#📙 നോവൽ - ഹൃദയത്തിന്റെ അവകാശി 💜💜 🔻 പാർട്ട്_ 103 ✍️ രചന - ജിഫ്ന നിസാർ ❣️ പൂമുഖത്ത് നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നവരിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ അവരുടെ സന്തോഷം നിറഞ്ഞ ചിരി കാണുമ്പോൾ തമ്പിക്കെന്തൊക്കെയോ ഇനിയും പറയാനുണ്ട്. പക്ഷേ ആ മരവിപ്പിൽ അയാളങ്ങനെ വിറങ്ങലിച്ചു നിന്നു പോയി. അതുമല്ലെങ്കിൽ ഇനിടയെന്തേങ്കിലും പറഞ്ഞിട്ട് അവരുടെ കയ്യിൽ നിന്നും അടി കൂടി വാങ്ങിച്ചു പോകാനുള്ള ആരോഗ്യമൊന്നും തനിക്കിപ്പോ ഇല്ലെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവ് കൊണ്ടോ... തമ്പി ഒന്നും മിണ്ടാതെ അതേ നിൽപ്പ് തുടർന്നു. ഡെവിയെയും അവൻ ബലമായി പിടിച്ചവന്റെ നെഞ്ചിൽ ചേർത്ത് വെച്ച ബാലയെയും നോക്കി. തമ്പിയുടെ പതനത്തിന്റെ സമ്പൂർണമായൊരു ചിത്രം പോലെ ജയഗോപനും മക്കളും.. ബാ... തനിക്കരികിൽ തുള്ളൽ പനി പിടിച്ചത് പോലെ നിന്ന് വിറക്കുന്ന ബാലയെ ഒന്ന് കൂടി മുറുകെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവി തമ്പിയുടെ അരികിലേക്ക് നടക്കാൻ തുനിഞ്ഞു.. പക്ഷേ ബാല നിന്നിടത്തു നിന്നും അനങ്ങുന്നില്ല. എന്താണിപ്പോൾ സംഭവിച്ചു പോയതെന്ന് അവൾക്കപ്പോഴും മനസ്സിലായില്ല. "വിളിച്ചിട്ട് കൂടെ വന്നില്ലെങ്കിൽ ഞാനെടുത്തു കൊണ്ട് പോകും കേട്ടോ..." അവളെ കൊതിപ്പിച്ച് കൊല്ലുന്നൊരു ചിരിയോടെ അവനത് പറയുമ്പോൾ.. അവനതു തന്നെ ചെയ്യുമെന്ന് അവൾക്കൊരു തോന്നലുണ്ടായപ്പോൾ...ബാലയുടെ പ്രതിഷേധം അയഞ്ഞു.. ആ നിമിഷം തന്നെ ഡെവി അവളെയും നെഞ്ചിലൊതുക്കി കൊണ്ട് തമ്പിയുടെ മുന്നിൽ പോയി നിന്നു. "മ്യാമനൊരു സിൻഡ്രലാ കഥ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ.. പണ്ടൊരിക്കൽ ഒരു രാജകുമാരിയെ തട്ടി കൊണ്ട് പോയി അവളെ തടവിൽ പാർപ്പിച്ച ക്രൂരനായൊരു രാക്ഷസന്റെ കഥ.. എന്നിട്ടൊടുവിൽ അവളെ പ്രാണനോളം സ്നേഹിച്ചു പോയൊരു രാജകുമാരൻ തേടി ചെന്നിട്ട് ആ ദുഷ്ടനായ രാക്ഷസനെ കൊന്ന് കളഞ്ഞിട്ടാ പാവം...പാവം രാജകുമാരിയെ വീണ്ടെടുത്ത ഭംഗിയുള്ള ആ സിൻഡ്രല കഥ... കേട്ടിട്ടുണ്ടോ.." ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ടോടുവിൽ പറഞ്ഞു തീരുമ്പോൾ ഡെവിയുടെ കണ്ണിൽ പക നിറഞ്ഞു...തമ്പിയെ നോക്കുമ്പോൾ "ഇതാണ്...ഇതാണെന്റെയാ രാജകുമാരി.. ഏഴ് കടലിനക്കരെ കൊണ്ട് പോയോളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചാലും ഈ ഡേവിഡ് തരകൻ തേടി കണ്ടു പിടിക്കുന്ന എന്റെ.. എന്റെ പാവം രാജകുമാരി..ഇവളെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയാ അർജുനെന്ന രാക്ഷസനെ പക്ഷേ ഞാൻ കൊന്ന് കളഞ്ഞിട്ടില്ല... എങ്കിലും മരണം കൊതിച്ചു കൊണ്ട് വേദന സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ അവനെന്റെ മുമ്പിൽ കിടന്നു കുറെ നിലവിളിച്ചിട്ടുണ്ട്.." വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെ ഡെവി പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോൾ തമ്പി അവനെയൊന്നു തുറിച്ചു നോക്കി. "സംശയിക്കണ്ട അച്ഛൻ രാക്ഷസാ.. നിങ്ങളുടെ മകന് അപകടത്തിൽ പരിക്ക് പറ്റിയതല്ല.. അതീ ഡേവിഡ് തരകൻ കൊടുത്ത ഗിഫ്റ്റാ.. എന്റെ.. എന്റെ പാവം രാജകുമാരിയെ ഒരിത്തിരി കാലം അവൻ ദ്രോഹിച്ചതിനുള്ള എന്റെ ചെറിയൊരു ഗിഫ്റ്റ്.." ഡെവിയോന്ന് ഒറ്റകണ്ണുറുക്കി ചിരിച്ചു.. ബാല വിശ്വാസമാവാത്ത പോലെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നത് കണ്ടെങ്കിലും അവനവളെ നോക്കിയില്ല. "അപ്പഴേ പറഞ്ഞു വന്നതെന്താണെന്ന് വെച്ചാ... ഇനി.. ഇനിയെന്റെ രാജകുമാരിയുടെ നിഴൽ വെട്ടത്തു പോലും നിങ്ങൾ അച്ഛൻ രാക്ഷസനെയും മകൻ പിശാചിനെയും കണ്ടാ..." ഡെവിയുടെ വിരൽ തമ്പിക്ക് നേരെ നീണ്ടു.. "വെറുതെ പറയുകയല്ല.. തീർത്തു കളയും ഞാൻ.. ഒരീച്ച കുഞ്ഞു പോലുമറിയാതെ പണ്ട് തമ്പി സാർ കുറെ ചീപ്പ് പരിപാടികൾ കാണിച്ചിട്ടില്ല.. അത് പോലെ..ഒരാളുമറിയാതെ തമ്പിയും മകനും മാഞ്ഞു മറഞ്ഞു പോകും.. ഓർത്തോ..ഇടഞ്ഞാ ഡേവിഡ് തരകൻ മഹാ ചെറ്റയാ മ്യാമാ.. സംശയം വല്ലതുമുണ്ടോ.. ഉണ്ടെങ്കിൽ നിന്റെ മകനോട് ചോദിച്ചാ മതി . പറഞ്ഞു തരും.." ക്രൂരത നിറഞ്ഞൊരു ചിരിയുണ്ട് ഡെവിക്ക്.. ബാല അത്ഭുതത്തോടെ അവന്റെയാ പുതിയ ഭാവത്തിലേക്ക് നോക്കി. "എങ്കിൽ മ്യാമൻ വിട്ടോ.. പോയിട്ട് കുറെ പണി ചെയ്യാനുള്ളതല്ലേ..നാളെ നേരത്തെ പോര്" ഡെവി പരിഹാസത്തോടെ പറഞ്ഞു കേട്ടതും തമ്പി ബാലയെ വല്ലാത്തൊരു നോട്ടമാണ്. "മകന്റെ ഭാര്യയെ അല്ല കേട്ടോ ഞാൻ എന്റേതാക്കിയത്.ഡിവോഴ്സ് പെറ്റിഷൻ അവനെ കൊണ്ട് ഞാൻ മുന്നേ എഴുതി വാങ്ങിച്ചിരുന്നു.. ഇനിയാ പേരിലൊരു ഐഡിയ തമ്പി സാറിന്റെ മനസ്സിൽ സ്വരുക്കൂട്ടി എടുക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് വേണ്ട... ശ്രീ ബാല ഇനിയെന്റെയാണ്.അർജുനെന്ന ചെറ്റക്കു അൽപ്പം പോലും അവകാശം പറയാനില്ലാത്ത വിധം.. പൂർണ്ണമായും എന്റെ.. എന്റെ മാത്രം..." അവനവളെ എത്ര ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ടും മതിയാവുന്നില്ല.. അവളെന്റെയാണെന്ന് അവനെത്രയുറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടും കൊതി തീരുന്നില്ല തമ്പി തല കുനിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ തിരികെ നടന്നു.. "പിന്നേയ്...നാളെ ശ്രീ പറഞ്ഞ പ്രമാണങ്ങൾ കൊണ്ട് വരുന്ന കൂട്ടത്തിൽ.. ബാലയുടെ ഒറിജിനൽ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് എല്ലാം കൂടി എടുത്തേക്ക്.. അവളെ നിങ്ങളുടെ തടവിൽ പൂട്ടി വെക്കാൻ അച്ഛനും മോനും അതായിരുന്നില്ലേ ചെയ്തിരുന്നത്.അവൾക്കിപ്പോ മോചനം കിട്ടിയ സ്ഥിതിക്ക് ഇനിയത് നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ട..അതെനിക്ക് കിട്ടണം.. കൊണ്ട് വരണം" പിന്നിൽ നിന്നും ഡെവി പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടും തമ്പി തിരിഞ്ഞു നോക്കുകയോ അവനോടെന്തെങ്കിലും തിരിച്ചു പറയുകയോ ചെയ്തില്ല. അയാൾക്കവിടെ നിന്നുമൊന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു പോയാൽ മതിയെന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. ഗേറ്റിങ്ങൽ നിന്നു ആദ്യം കിട്ടിയ ഓട്ടോക്ക് തന്നെ കൈ കാണിച്ചു നിർത്തി അയാളതിൽ കയറിയ നിമിഷം തന്നെ ബാല തന്റെ ശക്തി മുഴുവനും പ്രയോഗിച്ചു കൊണ്ട് ഡെവിയെ തന്നിൽ നിന്നും തള്ളി മാറ്റി.. അവനെന്തെങ്കിലും പറയും മുന്നേ.. ദേഷ്യത്തോടെ.. കരഞ്ഞു കൊണ്ട്.. അവളവന്റെ കവിളിലേക്ക് ആഞ്ഞടിച്ചു.. മുഖമൊരു വശത്തേക്ക് കോടി പോയിട്ടും ഡെവി നിന്നിടത്തു നിന്നനങ്ങുകയോ.. കവിളിൽ തടവുകയോ.. എന്തിന്.. അവന്റെ ചിരി മായുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല.. മോളെ... ജയഗോപൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് അവർക്കടുത്തേക്ക് ചെല്ലാൻ തുനിഞ്ഞു.. "അച്ഛാ... അതവൻ ഡീൽ ചെയ്തു കൊള്ളും.." അതും പറഞ്ഞിട്ട് അച്ചുവിന്റെ കയ്യും പിടിച്ചു കൊണ്ട് ശ്രീ അകത്തേക്ക് കയറി പോയി.. ബാലയെയും ഡെവിയെയും ഒന്ന് കൂടി നോക്കിയിട്ട് ജയഗോപനും ആ പിറകെ തന്നെ അകത്തേക്ക് പോയി.. "എന്ത് ഭ്രാന്താ നിങ്ങളീ കാണിച്ചേ.. ഏഹ്.." ഇതൊന്നു മറിയാതെ ബാല ഡെവിയുടെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചുലച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.. "ഞാനെന്റെ ഭ്രാന്ത് എന്നോട് ചേർത്ത് വെക്കുകയല്ലേ ബാല ചെയ്തത്.. അതിലെവിടാ തെറ്റ്..." ശാന്തനായി. അവളെ മാത്രം നോക്കി.. അവൾക്ക് കേൾക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമുള്ളൊരു ശബ്ദത്തിൽ ഡെവി ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. "ഇങ്ങനെ കൂടി.. എന്നെ.. എന്നെ തോൽപ്പിക്കാൻ നിങ്ങൾക്കെങ്ങനെ തോന്നി ഡെവിച്ചായ.. ഞാൻ.. ഞാനെന്റെ അവസ്ഥ പറഞ്ഞിട്ടും... പിന്നേം.. എന്നോട്..." അവനിലുള്ള പിടി വിട്ട് കൊണ്ട് ബാല കരച്ചിലോടെ ഡെവിയെ നോക്കി. "എന്റവസ്ഥ ഞാനും പറഞ്ഞതല്ലേ ബാല. ഞാൻ ജയിച്ചു കാണുന്നതല്ലേ നിനക്കിഷ്ടം.." അവനപ്പോഴും ചിരിയാണ്. അവളെ തോല്പിക്കാൻ പ്രാപ്‌തി നിറഞ്ഞ...സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ചിരി.. "അമ്മാവന്റെ മുന്നിൽ ജയിക്കാൻ വേണ്ടി.. ചെയ്തതല്ലേ..." ബാല കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ടവനെ നോക്കി പ്രതീക്ഷയോടെ ഡെവിയെ നോക്കി. "അല്ല.. എന്റെ പ്രണയം ജയിക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ ചെയ്തതാ.. നിന്നെയെന്റെ സ്വന്തമാക്കാൻ വേണ്ടി ചെയ്തതാ.." ഡെവി തുറന്നു പറഞ്ഞു.. "എന്നിട്ടിപ്പോ ഞാൻ തോറ്റു പോയില്ലേ.. ഡേവിച്ചായന്റെ അടുത്ത് നിൽക്കാൻ പോലും യോഗ്യത യില്ലാത്ത എന്നെ.. വേണ്ടായിരുന്നു.. വേണ്ടായിരുന്നു.. എന്നോടിത് ചെയ്യണ്ടായിരുന്നു.." ബാല വീണ്ടും കരഞ്ഞു തുടങ്ങി. അന്ന് പക്ഷേ ആ കരച്ചിൽ ഡെവിയെ അൽപ്പം പോലും നോവിച്ചില്ല.. അതേ ഹൃദ്യമായ ചിരിയോടെ തന്നെ അവനാ കരച്ചിൽ നേരിട്ടു.. അതിന് മുന്നിൽ പിടിച്ചു നിന്നു. "നീ എനിക്കെന്റെ പ്രണയമാണ്.. ഇപ്പൊ എന്റെ പെണ്ണും.. അതിൽ കൂടുതൻ എന്ത് യോഗ്യത വേണം നിനക്ക്.." "പെണ്ണ്.. ഒരുത്തന്റെ കൂടെ.. ഒന്നര വർഷത്തോളം.. അവന്റെ പേക്കുത്തു മുഴുവനും സഹിച്ചു നിന്ന ഞാൻ..നിങ്ങളുടെ പെണ്ണ്.. നടക്കുന്ന കാര്യം പറയ്യ് ഡെവിചായ.. " ബാലയൊന്നും പുച്ഛത്തോടെ ചിരിച്ചു. "അമ്മാവന്റെ മുന്നിൽ ജയിക്കാൻ വേണ്ടി ചെയ്തു.. അമ്മാവൻ തിരികെ പോയി.. ഇനിയീ ഭാരം കൂടി എനിക്ക് വേണ്ട.. ഞാനിത് അർഹിക്കുന്നില്ല.നിങ്ങള്.. നിങ്ങൾക്ക് യോജിക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണൊക്കെ കെട്ടി ജീവിക്കണം.. അതാണ്‌ എനിക്ക് കാണേണ്ടത്.. അത് കൊണ്ട് ഈ മാല.." പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കെ തന്നെ ബാല ഡെവി അണിയിച്ചു കൊടുത്ത മാല ഊരിയെടുക്കാൻ കൂടി ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. "ആ മാലയിലേക്ക് ഞാനെന്റെ ജീവനെ കൂടി ആവാഹിച്ചു ചേർത്തിട്ടുണ്ട് ബാലെ.. നീയത് നിന്നിൽ നിന്നടർത്തി മാറ്റുന്ന നിമിഷം ആ ജീവൻ കൂടി ഇല്ലാതായി പോകും.." അപ്പോഴും ശാന്തമായൊരു ചിരിയോടെ ഡെവി അവളെ നോക്കി പറഞ്ഞു. ബാലയുടെ കൈ വിറച്ചു.. അവൾ തളർച്ചയോടെ അവനെ നോക്കി. അവനറിയാം.. തന്റെ ജീവനേക്കാൾ അവൾ ഈ ലോകത്തൊന്നിനെയും സ്നേഹിച്ചു പോയിട്ടില്ലെന്ന്.. "വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ല ഞാൻ.. അത് നീ അഴിച്ചു മാറ്റിയാൽ. ഇനിയൊരിക്കൽ കൂടി എന്നെ തോല്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ.. സത്യമായും ഞാനില്ലാതായി പോകും.. നിന്നെ പറ്റിക്കാൻ വേണ്ടിയും പറയല്ല ഞാൻ.. നീയാണേ സത്യം.. എന്നെ ഞാൻ തന്നെ ഇല്ലാതാക്കി കളയും..അത് വേണോ.. നീ കാരണം എന്റെ ജീവൻ ഞാൻ ഉപേക്ഷിക്കണോ.. തീരുമാനം നിനക്കെടുക്കാം.. നീ പറയുന്നത് ഞാൻ അനുസരിക്കുമെന്ന് നിനക്കറിയില്ലേ.. ഈ കാര്യത്തിലും ഞാനെന്റെ ഭാര്യ പറയുന്നതനുസരിക്കും" വാക്ക് പറയും പോലെ ഡെവി ബാലയുടെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കി. ഡെവിച്ചായ... ഞാൻ.. " "ഒന്നും പറയല്ലേ.. ഇപ്പൊ നീ ഒട്ടും ഓക്കെയല്ല.. എനിക്കറിയാം ബാല.. ബലമായി ഒരാളുടെ കഴുത്തിലൊരു മാലയിട്ടാ അത് താലിയല്ല.. അതൊരു കുരുക്കാ.. പക്ഷേ.. പക്ഷേ" ശ്വാസം മുട്ടിയത് പോലെ ഡെവിയോന്ന് നിർത്തി. "തമ്പിയോട് പറഞ്ഞത് നീയും കേട്ടില്ലേ.. ആ രാക്ഷസൻ കോട്ടയിൽ നിന്നും ഞാൻ വീണ്ടെടുത്ത എന്റെ രാജകുമാരിയാണ് നീ.. അർജുനെന്ന രാക്ഷസന്റെ കൂടെ കഴിഞ്ഞ ഓരോ നിമിഷവും നിന്റെ മനസ്സിൽ ഞാനയായിരുന്നു.. നീ കാത്തിരുന്നത് എനിക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു.. നീ കൊതിച്ചതും മോഹിച്ചതും എന്നെയായിരുന്നു.. എനിക്ക് വേണ്ടിയാണ് നീ ശ്വാസമെടുത്തത് പോലും.. അതങ്ങനെ മതി ബാല.. അതെല്ലാം അങ്ങനൊരു കഥ പോലെ കാണാനാ എനിക്കിഷ്ടം.. അങ്ങനെ മതിയെടി.." ഡെവിയുടെയും കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. അവനവളുടെ രണ്ടു കവിളിലും കൈ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.. "പക്ഷേ.. പക്ഷേ..എന്നോടൊന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ" ബാലയൊന്ന് വിതുമ്പി. "പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ നീ സമ്മതിക്കില്ലല്ലോ.. എനിക്കറിയാം ബാല.. അത് കൊണ്ടല്ലേ പറയാഞ്ഞത്.. ഇനി. ഇനിയൊന്നും നിന്നോട് ഞാൻ മറച്ചു വെക്കില്ല.. സത്യം.. സത്യം.. ഇത്.. ഇത് നിന്നെ ഇനിയും നഷ്ടപ്പെടാൻ എനിക്ക് വയ്യാഞ്ഞിട്ടാ ഡീ.." ബാല ഒന്നും മിണ്ടാതെ മുഖം കുനിച്ചു.. "എനിക്കറിയാം.. നിനക്കതൊക്കെ അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും മറക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന്.പക്ഷേ മറന്നേ പറ്റൂ.. എനിക്ക് വേണ്ടി.. എനിക്ക് വേണ്ടി.. നീയത് മറക്കെടി." അപേക്ഷ പോലെ ഡെവി അവളെ നോക്കി. ബാലക്കൊന്നും മിണ്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ല ആ ഭാവത്തിന് മുന്നിൽ. "എന്റെയാണ്.. എനിക്കാ സമാധാനം മാത്രം മതി.. അതിൽ കൂടുതൽ അവകാശം കാണിക്കാനൊന്നും ഡെവച്ചായൻ വരില്ല.. ഞാൻ കാത്തിരിക്കും. നിന്റെ മനസ്സിലെ മുറിവുണങ്ങും വരെയും.. നീ തിരികെ എന്റെയരികിലേക്ക് സ്വമനസാലെ വരും വരെയും ഡെവിച്ചായൻ നിന്നെ കാത്തിരിക്കും.. വിശ്വാസമില്ലേ നിനക്കെന്നെ.." ആർദ്രമായുള്ള ആ ചോദ്യം.. ബാല ഉണ്ടന്നോ ഇല്ലെന്നോ പറയാതെ തളർന്നു പോയി.. നിലത്തേക്കിരിക്കാൻ തുനിഞ്ഞവളെ ഡെവി വീണ്ടും അടക്കി പിടിച്ചു. ദുർബലമായൊന്ന് കുതറിയെങ്കിലും ഡെവി വിടാതെ മുറുകെ പിടിച്ചു.. "ആരും എന്തും പറഞ്ഞോട്ടെ.. നിന്റെ അച്ഛനും ഏട്ടനും നമ്മളെ മനസ്സിലാവും.. തത്കാലം നമ്മുക്കതുമതി.. നാലു ചുവരുകൾക്കുള്ളിൽ നീ ജീവിതം പോലും മടുത്തിട്ട് നരകിച്ചു കഴിയുമ്പോൾ അതറിയാൻ കഴിയാത്ത ഒരാളുടെയും സർട്ടിഫിക്കറ്റ് നമ്മുക്കിനിയും വേണ്ട ബാല.. എന്റെയും നിന്റെയും ശെരി ഇതല്ലേ.. നമ്മുക്കതിൽ മുറുകെ പിടിക്കാം..തമ്മിൽ ഒരു കടലോളം സ്നേഹം ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ചു പിടിച്ചിട്ട് ഇഷ്ടമില്ലാത്തൊരു ജീവിതം ജീവിച്ചു തീർക്കുന്ന ദുരവസ്ഥ.. അത് നമ്മുക്ക് വേണ്ടെടി.. മരിക്കുവോളം.. എനിക്ക് നിന്നെയും നിനക്കെന്നെയും മറക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നുറപ്പല്ലേ.." ഓരോ വാക്ക് കൊണ്ടും ഡെവി അവളിൽ അപ്രതീക്ഷിതമായി താൻ ഏൽപ്പിച്ച മുറിവിൽ മരുന്ന് പുരട്ടുകയാണ്.. ബാല അവൻ പറയുന്നതെല്ലാം കേൾക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അവളൊരു മായലോകത്തിലാണ്... ഭയന്നത് പോലെ അവളുടെ മുഖം വിളറി വെളുത്തു. ഡെവിക്കവളോട് വല്ലാത്തൊരു അലിവ് തോന്നി.. "അർജുനെ നീ ഇനി ഓർക്കേണ്ട.. തമ്പിയോട് ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ല.. അവനെന്ന ബാധ ഇനി നിന്റെ കൂടെയില്ല. പൂർണ്ണമായും ഇപ്പൊ നീ.." ബാല അവനെ യൊന്നു മുഖമുയർത്തി നോക്കി. വയ്യെങ്കിലും അവളവനിൽ നിന്നും അകന്ന് മാറുമ്പോൾ നിഷേദാർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി കാണിക്കുന്നുണ്ട്. ഡെവിക്കപ്പോഴും നിരാശയൊന്നും തോന്നിയില്ല.അവളിൽ നിന്നും അതൊക്കെ തന്നെയായിരുന്നു അവൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.. അത്ര പോലും സഹകരണം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുമില്ലായിരുന്നു. "അവനെ.. അവനെ എന്താ ചെയ്തത്..." ബാല ഭയന്നത് പോലെ വിറക്കുന്നുണ്ട്.. "എന്നെ കൊണ്ടെന്തൊക്കെ ചെയ്യാൻ കഴിയുമോ അതെല്ലാം.." ഡെവിയുടെ ചിരി മാഞ്ഞു.. "അവനെന്തെങ്കിലും പറ്റിയിരുന്നെങ്കിലോ.. അമ്മയ്ക്ക് പിന്നാരാ.. അതോർത്തോ..." "അല്ലേലും അവനെ ഞാൻ കൊല്ലില്ല.. അവനെ കൊന്നിട്ട് ജയിലിൽ പോയ.. എന്റെ.. എന്റെ പാവം രാജകുമാരി വീണ്ടും ഒറ്റക്കാവില്ലേ.. അവൾക്കെന്നെ കാണാൻ തോന്നില്ലേ.. എന്നെയോർത്തു കൊണ്ടവൾ കരയില്ലേ.. അത് കൊണ്ട്.. അവനെ ഞാൻ കൊല്ലിലായിരുന്നു" ഡെവി അവളെ ആറ്റി തണുപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലാണ്.. കാരണം അവനറിയാം അപ്പോഴാ ഹൃദയത്തിലെ പൊള്ളൽ എത്രയാവുമെന്ന്... "അവൻ.. അവനെന്നെ അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും വിട്ട് പോകില്ല.." ബാല പിറു പിറുക്കും പോലെ പറഞ്ഞു. "ഞാനും.. ഞാനുമിനി ശ്രീ ബാലയിൽ നിന്നും ഒരിത്തിരി പോലും പിറകോട്ടു പോകില്ല.. എന്റെയാണ്.. എന്റെ മാത്രം.." ഡെവിയും വാശി പോലെ പറഞ്ഞതും ബാല അവനെയൊന്ന് തുറിച്ചു നോക്കി. "ഐ ലവ് യൂ.." അവനതേ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞതും ബാല വെട്ടി തിരിഞ്ഞു കൊണ്ടകത്തേക്ക് ഓടി കയറി.. മുണ്ടൊന്ന് കുടഞ്ഞു മടക്കി കുത്തി മീശയും പിരിച്ചു ഡെവിയും ആ പിറകെ തന്നെ അകത്തേക്ക് നടന്നു.. അപ്പോഴവനിലെ ചിരിക്ക് മഴവില്ലഴകായിരുന്നു.. തുടരും.. ചെക്കൻ ഇനിയങ്ങോട്ട് ചിരിക്കട്ടെ ന്ന് 🥰🥰🥰 ലവനെങ്ങനെ അവളെ സെറ്റാക്കുമെന്ന് ഇനിയാർക്കേലും ആശങ്കയുണ്ടോ 😆 തോറ്റു പോകും.. കാരണം അവന്റെ ആയുധം സ്നേഹമാണ്.. റിവ്യൂ ഇട്ടിട്ട് പോണേ 🥰🥰 #📔 കഥ