भुसावळ–मुंबई पॅसेंजर : एक युग संपलं, पण आठवणी कायम रेल्वे हा भारतीय जनतेच्या जीवनाचा अविभाज्य भाग आहे. गाड्या म्हणजे फक्त लोखंडी डबे नाहीत, तर त्या असतात माणसांच्या भावना, स्वप्नं आणि आठवणींचे वाहक. अशीच एक गाडी होती – भुसावळ–मुंबई पॅसेंजर. आज ही गाडी धावणे थांबली असली, तरी खानदेशातील असंख्य लोकांच्या जीवनात ती कायम जिवंत आहे. --- खान्देश ते मुंबईचा दुवा भुसावळ, जलगाव, चोपडा, फैजपूर, धुळे या भागातील हजारो लोकांना कामानिमित्त, नोकरीनिमित्त किंवा नातेवाईकांकडे जायचं असेल तर सर्वात प्रथम आठवण यायची ती या पॅसेंजरची. सकाळी लवकर भुसावळवरून निघून ही गाडी मुंबईकडे रवाना व्हायची. प्रत्येक स्टेशनवर थांबत ती प्रवाशांना उचलत नेई. नाशिकसारख्या ठिकाणी काम असलं, तरीही लोक हीच गाडी पकडायचे. स्वस्त तिकीट, दररोज धावणारी सेवा आणि सुरक्षित प्रवास या सगळ्यांमुळे ही गाडी म्हणजे सामान्य माणसासाठी वरदान होती. --- प्रवासाची मजा – आठवणींची शिदोरी आज वेगवान एक्सप्रेस आणि बुलेट ट्रेनबद्दल बोललं जातं, पण भुसावळ–मुंबई पॅसेंजरच्या प्रवासातला आनंद वेगळाच होता. १२ तासांचा प्रवास असूनही कधी कंटाळा येत नसे. प्रवासासाठी घरातून पोळ्या–भाजी, भाकरी–थालिपीठ, भजी, लाडू घेऊन जायची तयारी असायची. प्रत्येक स्टेशनवर चहा–भजी, कचोरी, शेंगदाणे घेणं हा अनुभव वेगळाच होता. गाडीत चढणारे–उतरनारे नवे प्रवासी म्हणजे नवी मैफिल. “कुठून आलात? मुंबईत काय करता? कामधंदा कसा आहे?” अशा गप्पा रंगायच्या. मोबाईल नव्हते, टीव्ही नव्हता, पण हसरे चेहरे आणि दिलखुलास संवाद यामुळे प्रवास उत्साहात जायचा. --- बालपणीची धडपड लहानपणी घरात मुंबईला जाण्याची बातमी झाली की आनंद साजरा व्हायचा. लवकर उठून स्टेशनवर जाण्याची धावपळ व्हायची. हातातल्या पिशवीत खाण्याचे डबे, पाण्याच्या बाटल्या आणि बरोबर उत्साह घेऊन प्रवास सुरू व्हायचा. खिडकीजवळ बसण्यासाठी मुलांचा झगडा, बाहेर दिसणाऱ्या डोंगर–नद्या–गावं पाहण्याचा आनंद— ही पॅसेंजर म्हणजे बालपणीच्या सुट्टीसारखी गोड आठवण होती. --- माणुसकीची शिदोरी या गाडीत प्रवास करताना एक गोष्ट नेहमी जाणवायची—माणुसकीची उब. कुणाकडे खाऊ कमी पडला तर शेजारी आपला डबा पुढे करायचे. पाणी संपलं तर दुसरा बाटली पुढे करायचा. ओळख नसली तरी प्रवास संपेपर्यंत नवी मैत्री व्हायची. या पॅसेंजरने खानदेशातील अनेक कुटुंबांना जोडून ठेवलं. --- आज फक्त आठवण काळ बदलला. लोक एक्सप्रेस, सुपरफास्ट, विमान अशा झपाट्याच्या साधनांचा वापर करू लागले. गावोगावी थांबणारी, हळूहळू प्रवास घडवणारी पॅसेंजर थांबली. आज ती गाडी चालत नाही. पण जेव्हा जुने स्टेशन दिसतात, रेल्वेची शिट्टी कानावर येते, तेव्हा भुसावळ–मुंबई पॅसेंजरची आठवण हळवी करून जाते. --- शेवटचं पान भुसावळ–मुंबई पॅसेंजर ही फक्त एक गाडी नव्हती. ती होती— खानदेशाच्या लोकांचा प्रवास साथीदार स्वप्नांच्या मुंबईकडे नेणारा पूल कुटुंबाच्या आनंदाचा भाग आणि आठवणींचा खजिना आज ती थांबली असली, तरी आठवणींच्या रेल्वेत ती अजूनही धावत आहे… 🚂♥️🌹 #🎑जीवन प्रवास #प्रवास #आमची #आमची पेसेंजर पॅसेंजर

4,85,56,75,90,000.00/- ₹ चार ट्रिलीयनची मालमत्ता असलेल्या राकेश झुनझुनवाला (बिगबुल/स्टॉक व्यापारी) यांच्या निधनापूर्वीचे शेवटचे शब्द..... * मी व्यवसाय विश्वातील यशाचे शिखर गाठले आहे. माझे आयुष्य हे दुसऱ्याच्या नजरेत मिळणारे कर्तुत्व आहे. मात्र मला कामाशिवाय दुसरे सुख नव्हते. पैसा हेच सत्य आहे मी वापरतो. सध्या हॉस्पिटलच्या बेडवर पडून आयुष्यभर आठवून लक्षात येते की ओळख कशाचा अभिमान वाटला आणि पैसा खोटारडा झाला मरेपर्यंत. तुम्ही तुमची कार चालवण्यासाठी किंवा पैसे कमवण्यासाठी कुणालातरी भाड्याने घेऊ शकता. पण, तुम्ही कोणालाही त्रास सहन करण्यासाठी आणि मरण्यासाठी कामावर घेऊ शकत नाही. हरवलेल्या भौतिक वस्तू सापडतील. पण एक गोष्ट आहे, जी हरवल्यावर कधीच सापडत नाही - आणि ती म्हणजे "आयुष्य". आपण आयुष्याच्या कोणत्याही टप्प्यावर असलो तरी काळानुसार ज्या दिवशी हृदय थांबेल त्या दिवसाचा सामना करावा लागतो. प्रेम करा आपल्या परिवारावर, जीवनसाथीवर आणि मित्रांवर... त्यांना चांगले वागवा, फसवू नका, बेईमानी किंवा विश्वासघात करू नका. जस जसजसे वयस्कर होत जातो आणि जसजसे शहाणे होत जातो, आपल्याला हळूहळू लक्षात येते की 300 रुपये किंवा 3000 रुपये किंवा 2-4 लाख रुपये ची घड्याळ घातलेली प्रत्येक गोष्ट एकाच वेळी प्रतिबिंबीत आपल्याकडे 100 किंवा 500 ची पर्स असो - आतमध्ये सगळं सारखंच आहे. आपण 5 लाखाची गाडी चालवू किंवा 50 लाखाची गाडी चालवू. मार्ग आणि अंतर एकच असतात आणि आपण त्याच गंतव्ये गाठतो. आपण ज्या घरात राहतो ते 300 sq फूट असो किंवा 3000 sq फूट - एकांत सर्वत्र एकच आहे. तुम्हाला लक्षात येईल की तुमचा खरा आंतरिक आनंद या जगाच्या भौतिक गोष्टीतून मिळत नाही. तुम्ही फर्स्ट क्लास किंवा इकोनॉमी क्लास उडाल, विमान कोसळलं तर बरोबर खाली जाल. म्हणून तर.. मला आशा आहे की तुम्हाला लक्षात येईल की, तुमचे मित्र, भाऊ आणि बहिणी आहेत, ज्यांच्याशी तुम्ही बोलता, हसता, गाता, चढ-उतारांबद्दल बोलता... हा खरा आनंद आहे !! जीवनाचे एक निर्विवाद सत्य : आपल्या मुलांना फक्त श्रीमंत होण्यासाठी शिकवू नका. त्यांना आनंदी राहायला शिकवा. मोठे झाल्यावर त्यांना किंमत कळते, किंमत नाही. आयुष्य म्हणजे काय❓ आयुष्य चांगल्या प्रकारे समजून घेण्यासाठी तीन जागा आहेत: - हॉस्पिटल - जेल - स्मशानभूमी आरोग्यापेक्षा चांगलं काहीच नाही हे हॉस्पिटलमध्ये समजेल. तुरुंगातून कळेल स्वातंत्र्य किती मौल्यवान आहे. आणि स्मशानभूमीत आयुष्य काही नाही हे लक्षात येईल. आज आपण ज्या जमिनीवर चालतो उद्या आपली नसणार. चला यापुढे नम्र होऊया आणि आपल्याला जे मिळाले त्याबद्दल आपल्या आई-वडिलांचे आभार मानूया. #🙂Motivation #🎑जीवन प्रवास #☺️सकारात्मक विचार #आयुष्य

तळाशी जाता जाता आधी अंगावर लाभलेली कौतुकाची निर्माल्य उतरवून ठेवायची... मग अपेक्षांचा अबीर बुक्का तरंगू द्यायचा... पाण्यावर अलंकाराचे ओझ हलकं करायचं... कालांतराने स्वतःला गोंडस बनवणारे रंगाचे थर विरघळू द्यायचे .... इतरांनी आपल्यावर चढवलेल्या *श्रद्धेच्या पताका* , दैवत्वाची झालर सोडून द्यायची.... आणि त्याच मातीचा भाग व्हायचं जिथून आपण आलो होतो.... पुन्हा एकदा तितकच गोंडस रूप घेऊन येण्यासाठी .... बाप्पा जाता जाता बरच काही शिकवून जातो.. *विसर्जन* 🙏🙏🙏🌸🌼🌸 #गणपती विसर्जन 2025

*सत्य घटना* ********************************** मदत करणाऱ्या व्यक्तीचे नाव वाचून आश्चर्यचकित व्हाल! अहमदाबादच्या व्यापारधंद्याच्या भागातील स्टेट बँकेत श्री. अरूण त्रिवेदी कार्यरत होते. बँकेत साडेदहानंतर व्यापाऱ्यांचे मुनीम भरणा करण्यासाठी येत. रोजचे येणे असल्याने एकमेकांना ओळखत होते. रामशंकर नावाचे एक मुनीम होते. मितभाषी! एक दिवस रामशंकरजीनी अरूणभाईना विचारलेत, की, "दोन मिनिटं वेळ असेल, तर थोडं बोलायचं होतं. त्यानंतर दोघे प्रतीक्षा कक्षेत सोफ्यावर बसले. रामशंकरानी त्यांना विचारले की," साहेब, तुम्ही कधी पक्ष्यांना दाणे टाकलेत ? " अरूणभाई" नाही" म्हणाले. " साहेब, मी कैक वर्षांपासून टाकतो आहे. काही फायदा दिसत नव्हता. पण सवय झालीय. असं म्हणाना, की व्यसनच जडले होते मला त्याचे! पण त्या मुक्या पाखरांनी आज मला निहाल करून दिले." अरूणभाई म्हणाले," समजलो नाही " त्यानंतर रामशंकरांनी आपबिती सांगण्यास सुरुवात केली. दोन मिनिटांचा तास कधी झाला समजलेच नाही. रामशंकर गरीब होते. एका पेढीत तीस वर्षापासून नोकरी करत होते. पगार जेमतेम. कुटुंबात पती पत्नी व मुलगा मनन. एका छोटेखानी घरात गुजराण चालू होती. सर्व संतोषी जीव! मनन अभ्यासात हुशार! बारावीत सायन्स घेतले. ट्युशन्स तर शक्यच नव्हती. शाळेत मुख्याध्यापकांनी फी माफ करून दिली. एवढ्या अडचणीतही बारावीत चांगले टक्के मिळाले. पण प्रत्येक ठिकाणी वेटींग लिस्ट! फी साठी पैसे नाहीत! डोनेशन तर दूरची गोष्ट! मननला आय. आय.टीत प्रवेश हवा होता. पण निराशाच! त्यात एक आशेचा किरण चमकला. बेंगळुरूत nitte संस्थेत फार्म भरलेला तेथे प्रवेश मिळण्याची संधी मिळाली. ती एक नामांकित संस्था आहे. बातमी चांगलीच होती, पण रामशंकरसाठी चादरीपेक्षा पाय लांबच होते. तरीही, बापलेकांनी बेंगलोरला जाण्याचे नक्की केले. करूणातर ही होती की फी तर राहिली बाजूला, भाड्याचेसुध्दा पैसे नव्हते. रामशंकरने शेठजींकडून उचल घेऊन टिकीट आरक्षित केले, व बापलेक संस्थेत पोहचले. मननने फार्म भरल्या वर त्याला एक ब्राऊचर मिळाले. रामशंकरचे डोळे एका टर्मची व होस्टलची फी वाचूनच पांढरे झाले. काऊंटरवरचा क्लार्क दोघांची घालमेल बघत होता. त्याने मननला बोलवले, आणि इंग्रजीत विचारले, "काही अडचण आहे का? मनन म्हणाला," नाही. आम्ही मॅनेज करू. फी भरायची शेवटची तारीख काय आहे ? " " उद्याची! "क्लार्क म्हणाला. मननला चक्कर आल्या सारखे झाले. तो पित्याजवळ जाऊन बसला आणि रडू लागला. क्लार्क जागेवरून ऊठून पाणी घेऊन मननजवळ आला. त्याला पाणी दिले. भाषेचे बंधन होते. त्याने रामशंकरला कन्नड भाषेत काहीतरी सांगीतले. रामशंकरला काय समजले माहीत नाही. ते म्हणाले, "नो मनी". क्लार्क मननजवळ बसला आणि त्याने मननला काहीतरी सांगीतलं. मनन थोडा सावरला मग वडडिलांना म्हणाला, की, "हे भाऊ म्हणतात की संध्याकाळपर्यंत थांबा. ते म्हणतायत," ते आपल्याला एके ठिकाणी घेवून जातील. मग आपल नशिब! आपलं टिकीट दुसर्‍या दिवशीचे आहे. " ते दोघे गुजराथी समाजाच्या धर्मशाळेत उतरले होते. क्लार्कने एका स्वस्त पण स्वादिष्ट हॉटेलचा पत्ता लिहून दिला. दोघेही भुकेले झालेच होते. जेवण करून एका बागेत संध्याकाळपर्यंत टाईम पास करून सहा वाजता संस्थेत परत आले. पाच मिनिटात क्लार्क त्याचे काम पूर्ण करून त्यांना घेऊन रिक्षाने बरेच अंतर पार करून मोठ्या बंगल्यासमोर रिक्षा उभी राहिली. भाडे झाले अडीचशे रुपये रामशंकरने खिशात हात टाकला पण क्लार्कने रिक्षाचालकाला कन्नड भाषेत काहीतरी सांगून बंगल्यात प्रवेश केला. तेथील वैभव पाहून डोळे दिपले. पण त्याचबरोबर इंचा इंचामध्ये तेथे रहाणार्‍यांचे संस्कारीपणा दिसत होते. तिघेही मोठ्या ड्रॉईंग रूममध्ये बसले. थोड्या वेळेत एक वयस्कर व आपसूकच वंदन करावेसे वाटेल, अशी प्रतिभाशाली महिला त्यांच्या समोर येऊन बसली. क्लार्कने बापलेकाचा परिचय करून दिला. मग त्या दोघात कन्नडमध्ये संभाषण झाले. तेवढ्यात चहानास्ता आला. त्यांना चहानास्ता घेण्यास सांगून ती महिला आतमध्ये गेली. थोड्यावेळेत ते महान व्यक्तीमत्व असलेली महिला हातात चेकबुक घेवून बाहेर आली. क्लार्कला काही विचारून चेक लिहिला. क्लार्कने तोडक्यामोडक्या हिंदीत मननला सांगीतले की, "एक सिमीस्टरची व होस्टेलची फीची रक्कम मिळाली आहे." मननला अत्यानंद झाला. तो सरळ त्या देवीच्या पाया पडला. वातावरण भारावून गेले. बाहेर रिक्षा उभीच होती. तिघे रिक्षात बसले. मननने व्याकुळतेने विचारले, की " ह्या देवीसमान आजी कोण आहेत आणि त्यांनी आमच्यासाठी एवढी तसदी कां घेतली? " उत्तर ऐकून बापलेक तर स्तब्धच झाले. त्या होत्या भारतीय क्रिकेट टीमचा एक जगतविख्यात नामांकित खेळाडू अनिल कुंबळेच्या मातोश्री! क्लार्कला त्यांची महती माहीत होती. म्हणून तो गरजू व योग्य विद्यार्थ्यांना त्यांच्याकडे घेऊन जात असे. दान सत्पात्री पडण्यास तो फक्त निमित्त होत असे.. तरी एक यक्षप्रश्न समोर होताच! दुसर्‍या सेमीस्टरचे काय? पण आता 'सर दिया ऊखळीमे, तर फुटनेसे क्या डरना?' ह्या उक्तिप्रमाणे, 'जो होगा वो देखा जायगा! " असा विचार करून दुसर्‍या दिवशी प्रवेशाचे सोपस्कार पार पाडले. मननचे शिक्षण सुरु झाले. एके दिवशी अचानक मननचा फोन आला, की" संस्थेत पालकदिन आहे तुम्हाला यावे लागेल." मालकांकडून तिकिटांसाठी आधीच घेतलेली उचल अजून फेडली गेली नव्हती. तेव्हा नविनचा प्रश्नच नव्हता. शेठजींनी सुध्दा तीस वर्षाच्या चाकरीचा विचार न करता, "ऐपत नसेल, तर मुलाला इतक महागड शिक्षण देऊच नये", असा टोला दिला. रामशंकरने हा कडू घोट गिळुन टाकला. आणि मित्रांकडून उसनवारी केली. पण रात्रीच मननचा फोन आला. आणि रामशंकर सरळ पक्ष्यांना दाणे टाकायचे, त्या ठिकाणी गेले. आणि त्यांना रडू आले. हेअश्रु आनंदाचे होते. रात्र होती म्हणून तिथे पक्षी नव्हते.. रामशंकर टिकीट आरक्षित करण्यास निघाले, तेंव्हा शेजारी राहणाऱ्या पक्याने हाक मारली. "रामकाका, मननचा फोन आहे." मनन म्हणाला, "आता तुम्हाला इथे येण्याची गरज नाही. कारण स्वतः अनिल कुबंळे त्याचे पालक म्हणून कार्यक्रमाला उपस्थित राहणार आहेत. कोणास ठाऊक कोणत्या जन्माचे ऋणानुबंध असतील! नाहीतर कुठे बंगलोरचे अनिल कुंबळे आणि कुठे अहमदाबादचा मनन रामशंकर ठाकर! घडले असे, की, काॅलेज सुरू झाल्या नंतर मननला त्या देवदूताला (अनिल कुंबळे) भेटण्याची उत्कट इच्छा झाली. फोन करुन मुलाखतीची वेळ घेऊन मनन पोहचला. त्याच्या अपेक्षेपेक्षा वेगळेच वर्तन त्याला अनुभवात आले. एवढा महान खेळाडू इतका नम्र आणि विनयशील असेल, अशी कल्पनासुद्धा नव्हती. अनिलने त्याची पूर्ण कहाणी एकून त्याला आश्वासन दिले, की "मी तुझे शिक्षण पूर्ण होईपर्यंतचा सर्व खर्च तो करीन. चिंता करू नकोस." पेरेंट डेची गोष्ट मननने त्याला सांगीतली. अनिलने आपली डायरी बघून त्याचे पालक म्हणून उपस्थित राहण्याचे आश्वासन सुध्दा दिले. मनन खूप खुश झाला. !. ही खुशी त्याला मनात जिरवणे शक्य झाले नाही. त्याने ही गोष्ट प्रिन्सिपॉलना सांगून टाकली. बस! काॅलेजमध्ये ही गोष्ट व्हायरससारखी पसरली. मननचा मान वाढला. मनन पण जबाबदारीने मेहनत करू लागला. कोणीतरी त्याच्यावर दाखवलेल्या विश्वासाचे चीज करायचे होते. झालेही तसेच! त्याने फायनलमध्ये distinction सहित यश मिळवले. अहमदाबादहून परत जाण्याची वेळ आली. जाण्या आधी मनन अनिल आणि त्याच्या मातोश्रीना भेटण्यास गेला. आभार व्यक्त करण्यास शब्दच नव्हते! ते काम अश्रुंनी केले. अनिल आणि त्याच्या मातोश्रीपण सद्गदित झाल्या. *bravo anil kumble!* जीवनात अमीरीचा अभिमान सोडून, जास्त नाही, पण आपल्या जवळच्या हितचिंतकांचे तरी भले करण्यात खर्च करावा. लग्नप्रसंगी दिखावा करण्यात लाखो रुपये खर्च करण्यापेक्षा चांगल्या कार्यात त्याचा उपयोग करणे हीच खरी श्रीमंती! #🎑जीवन प्रवास #🙂Motivation