. ഏട്ടനോ.. അതോ ഡെവിക്കോ.." അച്ചു ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു. ബാല അതിന് ഉത്തരമൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. "ഏട്ടൻ വന്നോളും ബാലെ എന്ന് അച്ചു പറഞ്ഞിട്ടും ബാലയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞില്ല. കുട്ടാപ്പിക്കും കാർത്യായിനിക്കും മുറ്റതെന്തോ പണിയുണ്ട്.. ബാല അവരെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു. "ഞാൻ വിളിച്ചു തരണോ..?"അവളുടെ ഭാവം കണ്ടിട്ട് അച്ചു ചോദിച്ചു. ബാല വേണ്ടന്ന് തലയാട്ടി. "നിന്റെ ഫോൺ എവിടെ..?" അച്ചു ബാലയെ നോക്കി. "എനിക്കറിയില്ല... അവിടയുണ്ടാവും... ആ നരകത്തിൽ.." അത് പറയുമ്പോൾ ബാലയുടെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി. "പുതിയൊരു ഫോൺ വേണമെന്ന് നിനക്ക് നിന്റെ ഏട്ടനോട് പറയാമായിരുന്നില്ലേ..? അച്ചു ബാലയുടെ അരികിലേക്ക് കുറച്ചു കൂടി നീങ്ങി ഇരുന്നിട്ട് അലിവോടെ ചോദിച്ചു. "എന്തിനാ അച്ചു.. എനിക്കിപ്പോ അതിനൊന്നും തോന്നുന്നില്ല.. എനിക്കാരെയാ വിളിക്കാൻ.. എന്നേ ആരാ വിളിക്കാൻ.. വേണ്ടപെട്ടവർ എന്റെ അരികിൽ തന്നെയുണ്ടല്ലോ.. എനിക്കൊന്നും വേണമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല..അതിനെന്നല്ല.. ഒന്നിനും തോന്നുന്നില്ല.. എല്ലാവർക്കും ഒരു ഭാരമായി ഞാനിങ്ങനെ..ഇനിയും.." കണ്ണ് നിറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും അവളൊരു കരച്ചിൽ തൊണ്ടയിൽ തടഞ്ഞു വെച്ചിട്ടുണ്ട്.. അച്ചുവിത് മനസ്സിലായി. "ആർക്ക് ഭാരമെന്നാ ബാലെ.. നിന്റെ ഏട്ടനോ.. അതോ അച്ഛനോ.. അവരെയൊക്കെ നീ അങ്ങനാണോ കരുതിയിരിക്കുന്നത്.. നീ ഇപ്പൊ കൂടെ ഉണ്ടെന്നുള്ളതാ അവരുടെ ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷം.. സമാധാനം.. എന്നിട്ടും ഇങ്ങനൊക്കെ പറയുന്നത് കഷ്ടമുണ്ട് കേട്ടോ.." അച്ചു അവളുടെ തോളിൽ കൂടി കയ്യിട്ടു പിടിച്ചു.. അവരുടെ നേരെ ഒന്ന് നോക്കിയെങ്കിലും കാർത്യായിനി അങ്ങോട്ട് വന്നില്ല. ബാല മനസ്സ് തുറന്നൊന്നു സംസാരിച്ചു കാണാൻ അവർക്കും അതിയായ മോഹമുണ്ടായിരുന്നു. "അങ്ങനല്ല അച്ചു ഞാൻ പറഞ്ഞത്.. ഇപ്പൊ തന്നെ എത്ര സന്തോഷത്തോടെ വന്നതാ നിങ്ങള്.. എന്റെ കൂടെ ചേർന്നിട്ട് നിങ്ങളുടെ സന്തോഷം പോലും.." ബാലയൊന്ന് നിർത്തി.. "ഞങ്ങളുടെ സന്തോഷതിനൊന്നും ഒന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല. പിന്നെ നിനക്കെന്തൊ പറ്റിയിട്ടുണ്ട് എന്നുള്ള ഈ തണുപ്പാണ്‌ എനിക്ക് പിടിക്കാത്തത്.. എനിക്ക് മാത്രമല്ല..അച്ഛനും ഏട്ടനുമൊക്കെ അത് തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്.. നീ ഇങ്ങനൊന്നും ആയിരുന്നില്ലല്ലോ.. ശ്രീയേട്ടൻ പറഞ്ഞു തന്നൊരു ബാലയുണ്ട് എന്റെ മനസ്സിൽ.. ആളിപ്പോ എന്തായി.." "ആ ബാല മരിച്ചു പോയച്ചു..നീ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ലേ അത്. താലി എന്ന് പേരിട്ടൊരു കൊല കയർ മുറുക്കി അവരാ ബാലയെ കൊന്ന് കളഞ്ഞു. എല്ലാരും കൂടി കൊന്ന് കൊലവിളിച്ചു..എന്റെ.. എന്റെ അമ്മയടക്കം ആ ബാലയെ കൊല്ലാൻ കൂട്ട് നിന്നു.."എത്രയൊക്കെ അടക്കി പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും അത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. "ആര് പറഞ്ഞു മരിച്ചു പോയെന്ന്.. ഒന്ന് ചെറുതായി ബോധം പോയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ ഇപ്പഴും ശ്വാസമുണ്ട്.. നമ്മുക്കൊന്ന് തിരികെ പിടിക്കണ്ടെ.. നീ വിചാരിച്ച ആ ബാലക്കൊരു പുനർജ്ജന്മം കിട്ടും.. പക്ഷേ നീ തന്നെ വിചാരിക്കണം.. അതൊന്നും ഇനി നടക്കില്ലച്ചു.ഇനിയിപ്പോ എന്തിനാ.. ഈ ലോകത്തിലെ ഒന്നിനോടും എനിക്കിപ്പോ മോഹമില്ല.. സ്നേഹമില്ല.. ഞാൻ സഹിച്ചതൊക്കെ.. എനിക്കത് ഓർക്കാൻ കൂടി ഭയമാണ്.." "എന്തിനാ ഇനിയും ആ ഭയം. അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയതാണ്.. ഇനിയൊരിക്കലും നിന്നെ അർജുന് കൊടുക്കില്ല.. അതുറപ്പാണ്.." അച്ചു എത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും ബാലയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നാ നിസംഗതാ ഭാവം മായുന്നില്ല. "നമ്മുക്ക് മുന്നിൽ വന്നു പെടുന്ന കാര്യങ്ങൾ.. അതിനി ചെറുതോ വലുതോ സ്ട്രോങ്ങോ എന്തും ആയിക്കോട്ടെ.. അത് നടക്കുമെന്നും നടത്തുമെന്നും വിചാരിക്കണം.. അപ്പൊ അതിനുള്ള മാർഗവും താനെ നമ്മുക്ക് മുന്നിലേക്ക് തെളിഞ്ഞു വരും.." അച്ചു മൃദുവായി അവളെ തന്നിലെക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ചു..ബാല അവളെ നോക്കിയതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല... പക്ഷേ അപ്പോഴും ഒറ്റയൊരാൾക്ക് മാത്രം നികത്താൻ കഴിയുന്ന വലിയൊരു വിടവ് അവളുടെ ഉള്ളിലിരുന്നു വിങ്ങി... ❤‍🔥❤‍🔥 നീ എവിടെ പോയതായിരുന്നു ഡെവി..നിന്റെ ഫോണിൽ എന്തുപറ്റി? എപ്പോ പുറത്തിറങ്ങിയാലും പിന്നെ നിന്നേ വിളിച്ചാലും കിട്ടുന്നില്ല.. കോൾ കണ്ടിട്ടും നീ മനപൂർവ്വം അത് എടുക്കാത്തതാണോ?" കാർ നിർത്തി സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ തന്നെ ഡെവിക്ക് നേരെ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങളാണ്. " ഞാൻ... ഞാൻ ഒരാളെ കാണാൻ വേണ്ടി പോയതാ..കോൾ വന്നതൊന്നും ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല കണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ തീർച്ചയായിട്ടും ഞാൻ എടുക്കുമായിരുന്നു... " അവനാ പറഞ്ഞത് തന്നെയായിരുന്നു സത്യം. ഫോൺ ഒന്നും എടുത്തു നോക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നില്ല അവൻ.. " രണ്ടുമൂന്നു ദിവസം കൂടിയുള്ളൂ ഇനി നിന്റെ കല്യാണത്തിന് ഉള്ളൂ.. ആ ഓർമ്മ വല്ലതും നിനക്കുണ്ടോ.. ഇപ്പോഴും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ കണ്ടുകൊണ്ട് നടക്കുകയാണ്... അവന്റെ ഒട്ടും കൂസലില്ലാത്ത ഭാവവും അവനെത്തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി നിൽക്കുന്ന സാന്ദ്രയുമെല്ലാം ഇന്ദിരാമ്മയെ കൂടുതൽ ചൊടിപ്പിച്ചു.. പക്ഷേ ഡെവി മനപ്പൂർവം അവരെ നോക്കാതെ അകത്തേക്ക് കയറാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ്.. അതോടെ ഇന്ദിരാമ്മയുടെ ദേഷ്യം കൂടുകയാണ് ചെയ്തത്.. " ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചതിന് മര്യാദയ്ക്ക് ഉത്തരം പറയാൻ നിനക്ക് അറിയില്ലേടാ.. നിനക്കൊരു നിഷേധ മനോഭാവം വന്നിട്ടുണ്ടല്ലോ..എന്താ നിന്റെ ഉദ്ദേശം.. അതെങ്കിലും ഒന്നു പറയൂ നീ.. ശെരിക്കും ആരെ കാണാൻ പോയതാ നീ.. " സാന്ദ്രയുടെ വീർത്തു കെട്ടിവരുന്ന മുഖത്തിന് ഒരു അയവ് വരുത്തുക എന്നും അവളുടെ ഉള്ളിൽ അവൻ ആരെ കാണാൻ പോയതാണ്‌ എന്നുള്ളതിന് ഒരു കൃത്യത വരുത്തുകയെന്നുമായിരുന്നു ഇന്ദിരാമ്മ അവനോട് ആ ചോദ്യം ചോദിക്കുമ്പോൾ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നത്.. " എനിക്കങ്ങനെ ഒരുപാട് ആൾക്കാരെ കാണാൻ പോകാനുണ്ടാവും. അതൊക്കെ ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ടാണോ പോയിരുന്നത്.. ഇപ്പോഴെന്താ പിന്നെ ഇങ്ങനെ ഒരു മാറ്റം... അവരെയൊന്ന് നോക്കു പോലും ചെയ്യാതെ.. കൂടുതൽ അവരോട് എന്തെങ്കിലും സംസാരിച്ചാൽ നിലവിട്ടെന്തെങ്കിലും താൻ പറഞ്ഞു പോകുമെന്നുള്ളത് ഉറപ്പുള്ളതു കൊണ്ടായിരുന്നു ഒന്നും മിണ്ടാതെ അകത്തേക്ക് പോകാൻ തോന്നിയത്. പക്ഷേ അതിനവർ സമ്മതിക്കുന്നില്ല എന്ന് കണ്ടതും അവൻ അവർക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞ് നിന്നു... " എന്താ നിനക്ക് ഞാൻ ചോദിക്കുന്നതിനു ഉത്തരം പറഞ്ഞാല്..നീ കാണാൻ പോയ ആൾക്കെന്താ പേരും നാടും ഒന്നുമില്ലേ.. അതോ പറയില്ലെന്ന് വാശിയുണ്ടോ നിനക്ക്..സത്യമാണെങ്കിൽ പിന്നെ നിനക്ക് ഇവിടെ പറഞ്ഞാലെന്താ..? " ഇന്ദിരാമ്മ അവനെ അങ്ങനെ വിടാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല എന്ന മട്ടിൽ ചിറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഡെവിയുടെ നേരെ നോക്കി.. " ആളെ അറിയിക്കണമെന്നുള്ളതല്ല നിങ്ങളുടെ രണ്ടുപേരുടെയും പ്രശ്നം... ആ ആള് ബാലയല്ലെന്ന് ഉറപ്പിക്കുകയെന്ന് തന്നെയല്ലേ.." അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ഡെവിയുടെ മുഖത്തൊരു പരിഹാസമാണ്. " അങ്ങനെ ചോദിച്ചാലും അതിൽ തെറ്റൊന്നുമല്ലല്ലോ.. മക്കള് തെറ്റ് ചെയ്യുമ്പോൾ അത് തിരുത്തുക എന്നുള്ളത് അമ്മമാരുടെ കടമയാണ്. നീ അവളെ കാണാൻ പോയതാണ് എന്ന് ഇപ്പഴും പറയുമ്പോൾ അത് തെറ്റല്ലേ.." ഇന്ദിരാമ്മ അവനെ തുറിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.. അപ്പോഴും സാന്ദ്രക്കൊരു തെറ്റ് ധാരണ തോന്നരുത് എന്ന് തന്നെയാണ് അവരുടെ മനസ്സിൽ.. " എങ്കിൽ അമ്മായിയും മോളും കാത് തുറന്നു കേട്ടോ.. ഞാൻ കാണാൻ പോയ ആള് ബാലയല്ല... പിന്നെയാര്.." അറിഞ്ഞു തീരുവെന്ന് നിർബന്ധമാണോ..? നിർബന്ധമാണ്..അങ്ങനെ തന്നെ കൂട്ടിക്കോ നീ " കടുപ്പത്തിൽ പറയുന്ന അമ്മയെ ഡെവിയൊരു...വല്ലാത്ത ഭാവത്തിൽ നോക്കി.. "പറഞ്ഞാൽ ആളെ നിങ്ങൾ അറിയും...പക്ഷേ ഞാൻ ആളെ കാണാൻ പോയതൊന്നുമല്ല..ആൾ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് വന്നു കണ്ടിട്ടാണ് ഒരു നാടകവും അതിലെ മികച്ച അഭിനേതാക്കളെയും കുറിച്ച് പറഞ്ഞു തന്നത്.. ഒരു നുണയും അധികകാലം മുടി വെക്കാൻ പറ്റില്ലെന്ന് തെളിവുള്ളതുപോലെ അവൻ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് വന്ന് കാണുകയായിരുന്നു.." ഡെവി ചിരിയോടെ സാന്ദ്രയെയും ഇന്ദിരയെയും നോക്കി.. "അതാരായിപ്പോ അങ്ങനെ ഒരാൾ.." ഇന്ദിരാമ്മ സംശയത്തോടെ മുഖം ചുളിച്ചു.. അതല്ലേ ഞാൻ പറഞ്ഞത് ആളെ നിങ്ങൾ അറിയുമെന്ന്..സന്ദീപ്... അതാണ് ആളുടെ പേര്..നിങ്ങളിറിയുമല്ലോ ..ല്ലേ " ഹാളിൽ നിന്ന് കയറാവുന്ന വാതിൽപ്പടിയിലേക്ക് ചാരി നിന്നിട്ട് കൈകെട്ടി നിന്നുകൊണ്ട് ഡെവി പറയുന്നത് കേട്ടതും നടുങ്ങിക്കൊണ്ട് ഇന്ദിരാമ്മ ഡെവിക്കരികിൽ നിന്നും പിന്നിലേക്ക് മാറി..അവരെയും നോക്കിനിൽക്കുന്ന സാന്ദ്രയുടെയും അവസ്ഥ വിഭിന്നമല്ല. "എന്തേ.. അവനെ അമ്മായിയും മോളും അറിയില്ലന്നുണ്ടോ...?" തന്നെ നോക്കാതെ.. രക്തമയം അൽപ്പം പോലുമില്ലാത്ത മുഖത്തോടെ നിൽക്കുന്നവർക്ക് നേരെ നോക്കി ഡെവി വീണ്ടും ചോദിച്ചു.. അതുവരെയും പോര് കോഴിയെപ്പോലെ അവന് നേരെ നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്ന ഇന്ദിരാമ്മ വെള്ളത്തിൽ വീണതുപോലെ ഒരു അരികിൽ പറ്റി കൂടി.. " മനസ്സിലായില്ല എന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ഒന്നുകൂടെ തെളിച്ചു പറഞ്ഞു തരാം. സന്ദീപ്..സാന്ദ്രയെ പെണ്ണുകാണാൻ വന്നവൻ.. ഒരു വിശേഷം കൂടിയുണ്ട്.. ഞാനും ഇവളും തമ്മിൽ ഒടുക്കത്തെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അമ്മയും അമ്മാവനും കൂടി ഈ കല്യാണത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറി പോകാൻ കഷ്ടപ്പെട്ടു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തിയവൻ.. എന്നേ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടവൻ... ഇപ്പോൾ മനസ്സിലായി കാണുമല്ലോ അല്ലേ..? " ഡെവി പുച്ഛത്തോടെ ഇന്ദിരാമ്മയെ നോക്കി. " മനപ്പൂർവം ഒഴിഞ്ഞുമാറിയതാ ഞാൻ.. നിങ്ങളിൽ നിന്നും.ഇപ്പോഴത്തെ എന്റെ മാനസിക നില വെച്ച് നിങ്ങളെ കാണുന്നതുപോലും എനിക്ക് എന്തോ പോലെയാണ്.. നിങ്ങളോട് ഞാൻ സംസാരിച്ചാൽ അതിന്റെ പേരിൽ വല്ലതും പറഞ്ഞു പോകുമെങ്കിൽ... നിങ്ങൾക്കല്ല.. അതെനിക്ക് തന്നെയാണ് സങ്കടം. കാരണം എന്റെ അമ്മ എന്റെ മനസ്സിൽ ദൈവത്തെ പോലെയായിരുന്നു. അമ്മക്ക് അറിയാത്തതൊന്നും എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.. അമ്മ പറഞ്ഞതൊന്നും ഞാൻ കേൾക്കാതിരുന്നില്ല.. എന്നിട്ടും ഇത്രയും വലിയൊരു ചതി എന്റെ അമ്മ എന്നോട് ചെയ്തത് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയാത്ത കാര്യമാണ്.." ഇന്ദിരാമ്മ ദയനീയമായി ഡെവിയെ നോക്കി.. മോനെ.. "മിണ്ടരുത് നിങ്ങൾ..ഇപ്പൊ നിങ്ങൾ അതിനെ കുറിച്ച് എന്നോട് എന്തെങ്കിലും സംസാരിച്ചാൽ അതെനിക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റില്ല. കാരണം ഇനിയും മകന്റെ നന്മയെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് മറ്റൊരു നാടകം കൂടി നിങ്ങൾ എനിക്ക് മുമ്പിൽ കാഴ്ചവയ്ക്കുന്നത് കണ്ടുതീർക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു മാനസികാവസ്ഥയിലല്ല ഞാൻ.. പ്ലീസ് എന്നെ.. ഒന്ന് വെറുതെ വിട്..ഞാനും ഒരു മനുഷ്യനാണ്. എനിക്കും വേദനിക്കുന്നുണ്ട്.." ഡെവി അവർക്ക് നേരെ കൈ കൂപ്പി.. കത്തുന്ന കണ്ണോടെ അവൻ സാന്ദ്രയെ നോക്കി. അവന്റെ നോട്ടം കണ്ടതും അവൾ കൂടുതൽ ചുവരിൽ ചേർന്നു നിന്നു. " നിനക്കെന്നോട് അല്പം പോലും സ്നേഹം ഉണ്ടായിരുന്നോടീ... " വെറുപ്പോടെ അവൻ സാന്ദ്രയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്ന് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. "ഇല്ല.. ഒരല്പം പോലും സ്നേഹം നിനക്ക് എന്നോടുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതെനിക്കിപ്പോൾ ബോധ്യമായി. കാരണം സ്നേഹം ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ എന്നേ ഇത്രയും വേദനിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു ചതിക്ക് നീ കൂട്ടുനിൽക്കുമായിരുന്നില്ല... നിനക്ക് എന്നെ നേടണമായിരുന്നു. എന്തായിരുന്നു ഉദ്ദേശം എന്ന് എനിക്കറിയില്ല.. ബാലയോടുള്ള എന്റെ ഇഷ്ടം അതിന്റെ ആഴം അവൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള എന്റെ കാത്തിരിപ്പ് എല്ലാം.. എല്ലാം നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞതാണ്.. അതെല്ലാം നീ അംഗീകരിച്ചതുമാണ്..മാറ്റം വന്നു എന്ന് എനിക്ക് മുന്നിൽ അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്തതാണ്..ennitt പക്ഷേ.. പക്ഷേ നീ... ഡെവി അവൾക്ക് നേരെ വിരൽ ചൂണ്ടി കൊണ്ട് കിതച്ചു.. അവൾ കരഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.. പക്ഷേ ഡെവിയുടെ മുഖം അൽപ്പം പോലും അയഞ്ഞില്ല.. "ഡേവിഡിന് ഇനിയൊരു ബന്ധങ്ങളുമില്ല.. ചതിക്കാൻ കൂട്ടുനിൽക്കുന്നവരും നന്മയെ പേരും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയൊരു നാടകം എനിക്ക് മുന്നിൽ അതിഭയങ്കരമായി അടി തീർത്തവരും.. എന്റെ..ആരുമല്ല.. സ്നേഹവും ഇഷ്ടവും ഒക്കെയുള്ള മനുഷ്യന് നമ്മളെയൊന്ന് നോക്കി വേദനിപ്പിക്കാൻ കൂടി കഴിയാത്ത സ്ഥിതിക്ക് നിങ്ങൾക്കൊന്നും ഞാൻ ആരുമല്ല.. അതെനിക്കിപ്പോ മനസ്സിലായി..നിങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ ഞാൻ നീറി നീറി.. എന്നിട്ടും നിങ്ങൾക്കാർക്കുംഒരു കുറ്റബോധവും തോന്നിയില്ല.. അതിനർഥം നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ.. അതുകൊണ്ട്...ദയവുചെയ്ത് എന്നിലേക്ക് ഇനി നിങ്ങൾ ആരും വരരുത്.. ഞാൻ സമ്മതിച്ചിട്ടാണെങ്കിൽ കൂടിയും ഈ ഒരു ചതിയിലൂടെ ഈ കല്യാണത്തിന് വേണ്ടി നിങ്ങൾ എന്നെ സമ്മതിച്ചെടുക്കുകയായിരുന്നു.. എത്ര മനോഹരമായാണ് നിങ്ങളെന്നെ കുരുക്കിയത്. ചങ്ക് പൊട്ടി ഞാൻ നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ നിന്നില്ലേ.. ഇവളുടെ ജീവിതം ഞാൻ കാരണം തകർന്ന് പോയെന്നോർത്തു കൊണ്ട് ഞാനെത്ര ഉരുകി തീർന്നു.. ഡെവിയുടെ സ്വരം കടുത്തു.. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈ കല്യാണം ഇനി നിങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്.. ഇനി എന്തുവേണമെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് തീരുമാനിക്കാം.. ഒരു സഹകരണവും നിങ്ങളാരും എന്നിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷിക്കരുത്. നിങ്ങൾ എന്നോട് കാണിക്കാത്തത് ഞാൻ നിങ്ങളോടും കാണിക്കുന്നില്ല.. നിങ്ങൾക്ക് എന്തുവേണമെങ്കിലും തീരുമാനിക്കാം.. പക്ഷേ അതിൽ ഒന്നുപോലും എന്നെ ബാധിക്കരുത്.. അതെനിക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്..." അങ്ങേയറ്റം പരുഷമായ അവന്റെ വാക്കുകൾ.. ഇന്ദിരാമ്മയും സാന്ദ്രയും ശ്വാസം എടുക്കുന്നുണ്ടോ എന്നുപോലും സംശയമാണ്. അത്രമാത്രം മരവിച്ചാണ് അവരുടെ രണ്ടുപേരുടെയും നിൽപ്പ്. ഇനിയും അവിടെ നിൽക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും താനവരെ ദേഷ്യത്തിനപ്പുറം കൂടുതൽ വെറുത്തുപോകും എന്ന് തോന്നിയിട്ടാണ് ഡെവി തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തിരഞ്ഞത്.. "മോനെ.. അമ്മയോന്ന്... ഇന്ദിരാമ്മ പിന്നിൽ നിന്നും വിളിക്കുമ്പോൾ ഡെവി വീണ്ടും അവർക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു.. "നിങ്ങളിനി എന്നോട് എന്തു പറയാനാണ് അമ്മേ? ഞാനിത് തിരിച്ചറിയുന്നതിന് മുന്നേ അല്ലെങ്കിൽ സന്ദീപ് എന്നോട് ഇത് പറയുന്നതിനുമുമ്പ് എപ്പോഴെങ്കിലും ഒരു നിമിഷം ഇതുപോലൊരു ചതി ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു എന്നും അമ്മയ്ക്കൊരു തെറ്റ് പറ്റിയതാണെന്നും അമ്മ എന്നോട് പറയുന്നുമായിരുന്നുവെങ്കിൽ എനിക്ക്.. എനിക്കിത്രേം വേദനിക്കില്ലായിരുന്നു.. എന്നെ ചതിച്ചത്.. ചതിക്കാൻ കൂട്ട് നിന്നത്.. അതെന്റെ അമ്മയായിരുന്നെന്ന് അംഗീകരിക്കാനുള്ള എന്റെയൊരു വേദനയുണ്ടല്ലോ.. അത് എത്രമാത്രമാണെന്ന് അമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലാവില്ല.. കാരണം അത് അനുഭവിച്ചാൽ മാത്രം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്ന വലിയൊരു നോവാണ്.." ഡെവിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു.. "അച്ഛൻ എന്നെ ഏല്പ്പിച്ചിട്ട് പോയതിൽ പിന്നെ അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ ഞാൻ ഇത്രകാലം ജീവിച്ചത്.. അമ്മയ്ക്ക് ഇഷ്ടമില്ലാത്തതൊന്നും ഞാൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല... ആകെയൊരു കാര്യം ബാല.. അവളായിരുന്നു.. അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി അതും ഞാൻ ഉപേക്ഷിച്ചു കളയാൻ ഒരുങ്ങിയില്ലേ. പക്ഷേ അമ്മയ്ക്ക് ഞാൻ....എനിക്കിനി ആരുമില്ല.. ഞാൻ വേദനിക്കേണ്ടി വന്നാലും അമ്മ വേദനിക്കരുതെന്നും ഞാൻ കാരണം അമ്മയുടെ സഹോദരനും കുടുംബവും അമ്മയിൽ നിന്ന് അകലേണ്ടി വരുരുതെന്നും കരുതിയിട്ടാണ് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയൊരു സങ്കടത്തെ പോലും അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അമ്മ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ചത്.. പക്ഷേ അമ്മയോ.. അമ്മ എന്നെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചോ.. എന്റെ വേദനയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചോ.. എന്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചെന്ന് അമ്മ പറയുന്നു.. പക്ഷേ ഞാനത് വിശ്വാസിക്കുന്നില്ല.. അമ്മ ചിന്തിച്ചതും മുഴുവനും അമ്മയെക്കുറിച്ചും അമ്മയുടെ സഹോദരനെയും മകളെയും കുറിച്ചും മാത്രമാണ്.. ഞാൻ അവിടെയില്ല.. മകനെ കുറിച്ച് അമ്മയ്ക്കുള്ളിൽ അൽപ്പം പോലും സ്ഥാനമില്ല..ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിൽ എന്റെ.. എന്റെ സങ്കടം ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ അറിഞ്ഞേനെ.. ഡെവി കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു.. " ഒരിക്കൽ കൂടി ഞാൻ പറയുകയാണ്..എനിക്ക് വേണ്ടി എന്റെ ജീവിതത്തിനെക്കുറിച്ച് ഇനി ആരും ആകുലപ്പെടേണ്ട..ഡേവിഡ് തരകൻ ഇനി പൂർണമായും ശ്രീബാലയ്ക്ക് സ്വന്തമാണ്.. അതിനിടയിലേക്ക് ഇനി ആര് വന്ന് കയറിയാലും ഞാൻ ഈ വിധത്തിലായിരിക്കില്ല പ്രതികരിക്കുന്നത് അത് ഓർമ്മവേണം.." സാന്ദ്ര ക്ക് നേരെ കൂടി അവന്റെ തീവ്രമായ നോട്ടം നീണ്ട് പോയി.. അവർക്കു മുന്നിൽ കരയില്ലെന്ന് വാശിയുള്ളതുപോലെ മുഖം ഒന്നമർത്തി തുടച്ചുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് തിരിയുമ്പോൾ ഡെവി പറഞ്ഞു തീർത്ത ആ വാക്കുകൾ.. അതിലുണ്ടായിരുന്നു ഇനിയെന്താണ് അവന്റെ പ്ലാൻ എന്നുള്ളത്... തുടരും.. പിന്നല്ല.. തള്ളയായി പോയി.. അല്ലേൽ ഞാൻ രണ്ടു കൊടുപ്പിച്ചേനെ.. സാന്ദ്രയെ തല്ലായിരുന്നില്ലേ എന്നൊരു ചോദ്യമില്ലേ.. ഓളെല്ലാം അംഗീകരിച്ചു കൊണ്ട് പിന്മാറി പോകാൻ തയ്യാറായിരുന്നു.. ഈ പരട്ട തള്ളയാണ് വിടാതെ പിടിച്ചു വെച്ചത് 😬 സെറ്റല്ലേ.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 96 ✍️രചന - ജിഫ്ന നിസാർ 💞 " സോറി ഡേവി..ഇതൊന്നും എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു കേട്ടോ.ഇക്കാര്യത്തിൽ ഇത്രയും കോംപ്ലിക്കേഷനുണ്ടെന്ന് ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഞാൻ അറിഞ്ഞത്. നിന്റെ അമ്മയും അമ്മാവനും അത്രയും കാര്യമായിട്ടാണ് എന്റെ വീട്ടിൽ വന്നു പറഞ്ഞത്.. അത് കേൾക്കുന്ന ആർക്കും അതൊരു നുണയാണെന്ന് തോന്നുകയേയില്ലായിരുന്നു. മക്കൾക്കൊപ്പം എന്ന് അവരുടെ സന്തോഷങ്ങൾക്കൊപ്പം മാത്രം നിൽക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു അച്ഛനും അമ്മയും അങ്ങനെയാണ് ഞങ്ങൾ വിചാരിച്ചത്.. " ആത്മാർത്ഥമായ കുറ്റബോധത്തോടെയാണ് സന്ദീപ് ഡെവിയോട് പറഞ്ഞത്. "തന്നെയൊന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാൻ എനിക്കൊന്നു തോന്നിയതുമില്ല അപ്പോൾ. അന്ന് സാന്ദ്രയെ പെണ്ണുകാണാൻ വന്നപ്പോൾ ഞാനും താനും നമ്പർ പരസ്പരം കൈമാറിയിരുന്നുവല്ലോ. പക്ഷേ അപ്പോഴത്തെ ആ ഒരു സിറ്റുവേഷനിൽ അല്ലെങ്കിൽ പെട്ടന്ന് അങ്ങനെയൊരു ഷോക്കിൽ എനിക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാൻ തോന്നിയില്ല..ഞാനൊന്ന് സ്റ്റക്കായി പോയി.." ഒന്നും മിണ്ടാതെ മൗനമായിരുന്ന ഡേവിഡിന്റെ ചുമലിലൊന്ന് പിടിച്ചിട്ട് സന്ദീപ് അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിലും സങ്കടമുണ്ടായിരുന്നു.. ഡേവി ഒരു നിമിഷം കൂടി അതേ ഇരിപ്പ് തുടർന്നിട്ട് രണ്ടു കൈകൾ കൊണ്ട് മുഖം അമർത്തി തുടച്ചു.. എന്നിട്ട് വിളറിയ ഒരു ചിരിയോടെ സന്ദീപിനെ നോക്കി.. " സാരമില്ല സന്ദീപ്.. തന്റെ ഭാഗത്ത് ഒരു കുറ്റവുമില്ല. എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് ഇത്രയും അഭിനയിക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ടായിരുന്നെന്ന് എനിക്ക് പോലും മനസ്സിലായില്ലല്ലോ എത്ര നല്ല അഭിനേതാക്കളാണല്ലേ എന്റെ അമ്മയും അമ്മാവനും.. " ആത്മനിന്ദ കലർന്നൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു ഡെവിയുടെ ചുണ്ടിൽ അത് പറയുമ്പോൾ. " താൻ പറഞ്ഞതുപോലെ അവരെ എനിക്കും വിശ്വാസമായിരുന്നു. സാന്ദ്രയുമായിട്ടുള്ള കല്യാണത്തിൽ നിന്നും നീ പിന്മാറിയെന്ന് പറഞ്ഞ നിമിഷം മുതൽ ഏതൊരു വലിയ നടനെയും തോൽപിക്കും വിധമായിരുന്നു എന്റെ അമ്മാവന്റെ പ്രകടനം. അതിനൊപ്പം തന്നെ എന്റെ അമ്മയും സാന്ദ്രയും പിടിച്ചു നിന്നതോടെ അവരുടെ ഭാഗം ഉഷാറായി.. അവരെല്ലാം ഉള്ളിൽ ഒരു ചതി മെനഞ്ഞിട്ടായിരുന്നല്ലോ എനിക്ക് മുമ്പിൽ അത്രയും നന്നായിട്ട് ഒരു നാടകം കളിച്ചത് എന്നോർക്കുമ്പോ.. അന്നത്തെ എന്റെ സങ്കടം.. അവസ്ഥ.. അതൊന്നും എനിക്കിപ്പോൾ പോലും ഓർക്കാൻ പേടിയാടോ.. ഞാൻ കാരണം ഒരാളുടെ ജീവിതം പോയെന്നു കേൾക്കുക.. ആ കാരണം കൊണ്ട് ഒരുപാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷം.. ഒന്നിച്ചു കൂടിയ അമ്മയ്ക്കും അമ്മാവനും ഇടയിൽ വീണ്ടുമൊരു അകൽച്ച വരിക.. സത്യത്തിൽ എനിക്ക്..മരിക്കാൻ പോലും തോന്നിയ ദിവസം.." സന്ദീപിനെയോ ശ്രീയെയോ നോക്കുന്നില്ലവൻ. പക്ഷേ അവന്റെയാ കണ്ണിലെയും വാക്കിലെയും നോവ് ശ്രീക്കും സന്ദീപിനും സഹിക്കാനും കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. " സാന്ദ്രയെ വിവാഹം കഴിക്കാനുള്ള എന്റെ ബുദ്ധിമുട്ട് എത്ര തവണ അമ്മയോട് ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടന്നറിയോ.. എന്റെ അവസ്ഥ അമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലായി എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ ഉള്ളിലും. പക്ഷേ സാന്ദ്രയുമായിട്ടുള്ള കല്യാണത്തിൽ നിന്നും സന്ദീപ് മാറിയ നിമിഷം.. അവളെ സ്വീകരിക്കാൻ എന്റമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞു.. ഞാനത് എതിർത്തു.. അതിന്റെ ദേഷ്യത്തിന്..എന്റെ അമ്മ ബാലയെ വിളിച്ചിട്ട് എന്തെല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നറിയാമോ.. അവളുടെ വേദന കൂടി എന്റെ വേദനയായിരുന്നു.. എന്നിട്ടും അവള് എന്നെയൊന്ന് കുറ്റപ്പെടുത്തുകയോ അമ്മയെ കുറ്റപ്പെടുത്തുകയോ ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല.. എല്ലാം സഹിക്കുകയായിരുന്നു.. എന്നെ വന്നു കണ്ടിട്ട് സാന്ദ്രയുമായിട്ടുള്ള കല്യാണത്തിന് സമ്മതിക്കണമെന്ന് പറയുമ്പോൾ... അന്ന് ഞാനും അവളും അനുഭവിച്ച നോവ്.. ഡെവി ഒരു നിമിഷം കൈ കൊണ്ട് മുഖം പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചിരുന്നു.. സന്ദീപും ശ്രീയും പരസ്പരം നോക്കി... "അവൾക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഞാനത് പോലും സമ്മതിച്ചത്.അപ്പോഴൊക്കെയും എന്റെ അമ്മയും സാന്ദ്രയും കൂടി..എങ്ങനെ തോന്നിയെടാ.. അതാണോ സ്നേഹം.. അങ്ങനാണോ ഒരാളോട് നന്മ കാണിക്കുന്നത്... പറയുന്നതിനിടയിൽ തന്നെ ശ്വാസം കിട്ടാത്തത് പോലെ ഡെവി ഒന്നും പിടഞ്ഞു.. ശ്രീ അവന്റെ കൈയിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു.. ഒരാശ്വാസം പോലെ.. " നീ പറഞ്ഞതുപോലെ നിന്റെ നമ്പർ എന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ.. എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാൻ എനിക്കും തോന്നിയില്ല.സത്യത്തിൽ നിന്നെ വന്നൊന്ന് കാണണമെന്ന് എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു സന്ദീപ്. പക്ഷേ അതിനു സമ്മതിച്ചില്ല.ഇപ്പൊതോന്നുന്നു അത് മനപ്പൂർവ്വം സമ്മതിക്കാതിരുന്നതാണ്. നിന്നെ വന്ന് കണ്ടാൽ എല്ലാം നാടകവും പൊളിയുമെന്ന് അവർക്കുറപ്പല്ലേ.. ഇതുപോലെ ഇത്രയും നമ്മൾ കാണുമെന്നും ഇതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുമെന്നും അവരുടെ സ്ക്രിപ്റ്റിൽ എഴുതി ചേർത്തിട്ടുണ്ടാവില്ല...എത്ര മനോഹരമായി അവരെന്നെ പറ്റിച്ചു.. കുരുക്കി ഇടാൻ ശ്രമിച്ചു.. എന്റെ.. എന്റെ അമ്മ പോലും.. എനിക്കതാ ഡാ..." ഡെവിയുടെ സ്വരം പതിഞ്ഞു.. വീണ്ടും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു... " കഴിഞ്ഞുപോയതാണ് ഇനി അതിനെക്കുറിച്ച് നീ പറയല്ലേ ഡെവി..ഇനിയെന്ത് വേണം...അതിനെക്കുറിച്ച് പറ.. " വീണ്ടും വീണ്ടും അത് തന്നെ പറയുമ്പോൾ അവന്റെ സ്വരത്തിലും മുഖത്തുമുള്ള ആ നോവ് ഒട്ടും സഹിക്കാൻ വയ്യ എന്നതുപോലെ ശ്രീ അവന്റെ തോളിൽ ഒന്ന് തട്ടി. " എന്നെ ചതിക്കാൻ യാതൊരു മടിയുമില്ലാതെ എന്റെ ജീവിതത്തിനു നന്മയ്ക്കാണെന്ന് പറഞ്ഞ് ഇത്രയും വലിയൊരു ചതി എന്നോട് ചെയ്തവർക്ക് വേണ്ടി ഇനി ഞാനെന്തിനാണ് ആത്മാർത്ഥത കാണിക്കുന്നത്.. " വലിഞ്ഞു മുറുകിയ ഭാവത്തിൽ ഡെവി ശ്രീയെ നോക്കി. " ഇവിടെ വന്നിറങ്ങിയ നിമിഷം തന്നെ നിന്നോട് ഞാനൊരു കാര്യം പറഞ്ഞില്ലേ..അതുതന്നെ എനിക്ക് നിന്നോട് ഇപ്പോഴും പറയാനുള്ളൂ ഡെവി.. നീ എന്ത് ചെയ്താലും എന്തിനു വേണ്ടിയാണെങ്കിലും ഞാൻ നിന്റെ കൂടെയുണ്ട്.. നീ നല്ലതല്ലാത്തതൊന്നും ചെയ്യില്ലെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്... " ശ്രീ പറഞ്ഞു കൊണ്ടവനെ നോക്കി. "എന്റെ എന്തെങ്കിലും സഹായം വേണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഞാനും ചെയ്യാം കേട്ടോ. ഇത് ഇത്രയും വലിയൊരു കോംപ്ലിക്കേഷൻ നിറഞ്ഞ കേസ് ആയിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും കരുതിയിട്ടില്ല. പക്ഷേ എന്നിരുന്നാലും ഇത്രേം വലിയൊരു ചതി നമ്മൾ അങ്ങനെ വെച്ച് പൊറുപ്പിക്കാൻ പാടില്ലല്ലോ.. അതും ഒരാളുടെ ജീവിതം വെച്ചിട്ട്. അതുകൊണ്ട് എന്നെക്കൊണ്ട് കഴിയുന്ന എന്തും ഞാനും ചെയ്യും.. എന്തുവേണമെന്ന് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ മതി അതുപോലെ ഞാൻ ചെയ്തോളാം.." എല്ലാം അറിഞ്ഞപ്പോൾ സന്ദീപിനും ഒരു വാശി തോന്നി.. അത്രയും മനോഹരമായിട്ട് തന്നെയും ചതിച്ചവർക്ക് വേണ്ടി എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു തോന്നൽ അതിനുള്ളിലും നിറഞ്ഞു.. ആ കല്യാണം മുടങ്ങിയതിന്റെ പേരിൽ അവൻ കുറച്ചൊന്നുമല്ല സങ്കടപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. അപ്പോഴും പരസ്പരം സ്നേഹിച്ചവർ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടാണല്ലോ എന്നുള്ള ഒരൊറ്റ കാരണം കൊണ്ടായിരുന്നു അവനെല്ലാം സഹിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്. പക്ഷേ ഇതൊന്നുമായിരുന്നില്ല സത്യമെന്നും ഒരാളെ മനപ്പൂർവ്വം ചതിക്കാനുള്ള ഒരു കള്ളക്കഥ ആയിരുന്നു ആ സ്നേഹം നാടകമെന്നും അറിഞ്ഞത്മുതൽ അവന്റെയും ഉള്ളിൽ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു.. " ഞാനെന്തു ചെയ്താലും നീ എന്റെ കൂടെ നിൽക്കുമോ...? " വല്ലാത്തൊരു ഭാവത്തിൽ ഡേവി ശ്രീ നോക്കി. "നിനക്കത് ഇപ്പഴും സംശയമുണ്ടോ ഡെവി.." ശ്രീ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു.. ഡെവി ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി കാണിച്ചു.. " എങ്കിൽ എനിക്കൊരു ആഗ്രഹമുണ്ട്. ആഗ്രഹമല്ല ഇപ്പോഴത്തെ എന്റെയൊരു വാശിയാണ് ശ്രീ..ജയിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടുള്ള ഒരു വാശി.. അവരോടല്ല കേട്ടോ..എന്റെ പ്രണയത്തിൽ ജയിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടുള്ള എന്റെ വാശി.." ഡെവി ശ്രീയെ നോക്കി.. ശ്രീയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വല്ലാതെ കൂടി.. "നിന്റെ പെങ്ങളെ നീ എനിക്ക് കെട്ടിച്ചു തരുമോ.. ശ്രീ.." ശ്രീയേ നോക്കി പതറാതെ ഡെവി ചോദിക്കുമ്പോൾ അവനൊന്നു വിറച്ചു.. ഡെവി.. ഡാ.. അത്... " ശ്രീക്ക് അവനോടപ്പോൾ എന്ത് പറയണമെന്നറിയില്ലായിരുന്നു.. " പറഞ്ഞില്ലേ ശ്രീ ഞാൻ...അവരോടുള്ള വാശി തീർക്കാൻ ഒന്നുമല്ല.. എനിക്ക്...ബാലയില്ലാതെ വയ്യടാ, നിനക്കതു പെട്ടന്ന് മനസ്സിലാവുമല്ലോ ശ്രീ..അവളില്ലാതെ എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഇനിയൊരു സന്തോഷവുമില്ല സമാധാനമില്ല അതെല്ലാം ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ട് വേണ്ടല്ലോ നിനിക്കറിയാൻ. ശ്രീ ഒന്നും പറയാതെ വീർപ്പു മുട്ടലോടെ അവനെ നോക്കിയിരുന്നു.. "ഈ ഒരു അവസരം.. അതായത് സാന്ദ്രയുമായുള്ള കല്യാണം നടക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പ് സന്ദീപിനെ കാണാനും സത്യങ്ങളെല്ലാം അറിയാനുമുള്ള ഈ ഒരു അവസരം ദൈവം എനിക്ക് അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നതാണെങ്കിലോ..? അവളെ നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാൻ ഇനി അത് നല്ല രീതിയിൽ ഉപയോഗിക്കാതെ എന്നെ ചതിച്ചവർക്ക് വേണ്ടി തന്നെ വീണ്ടും ഞാൻ അവർ പറയുന്ന വഴിയിലൂടെ നടന്നിട്ട് ജീവിതാവസാനം വരെ അവർക്ക് വേണ്ടി ഒരു വിഡ്ഢിയെ പോലെ ജീവിക്കുന്നതിലും എന്തുകൊണ്ടും നല്ലതല്ല ശ്രീ ഈ തീരുമാനം... " ഡെവി പറഞ്ഞു നിർത്തി കൊണ്ട് ശ്രീയെ നോക്കി.. " നീ പറയുന്നത് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട് ഡെവി.പക്ഷേ ബാല അച്ഛൻ... ഇവരോടെല്ലാമൊന്ന് ചോദിച്ചിട്ട് ഒരു തീരുമാനമെടുക്കുന്നതല്ലേടാ നല്ലത്.. എടുത്തുചാടി ഒരു തീരുമാനം എടുത്തിട്ട് പിന്നെ അതിന്റെ പേരിൽ ദുഃഖിക്കണ്ടല്ലോ.. " " ജയ ഗോപനങ്കിളിന്റെ കാര്യം... അതെനിക്കറിയില്ല ശ്രീ.. പക്ഷേ എന്റെ അവസ്ഥ പറയുമ്പോൾ മൂപ്പർക്ക് മനസ്സിലാവും എന്നൊരു വിശ്വാസമുണ്ടെനിക്ക്.. പക്ഷേ ബാല.." ഡെവിയൊന്നു ശ്വാസമെടുത്തു.. എങ്കിലും ബാലയെന്ന് പറയുമ്പോൾ പോലും അവനുളിലെ സ്നേഹം ആ വാക്കുകളിൽ പറ്റി പിടിച്ചു.. "ബാലയുടെ കാര്യത്തിൽ നല്ല റിസ്ക് തന്നെയായിരിക്കും.അപ്പോൾ അവളുടെ സമ്മതം എന്നുള്ളത് നമ്മൾ തൽക്കാലം മറന്നേ പറ്റൂ..നമ്മൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതിലും കോംപ്ലിക്കേറ്റഡ് ആയിരിക്കും അവളെ ഈ കാര്യം ഒന്ന് പറഞ്ഞു സമ്മതിക്കുക എന്നുള്ളത്. അതുകൊണ്ട് കല്യാണത്തിന് ശേഷം അത് ഞാൻ സാവധാനം ചെയ്തുകൊള്ളാം." ഡെവിയൊന്നു ചിരിച്ചു..നാളുകൾക്ക് ശേഷം.. അത്രയും മനോഹരമായൊരു ചിരി.. "ബാലയെ ഇന്ന് തന്നെ കെട്ടി ഇന്ന് തന്നെ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുക എന്നുള്ളതൊന്നുമല്ല ശ്രീ ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.. അവൾടെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ എനിക്കറിയാം.. എനിക്കല്ലേ അറിയൂ..ശ്രീ...ബാലയിനി എന്റെയാണെന്നുള്ള ഒരു ഉറപ്പു മാത്രം മതി എനിക്ക്..എന്റേത് മാത്രമാണ്..ഇനിയാരും അവകാശം പറയാനില്ലാത്ത വിധം ഡേവിഡ് തരകന്റെ സ്വന്തമായിരിക്കും ശ്രീബാല.. എന്നുള്ള ആ ഒരു ഉറപ്പ് അതാണ്...ഞാൻ നിന്നോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്... കുറച്ചുനേരം നാളുകൾക്കുശേഷമാണ് ശ്രീ ഡെവിയിൽ അത്തരമൊരു ഉറപ്പു കാണുന്നതും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ആ ഒരു തീവ്രമായ തിളക്കം കാണുന്നതും.. ഇതുവരെയുമുള്ള ഡെവി ആർക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി എന്തൊക്കെയോ ചെയ്യുന്നവനായിരുന്നു.. ആർക്കോ വേണ്ടി ശ്വാസമെടുക്കുന്നു..ആർക്കൊക്കെയൊ വേണ്ടി എഴുന്നേറ്റു നടക്കുന്നു. ആർക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി അവർ ആവശ്യപ്പെടുന്നതെല്ലാം ചെയ്യുന്നു. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ ഈ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നവൻ....അവനുവേണ്ടിയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. അവനു വേണ്ടിയാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. അവന്റെ പ്രണയത്തെയാണ് സംരക്ഷിക്കുന്നത്.. ഇനി മുന്നോട്ടുള്ള അവന്റെ ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷത്തെയും സമാധാനത്തെയും കുറിച്ച് മാത്രമാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്.. ശ്രീക്ക് അവന്റെയാ മാറ്റത്തിൽ അങ്ങേയറ്റം സന്തോഷം തോന്നുന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ അതിനാവശ്യപ്പെട്ട കാര്യം. ബാലയെ സ്വന്തമാക്കുക എന്നുള്ളത്.. അവളത് സമ്മതിക്കില്ലയെന്ന കാര്യം അവന് ന്നൂറ് ശതമാനം ഉറപ്പ് തന്നെയായിരുന്നു.. " ബാലയുടെ കാര്യം നീ വിട് ശ്രീ...അത് ഞാൻ ഏറ്റു. നിനക്ക് സമ്മതമാണോ അത് പറ... ശ്രീയുടെ മനസ്സറിഞ്ഞതുപോലെ ഡെവി അവനെ കയ്യിൽ ഒന്നു തൊട്ടുകൊണ്ട് വീണ്ടും അവന്റെ ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു.. " എന്റെ പൊന്നു ഡെവി.. എന്റെ പെങ്ങൾക്ക് നിന്നെക്കാൾ നല്ല ഒരാളെ ഞാൻ ഈ ലോകം മുഴുവൻ തിരഞ്ഞാലും കണ്ടുപിടിക്കാനാവില്ലെന്ന് നിനക്കറിയാവുന്ന കാര്യമല്ലേ..പക്ഷേ എടാ അവൾ അർജുന്റെ കൂടെ... ഡെവിയുടെ രൂക്ഷമായ നോട്ടം കണ്ടതും അതിനർത്ഥം മനസ്സിലായത് പോലെ പിന്നെ അങ്ങോട്ട് അത് തുടർന്ന് പറയാൻ ശ്രീക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.. " ഒരിക്കലും...ഒരിക്കലും സംഭവിക്കാതിരിക്കട്ടെ എന്ന് ആഗ്രഹത്തോടെ കൂടി തന്നെയാണ് നിന്നോട് ഞാൻ ഇങ്ങനെ ഒരു കാര്യം ചോദിക്കുന്നത് ശ്രീ.. അച്ചുവിനായിരുന്ന ബാലയുടെ ഈ അവസ്ഥ വന്നതെങ്കിൽ എന്തിന്റെ പേരിലാണെങ്കിലും നീ അവളെ ഉപേക്ഷിക്കുമായിരുന്നോ " അവന്റെയാ ചോദ്യത്തിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നവന്റെ മനസ്സും.. "എനിക്ക് കിട്ടിയത്.. എന്നോട് ചെയ്തത് തന്നെ ഞാനും തിരിച്ചു ചെയ്യുന്നു.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡെവി എഴുന്നേറ്റു.. ❤‍🔥❤‍🔥 "അച്ഛനൊന്ന് വിളിച്ചു പറയുമോ വിനോദേട്ടനോട് എന്നെയൊന്നു വന്നു കൊണ്ടുപോകുവാൻ.. തമ്പിയുടെ മുന്നിലേക്ക് ചെന്നുനിന്നിട്ട് വൈഗ പറയുന്നത് കേട്ട് അയാൾ അവളെയൊന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.. അശോകനോട് വേറെ നല്ല വക്കീനെ വെച്ച് വാദിക്കുമെന്നൊക്കെ വീരവാദം പറഞ്ഞെങ്കിലും ഫോൺ വിളിച്ച ഒറ്റ ഒരാളും അയാൾക്ക് അനുകൂലമായി ഒന്നും പറയാഞ്ഞതിന്റെ ദേഷ്യത്തിലിരിക്കുകയായിരുന്ന തമ്പിക്ക് അവളുടെയാ ആവശ്യം കൂടി കേട്ടതോടെ.. സ്വയം പിടി വിട്ട് പോയി.. " ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടാണോടീ നീ അവന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇങ്ങോട്ട് കെട്ടിയെടുത്ത് വന്നത്.. തമ്പി വൈഗക്ക് നേരെയൊരു ചാട്ടം.. അതോട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ നിന്നവളുടെ മുഖം ഭയംകൊണ്ട് വിളറി വെളുത്തു .. " നിനക്കൊക്കെ വേണ്ടിയാ ഞാൻ മുന്നും പിന്നെ നോക്കാതെ ഓരോന്നും ചെയ്തുകൂട്ടിയത്.. എന്നിട്ടിപ്പോൾ എന്തായി.. നിന്റെ ചേട്ടനൊരുത്തനുണ്ടല്ലോ.. ഇത് പോലൊരു അവസ്ഥയിലാണ് എന്നവന് അറിയാത്തതൊന്നുമല്ലല്ലോ..ഇനി എന്തുവേണമെന്ന് പോലും എന്നോട് ചോദിക്കാതെ രാവിലെ ഇറങ്ങിപ്പോയതാണ് അവൻ ഇവിടെ നിന്നും.. നിനക്കുമിപ്പോൾ സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി വിനോദിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകണം. അത് പക്ഷേ വിനോദിനോടുള്ള ഇഷ്ടം കൊണ്ടൊന്നുമല്ല. ഇവിടുത്തെ ഈ സിറ്റുവേഷനിൽ നിനക്കൊന്നും മാറിനിൽക്കണം. നിനക്ക് ഇതിൽ നിന്നൊന്ന് സ്വയം രക്ഷപ്പെടണം അതിനുവേണ്ടിയല്ലേ ഈ പോക്ക്... ഏഹ്.. " തമ്പി വൈഗയേ നോക്കി പല്ല് ഞെരിച്ചു. " ഞാൻ... ഞാൻ അങ്ങനെയൊന്നും കരുതിയിട്ടില്ല. ഇപ്പോഴത്തെ നമ്മുടെ ഈ സാഹചര്യത്തിൽ വിനോദേട്ടൻ കൂടെയുള്ളത് ഒരു ധൈര്യമാകുമെന്ന് കരുതിയിട്ടാണ് ഞാൻ..." വൈഗ വിക്കി.. " പിന്നെ...നിന്റെ വിനോദേട്ടൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഇതെല്ലാം കൂടെ അങ്ങ് ശരിയാക്കി തരും.. അവനെ കുറിച്ച് മിണ്ടരുത് നീ.. ഞാനെന്റെ മകന്റെ സ്ഥാനം കൊടുത്തവനാ നീ ഇപ്പൊ പറഞ്ഞ വിനോദ്.. ഈ കുടുംബത്തിൽ ഇത്രയൊക്കെ നടന്നിട്ടും അതെല്ലാം അവൻ അറിഞ്ഞിട്ടും ഒരു സാമാന്യ മര്യാദ വെച്ച് ഒന്ന് വിളിച്ചു നോക്കാനെങ്കിലും ശ്രമിക്കാത്ത നിന്റെ വിനോദേട്ടൻ.. എന്നിട്ട് അവനാണ് ഇനി ഇതിന് തീരുമാനമുണ്ടാക്കാൻ പോകുന്നത്. അവനെ കുറിച്ചും പിന്നെ നിന്നേ കുറിച്ചും എന്നെ പഠിപ്പിക്കേണ്ട നീ. ഞാൻ നിന്റെ അച്ഛനാണ്..എനിക്ക് നിന്നെ നന്നായിട്ട് അറിയാം.." തമ്പി അവളെയൊന്ന് പുച്ഛത്തോടെ നോക്കി. അർജുനോട് കൂടിയുള്ള ദേഷ്യമാണ് അയാളപ്പോൾ അവളോട് തീർക്കുന്നത്. " അച്ഛനെന്തിനാ എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടുന്നത്? ഇതെല്ലാം വരുത്തിവെച്ചത് ഞാനൊന്നുമല്ലല്ലോ. അച്ഛൻ ചിന്തിക്കാതെ ബുദ്ധിമോശമായി ഓരോന്നൊക്കെ ചെയ്തു കൂട്ടിയിട്ട് അതിനിപ്പോൾ ഞങ്ങളും കൂടിയാണ് അനുഭവിക്കുന്നത്. ഇനി വിനോദേട്ടന്റെയും വിനോദേട്ടന്റെ വീട്ടുകാരുടെയും മുഖത്ത് ഞാൻ എങ്ങനെ നോക്കുമെന്നാണ് അച്ഛൻ പറയുന്നത്. നിങ്ങൾക്കൊക്കെ വേണ്ടി വാധിച്ചിട്ടാണ് ഞാൻ അവിടെ നിന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോന്നത്.. എന്നിട്ടിപ്പോ " വൈഗക്കും നന്നായി ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ട്.. "പിന്നെ... ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ വേണ്ടി നീ വാദിച്ചു.. മോള് അതങ്ങ് പള്ളി പറഞ്ഞാൽ മതി.നിന്നെയെനിക്കറിഞ്ഞുടെ.. നിന്റെ കാര്യം എന്തോ നടന്നുകാണില്ല. അതിനുവേണ്ടി നീ അവനോട് വഴക്കിട്ടുണ്ടാവും.അവനത് അംഗീകരിക്കാത്തതു കൊണ്ട് നീ അവനെ തോൽപ്പിക്കാൻ ഇറങ്ങി പോന്നിട്ടുമുണ്ടാവും എന്നിട്ട് അതിന്റെ പഴി കൂടി ഞങ്ങൾക്ക്... തമ്പി ചുണ്ട് കോട്ടി..വൈഗ അയാളെ തുറിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് നിന്നു.. " പിന്നെ...ഞാൻ ചെയ്തുകൂട്ടിയതിനെ കുറിച്ച് വിമർശിക്കാൻ നിനക്കെന്താ അധികാരം.. നീയും ചെയ്തിട്ടില്ലേ.. ശ്രീദേവിനോട് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ദ്രോഹം ചെയ്തത് നീയല്ലേ.. ശ്രീബാലയെയും നീ വെറുതെ.. വിട്ടിട്ടില്ലല്ലോ. ശ്രീദേവിനോട് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ദ്രോഹം ചെയ്തത് നീയാണ്.. അർച്ചനയെ അവനിൽ നിന്ന് അകറ്റണമെന്ന് എന്നോട് പ്രഷർ ചെയ്തതും അതിനുവേണ്ടിയുള്ള വഴി എനിക്ക് പറഞ്ഞു തന്നതും നീ ഒറ്റയാളാണ്.ഇതെല്ലാം അവൻ അറിഞ്ഞാലുള്ള പ്രത്യാഘാതം നീ ഓർത്തിട്ടുണ്ടോ.. എനിക്കിപ്പോ കിട്ടുന്നതിനേക്കാൾ എത്രയോ ഭീകരമായിരിക്കും അവൻ നിനക്ക് കരുതിവെച്ച ശിക്ഷ.. കാരണം അവന് അർച്ചനയെ നഷ്ടം വന്നതിനുശേഷമാണ് അവന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ താളം ഇത്രത്തോളം പിഴച്ചു പോയത്.. പിന്നെ അർജുന് വേണ്ടി ശ്രീബാലയെ തന്നെ കെട്ട് ആലോചിച്ച് ആ കല്യാണം നടത്തിയത് ഞാനാണെങ്കിൽ കൂടിയും തരം കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെയും അർജുനേക്കാള്‍ ശ്രീബാലയെ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് ഉപദ്രവിച്ചതും വേദനിപ്പിച്ചതും നീയാണ്.. അതെല്ലാം ഇത്ര പെട്ടെന്ന് മറന്നു പോയോ...? " തമ്പിയുടെ ചോദ്യം.. വൈഗ വെട്ടി വിറച്ചു പോയി.. അവൾ ഭയത്തോടെ മനപ്പൂർവ്വം മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന സത്യങ്ങളായിരുന്നു തമ്പിയ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതൊക്കെയും.. അർച്ചനേയും ശ്രീദേവിനെയും തമ്മിൽ പിരിക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ട് താൻ ചെയ്തു കൂട്ടിയ കാര്യങ്ങൾ ചില്ലറയൊന്നുമല്ല. അതിനെല്ലാം അച്ഛനും ഏട്ടനും കൂടെ നിന്നു തന്നിട്ടുണ്ട്. എങ്കിലും പ്ലാൻ മുഴുവനും താനായിരുന്നു. താൻ പറഞ്ഞതുപോലെയാണ് അവരെല്ലാം പ്രവർത്തിച്ചിട്ടുള്ളതും. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ അതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ശിക്ഷ തന്നെയാണ് കാത്തിരിക്കുന്നത്.. വീണു പോകാതിരിക്കാൻ വൈഗ ചുവരിൽ പിടി മുറുക്കി.. " ഇവിടെനിന്ന് ഓടിപ്പോയാലും നിനക്ക് രക്ഷയൊന്നുമില്ല വൈഗ. അതുകൊണ്ട് വരാനുള്ളത് എന്തായാലും നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് നേരിടാൻ ഉറപ്പിക്കണം. എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ല നിങ്ങൾക്കും കൂടി വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ ഈ കളികളെല്ലാം ചെയ്തതും ഈ കാണിച്ചു കൂട്ടിയതുമെല്ലാം. അതുകൊണ്ട് ഇതിനു പിറകിൽ വരുന്ന എന്ത് കാര്യവും അനുഭവിക്കാൻ എനിക്കൊപ്പം എന്റെ മക്കള് കൂടെ ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് എനിക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് നീയിപ്പോ കയറിപ്പോ. ഞാൻ ഒരു വിനോദിനെ വിളിക്കുന്നില്ല.. നീ ഒരു വിനോദിന്റെ കൂടെയും പോകുന്നില്ല..." തമ്പി കർശനമായി പറഞ്ഞിട്ട് അവളിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു.. സ്നേഹനിധി യായ മകളാണ് മുമ്പിലെന്ന് പോലും തമ്പിയപ്പോൾ. മറന്ന് പോയത് പോലായിരുന്നു. താൻ വിചാരിച്ചതൊന്നും നടക്കാൻ പോകില്ലെന്നും തനിക്കത്ര പെട്ടെന്നൊന്നും ഇതിൽ നിന്ന് ഊരി പോകാൻ കഴിയില്ലെന്നും മനസ്സിലായപ്പോൾ വൈഗക്ക് ആകെയൊരു വിറയലാണ് അനുഭവപ്പെട്ടത്. അച്ഛന്.. അച്ഛന്റെ കാര്യം തന്നെ ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്താൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.. ആ കൂടെ ഇനി താന്റെ കാര്യത്തിൽ.. അവൾ ഓരോന്നൊക്കെ ആലോചിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ തന്നെയാണ് തമ്പിയുടെ ഫോൺ ബെല്ലടിച്ചത്.. അയാൾ അത് എടുക്കുന്നതും ഒന്ന് രണ്ട് നിമിഷം അനങ്ങാതെ നിന്നിട്ട് ശേഷം കയ്യിൽ നിന്ന് ഫോൺ സോഫയിലേക്ക് പതിഞ്ഞതുമെല്ലാം വൈഗ ഒരു സ്വപ്നത്തിലെന്നതുപോലെ കൺമുന്നിൽ കാണുന്നുണ്ട്. "എന്താ.. എന്താ അച്ഛാ.. ആരാ വിളിച്ചത്.. എന്താ പറഞ്ഞത്.." വൈഗയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ വല്ലാതെ കൂടിയിരുന്നു. കേൾക്കാൻ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത അല്ലെങ്കിൽ അനിഷ്ടമുള്ള എന്തോ ഒരു കാര്യം സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അവളുടെ ഉള്ളം ഓർമിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.. "അർജുന്.. ഒരു.. അപകടം.. ഇപ്പൊ ഹോസ്പിറ്റലിൽ..." തളർച്ചയോടെ.. തമ്പി ഓരോ വാക്കും പൊറുക്കി കൂട്ടി പറയുന്നത് കേട്ടതും ശ്വാസം നിലച്ചത് പോലെ വൈഗ നിലത്തേക്കിരുന്നു പോയി... തുടരും.... ലെ jif: ഇതൊക്കെയെന്ത്...അടി ഒന്നും ആയിട്ടില്ല വടി വെട്ടാൻ പോയിട്ടേയുള്ളൂ...പേടിക്കാതെ... 😏 എന്നാലും അച്ഛനും മക്കളും ഇത്രയും പെട്ടന്ന് അടിച്ചു പിരിഞ്ഞോ ന്നാ എനിക്ക് 😎 റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif❣️❣️ #📔 കഥ

#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 95 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❤️ "ഹേയ്.. ഡേവിഡ്.. ഇയാളെന്താടോ ഇവിടെ.. " തന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു തിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത് ആരാണെന്നുള്ള ജിക്ഞ്ഞാസയോടെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയ സന്ദീപ് ഡെവിയെ കണ്ടതും അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ചു. പക്ഷേ ഡെവിയുടെ മുഖത്തെ കടുപ്പം.. നോട്ടത്തിന്റെ രൂക്ഷത്.. സന്ദീപിന്റെ ചിരി മാഞ്ഞു.. "എന്ത് പറ്റിയെടോ തന്റെ നെറ്റിയില്.. എന്തേലും പ്രശ്നമുണ്ടോ.." കാറിന്റെ ഡോർ അടച്ചു കൊണ്ട് സന്ദീപ് ഡെവിയെ നോക്കി നെറ്റി ചുളിച്ചു. "അപ്പൊ.. നിനക്കെന്നെ ഓർമയുണ്ടല്ലേ...?" ഡെവിയുടെ സ്വരത്തിൽ പൊള്ളുന്ന ചൂടുള്ളത് പോലെ.. "അതെന്താടോ അങ്ങനെ ഒരു വർത്താനം.. ആരെ മറന്നാലും തന്നെ ഞാൻ മറക്കുവോ.. എന്റെ ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങളെ ഒറ്റയടിക്ക് തകിടം മറിച്ചവനല്ലേ നീ.. " ഇപ്രാവശ്യം സന്ദീപിന്റെ ചിരിക്കത്ര തെളിച്ചം പോരാ. "ഞാനും നിന്നെ മറക്കില്ലെടാ.. നീ കാരണം എന്റെയും കുറെ സ്വപ്നങ്ങൾ എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു.. മറക്കില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല.. ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കലും നിന്നോട് ഞാൻ ക്ഷമികുകയുമില്ല.." ദേഷ്യം സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ ഡെവി സന്ദീപിന്റെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചുലച്ചു.. അപ്പോഴേക്കും ശ്രീ അവരുടെ അരികിലെത്തി.. "ഡെവി.. ഡാ.. എന്തായീ ചെയ്യുന്നേ. നീ കയ്യെടുക്ക്..അവനെ വിടെടാ.." സന്ദീപിനെ തുറിച്ചു നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഡെവിയിൽ നിന്നും ശ്രീ ബലമായി അവന്റെ കൈ എടുത്തു മാറ്റി. "താൻ എന്തൊക്കെയാടോ ഡേവിഡ് ഈ പറയുന്നേ.. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല.." സന്ദീപ് പറഞ്ഞത് സത്യമാണെന്ന് അവന്റെ മുഖത്തുള്ള അമ്പരപ്പ് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ശ്രീക്ക് മനസ്സിലായി. "നിനക്ക് മനസ്സിലാവില്ലെടോ.. നീ കാരണം എന്റെ നഷ്ടമെത്രയെന്ന് നിനക്കറിയില്ല.. ഇനിയങ്ങോട്ട് എന്റെ ജീവിതം മുഴുവനും ഇരുട്ടാ. ഇരുട്ട്.. അറിയോ നിനക്കത്.." ഡെവി വീണ്ടും സന്ദീപിനു നേരെ കുതിച്ചതും ശ്രീ അവനെ വട്ടം പിടിച്ചു നിർത്തി. "എടാ.. ഒന്നടങ്‌ നീ.. ഇതൊരു ഹോസ്പിറ്റലാണെന്നുള്ള ബോധം പോലുമില്ലേ ഡെവി നിനക്ക്..ശ്രീയുടെ സ്വരം കടുത്തു.. സന്ദീപ് ശ്രീയെ ഒന്ന് നോക്കി.. "ശ്രീദേവ്... ഡെവിയുടെ ഫ്രണ്ട്.." അവന്റെ നോട്ടം കണ്ടതും ശ്രീ ഡെവിയെ വിട്ട് സന്ദീപിന് നേരെ കൈ നീട്ടി.. "ഡേവിഡ് എന്തൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നേ.. ഇയാളുടെ സ്വപ്നങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളുമൊന്നും നഷ്ടപ്പെടരുത് എന്ന് കരുതിയല്ലേ.. സ്നേഹിച്ചവർ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കട്ടെ എന്ന് കരുതിയല്ലേ ഞാൻ കണ്ടിഷ്ടപ്പെട്ട് ഒരുപാട് മോഹിച്ച പെണ്ണുമായുള്ള കല്യാണത്തിൽ നിന്നു പോലും പിന്മാറിയത്.. എന്നിട്ടും എന്തൊക്കെയാ ഈ പറയുന്നേ. എനിക്കൊന്നും അങ്ങോട്ട്‌ ക്ലിയർ ആവുന്നില്ലെടോ..." സന്ദീപ് ശ്രീയെയും ഡെവിയും മാറി മാറി നോക്കി. "നീ കണ്ടിഷ്ടപ്പെട്ട പെണ്ണോ..?" ഡെവിയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു. "യെസ്.. സാന്ദ്രയെ ഞാൻ അവൾ വർക് ചെയ്യുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിൽ വെച്ചിട്ട് കണ്ടിരുന്നു.. അങ്ങനെയാണ് എന്റെ അമ്മ മുഖേന അതൊരു കല്യാണാലോചനയായി നിങ്ങളുടെ മുന്നിലേക്ക് എത്തിയത്.. പക്ഷേ.. കല്യാണതിന് രണ്ടു ദിവസം മാത്രമുള്ളപ്പോൾ ഇയാളുടെ അമ്മാവനും അമ്മയും എന്നെ വന്നു കണ്ടിട്ട് താനും സാന്ദ്രയും തമ്മിൽ ഇഷ്ടമാണെന്നും അവരോട് അപ്പോഴാണ് അതെല്ലാം പറഞ്ഞതൊന്നും പിരിയേണ്ടി വന്നാ മരിക്കും എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു വിട്ടില്ലേ.." ഇപ്രാവശ്യം ഡെവിയുടെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. നെറ്റിയിൽ സംശയങ്ങളുടെ വരകൾ തെളിഞ്ഞു. അവരെ രണ്ടു പേരെയും നോക്കി നിൽക്കുന്ന ശ്രീക്ക് പക്ഷേ കാര്യങ്ങൾ വളരെ പെട്ടന്ന് തന്നെ മനസിലായി. "താൻ എന്തൊക്കെയാടോ ഈ പറയുന്നേ.. ഞാനും സാന്ദ്രയും തമ്മിൽ ഇഷ്ടമാണെന്ന് ഞാൻ നിന്നോട് പറഞ്ഞോ.. അതോ അവള് പറഞ്ഞോ.." ഡെവി ദേഷ്യത്തോടെ സന്ദീപിനെ നോക്കി. "ഇല്ല. താനും അവളും പറഞ്ഞില്ല..നിങ്ങൾക്ക് വന്നു എന്നോട് പറയാനുള്ള ചമ്മൽ കൊണ്ടല്ലേ ഡേവിടെ നിങ്ങളുടെ അമ്മയും അമ്മാവനും വന്നത്.. " സന്ദീപ് പറഞ്ഞതും ഡെവി ശ്രീയെ നോക്കി. "നുണ പറയുന്നോടാ... നീ കാണിച്ച ചെറ്റത്തരം എന്റെ വീട്ടുകാരുടെ മേൽ കെട്ടി വെക്കുന്നോ.." വർദ്ധിച്ച ദേഷ്യത്തോടെ ഡെവി വീണ്ടും സന്ദീപിനെ പിടിച്ചുലച്ചു. 'ഞാനെന്തിനാ ടോ ഡേവിഡ് ഇങ്ങനൊരു നുണ പറയുന്നത്.. " "ഡെവി..." ശ്രീ വിളിക്കുമ്പോൾ അവനൊന്നു തിരിഞ്ഞ് നോക്കി.. "സന്ദീപിന് വിട്.. അവൻ പറയുന്നത് സത്യമാവും.. എന്തുണ്ടായി എന്ന് അവൻ തന്നെ പറഞ്ഞു തരും.." ശ്രീ വല്ലാത്തൊരു ഭാവത്തിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തി. "ശ്രീ... എടാ ഇവൻ വെറുതെ.." ഡെവി പറയാൻ ശ്രമിച്ചത് ശ്രീ കൈ ഉയർത്തി തടഞ്ഞു. "നീ അവനെ വിട് ഡെവി.." ശ്രീ വീണ്ടും പറഞ്ഞതോടെ ഡെവി സന്ദീപിന്റെ മേൽ നിന്നും കൈ എടുത്തു മാറ്റി. "സന്ദീപിന് തിരക്കുണ്ടോ.. ഇല്ലെങ്കിൽ.. ഞങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി കുറച്ചു സമയം തരുമോ.. ഞങ്ങക്കറിയെണ്ട കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ.. അത് സന്ദീപിന് പറഞ്ഞു തരാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നു.." ശ്രീ സന്ദീപിന്റെ അരികിൽ ചെന്ന് നിന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.. ഡെവീക്കപ്പോഴും അതൊന്നും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല എന്നൊരു ഭാവമാണ്. "ഓ ഷുവർ.. എനിക്കും എല്ലാമൊന്നു ക്ലിയർ ചെയ്യാനുണ്ട്.. ഡെവിടിന് എന്നേ കുറിച്ചെന്തോ തെറ്റ്ധാരണയുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു.." കല്ലിച്ച ഭാവത്തിൽ തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഡെവിയെ നോക്കിയിട്ട് സന്ദീപ് പറഞ്ഞു. "ഇവിടെ വേണ്ട.. നമ്മുക്കൊന്ന് മാറി നിന്നാലോ.." ശ്രീ തന്നെയാണ് ആവിശ്യപ്പെട്ടത്.. 'തീർച്ചയായും.. " എങ്കിൽ ബീച്ച്ലേക്ക് വാ.. എന്റെ കാറുണ്ട്.. ഞാനും ഇവനും അതിൽ വരാം.. " ശ്രീ പറഞ്ഞതും സന്ദീപ് അനുസരിച്ചു. ശ്രീ കാത്തു നിൽക്കേണ്ട സ്ഥലം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു കൊണ്ട് കാറിന് നേരെ ധൃതിയിൽ നടന്നു.. "വാടാ.." തിരിഞ്ഞു പോണ പോക്കിൽ ശ്രീ ഡെവിയുടെ കൈ കൂടി പിടിച്ചു.. ഡെവി ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ലെങ്കിൽ കൂടിയും ആ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതത്രയും അവൻ പറയാതെ തന്നെ ശ്രീക്കറിയാം. "കയറ്..." ഡോർ തുറന്നിട്ട് ശ്രീ ആവിശ്യപ്പെടുമ്പോൾ ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ.. ഡെവിയത് അനുസരിച്ചു.. അവിടെയിട്ട് തന്നെ ശ്രീ കാർ തിരിച്ചു കൊണ്ട് ചെലുമ്പോഴേക്കും സന്ദീപ് പോയിരുന്നു.. വളരെ സ്പീഡിൽ കാർ ഓടിക്കുമ്പോഴും തന്റെ നിഗമനം ഏറെക്കുറെ ശെരിയാവുയാണെന്ന് ശ്രീക്കുറപ്പായി. പക്ഷേ അപ്പോഴും സീറ്റിലേക്ക് ചാരി മുന്നിലേക്ക് തുറിച്ചു നോക്കിയിരിക്കുന്ന ഡെവിയെ കുറിച്ചോർത്തു കൊണ്ടവൻ ആശങ്കപ്പെട്ടു. സന്ദീപ് ഇപ്പൊ പറഞ്ഞതിൽ കുറച്ചൊക്കെ സംശയം അവനുമുണ്ട്. പക്ഷേ ഇന്നത്തോടെ അതെല്ലാം ക്ലിയർ ചെയ്യപ്പെടും. അതെങ്ങനെ അവൻ സഹിക്കും എന്നായിരുന്നു ശ്രീയുടെ ഏറ്റവും വലിയ വേവലാതി. പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ മരണത്തേക്കാൾ വേദനയാണ് അവർ നമ്മളോട് ചെയ്യുന്ന ചതിക്കെന്നുള്ളത് ശ്രീക്കറിയാം. ഇത്രയും തളർന്നു നിൽക്കുന്നു ഡെവി ഇനി അത് കൂടെയെങ്ങനെ സഹിക്കുമെന്നോർത്തു കൊണ്ട് ശ്രീ അതിയായി വേദനിച്ചു.. അതികം തിരക്കൊന്നുമില്ല.. എങ്കിലും.. ശ്രീ പറഞ്ഞു കൊടുത്തയിടത്തു തന്നെ തന്നെ കാത്ത് നിൽക്കുന്ന സന്ദീപിനെ കണ്ടതും ശ്രീയുടെ ഉള്ള് വീണ്ടും പിടഞ്ഞു. ഡെവിയെ അപ്പാടെ തകർത്തു കളയാൻ പാകത്തിനൊരു ചതിയുടെ കഥ പറയാനാണ് സന്ദീപ് കാത്തു നില്കുന്നതെന്ന് അവനറിയാം. ഡെവി കാർ നിർത്തിയിട്ടും അതേ കിടപ്പ് തന്നെയാണവൻ. ശ്രീ അവനെ തട്ടി വിളിച്ചു. "ഇറങ്ങിക്കോ.. സ്ഥലമെത്തി. ശ്രീ പറഞ്ഞപ്പോൾ മാത്രമാണ് ഡെവി ചുറ്റും നോക്കുന്നത് തന്നെ. "ഡാ.." ഡോർ തുറന്നിറങ്ങാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഡെവിയെ ശ്രീ പിടിച്ചു നിർത്തി.. "എന്താടാ..." ഡെവി ശ്രീക്ക് നേരെ നോക്കി. "ഈ ലോകത്തിലെ ആര് നിന്നേ ചതിച്ചാലും തള്ളി പറഞ്ഞാലും നീ എനിക്കെന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരൻ തന്നെയാണ്.. ഞാൻ നിന്റെ കൂടെ തന്നെ ഉണ്ടാവും..എന്തിനും..തെറ്റായി നീ ഒന്നും ചെയ്യില്ലെന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.." വല്ലാത്തൊരുറപ്പോടെ പറയുന്നവൻ.. ഡെവി അവനെ നോക്കി മുഖം ചുളിച്ചു. "ഇതെന്തിന് നീയിപ്പോ പറയുന്നു..?" "ഒന്നുമില്ല.. ഇതിപ്പോ പറയാൻ പറ്റിയ ബെസ്റ്റ് ടൈമാ.. ഇനി ഇറങ്ങിക്കോ.." ഡെവി കൂടുതൽ എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കും മുന്നേ ശ്രീ ഡോർ തുറന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങി.. ❤‍🔥❤‍🔥 "നടക്കുന്ന കാര്യം വല്ലതും പറയ്യ് അശോകാ നീ.. " തമ്പിയുടെ സ്വരത്തിൽ പ്രകടമായി തന്നെ അനിഷ്ടമുണ്ട്. അശോകനത് മനസ്സിലാവുകയും ചെയ്തു. അവനൊന്നു ചിരിച്ചു. "തമ്പി സാറിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഇനി നടക്കാൻ സാധ്യതയുള്ള ഒരേയൊരു കാര്യമാണ് ഞാനിപ്പോ പറഞ്ഞത്.." "ഏത്.. ആ ശ്രീ ദേവിന്റെ കാലു പിടിക്കുന്നതോ...അതാണോ നീ പറഞ്ഞ മഹത്വമുള്ള കാര്യം.. മ്മ് നടന്നത് തന്നെ.. " പറയുന്നതിനിടെ തന്നെ തമ്പി അശോകനെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കി. "പറഞ്ഞല്ലോ സർ.. ഇനി അയാൾ വിചാരിച്ചാൽ മാത്രമേ സാറിന്റെ കേസിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനമാകൂ.. എന്റെ ഒരു അറിവ് വെച്ചിട്ട്.. സാറിന്റെ പേരിൽ ഇനിയും കേസ് കൂടാൻ സാധ്യതയുണ്ട്..അപ്പൊ പിന്നെ.. ഇനി ഈ ഒരു മാർഗം.." തമ്പിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത ഗൂഡമായൊരു ചിരിയുമുണ്ട് അത് പറയുമ്പോൾ അശോകന്റെ ചുണ്ടിൽ.. "അത് നീ നോക്കുമ്പോൾ.. പക്ഷേ എന്ത് വേണമെന്ന് ഇനി എനിക്കറിയാം..കൊള്ളാവുന്ന വക്കീൽമാർ ഇനിയും ഉണ്ടല്ലോ..ഞാനാ വഴി പിടിച്ചോളാം.." തമ്പിക്കപ്പോൾ പരിഹാസം കൂടിയുണ്ട്. "വേറെ വക്കീൽമാരൊന്നും ഏറ്റെടുക്കാത്തത് കൊണ്ടാണല്ലോ സാറിന്റെ മകൻ രണ്ടുമൂന്നു ദിവസം ഈ കാര്യത്തിന് പേരിൽ ചുറ്റിതിരിഞ്ഞത്.." തമ്പിയുടെ പരിഹാസം അതുപോലെ തന്നെ അന്നേരം അശോകനും ഉണ്ടായിരുന്നു.. " അത് അവനല്ലേ..ഇത് ഞാനാണ്. ദിവാകരൻ തമ്പി.. തമ്പിക്ക് കഴിയാത്തതായിട്ട് ഒന്നുമില്ല... ഏതറ്റം വരെ പോയിട്ടാണെങ്കിലും കൂടിയും എന്റെ കേസിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഞാൻ ഒരു തീരുമാനം ഉണ്ടാക്കും അശോകാ.. എന്നാലും നീ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞതുപോലെ ശ്രീദേവന്റെ കാലു പിടിച്ചിട്ട് എനിക്ക് ഇതിൽ ഒരു മോചനം വേണമെന്നില്ല.. ശ്രീയോടുള്ള ദേഷ്യം കൊണ്ട് തമ്പിയുടെ മുഖം ഇരുണ്ടു കൂടിയിരുന്നു. " എങ്കിൽ സാർ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് പോലെ തന്നെ ഇനി ഈ കേസിന്റെ കാര്യത്തിൽ സാറിനൊരു മോചനം ഉണ്ടാകുമെന്ന് എനിക്കും തോന്നുന്നില്ല.." "തന്റെയാ തോന്നല് ഞാൻ തിരുത്തും അശോക..എന്റെ മുന്നിൽ ശ്രീദേവിന്റെ പേര് പറഞ്ഞിട്ടും നിന്നെ ഞാൻ വെറുതെ വിടുന്നത് എന്തുകൊണ്ടെന്നറിയാമോ നിനക്ക്..?" തമ്പിക്ക് ഭയ പ്പെടുത്തുന്ന ഒരു ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു അത് പറയുമ്പോൾ.. " എനിക്കൊരു അത്യാവശ്യ സമയം ഉണ്ടായപ്പോൾ നീ മാത്രമാണ് എനിക്ക് ഒരു സഹായം ചെയ്തത്.. ആ നന്ദി കാണിച്ചതാ ഞാൻ.. പക്ഷേ ഇനിയും ശ്രീദേവിനെയും അവന്റെ പെരുമയെയും അവൻ കാരണം എനിക്ക് കിട്ടാൻ പോകുന്ന മോചനത്തെയും കുറിച്ച് തന്നെയാണ് നീ എന്നോട് പറയാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെങ്കിൽ പിന്നെ എനിക്ക് ആ നന്ദി നിന്നോട് കാണിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന് കൂടി നിന്നെ ഞാൻ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.." "നിങ്ങളുടെ നന്ദി പ്രതീക്ഷിച്ചിട്ടൊന്നുമല്ല തമ്പിസാറേ.. ഞാനത് ചെയ്തത്. ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലായിരുന്നോ എന്റെ കാര്യത്തിൽ നിങ്ങൾ എടുത്ത ഒരു നല്ല തീരുമാനം...അതിന്റെ പേരിലാണ് ഞാൻ നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടത്. അതെന്റെ കടമ കൂടിയാണെന്ന് തോന്നി. ഇപ്പോഴും നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ ആ സഹായം ചെയ്യാൻ തന്നെയാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ശ്രീദേവിനെ പോയി കണ്ടാൽ കാര്യങ്ങൾ അയാളോട് ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ നിങ്ങൾക്ക് ഈ കേസിൽ നിന്നും വളരെ ഈസിയായി രക്ഷപ്പെട്ടു പോരാൻ ആവുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പുണ്ട്.." അതും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അശോകൻ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്നും എഴുന്നേറ്റു. "നീ ഇപ്പൊ പൊയ്ക്കോ അശോക.. ചെയ്ത് തന്ന സേവനങ്ങൾക്ക് എല്ലാത്തിനും നിന്നോട് ഞാൻ നന്ദി സൂക്ഷികും.. അത് നിനക്ക് വേണമെങ്കിലും വേണ്ടായെങ്കിലും. പക്ഷേ നീ പറഞ്ഞപോലെ ശ്രീദേവിന്റെ സഹായമില്ലാതെ തന്നെ തമ്പി കേസിൽ നിന്ന് ഊരി പോന്നത് നിനക്ക് ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം...അധികം വൈകാതെ തന്നെ... " അതും പറഞ്ഞിട്ട് തമ്പി സോഫയിൽ ഒന്ന് വിസ്തരിച്ചിരുന്നു.. ഇനി കൂടുതലൊന്നും പറയാനില്ലാത്തതുപോലെ അശോകൻ യാത്ര പറഞ്ഞു.. " എന്റെ എന്തെങ്കിലും സഹായ വേണമെങ്കിൽ സാർ വിളിച്ചാൽ മതി.. ഞാൻ വരും..ഈ പറഞ്ഞതൊന്നും ഞാൻ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് എടുത്തിട്ടില്ല.. നിങ്ങൾ എന്നോട് ചെയ്ത സഹായം തന്നെയാണ് എനിക്കിപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിൽ നിങ്ങളുടെ സ്ഥാനം..." അതും പറഞ്ഞിട്ട് അശോകൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോഴും തമ്പിയുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പരിഹാസ ചിരി തന്നെയായിരുന്നു... ഇതല്ല ഇതിനേക്കാൾ വലിയ വയ്യാവേലികളും നൂലാമാലകളും പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞിട്ട് തന്നെയാണ് തമ്പി ഇന്നീ അവസ്ഥയിൽ എത്തിയതെന്ന് അവനുണ്ടോ അറിയുന്നു..? തമ്പിയൊന്ന് ഊറി ചിരിച്ചു.. ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയിൽ മുളച്ചുപൊന്തിയത് പോലുള്ളൊരു ചെക്കൻ.. അവൻ പിച്ചവെച്ച് നടക്കുന്ന കാലം തൊട്ട് തമ്പി വക്കിലുമാരുമായിട്ടുള്ള കളി തുടങ്ങിയതാണെന്ന് അവനറിയില്ലലോ.. തമ്പിക്കപ്പോൾ അശോകനോട് കടുത്ത നീരസമാണ് തോന്നിയത്.. പക്ഷേ തനിക്കേറ്റവും അത്യാവശ്യമായ ഒരു സമയത്ത് അവൻ മാത്രമേ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്നുള്ള ഒരു ഓർമ്മയിൽ അയാൾ അത് മനസ്സിലൊതുക്കുകയാണ്... അർജുൻ വിചാരിച്ചിട്ട് നടക്കാത്തത് തമ്പി ശ്രമിച്ചു നടത്തി കാണിക്കണം.. അശോകന് അതിനുള്ള ഉത്തരം അങ്ങനെയാണ് കൊടുക്കേണ്ടതും.. അർജുനല്ല....തമ്പിയെന്ന് അവനെ മനസ്സിലാക്കി കൊടുക്കണം.. അതിപ്പോൾ തമ്പിയുടെ ഒരു വാശി പോലെയായിട്ടുണ്ട് ... അതോടൊപ്പം തന്നെ എന്തൊക്കെ സഹിക്കേണ്ടി വന്നാലും ശ്രീദേവിന്റെ മുന്നിൽ അത്‌ പറഞ്ഞിട്ട് പോയി നിൽക്കില്ല എന്ന് കൂടി തമ്പി ഉറപ്പിച്ചു... ❤‍🔥❤‍🔥 "പറയ്യ് സന്ദീപേ..." ഡെവിയുടെ വലിഞ്ഞു മുറുകി നിൽക്കുന്ന മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ സന്ദീപിന് ആകെയൊരു ദൂരുഹതയാണ് തോന്നുന്നത്. അവൻ ആരെയും നോക്കുന്നില്ല... കടലിലേക്ക് നോക്കി വന്നപ്പോൾ മുതൽ ഒരേ ഇരിപ്പാണ്. താൻ അറിഞ്ഞതൊന്നുമല്ല സത്യമെന്ന് ആ ഇരിപ്പ് കാണുമ്പോൾ സന്ദീപിന് തോന്നുന്നുണ്ട്. ശ്രീ വീണ്ടും സന്ദീപിനെയൊന്നു തൊട്ടു. അതോടെ ഒന്ന് ശ്വാസമെടുത്തിട്ട്.. സന്ദീപ് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി... സാന്ദ്രയേ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും അപ്രതീക്ഷിതമായി കണ്ടത്.. പെണ്ണ് കണ്ടു നടന്നു മടുത്ത തനിക്ക്.. അവളോടൊരു ഇഷ്ടം തോന്നിയത്. "എണ്ണി നോക്കിയാൽ ഒരു പത്തിരുപതു പെണ്ണ് കാണലെങ്കിലും എനിക്കായ് നടന്നു കാണും. പക്ഷേ ഒന്നുമങ്ങോട്ട് സെറ്റായില്ല.. എനിക്ക് ഇഷ്ടമാവുമ്പോ പെണ്ണിന് ഇഷ്ടമാവില്ല.. പെണ്ണിന് ഓക്കേ ആവുമ്പോൾ ഞാൻ ഓകെയാവില്ല.. അല്ലെങ്കിൽ വീട്ടുകാർക്ക് പറ്റില്ല.. ഇനി അതുമല്ലെങ്കിൽ.. ജാതകം ചേരില്ല.. അങ്ങനെ അങ്ങനെ നിരവധി പ്രശ്നങ്ങൾ കൊണ്ട് ആകെ മടുത്തു നിൽക്കുന്ന സമയത്താണ് അടുത്തൊരു ബന്ധു ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ്‌ ആയത് കാണാൻ ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ പോയത്.. അന്നാണ്.. ഞാനവളെ ആദ്യമായിട്ട് കണ്ടത്.. എനിക്കെന്തോ പോസിറ്റീവ് വൈബ് തോന്നി.. ആ നിമിഷം തന്നെ.. എനിക്ക് സെറ്റാവുന്ന ഒരാൾ എന്ന് തോന്നിയിട്ടാണ് ചെറുതായി ഞാൻ ഒന്നവിടെ അന്വേഷിച്ചു നോക്കിയത്.. അവൾ അവിടെ നേഴ്സ് ആണെന്നറിഞ്ഞു. അന്ന് തന്നെ ഞാൻ അമ്മയോട് ചെന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.. എനിക് പറ്റിയൊരു പെണ്ണിനെ ഞാൻ കണ്ടു പിടിച്ചെന്ന്.. അവളെ തന്നെ എനിക്ക് മതിയെന്ന്..." സന്ദീപ് പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ ശ്രീ ഡെവിയെ ആണ് നോക്കുന്നത്. അങ്ങോട്ട്‌ നോക്കുന്നില്ല എങ്കിലും അവനെല്ലാം ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് ശ്രീക്കറിയാം.. "അങ്ങനെയാണ്.. അതൊരു വിവാഹാലോചന പോലെ സാന്ദ്രയുടെ വീട്ടിലേക്കെത്തിയത്.. ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടെയാണ് ഞാൻ പെണ്ണ് കാണാൻ വന്നത്.. അപ്പോഴും ചെറിയൊരു ആശങ്ക ഉണ്ടായിരുന്നു.. പക്ഷേ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിച്ചു എന്നും എന്നേ ഇഷ്ടമായെന്നും സാന്ദ്ര കൂടി എന്നോട് പറഞ്ഞതോടെ... എന്റെ സന്തോഷം പതിൻ മടങ്ങു വർദ്ധിച്ചു. വീട്ടുകാർക്കും അവളെ നന്നായി ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. പിന്നെയങ്ങോട്ട് ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടു കൊണ്ട് കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു..അവളുമൊത്തുള്ള ജീവിതത്തിന്.. പക്ഷേ.. പക്ഷേ..." സന്ദീപ് ഒരു നിമിഷം പറയുന്നത് നിർത്തിയിട്ട് ഒന്ന് ശ്വാസമെടുതു. അന്നവൻ അനുഭവിച്ച സംഘർഷം എത്ര മാത്രം വലുതായിരുന്നു എന്ന് ആ നിമിഷം അവന്റെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു.. ശ്രീക്ക് അവനോട് അലിവ് തോന്നി.. അവൻ വെറുതെയൊന്നു സന്ദീപിന്റെ തോളിൽ തട്ടി.. "എല്ലാ ഒരുക്കങ്ങളും കഴിഞ്ഞ ശേഷം സാന്ദ്രയുടെ അച്ഛനും ഡെവിയുടെ അമ്മയും കൂടി വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ എനിക്കൊരു നെഗറ്റീവ് ഫീൽ ചെയ്തു.. എങ്കിലും അവരെ നന്നായി സ്വീകരിച്ചു.. പക്ഷേ അവരുടെ പതർച്ചയും വെപ്രാളവും എന്റെ ഭയം കൂട്ടുകയാണ് ചെയ്തത്.. ഒടുവിൽ ഞാൻ ഭയന്നത് തന്നെ സംഭവിച്ചു... ഡെവിയും സാന്ദ്രയും തമ്മിൽ ഇഷ്ടത്തിലാണെന്നും.. അവർക്ക് പരസ്പരം പിരിയാൻ വയ്യെന്നും.. ഒന്നിച്ചു ജീവിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേൽ ഒന്നിച്ചു മരിക്കാനാണ് അവരുടെ തീരുമാനം എന്നും കേട്ടപ്പോൾ... എന്തോ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ മരിക്കാൻ വിടാൻ തോന്നിയില്ല.. പിന്നെ തോന്നി കല്യാണത്തിന് ശേഷമല്ലല്ലോ. അതിന് മുന്നേ തന്നെ ഇതെല്ലാം അറിയാൻ കഴിഞ്ഞല്ലോ.. അത് തന്നെ ഭാഗ്യമെന്ന്.." ശ്രീ നെഞ്ചിടിപ്പോടെ ഡെവിയെ ആണ് നോക്കുന്നത്... ശ്വാസമെടുക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് പോലും തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത വിധമാണ് അവന്റെ ഇരിപ്പ്.. "ഇതൊന്നും മുന്നേ പറയാഞ്ഞത് എന്തേ എന്ന് ചോദിച്ചു ഞാൻ.. എന്നെ വെറുതെയൊരു വിഡ്ഢി വേഷം കെട്ടിച്ചത് എന്തിനണെന്നും ചോദിച്ചു.. അപ്പൊ അവര് പറഞ്ഞു... ഡെവിടിന്റെ അമ്മ തന്നെ പ്രണയിച്ചു കല്യാണം കഴിച്ചിട്ട് അതിന്റെ... അകൽച്ചയിലായിരുന്നു കുറെ കാലം... അത് മക്കൾ കൂടി തുടരേണ്ട എന്ന് കരുതി ഡെവിയും സാന്ദ്രയും പരസ്പരമുള്ള ഇഷ്ടം മറക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു എന്ന്.. പക്ഷേ പിന്നീട് സാന്ദ്രക്ക് കല്യാണമായതോടെ തമ്മിൽ പിരിയാൻ വയ്യെന്ന് മനസ്സിലായ നിമിഷം അവരെല്ലാം തുറന്നു പറയുയായിരുന്നു എന്ന്..." സന്ദീപ് പറഞ്ഞു നിർത്തി.. ശ്രീയുടെ നോട്ടം അപ്പോഴും ഡെവിയുടെ നേരെയാണ്.. സന്ദീപും ശ്രീയും നോക്കിയിരിക്കെ... ഡെവിയുടെ കവിളിൽ കൂടി കണ്ണീർ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ആ ഇരുട്ടിലത് വജ്രം പോലെ തിളങ്ങി.... തുടരും.. നമ്മുക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരുടെ ചതിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത വേദന തന്നെയാണ് guys😔😔 ന്റെ ചെക്കനിത് എങ്ങനെ സഹിക്കുമെന്നാ... എനിക്കറിയാത്തത്.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ.. സ്നേഹത്തോടെ jif #📔 കഥ